นิยาย Haven Online ผ่าพิภพ พิชิตออนไลน์

HO บทที่ 68 ป่าบาดาฮาล

หลังจากที่ซินหยา เว่ยและวอนเดอร์รึ่งซาวด์ได้ออกเดินทางมาสักใหญ่ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงอาณาบริเวณของป่าบาดาฮาล

ยิ่งพวกเขาเดินเข้าไปลึกมาเท่าไหร่ พวกเขาก็รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่น่ากลัวเพิ่มมากขึ้นจากก่อนหน้านี้ที่ต้นไม่โดยรอบเต็มไปด้วยใบไม้สีสันสดใสที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวาตอนนี้ได้พวกมันได้หายไปและแทนที่ด้วยต้นไม้ที่ทรุดโทรมและดูน่ากลัวราวกับเป็นต้นไม้ปีศาจ

นอกจากนี้ท้องฟ้าก็ได้เปลี่ยนเป็นสีแดง นั่นทําให้บรรยากาศของที่นี่ดูน่ากลัวมากขึ้นไปอีกเว่ยถึงกับขวัญเสียสะดุ้งเป็นครั้งคราวจากเสียงที่จู่ ๆ ก็ดังขึ้นมาซินหยาเองก็รู้สึกไม่ดีเท่าไหร่นักแต่ไม่ใช่ใช่เพราะเสียงรบกวนแต่เป็นสิ่งที่อยู่ในป่า

ซินหยาเคยอ่านเรื่องราวของป่าบาดาฮาลในชีวิตที่แล้ว เขาพบว่ามันเป็นเรื่องราวที่น่าสนใจและสะเทือนอารมณ์มาก พวกผู้เล่นที่เคยมาที่ป่าที่แห่งต่างขนานนามถึงความน่ากลัวของมันเนื่องจากพวกมอเตอร์ในป่าแห่งนี้เป็นมอนเตอร์ที่ฟื้นคืนชีพจากความตาย

นอกจากนี้ สิ่งที่เขาอ่านเจอมันเป็นเรื่องราวของป่าแห่งนี้จากห้องสมุดแห่งหนึ่งในเกม

เขาพบว่า ครั้งหนึ่งมีนักเวทย์ถูกลักพาตัวไปโดยอดีตคนรักของเขา โดยอดีตคนรักเก่านั้นเป็นคนที่หึงหวงหนักมาก เพียงมองคนอื่นเขาจะไม่พอใจทันที

ตัวนักเวทย์รู้สึกถึงความปลอดภัย เขาจึงตัดสินใจที่จะหนีไปจากเขาเพื่อที่จะหลุดจากวังวนนี้ซะทีแต่ช่างน่าเศร้าที่แผนการหนีของนักเวทย์ดันถูกจับได้

โดยคนรักได้ลักพาตัวนักเวทย์ตอนกลางคืนตัวนักเวทย์ได้ถูกวางยานอนหลับเพื่อที่จะไม่สามารถหนีไปขากเขาได้ดูเหมือนว่าคนรักจะวางแผนนี้มาซักระยะหนึ่งแล้วเนื่องจากเขาได้เตรียมการมาอย่างดีเขาได้เตรียมกระท่อมหลังหนึ่งที่ถูกสร้างขึ้นมาในป่าบาดาฮาลนักเวทย์ได้ตื่นขึ้นมาและพบว่าตัวเองอยู่ห้องที่มีทุกอย่างครบครัน

นักเวทย์ตัวน้อยได้พยายามอ้อนวอนอดีตคนรักให้ปล่อยเขาไปแต่คนรักไม่ยอมอดีตคนรักต้องการใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับนักเวทย์ตลอดไป

นักเวทย์ตัวน้อยต้องทุกข์ทรมานกับความรักที่ไม่ต้องการจากอดีตคนรักและในที่สุดก็ถึงจุดที่ทนไม่ไหวอีกต่อไป

หลังจากที่พยายามหลบหนีล้มเหลวหลายต่อหลายครั้งนักเวทย์ตัวน้อยได้ตะคอกออกและพูดว่าจะฆ่าอดีตคนรักในตอนนั้นเองเวทมนต์ของเขาได้ตอบสนองต่อความปรารถนาของเขามันได้เปลี่ยนแสงสว่างและเป็นความมืดเมื่อนักเวทย์ตัวน้อยได้ปลดปล่อยเวทมนต์ออกมามันได้สังหารคนรักและทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในป่าบาดาฮาล

นั่นควรจะเป็นจุดจบของเรื่องราวแต่ความจริงไม่ได้เป็นอย่างนั้น แทนที่นักเวทย์ตัวน้อยจะหนีออกไปและมีอิสระแต่บางครั้งเรื่องราวของเทพนิยายใช่ว่าจะจบลงด้วยความสุขเสมอไป

เนื่องด้วยเวทมนตร์แห่งความมืดที่ไม่ค่อยเสถียร มันทําให้เกิดผลข้างเคียงขึ้นมา

ในระหว่างที่นักเวทย์ตัวน้อยก่าลังมีความสุขที่อดีตคนรักตายไปและกําลังจะหนีไปจู่ๆคนรักก็ได้ฟื้นคืนชีพขึ้นมาต่อหน้าต่อตา

ถึงคนรักได้กลายเป็นสัตว์ประหลาดที่ไม่ตายแต่เขาก็ยังมีสติครบถ้วนสมบูรณ์นั่นทําให้เขานักเวทย์ตัวน้อยตกใจมากเขารู้ดีว่าอดีตคนรักไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่นอนเขาจึงตัดสินใจกัดลิ้นฆ่าตัวตาย แต่ทว่าคนรักได้เข้ามาขวางไว้คนรักเข้ามากัดลงบนไหล่เขาและเปลี่ยนให้เขากลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่ตายเช่นเขาจากนั้นนักเวทย์ตัวน้อยได้สลบลงไป

เมื่อตื่นขึ้นมา เขาก็กรีดร้องอย่างเจ็บปวดเพราะเขารู้ว่าจะต้องอยู่กับคนที่เขาเกลียดซึ่งตลอดไป

ในต่านานยังเล่าต่อว่านักเวทย์ตัวน้อยกับคนรักของเขายังอาศัยอยู่ในกระท่อมที่ไหนสักแห่งของป่าบาดาฮาล

ซินหยายังได้อ่านเรื่องราวของผู้เล่นหลายคนที่มายังปาแห่งนี้พวกเขาหลายคนได้ตายไปอย่างลึกลับก่อนที่จะไปถึงกระท่อมนั่นทําให้เขาหวังว่าเขาคงจะไม่ตายไปเป็นรายต่อไปไม่อย่างนั้นเขาจะเศร้ามาก

“ถึงแล้ว” วอนเดอร์รึ่งซาวด์กล่าว

ซินหยามองไปรอบ ๆ เขาพบว่าตอนนี้พวกเขาอยู่ที่หน้าทางเข้ามาป่าบาดาฮาลแล้ว

“ที่นี่มันน่าขนลุกชะมัด” เว่ยกล่าวพลางมองไปรอบ ๆ

“ข้างในมันยิ่งกว่านี้อีกนะ” ซินหยากล่าวพลางหัวเราะ “เธอกลัวเหรอ?”

“ไม่มีทาง ฉันได้ฝึกฝนเทคนิคพิเศษสําหรับเรื่องนี้แล้ว” เว่ยกล่าวขึ้นมาอย่างพอใจ

“เห? เธอไปฝึกอะไรมาเหรอ” ซินหยาถามอย่างสงสัย

เว่ยพยายามปั้นสีหน้าให้ดูจริงจังขึ้นมา “ก็เป็นฝึกฝนสําหรับการวิ่งหนีไงล่ะ”

ซินหยาได้ยินอย่างนั้นก็มองบน ส่วนวอนเดอร์รึ่งซาวด์ก็หัวเราะออกมา“มันเป็นเทคนิคที่ดีนะแต่ฉันว่าใคร ๆ ก็มีมันนะ”

“แม้ว่าทุกคนจะมีมันแต่ใช่ว่าจะสมบูรณ์แบบเท่าฉัน” เว่ยยิ้มพลางยักไหล่

“เอาล่ะ อย่าลืมใช้มันเวลาเจอปัญหาด้วยล่ะ” ซินหยากล่าวอย่างอารมณ์ดี “พวกเราเข้าไปกันเถอะ”

“เดี๋ยวก่อน ทุกคนมียาพอใช้มั้ย” วอนเดอร์รึ่งซาวด์กล่าวขัดซินที่กาลังจะเดินเข้าไป

เว่ยหัวเราะออกมาและพูดว่า “ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นไป ดริฟติ้งคลาวด์เป็นนักปรุงยาสามารถปรุงยาได้เขามียาอยู่มากมายและสามารถผลิตได้มากเท่าที่ต้องการ”

“จริงเหรอ งั้นก็เยี่ยมไปเลย!” วอนเดอร์รึ่งซาวด์กล่าวพลางมองไปที่ซินหยา “งั้นเราเข้าไปกันเถอะ”

จากนั้นพวกเขาก็น่าอาวุธออกมาและมุ่งหน้าเข้าไปยังป่าบาดาฮาลด้วยความตั้งใจที่แน่วแน่