HO บทที่ 55 ดอกบัวขาว

หญิงสาวได้วิ่งตรงมาหาเขาโดยมีเฟสฟลายเออร์ตมหลังเธอมาซินหยาคิดว่าเธอเป็นคนทําอะไรแผลง ๆ โดยให้การล่อมอนเตอร์มาฆ่าเขาซึ่งนั่นทําให้เขาไม่เข้าใจว่าทําไมเธอถึงต้องทําอย่างนั้น

เขาได้นึกเรื่องบางอย่างออก เขาเคยได้อ่านเจอเรื่องทํานองนี้ในฟอรั่มโดยจะเป็นเรื่องราวของผู้เล่นบางส่วนที่เป็นหญิงสาวที่เธอจะแกล้งทําให้ตัวเองเป็นบัวขาวอันบริสุทธิ์เพื่อหลอกล่อผู้ชายเข้ามาติดกับเมื่อผู้ชายหลงและอยู่ภายใต้การควบคุมของเธอจะเข้ามาควบคุมเขาและสูบเหรียญจนหมดโดยไม่เหลือแม้แต่เหรียญ เดียว

“แล้วทําไมฉันถึงตกเป็นเป้าหมายของเธอเนี่ย”ซินหยาคิดหรือว่าจะเธอจะอยู่ใกล้ ๆ ตอนนี้ฉันกําลังฟื้นฟูแผนที่ซึ่งตอนนั้นเว่ยอยู่ด้วยด้วยชุดประจําอาชีพของเธอทําให้ใครต่อใครมองออกว่าพวกเรากําลังอะไรพวกเขาต้องเดาว่าพวกเราได้แผนที่ระดับสูงและจะมาแย่งมันไป!!”

“ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย!!” หญิงสาวคนนั้นตะโกนออกมาพร้อมกับพร้อมไปหาซินหยาด้วยความเร็ว

ขณะที่เธอกําลังจะเข้าไปถึงตัวซินหยา เขาก็ได้ลุกขึ้นเบี่ยงตัวอย่างรวดเร็วนั่นทําให้หญิงสาวสะสุดล้มลงจากนั้นเฟชฟลายเออร์ก็เข้ามาโจมตีเธอจากด้านหลังในขณะที่ซินหยามองดูอยู่สนุกสนาน

*ปัง ปัง*

เว่ยได้จัดการมอนเตอร์ของเธอเสร็จและวิ่งหามาซินหยา “นายมัวทําอะไรอยู่ทําไมไม่ช่วยเธอล่ะ”

“ช่วยเหรอ” ซินหยาเอียงคออย่างสงสัยในสิ่งที่เว่ยพูด “ทําไมฉันต้องช่วยด้วยล่ะก็ในเมื่อมอนเตอร์ที่เธอที่ละ 1เอง”

เว่ยที่กําลังจะเอ็ดซินหยา เธอได้สะดุดตากับตัวเลขที่ลบทีละ 1 เท่านั้นแต่ทางหญิงสาวกับร้องราวกับจะถูกฆ่า นั่นทําให้เว่ยสับสนจากนั้นกล่องข้อความได้ปรากฏขึ้น

DC: ดูเหมือนเธอจะเล่นละครหลอกพวกเราเธออาจจะรู้เรื่องแผนที่

RW: นายแน่ใจเหรอ?แล้วเธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไง

DC: ฉันแน่ใจ คงเป็นเพราะพวกเราไม่รอบคอบเมื่อไหร่โชคดีที่ไม่มีใครรู้เรื่องนี้มากกว่านี้

RW: แล้วเราควรทํายังไงกับเธอล่ะ ถ้าเกิดว่าเธอได้บอกเรื่องนี้กับคนอื่นอาจจะทําให้คนรู้เรื่องมากขึ้น

DC: ไม่ต้องสนใจเธอ เราไม่จําเป็นต้องเสียเวลากับเธอและอีกอย่างเธอไม่รู้ว่าพวกเรากําลังจากไปจากเมืองนี้แล้วเราจะไม่เจอเธอ

RW: เราจะไปจากเมืองนี้เหรอ? ทําไมล่ะ

DC: เพราะที่ตั้งของสมบัติ มันอยู่ที่เออร์นิสเวิร์ธ

RW: เออร์นิสเวิร์ธ? มอนเตอร์แถวนั้นมันมีเลเวลประมาณ 2025 ไม่ใช่เหรองั้นฉันควรเพิ่มเลเวลของฉันก่อนที่จะไปที่นั่น

DC ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นไป มันต้องใช้เวลาเดินทาง 4-5วันดังนั้นเธอสามารถเพิ่มเลเวลระหว่างทางได้

RW: โอเค ตามนั้น

จากนั้นเว่ยก็ปิดหน้าต่างแชท เธอรู้สึกหงุดหงิดตัวเองที่ไม่ได้ฟังซินหยาตั้งแต่ใครจะรู้ว่าถ้าซินหยาทําตามเธอและช่วยผู้หญิงคนนั้นมันจะเกิดอะไรขึ้น

ทางซินหยาได้เริ่มเดินออกไปอย่างเงียบ ๆส่วนเว่ยก็ได้ตามเขาไปแต่เธออดไม่ได้ที่จะหันไปมองผู้หญิงคนนั้น

ดูเหมือนผู้หญิงจะจริงจังกับการแสดงมากเสียจนไม่ได้สังเกตว่าพวกซินหยาได้จากไปแล้ว เธอได้ส่งเสียงกรีดร้องและทุบตีมอนเตอร์เธอทําให้ตัวเองน่าสงสารที่สุด แต่เมื่อเธอทําไปได้ซักพัก เธอรู้สึกว่ามันเงียบเกินไปเธอได้หันไปมองรอบ ๆและพบว่าเหลือเธออยู่แค่คนเดียวเธอได้ผลักมอนเตอร์และแทงปลิดชีพมันอย่างรวดเร็ว

เธอลุกยืนขึ้นและกระทืบพื้นอย่างโมโห “เจ้าพวกนั้นมันไปไหน!!”

เธอคิดไม่ออกว่าจะมีผู้ชายที่ไหนที่จะกล้าทิ้งหญิงสาวแสนสวยที่ขี้กลัวไว้คนเดียวได้

“หรือจะเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้น เธอคงจะเป็นแฟนเขา”

นี่เป็นเหตุผลที่สมเหตุสมผลที่สุดเท่าที่เธอจะคิดออก

จู่ๆ รอยยิ้มที่น่ารังเกียจได้ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของเธอ “งั้นก็ทําให้เขาทิ้งเธอซะ แล้วจากนั้นไอเทมทั้งหมดนั่นจะ เป็นของฉัน”

หลังจากนั้นเธอก็เดินจากไป ผ่านไปพักใหญ่ซินหยากับเว่ยได้ปรากฏตัวออกมาจากต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกลมากนัก

ซินหยารู้ว่าเว่ยอาจจะรู้สึกสงสัยในตัวเขา แม้ว่าเธอจะเชื่อเขาแต่เขาอยากให้เธออยู่เห็นหลักฐานที่เป็นที่ประจักษ์ เขาได้ใช้ทักษะของดรายแอดพรางตัวเขากับเว่ยเข้าไปต้นไม้ เพื่อที่จะดูว่าเธอต้องการจะทําอะไร

“หนอย นังนั่น!! ฉันรู้สึกว่าตัวเองโง่มากเลย” เว่ยพูดอย่างโกรธ

ซินหยาได้ปลอบใจเธอ “ฉันเข้าใจดี เธอเป็นคนจิตใจดีแม้ว่านี่คือเกมแต่ก็มีที่ที่ใครหลายคนเข้ามาหาเงิน เพื่อเงินแล้วคนเราพร้อมจะทําอะไรมากมายกว่าที่เธอคิด ดังนั้นต้องระวังให้ดีก่อนที่จะช่วยใครก็ตาม”

“เข้าใจแล้ว” เว่ยตอบ

ด้วยเหตุการณ์นี้ทําให้เธอใจเย็นและรอบคอบกับสิ่งต่างที่อยู่ในเกมมากขึ้น