นิยาย Haven Online ผ่าพิภพ พิชิตออนไลน์

HO บทที่ 64 วอนเดอร์รึ่งซาวด์

ซินหยากับเว่ยกําลังวิ่งหนีฟอร์เล็ตบัน จํานวนมากที่ไล่ล่ามาอย่างไม่ลดละอีก อีกไม่เมตรพวกเขาจะถึงถนนแล้ว

แต่ทันใดนั้นเอง เว่ยได้สะดุดล้ม นอนไปกองบนพื้น เมื่อเธอล้มฟอร์เล็ตบันตัว ที่อยู่ใกล้ที่สุดเลากเธอลงไปในหลุมที่เพิ่งขุนขึ้นใหม่

“ซินหยาช่วยฉันด้วย!!” เว่ยกรีดร้อง ขณะต่อสู้กับฟอร์เล็ตบันจํานวนมากที่กําลังลากเธอ

ซินหยาได้หันกลับไปมองเว่ย เมื่อกี้ พวกเขายังวิ่งอยู่ใกล้ ๆ กันอยู่เลย แต่ตอนนี้เธอถูกลากไปไกลมากเลย

เขาคว้ายาละอองฝันออกมา ในระหว่างที่เขากําลังจะโยนออกไป เขาได้ถูกฟอร์เล็ตบันสองสามตัวจับขาเขา ทําให้เขาล้มลงไป

โชคดีที่มือของเขาไม่ถูกพวกมัน พันธนาการเขาเลยหยิบยาลูกไฟขนาดเล็กออกมา เขาขว้างใส่พวกมันเลย ทําให้เขาหลุดออกมาได้

ยังดีฟอร์เล็ตบันเป็นมอนเตอร์เลเวล 11 ไม่อย่างนั้นเขาคงฆ่าพวกมันยากกว่า

เขารีบไปหาเว่ยทันที แต่เขาได้ถูก พวกฟอร์เล็ตบันขวางเอาไว้ แม้เขาจะสามารถฆ่ามันได้ง่าย ๆ แต่มันมีจํานวนมากเกินไป มันอาจทําให้เขาไปไม่ทันเวลา

“แย่แล้ว ทํายังไงดี

ตอนนี้สมองของซินหยากําลังทํางานอย่างหนัก เขาไม่อยากให้เว่ยตายแต่ เขาไม่สามารถจะช่วยเพื่อนได้ สิ่งที่เขาทําได้มีแค่ฆ่าพวกมันให้มากที่สุดและพยายามได้ให้ทันเวลา

ในขณะที่ซินหยากําลังถูกล้อมไปด้วยฟอร์เล็ตบัน จู่ ๆ ก็มีเสียงดนตรีที่น่าหลงใหลดังขึ้นมา ด้วยเสียงดนตรีเหล่านั้นทําให้ฟอร์เล็ตบันตกอยู่ในภวังค์และเคลิบเคลิ้มไปตามเสียงดนตรี

ซินหยาได้หันไปมองต้นเสียง เขาเห็น ชายเผ่ามนุษย์เงือกกําลังถือขลุ่ยไว้ใน ปากและบรรเลงเพลงออกมา ใบหน้าของเขาหล่อเหลามาก เขามีผมยาวสีเทาสมน้ําเงิน ใบหน้าที่สมส่วนและร่างกายที่จะสามารถหาจุดบกพร่องได้

ซินหยาได้รู้ตัวและอาศัยจังหวะนี้วิ่งไป หาเว่ย เขาดึงเธอขึ้นมาพื้น พวกเขายืน มองพวกฟอร์เล็ตบันจํานวนมากที่กําลัง เดินเรียงแถวไปหาชายคนนั้น

“นั่นมันทักษะ อะไรน่ะ” เว่ยถามอย่าง มึนงง

“มันเป็นทักษะประจําเผ่ามนุษย์เงือก มันเป็นทักษะที่มีชื่อว่า บทเพลงสะ กดใจ มันมีผลทําให้ล่อลวงมอนเตอร์ หรือผู้เล่นที่อยู่ใกล้ ๆ ไปที่ไหนก็ได้ตามที่ผู้บรรเลงได้สั่งการ” ซินหยาตอบ

“เป็นทักษะที่ดูน่ากลัวมากเลยนะ” เว่ยกล่าวอย่างหวั่น ๆ
ซินหยาส่ายหัว “มันไม่ถึงขนาด…”

ยังไม่ทันซินหยาจะพูดจบ ชายชาวมนุษย์เงือกได้หยุดเล่นขลุ่ยและพูดกับพวกซินหยาว่า “เพลงจะจบใน 30วิ พวกคุณรีบฆ่าพวกมันเร็วเข้า!!”

ทันทีที่ซินหยากับเว่ยได้ยินอย่างนั้น พวกเขาก็รีบลงมือฆ่าฟอร์เล็ตบันทันที เนื่องจากพวกมันอยู่ในสถานะมึนงงจึงง่ายมากที่จะพวกมันได้อย่างรวดเร็ว โดยเฉพาะซินหยา เขาได้ขว้างยาลูกไฟขนาดเล็กออกไปทําให้เกิดความเสียหายในวงกว้าง เขาสามารถจัดการพวกมันที่ละหลายตัว

พวกเขาได้ใช้เวลากําจัดพวกมันทั้งหมดในไม่กี่นาที ของดรอปของพวกมัน ได้หล่นเกลื่อนพื้น

เว่ยได้วิ่งตรงไปหาชายชาวมนุษย์เงือกและพูดว่า

“ขอบคุณคุณมากสําหรับความช่วยเหลือของคุณ ถ้าไม่ได้คุณช่วยล่ะก็ ฉันคงตายไปแล้ว

“เธอพูดถูก ขอบคุณคุณมากที่ช่วยพวกเรา” ซินหยากล่าวด้วยรอยยิ้ม “คุณต้องการแบ่งของดรอปของพวกมันมั้ยครับ”

“ไม่เป็นไร ของพวกนี้มันไม่ค่อยมีประโยชน์สําหรับฉันเท่าไหร่” ชายคนนั้นกล่าวอย่างนิ่ง ๆ

ซินหยาพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ สําหรับคนส่วนใหญ่คงคิดว่าของพวกนี้เป็นของไร้ค่าแต่ไม่ใช่สําหรับซินหยา พวกดอกไม้และพืชที่ดรอปจากฟอร์เล็ตบัน เขาได้หยิบขึ้นเพื่อตรวจสอบพวกมัน ทันใดนั้นเองก็มีการแจ้งเตือนดังขึ้น

[เพิ่มดอกแดนซิ่งเกิร์ล ลงในคอลเลกชั่นพืชของคุณ]

ซินหยาได้เปิดแทบคอลเลกชั่นพืชมา เขาได้กดเข้าไปในหัวข้อดอกแดนซิ่งเกิร์ล

ดอกแดนซิ่งเกิร์ล เป็นดอกไม้ที่เหมาะ จะทําให้บ้านของคุณมีชีวิตชีวา เมื่อ ดอกไม้ได้บานเต็มที่ มันจะสามารถเต้นรําเพื่อดึงดูดผึ้งและผีเสื้อเข้ามาในสวนของคุณได้ มันไม่เป็นเพียงของตกแต่งเท่านั้น มันยังเป็นส่วนผสมของยาต่อสู้ ชนิดพิเศษอีกด้วย

หลังจากที่ซินหยาข้อมูลของมัน เขาก็ตรงหรี่ไปเก็บดอกไม้และเมล็ดพืชทั้งหมดทันที

ในระหว่างเว่ยกับชายชาวมนุษย์เงือก ก็กําลังพูดคุยกันอยู่

“ดูเหมือนเพื่อของเพื่อนจะชอบพวก ดอกไม้มากแน่ ๆ” ชายชาวมนุษย์เงือก กล่าวขณะมองดูซินหยาเก็บพวกดอกไม้

“เอ่อ จะว่าอย่างนั้นก็ได้ เหะๆ” เว่ยพูดอย่างอาย ๆ “จริงสิ คุณชื่ออะไรเหรอ ฉันชื่อว่าโรมมิ่งวินด์ ส่วนเขาชื่อดริฟติ้งคลาวด์”

“ฉันชื่อว่าวอนเดอร์ริ่งซาวด์ ยินดีที่ได้รู้จักพวกเธอทั้งสองคน” ชายชาวมนุษย์เงือกกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน” เว่ยกล่าว ใบหน้าของเธอขึ้นสีเล็กน้อย เธอสังเกตเห็นว่าซินหยากกําลังจะเก็บของเสร็จแล้ว เธอจึงหันไปถามเขาว่า “แล้วคุณจะไปที่ไหนต่อเหรอ”

“ฉันกําลังจะไปที่เออร์นิสเวิร์ธ” วอนเดอร์วิ่งซาวด์ตอบ

“จริงเหรอ พอดีเลยพวกเราก็กําลังจะไปที่นั่นเหมือนกัน คุณอยากจะเดินทางร่วมกับพวกเรามั้ย” เว่ยถาม

ซินหยาที่เพิ่งจะเก็บของเสร็จ เขาได้ยินบทสนทนาทั้งหมด เขาได้หันมอง ไปเธอและพูดผ่านสายตาว่า “เราเพิ่งจะรู้จักเขานะ ทําไมเธอถึงกล้าชวนเขาไปกับพวกเรา

วอนเดอร์รึ่งซาวด์ที่เห็นท่าทางอย่าง นั้นได้กล่าวว่า “ไม่เป็นไรผมเกรงใจ…”

*ซึ้ง*

เว่ยได้สวัดสายตาตอบโต้ซินหยาอย่างไม่พอใจ เมื่อเขาเห็นอย่างนั้นเขา ปล่อยให้เธอทําตามความต้องการอย่างจําใจ

“มะไม่เป็นคุณไปพวกเราได้” ซินหยากล่าว

“ถ้าคุณไม่ว่าอะไร งั้นผมขอติดตามพวกคุณไปด้วยนะครับ” วอนเดอร์รึ่งซาวด์กล่าว