ซิวซือ

หานเซิ่นสังเกตเห็นดราก้อนฟิฟทีนและสาวใช้ ดังนั้นเขาจึงพยายามเก็บพลังที่แท้จริงเอาไว้

 

ทันใดนั้นก็มีเสียงคำราวดังมาจากท้องทะละ เต่าหนามแหลมตัวหนึ่งที่ใหญ่โตราวกับรถถังเดินขึ้นมาบนฝั่ง

 

หลงซานสามารถรับมือกับเต่าหนามแหลมระดับมาร์ควิสตัวหนึ่งได้ แต่คนอื่นๆไม่มีใครแข็งแกร่งพอที่จะรับมือกับเต่าระดับมาร์ควิสอีกตัวได้

 

เมื่อเต่าหนามแหลมระดับมาร์ควิสอีกตัวมาถึงเกาะ มันก็รีบตรงเข้าไปทางภูเขา สีหน้าของหลงหลานดูซีดไป มันไม่มีใครจะหยุดเต่าหนามแหลมระดับมาร์ควิสตัวนั้นได้

 

หานเซิ่นขมวดคิ้ว ดราก้อนทั้ง 2 ที่อยู่กลางทะเลยังไม่ยื่นมือเข้ามาช่วย ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่สนใจตระกูลของหลงซานเลยแม้แต่นิดเดียว

 

หานเซิ่นรู้ว่าความสามารถของเขาถูกเปิดโปงเรียบร้อยแล้ว เพราะดราก้อนหนุ่มจ้องมองมาที่เขาตลอดเวลา ดังนั้นมันจึงไม่มีประโยชน์ที่จะปิดบังอีกต่อไป

 

หานเซิ่นอยู่กับตระกูลของหลงซานมากว่า 2 อาทิตย์ ซึ่งตลอด 2 อาทิตย์พวกเขาก็ดูแลหานเซิ่นเป็นอย่างดี ดังนั้นหานเซิ่นจึงไม่ลังเลอีกต่อไป เขาตรงเข้าไปปะทะกับเต่าหนามแหลมระดับมาร์ควิสที่ขึ้นมาบนฝั่ง

 

หลงหลานใช้ตัวเองเป็นโล่ปกป้องให้เด็กๆ เธอดูสิ้นหวัง แต่ทันใดนั้นก็มีแสงหยกส่องสว่างลงมาบนตัวของเต่าหนามแหลม ทำให้เจ้าเต่าเชื่องช้าลงไป จากนั้นก็มีเงาของใครบางคนปรากฏขึ้นและกระหน่ำชกหมัดใส่เต่าหนามแหลมราวกับลูกอุกกาบาต

 

“ซานมู่!” หลงเหยียนตะโกนออกมาด้วยความดีใจ

 

หลังจากที่หานเซิ่นจัดการกับเต่าหนามแหลมระดับมาร์ควิสได้แล้ว เขาก็ไปชกใส่เต่าหนามแหลมตัวอื่นๆ และทำให้พวกมันช้าลงเช่นกัน

 

เต่าหนามแหลมทุกตัว รวมถึงเต่าระดับมาร์ควิสที่หลงซานกำลังต่อสู้อยู่เคลื่อนไหวช้าลงไปด้วยหมัดของหานเซิ่น และมันเป็นครั้งแรกในการสู้ที่หลงซานกลายเป็นฝ่ายที่ได้เปรียบ

 

ตระกูลของหลงซานทุกคนรู้สึกดีใจ แต่พวกเขายังจำเป็นต้องใช้สมาธิไปกับการฆ่าพวกเต่าหนามแหลม

 

ดราก้อนหญิงสาวบนใบไม้สังเกตเห็นถึงความแข็งแกร่งของหานเซิ่น เธอขมวดคิ้ว “คริสตัลไลเซอร์คนนั้นมีวิชาจีโนที่แปลกประหลาดจริงๆ นั่นเป็นวิชาลดความเร็วที่ทรงพลังมากๆ”

 

“มันไม่ใช่แค่วิชาลดความเร็วเท่านั้นที่สุดยอด” ดราก้อนฟิฟทีนพูด

 

ดราก้อนหญิงสาวกำลังจะตอบกลับ แต่ทันใดนั้นเธอก็เห็นใบไม้สีเขียวอีกใบลอยเข้ามา บนใบไม้สีเขียวมีคนที่มีร่างกายท่อนบนเป็นมนุษย์และท่อนล่างเป็นงูยืนอยู่ เธอเป็นหนึ่งในชาวกาน่า

 

ใบไม้เคลื่อนที่เข้ามาด้วยตัวของมันเอง และมันก็มาหยุดอยู่ข้างๆใบไม้ของดราก้อนฟิฟทีน

 

“ซิวซือ ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ในทะเลโบราณหวนคืนได้?” ดราก้อนฟิฟทีนหันไปพูดกับกาน่าหญิงคนนั้น

 

ซิวซือยิ้มและพูด “เจ้าไม่อยากจะพบกับข้าหรือยังไง?”

 

ดราก้อนฟิฟทีนหัวเราะและพูด “ข้าแค่ล้อเล่น การได้พบกับเจ้าถือเป็นเรื่องน่ายินดี แต่ไม่ใช่ว่าเจ้ามีธุระที่ต้องทำไปที่ปราสาทมังกรหรอกหรอ?”

 

ซิวซือมองไปที่การต่อสู้บนเกาะสระมังกร สายตาของเธอนั้นจ้องไปที่หานเซิ่น เธอยิ้มออกมาและพูด

“ปราสาทมังกรนั้นน่าเบื่อ ข้าเลยต้องการมาพบกับเจ้าที่นี่ แต่ข้าไม่ได้คาดคิดว่าจะได้มาเห็นอะไรที่น่าสนใจ”

 

“เจ้าหมายความว่ายังไง?” ดราก้อนฟิฟทีนแกล้งทำเป็นประหลาดใจ

 

“เกาะแห่งนี้มีพลังชีวิตประหลาดอยู่ แต่ข้าบอกไม่ได้ว่ามันคืออะไร เต่าหนามแหลมถูกดึงดูดมาที่นี่ ดังนั้นบางสิ่งที่น่าสนใจต้องอยู่บนเกาะนั้นแน่”

ซิวซือหยุดไปชั่วครู่ หลังจากนั้นเธอก็มองไปที่หานเซิ่นและพูดต่อ “และการที่ยอดฝีมืออย่างเขามาปรากฏตัวที่นี่ นั่นต้องไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญอย่างแน่นอน”

 

ดราก้อนฟิฟทีนดูแปลกใจ “จริงๆอย่างนั้นหรอ?”

 

“เจ้าไม่จำเป็นต้องแกล้งว่าไม่รู้” ซิวซือพูดอย่างอ่อนโยน

 

หลังจากนั้นสีหน้าของดราก้อนฟิฟทีนก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าที่จริงจัง

“ถ้าเจ้าไม่บอกข้า ข้าก็คาดเดาเรื่องนั้นไม่ได้จริงๆ ข้ามาที่นี่เพื่อสืบข้อมูลเกี่ยวกับเหตุการณ์ประหลาดภายในทะเลโบราณหวนคืน ข้าไม่ได้มาเพื่อเกาะแห่งนี้”

 

“ถ้าอย่างนั้นเจ้ามีแผนจะทำยังไง?” ซิวซือถามพร้อมกับยิ้มออกมา

 

ดราก้อนฟิฟทีนพูดเสียงแข็ง “ที่นี่เป็นเขตแดนของเผ่าดราก้อน และข้าจะไม่ปล่อยให้สิ่งที่อยู่นอกเหนือกฎหมายของพวกเราดำเนินต่อไป”

 

ซิวซือยิ้ม มันฟังดูเหมือนว่าเขากำลังพูดถึงหานเซิ่น แต่มันก็เป็นคำเตือนสำหรับเธอเช่นเดียวกัน

 

บนเกาะสระมังกร หานเซิ่นฆ่าเต่าหนามแหลมระดับมาร์ควิสทั้ง 2 ตัว ส่วนหลงซานและคนอื่นๆฆ่าเต่าหนามแหลมตัวอื่น โชคดีที่มีหานเซิ่นอยู่ที่นี่ด้วย ไม่อย่างนั้นทุกคนบนเกาะนี้ก็คงจะถูกกินโดยพวกเต่าหนามแหลมไปแล้ว

 

หลังจากที่หานเซิ่นฆ่าเต่าหนามแหลมไปอีกตัว เขาก็เริ่มจะขมวดคิ้ว

 

มันมีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับการเคลื่อนไหวของพวกเต่า ดูเหมือนพวกเต่าจะไม่ได้มีพวกเขาเป็นเป้าหมาย เพราะเมื่อพวกมันมาถึงเกาะ พวกมันก็พยายามมุ่งตรงไปที่สระมังกร

 

หานเซิ่นไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับสระมังกรมากนัก และตั้งแต่ที่ออกมาจากท้องของเทพเจ้ามังกรได้ เขาก็ไม่ได้ให้ความสนใจอะไรกับสระมังกรอีก แต่ดูเหมือนว่าพวกเต่าหนามแหลมจะสนใจในสระมังกร พวกมันหลายๆตัวเมินเฉยต่อพวกเขาและมุ่งตรงไปที่สระน้ำในทันที

 

เมื่อเห็นว่าพวกเต่าหนามแหลมต้องการจะมุ่งหน้าไปที่สระมังกร หานเซิ่นก็คิด ‘ถึงแม้เทพเจ้ามังกรจะไปแล้ว แต่ร่องรอยของมันก็ยังคงเหลืออยู่ ทำไมพวกเต่าระดับต่ำถึงต้องการไปที่นั่นกัน?’

 

ขณะที่หานเซิ่นกำลังคิดนั้นก็มีคลื่นยักษ์ซัดเข้ามาจากทะเล มีเต่าหนามแหลมตัวใหญ่ออกมาจากคลื่นนั้น ร่างกายของมันเป็นเหมือนกับปราสาท และหนามบนหลังของมันก็เป็นเหมือนกับปืนใหญ่สมัยโบราณ เพียงแค่ได้เห็นมันก็เป็นอะไรที่น่าสะพรึงกลัว

 

“นั่นมัน… เต่าหนามแหลมระดับดยุกอย่างนั้นหรอ?” พวกหลงซานอึ้งไป นี่มันเลวร้ายกว่าที่พวกเขาคาดคิด

 

“พวกเรารีบหนีไปที่ชายหาดทางทิศตะวันตก!” หานเซิ่นตะโกนบอกหลงซานและคนอื่นๆ หลังจากนั้นเขาก็ใช้วิชาเต่าเพื่อชะลอความเร็วของเต่าหนามแหลมระดับเอิร์ลตัวอื่นๆ

 

หลงซานและคนอื่นๆตามหานเซิ่นไปที่ชายหาดทิศตะวันตก