นิยาย Haven Online ผ่าพิภพ พิชิตออนไลน์

HO บทที่ 60 เมิร์กเมาท์

แสงอาทิตย์ยามเช้าได้โผล่พ้นขอบฟ้า

ตอนนี้ซินหยากําลังเก็บพวกขวด ยาต่าง ๆ ที่เขาปรุงไว้เมื่อคืน เขาได้ปรุง ยาเพิ่ม HP และยาเพิ่ม STA ไว้มากมายไว้สําหรับเขาและเว่ย นอกจากนี้เขายังป รุงยาลูกไฟขนาดเล็กไว้จํานวนมากด้วยจริง ๆ เขาก็อยากจะทํายาละอองฝันด้วยแต่ทว่าเขาไม่เจอผลเนตรหยาด น้ําค้างในระหว่างทางเลย ก่อนหน้านี้เขาก็ตั้งใจซื้อในโรงประมูลแต่ก็ไม่ใครเอามันมาขายเลย

หากเขามีที่ดินเขาคงจะปลูกมันและเอาลูกมาทํายาได้
ซินหยาตั้งใจไปที่เมืองอาร์คาลาทันทีหลังจากที่พวกเขาสามารถจัดการเคลียร์ ดันเจี้ยนสมบัติเสร็จแล้ว

เขาจะได้ไปซื้อที่ดินที่นั่นให้เร็วที่สุด เพื่อที่จะปลูกต้นเนตรหยาดน้ําค้างเพื่อจะเอาผลของมันทํายาได้ตามที่ต้องการ…

“เว่ย มานี่ก่อนสิ” ซินหยากล่าว

เว่ยที่กําลังฝึกซ้อมเป้ายิงเคลื่อนที่ ของเธออยู่เมื่อเธอได้ยินเสียงซินหยาเธอก็เก็บมันไว้ในคลังเก็บของและวิ่งมาหาซินหยาทันทีเพื่อดูว่าเขาต้องการอะไร

“มีอะไรเกิดขึ้นเหรอ?”

“เอานี่ไป” ซินหยาพูดพร้อมส่งขวดยาให้เธอ

“ไม่เป็นไร” เว่ยกล่าวอย่างเกรงใจ “ฉันมียามากมายที่ซื้อมาจาก NPC ฉันมีอยู่ ราว ๆ 500ขวดซึ่งมันก็เยอะมากแล้ว”

ซินหยายิ้มและกล่าวว่า “ยาพวกนี้นมันเป็นยาธรรมดาแต่ยาของฉันมันเป็น ยาขั้นสูง เก็บไว้ก่อนเถอะน่าเผื่อไว้ใช้ตอนที่เธออยู่ในดันเจี้ยน”

ทันทีที่เว่ยได้ยินว่า ขวดยาของซินหยาเป็นยาระดับสูง เธอก็เก็บเข้าคลัง ทันทีโดยที่ซินหยาไม่ต้องพูดซ้ําสอง

แม้ว่าการปรุงยาจะเป็นทักษะงานฝีมือที่ไร้ประโยชน์แต่หากซินหยาจะนําพวก ยาไปขายพวกมันต้องขายได้ในราคาดี แน่นอน เธอรู้สึกซึ้งใจที่เขายอมแบ่ง ปันมันให้เธอ

“ขอบใจมากนะซินหยา”
“ไม่เป็นไร” ซินหยากล่าวพลางยิ้มออกมา

จากนั้นพวกเขาก็เก็บกวาดที่ตั้งแคมป์เมื่อเสร็จแล้วพวกเขาก็เดินทางไปยัง หนองน้ํา

เมื่อพวกเขาได้ก้าวมาให้โซนนี้ ทัศนียภาพโดยรอบได้เปลี่ยนไปทันที จากที่มี แสงแดดในยามเช้าไปเปลี่ยนไปเป็นมืดสลัวละมีเมฆหมอกปกคลุมทั่วพื้นที่ พื้นดินเต็มไปด้วยโคลนตมยากที่จะก้าวเดิน

พวกเขาต้องก้าวเดินในสภาพอากาศที่เป็นป่าฝนเช่นนี้

สําหรับซินหยานั้นเผ่าดรายแอดของเขาค่อนข้างคุ้นเคยกับสภาพภูมิประเทศ เช่นนี้ ทําให้เขาสามารถเดินไปมาได้อย่างสบาย ๆ แต่ไม่ใช่กับเว่ยดูเหมือน ว่าเธอจะต้องพบเจอช่วงเวลาที่ยากลําบาก

มีต้นไม้สูงรอบโดยรอบ ซินหยาได้มองพวกมันและสามารถจําแนกได้ว่า พวกมันมีอยู่จริงในโลกแห่งความเป็นจริง มีพวกต้นไซเปรสหลากหลายสาย พันธุ์ นอกจากนี้ยังมีต้นวอเตอร์ทูเปโลด้วย แม้พวกต้นไม้เหล่านี้จะดูแตก ต่างความจริงไปสักหน่อยแต่เขาก็ยังรู้ สึกได้ถึงกลิ่นอายที่เป็นเอกลักษณ์ของพวกมัน

ต้นไม้พวกเขามักขึ้นตามหนองน้ําไม้ ของพวกมันสามารถนํามาทําเรือได้ดีอีกด้วย หากผู้เล่นต้องการสร้างเรือไม้จากต้นไม้เหล่านี้จะทําให้เรือเร็วและทนกว่าไม้จากต้นอื่น ๆ ซึ่งมีประโยชน์มากในการสร้างเรือเดินทางข้ามทะเลคนทั่วไปคงจะอยากนั่งเรือเร็ว ๆ มากกว่าเรือที่ช่าอยู่แล้ว

ซินหยาและเว่ยได้เดินทางไปพักใหญ่ก่อนที่เขาจะสั่งให้หยุดพัก

“ข้างหน้ามีมอนเตอร์เลเวล 15 เราจะฟาร์มพวกมันเพื่อเพิ่มเลเวล”

“เลเวล 15 เลยเหรอ? นายแน่ใจนะว่าฉันจะสามารถจัดการพวกมันได้” เอ่ย ถามอย่างกังวล

“ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะทําหน้าที่ล่อพวกมันไว้เอง เธอแค่คอยยิงเก็บพวกมัน จนให้เลเวลอัพเราจะทําอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ จนกว่าเธอจะสามารถจัดการพวกมัน ได้ด้วยตัวเอง”

เมื่อเว่ยเห็นว่าแผนการฟังดูดี เธอได้กล่าวว่า “เอาล่ะ รีบ ๆ จัดการพวกมันกัน เถอะ!!”

จากนั้นพวกเขาได้เดินทางต่อ พวกเขาก็ได้พบกับมอนเตอร์เลเวล 15 มัน มีชื่อว่าเมิร์กเมาท์ มันเป็นมอนเตอร์โคลนไร้รูปร่าง มันมีปากอันกว้างใหญ่อยู่ ด้านหน้า พวกมันจะใช้ปากยักษ์นั้นโจมตีผู้เล่น หากผู้เล่นผู้จับโดยปากของ เมิร์กเมาท์เมื่อไหร่ พวกเขาจะไม่สามารถเคลื่อนไหวและจะค่อยถูกพวกมันกินเข้าไป

เมื่อได้เป็นรูปร่างของพวกมัน ซินหยารู้ดีว่ามอนเตอร์พวกนี้อันตรายมากแต่ ไหน เว่ยก็คิดเช่นเดียวกับเขา

“นายแน่ใจนะว่าเราจะจัดการพวกมันได้ ฉันเคยอ่านเจอในฟอรั่มว่ามีผู้เล่นห ลายคนตายจากการต่อสู้กับพวกมัน”

“ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นไป ฉันทฤษฎีบางอย่างที่บึงขึ้นมาได้ ถ้าสิ่งที่ฉันคิ ดมันถูกต้อง การจัดการพวกมันก็จะง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก” ซินหยาตอบ

เว่ยสงสัยว่าทฤษฎีที่ว่าของซินหยาคืออะไร เธอเฝ้ามองเขาพร้อมกับสอดนิ้ว ไปที่ไกปืน

ในระหว่างนั้นซินหยาได้ดึงถุงมือที่สวมอยู่ เขาดึงมันให้แน่นขึ้นและยาลูก ไฟขนาดเล็กก็ได้ปรากฏขึ้นบนมือของเขา เขาโยนขวดยาสองสามขวดใส่เมิร์ก เมาท์ที่อยู่ใกล้ที่สุด

แม้ร่างของเมิร์กเมาท์จะถูกเพลิงอันร์อนแรงเผาไหม้แต่มันก็เคลื่อนที่เข้าหาซิ นหยาพร้อมคํารามอันบ้าคลั่ง

เว่ยหันไปมองซินหยาและพบว่าเขาอยู่นิ่งไม่ขยับไปไหน เขาไม่ทําอะไรเลย แม้แต่จะโยนขวดยาเพิ่ม

เมื่อเห็นท่าไม่ดี เว่ยเลยตัดสินยิงสกัดมัน

ในระหว่างที่เธอกําลังจะเหนี่ยวไกนั้นจู่ ๆ ร่างของเมิร์กเมาท์ก็ค่อย ๆ เคลื่อน ที่ช้าลงและหยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหวพร้อมกับร่างโคลนได้แข็งตัว มันได้หยุดนิ่ง ราวกับรูปปั้น

“ดูเหมือนทฤษฎีของฉันจะถูกต้อง” ซินหยากล่าวพร้อมยิ้มอย่างพอใจ “เอา ล่ะเว่ย ยิงมันเลย”

เว่ยเล็งปืนของเธอไปที่เมิร์กเมาท์ที่นิ่งเหมือนรูปปั้นในตอนนี้ จากนั้นเธอก็ลั่น ไกพร้อมกับใช้ทักษะที่มีชื่อว่ากระสุนเปลวเพลิง ใส่มัน

*ปัง!!*

เมื่อเธอยิงเสร็งร่างของเมิร์กเมาท์ได้พังทะลายลงไปทันที จากนั้นเธอก็ได้รับ ค่าประสบการณ์มากมาย
เธอรู้สึกประหลาดใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเธอรู้สึกว่าสิ่งที่เธออ่านในฟอรั่มเมื่อก่อน หน้านี้กลายเป็นเรื่องโกหกไปเลยเรื่องนี้ทําให้เธอไม่แน่ใจว่าเธอควรเชื่อข้อมูล ในฟอรั่มต่อไปดีมั้ย

เธอหันไปมองซินหยาด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ จากนั้นก็หันไปมองร่างของ เมิร์กเมาท์ที่หายไปแล้ว

หลังจากที่เธออึ้งไปพักหนึ่งเธอได้หันมาและเผยรอยยิ้มกว้างให้เขาแล้วพู ดว่า

“เอาล่ะ มาลุยกันต่อเถอะ!!”

“โอเค จากนี้ไปเป็นของจริงแล้วนะ” ซินหยากล่าวพร้อมกับรอยยิ้ม จากนั้นก็มี ขวดยาสีสัมปรากฏขึ้นในมือของเขา
อง”