HO บทที่ 44 หลบซ่อน

เมื่อซินหยากับเมลติ้งสโนว์เข้าไปในป่า พวกเขารู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไปทันที เนื่องจากตอนนี้เป็นคืนเดือนไร้แสงจันทร์ แสงดารา ถ้าหากที่นี่ไม่มีดอกไม้เรืองแสงล่ะก็ พวกเขาคงไม่เห็นทางแน่นอน

แสงจากดอกไม้เรืองแสงนั้นส่องเพื่อไม่กี่เมตรเท่านั้น ซินหยา ได้ตัดสินเดินไปข้างหน้าเมลติ้งสโนว์และพูดว่า

“ให้ฉันนำทางเอง”

“โอเค” เมลติ้งสโนว์ตอบตกลง

ซินหยาเปิดใช้ทักษะแผนที่ มันได้แสดงให้เห็นถึงตําแหน่งที่เขาอยู่ในขณะที่เขาเปิดดูแผนที่ เขาพบว่าในป่าแห่งนี้มีพืชดีๆที่น่าสนใจอยู่ แต่ตอนนี้เขามองไม่เห็นตําแหน่งที่แน่นอน ดังนั้นเขาจึงบันทึกตําแหน่งไว้และจะกลับมาเก็บพวกมันในภายหลัง นอกจากตําแหน่งของพวกพืชสมุนไพรแล้ว เขายังเห็นตําแหน่งของมอนเตอร์ในป่าด้วย

จริงอยู่ว่าพวกเขาสามารถจัดการพวกมันได้แต่ทางที่ดีพวกเขาควรเลี่ยงจากพวกมันจะดีกว่า

“เราจะใช้เวลาออกจากปานี้ราวๆ 3ชั่วโมง แต่ถ้ามีอะ ไรเกิดขึ้นอย่างมากสุดก็4ชั่วโมง” ซินหยาพยายามพูดให้เบาที่สุด เพื่อไม่ให้พวกมอนเตอร์ได้ยิน

“ตกลง” เมลติ้งสโนว์พูดอย่างเงียบๆ

ทั้งสองได้เดินปาตามแผนที่ได้อย่างราบรื่นไม่มีปัญหาใดเลย หากเจอพวกมอนเตอร์พวกเขาก็จะคอยหลบเลี่ยงไปทางอื่น มันทําให้ซินหยาได้เก็บพวกพืชหรือผลไม้ตามทางได้ด้วย นอกจากนี้ เมลติ้งสโนว์ได้สะดุดของบางอย่าง เมื่อเขาหยิบขึ้นมาดูและพบว่ามันเป็นอัญมณีที่สามารถเอาไปขายได้ 20เหรียญเงิน แม้ว่าเมลติ้งสโนว์ต้องการจะให้ส่วนแบ่งกับซินหยาแต่ซินหยาได้ปฏิเสธ แล้วบอกให้เด็กหนุ่มเก็บไว้เองจะดีกว่า

จากนั้นพวกเขาได้เดินทางต่อ ด้วยวิธีนี้มันทําให้พวกเขาไม่ต้องเจอพวกมอนเตอร์เลยและอีกไม่ไกลจะถึงทางออกแล้ว

เรื่องนี้มันทําให้ซินหยารู้สึกแปลกๆ เพราะว่ามันออกจากง่ายเกินไปหน่อย มันทําให้เขารู้สึกใจคอไม่ค่อยดี

จู่ๆ ซินหยาก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง เขาได้หันไปหาเมลติ้งสโนว์ และกระซิบว่า

“มีมอนเตอร์กําลังตามพวกเราอยู่”

“ผมรู้แล้ว” เมลติ้งสโนว์ตอบ

“รู้แล้ว ทําไมไม่บอกฉันล่ะ” ซินหยาถาม

“ที่ผมไม่บอกอะไรเพราะผมไม่รู้สึกถึงจิตสังหารจากพวกมัน ดูเหมือนมันจะตามเราเพราะความอยากรู้อยากเห็นมากกว่า”

ซินหยาสังเกตเห็นว่าเมลติ้งสโนว์ทําตัวแปลกๆ ในระหว่างที่เดินทางมาตลอด เขามักจะมองไปรอบๆ ราวกับค้นหาอะไรบางอย่าง บางครั้งเขาก็จับด้ามดาบเตรียมต่อสู้กับมีบางอย่างที่กําลังจะเข้ามา แต่ซินหยาไม่เห็นอะไรเลยในทิศทางนั้น ในตอนแรกเขาคิดว่าเมลติ้งสโนว์อาจกลัวความมืดแต่ดูเหมือนมันจะไม่ใช่อย่างที่เขาคิด

“งั้นคราวหน้าช่วยบอกฉันด้วย” ซินหยากล่าว “บางทีมันอาจจะไม่ปรากฏบนแผนที่”

เด็กหนุ่มได้พูดพลางลูบหลังศีรษะของเขา “เอ่อ โทษทีนะพี่ พอดีพวกมันไม่ได้ตั้งใจจะมาทําร้ายพวกเรา ผมจึงคิดว่าไม่จําเป็นต้องบอกพี่”

“ไม่เป็นไรแต่ที่มันตามพวกเรา มันคงมีจุดประสงค์บางอย่างแน่นอน” ซินหยากล่าว

ซินหยาได้เปิดแผนที่ ตอนนี้พวกเขาอยู่ห่างจากทางออกราวๆ 3เมตร เมื่อพวกเขาใกล้จะถึงทางออก มอนเตอร์ที่สะกดตามพวกเขาตลอดทาง ตอนนี้มันได้เริ่มเคลื่อนไหวมาที่พวกเขาอย่างรวดเร็ว

“เตรียมตัวให้พร้อมเมลติ้งสโนว์ มันกําลังมาทางพวกเราแล้ว”

เมลติ้งสโนว์ชักดาบออกมา เด็กหนุ่มหันไปมองรอบๆ เขา ไม่เห็นหรือได้ยินอะไรเลย “มันอยู่ที่ไหน”

ซินหยาก็ไม่รู้จะบอกเมลติ้งสโนว์ยังไงดีเหมือนกัน หลังจากที่มันปรากฏตัว วินาทีต่อมามันก็หายตัวไปอย่างสมบูรณ์ทันที เขายังรู้สึกว่ามันอยู่รอบ ๆ พวกเขา มันได้ปรากฏตัวและหายตัวไป มันทําให้เขาคิดว่าเกมอาจจะบักรึเปล่า ในระหว่างที่เขากําลังคิดอยู่ เขาเหลือบไปเห็นตัวมันก่อนที่จะหายตัวไป นั่นทําให้เขารู้ตัวว่าอะไรทําให้มอนเตอร์ถึงหายไปจากแผนที่

“แย่แล้ว! เมลติ้งสโนว์ มอนเตอร์ตัวนั้นมันมีทักษะซ่อนตัว!!” ซินหยาโพล่งขึ้นมาบอกเมลติ้งสโนว์ ในระหว่างที่เขาดึงขวดยาออกมา

ซ่อนตัวเป็นทักษะที่หายากมากในหมู่มอนเตอร์และผู้เล่น โดยทักษะนี้จะช่วยให้ล่องหน แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถโจมตีในระหว่างที่ใช้ทักษะดีนี้แต่มันก็ช่วยให้ลอบโจมตีง่ายขึ้น

ในสนาม PVP ทักษะนี้ถือว่าเป็นทักษะที่รับมือยากที่สุด