ความโศกเคร้าเข้าครอบงำหานเซิ่น ถึงแม้หานเซิ่นจะรู้ว่าอารมณ์ความรู้สึกนั้นไม่ใช่ของตัวเอง แต่มันก็ฝังลึกเข้าไปภายในตัวของเขา ความเศร้าโศกนั้นกว้างใหญ่ราวกับแม่น้ำ ความรู้สึกนั้นส่งผลกระทบต่อหานเซิ่นอย่างลึกซึ้ง ความโศกเศร้านั้นชัดเจน แต่มันไม่ใช่อารมณ์ที่รุนแรงหรือรุ่มร้อน มันไม่ได้เป็นความเจ็บปวดจากการสูญเสียคนในครอบครัว และมันก็ไม่ได้เป็นความผิดหวังจากการถูกทรยศโดยคนที่รัก มันแค่เป็นความรู้สึกอ่อนๆในอกของหานเซิ่น มันอ่อนซะจนหานเซิ่นแทบจะสัมผัสถึงมันไม่ได้

 

แต่ความเศร้าแบบนี้เป็นอะไรที่ทรงพลัง มันทำให้หานเซิ่นต้องร้องไห้ออกมา เขาไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเอง และเขาไม่สามารถละสายตาไปจากเนตรเวรี่ไฮได้ เขาแค่ยืนอยู่ตรงหน้ากำแพงหินและจ้องมองมันขณะที่ดวงตามีเลือดไหลออกมา

 

หานเซิ่นรู้ว่าถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป เลือดในร่างกายของเขาจะแห้งเหือดและเขาจะต้องตาย แต่เขาไม่สามารถขยับตัวเองเพื่อออกไปจากภาพที่แสนเศร้านั้นได้

 

สำหรับเวรี่ไฮที่ฝึกเวรี่ไฮเซ้นส์จนถึงระดับปานกลาง การจะสื่ออารมณ์ความรู้สึกออกมาโดยภาพวาดนั้นเป็นอะไรที่ยากมากแล้ว แต่เวรี่ไฮที่วาดภาพนี้ฝึกเวรี่ไฮเซ้นส์จึงถึงระดับสูงสุด มันน่าสับสนที่จะได้เห็นความโศกเศร้ามากขนาดนี้ผ่านงานศิลปะชิ้นนี้

 

‘ทำไมเวรี่ไฮคนนี้ถึงมีความรู้สึกโศกเศร้ามากขนาดนี้? เขาเป็นถึงระดับเทพเจ้าขั้นทรูก็อต เขาอยู่บนจุดสูงสุดของพีระมิดระดับพลัง อะไรกันที่ทำให้เขาเศร้าโศกแบบนี้?’ หานเซิ่นคิด

 

“เวรี่ไฮคนนี้ทิ้งภาพวาดทั้งหมดเอาไว้ ก่อนที่เขาจะไปที่จีโนฮอลลฺ นี่ความโศกเศร้าของเขาเกี่ยวข้องกับจีโนฮอลล์อย่างนั้นหรอ?”

 

หานเซิ่นพยายามคิดเกี่ยวกับมัน แต่เขาไม่สามารถหาข้อสรุปได้ อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถกำจัดความเศร้าโศกนี้ไปได้ ถึงแม้เขาจะมีจิตใจที่แข็งแกร่ง แต่เขาก็ไม่สามารถดึงสายตาไปจากภาพวาดได้

 

เอ็กซ์ควิสิทและหลี่เคอเอ๋อจดจ่อกับกำแพงโบราณตั้งแต่ที่พวกเธอมาถึงที่นี้ ดังนั้นพวกเธอจึงเมินเฉยต่อความรู้สึกที่หานเซิ่นส่งให้กับพวกเธอ

 

แต่ทว่าความโศกเศร้านี้มันรุนแรงเกินกว่าที่จะเพิกเฉยได้ ดังนั้นเมื่อมันส่งไปถึงพวกเธอ มันก็ดึงเอ็กซ์ควิสิทและหลี่เคอเอ๋อออกมาจากจิตใจของกำแพงโบราณ พวกเธอได้รับผลกระทบจากความโศกเศร้านั้นไปด้วย และไม่นานก็มีน้ำตาไหลลงมาบนแก้มของพวกเธอ

 

ทันใดนั้นใบหน้าของเอ็กซ์ควิสิทก็ซีดไป เธอเข้าใจถึงสิ่งที่เกิดขึ้น
“โอ้ไม่นะ! หานเซิ่นกำลังเห็นเนตรเวรี่ไฮของกำแพงโบราณ”

 

หลี่เคอเอ๋อเองก็รู้สึกตัวถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ใบหน้าของเธอดูซีดเซียวและมีน้ำตาสีเลือดไหลออกมาจากดวงตาของเธอ
“เขากระตุ้นจิตใจของเนตรเวรี่ไฮได้ยังไง? ข้าคิดว่ามีแค่เวรี่ไฮที่ฝึกเวรี่ไฮเซ้นส์เท่านั้นที่จะทำได้ซะอีก”

 

“ถึงแม้หานเซิ่นจะไม่ได้ฝึกเวรี่ไฮเซ้นส์ แต่วิชามีดใต้นภาของเขาดูเหมือนกับสกายแอนท์บีอิ้งคอมบิเนชั่น มันคล้ายคลึงกับเวรี่ไฮเซ้นส์ บางทีนั่นอาจจะเป็นเหตุผลที่ทำให้เขากระตุ้นจิตใจของเนตรเวรี่ไฮ… แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาพูดถึงเรื่องนั้น พวกเราต้องรีบหาทางดึงหานเซิ่นออกมาจากจิตใจนั่น ไม่อย่างนั้นเขาจะไม่ใช่แค่คนเดียวที่ได้รับความเสียหายจากจิตใจนั่น”
ดวงตาของเอ็กซ์ควิสิทเต็มไปด้วยเลือด และมันเกือบจะไหลลงมาบนใบหน้าของเธอ

 

“พวกเราจะดึงเขาออกมาได้ยังไง? เนตรเวรี่ไฮบนกำแพงโบราณไม่ใช่ของเล่นๆ ถึงแม้พวกเราจะเคลื่อนย้ายร่างกายของเขาออกมา พวกเราก็หยุดพลังจิตใจของเนตรเวรี่ไฮไม่ได้ และถ้าพวกเราเคลื่อนย้ายเขาไป เขาก็อาจจะถูกกลืนกินโดยจิตใจนั่น พี่จำเรื่องเล่านั้นไม่ได้หรอ?” หลี่เคอเอ๋อพูด

 

เอ็กซ์ควิสิทไม่ตอบ เธอรู้ว่าหลี่เคอเอ๋อหมายถึงอะไร ใครก็ตามที่กระตุ้นจิตใจของเนตรเวรี่ไฮนั้นต้องเอาตัวรอดเอง ถ้าพวกเขารอดจากมันได้ ความเชี่ยวชาญในเวรี่ไฮเซ้นส์ของพวกเขาก็จะเพิ่มสูงขึ้น แต่ถ้าพวกเขาล้มเหลว จิตใจของพวกเขาก็จะถูกทำลายด้วยความโศกเศร้านั้น มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่พวกเขาจะฟื้นตัวจากมัน พวกเขาอาจจะไม่สามารถเลื่อนระดับได้อีกต่อไป

 

บางคนเสียชีวิตจากการมองเนตรเวรี่ไฮของกำแพงโบราณ และไม่มีใครสามารถช่วยพวกเขาได้

 

เรื่องเล่าคือสิ่งหนึ่ง แต่การเผชิญหน้ากับภัยอันตรายในชีวิตจริงเป็นบางสิ่งที่ต่างออกไป ถ้าพวกเธอไม่สามารถคิดหาหนทางทำอะไรได้ จิตใจของพวกเธอก็อาจจะได้รับความเสียหายจากสิ่งที่หานเซิ่นกำลังประสบไปด้วย พวกเธออาจจะไม่ตาย แต่พวกเธอจะได้รับความเสียหายอย่างหนัก ในอดีตมีผู้อาวุโสของเวรี่ไฮหลายคนที่ถูกทำร้ายโดยจิตใจของเนตรเวรี่ไฮบนกำแพงโบราณ พวกเธอทั้งสองไม่คิดว่าตัวเองจะดีไปกว่าผู้อาวุโสเหล่านั้น แถมพวกเธอยังไม่ได้เป็นระดับเทพเจ้าด้วยซ้ำ

 

พวกเธอทั้งคู่พยายามจะเดินไปหาหานเซิ่น แต่ขณะที่พวกเธอเข้าไปใกล้ พวกเธอก็ถูกครอบงำโดยอารมณ์ความรู้สึกของกำแพงโบราณ พวกเธอยืนนิ่งขณะที่ดวงตามีเลือดไหลออกมา พวกเธอไม่สามารถดึงจิตใจของตัวเองออกมาจากภาพวาดบนกำแพงได้

 

สถานการณ์แปลกๆของพวกเธอดึงดูดความสนใจของเวรี่ไฮที่อยู่ใกล้เคียงอย่างรวดเร็ว

 

“แปลกจริง ดูเหมือนพวกนางจะได้รับผลกระทบจากจิตใจที่โศกเศร้าของเนตรเวรี่ไฮ นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ข้าไม่คิดว่าพวกนางจะไปกระตุ้นจิตของเนตรเวรี่ไฮบนกำแพงโบราณ”

 

“นี่พวกนางไม่รู้หรือยังไงว่าหลังจากที่ฝึกเวรี่ไฮเซ้นส์ พวกนางจะมองไปที่เนตรเวรี่ไฮบนกำแพงโบราณไม่ได้น่ะ?”

 

“ไม่ พวกนางไม่ได้เห็นมัน พวกนางได้รับผลกระทบเพราะตัวไหมของพวกนางเห็นเนตรเวรี่ไฮ”

 

“นั่นเป็นไปได้ยังไง? เขาไม่ได้ฝึกเวรี่ไฮเซ้นส์ เขาไม่ควรจะรู้สึกอะไรถึงแม้เขาจะมองไปที่เนตรเวรี่ไฮบนกำแพง”

 

เวรี่ไฮหลายสิบคนที่เห็นเหตุการณ์เข้าใจถึงสถานการณ์ของหานเซิ่นได้ในทันที พวกเขารับรู้ว่าหานเซิ่นต้องเป็นคนที่กระตุ้นจิตใจของเนตรเวรี่ไฮของกำแพงโบราณ ซึ่งนั่นทำให้หลี่เคอเอ๋อและเอ็กซ์ควิสิทได้รับผลกระทบไปด้วย

 

“นี่มันแปลกมากๆ คนนอกที่ไม่ได้ฝึกเวรี่ไฮเซ้นส์จะกระตุ้นจิตใจของเนตรเวรี่ไฮได้ยังไง?”

 

“นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาตั้งคำถาม พวกเราต้องหาทางดึงเขาออกมาจากจิตใจนั้น เนตรเวรี่ไฮของกำแพงโบราณนั้นเป็นอันตราย และสำหรับเอ็กซ์ควิสิทและหลี่เคอเอ๋อที่ยังไม่ได้เป็นระดับเทพเจ้าแล้ว มันอาจจะเป็นอันตรายถึงชีวิต”

 

“แต่พวกเราจะทำอะไรได้? เจ้าก็รู้ว่าพลังจิตใจของเนตรเวรี่ไฮนั้นทรงพลังแค่ไหน ถึงแม้พวกเราจะเคลื่อนย้ายเขาไปที่อื่น พวกเราก็หยุดจิตใจนั่นจากการถูกกลืนกินไม่ได้ และถ้าพวกเราเคลื่อนย้ายเขาไปที่อื่น พวกเราอาจจะไปทำให้จิตใจของเขายุ่งเหยิงและเร่งให้จิตใจของเขาถูกกลืนกินเร็วขึ้นกว่าเดิม พวกเราได้แต่หวังว่าเขาจะหนีรอดจากจิตใจนั่นได้ด้วยตัวเขาเอง”

 

“แต่นั่นจะเป็นไปได้ยังไง? ถึงแม้พวกเราจะเป็นยอดฝีมือของเผ่าเวรี่ไฮก็ยังหนีจากพลังจิตใจของเนตรเวรี่ไฮได้ยาก เขาเป็นแค่คนนอกคนหนึ่ง”

 

“ตัวไหมคนนั้นเป็นเพียงแค่ความหวังเดียว เขาต้องทำมันด้วยตัวเขาเอง ถึงแม้เอ็กซ์ควิสิทและหลี่เคอเอ๋อจะต่อสู้กับพลังของเนตรเวรี่ไฮได้ แต่มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร ตราบใดที่เขายังคงถูกมันครอบงำ จิตใจที่โศกเศร้าก็จะถูกส่งมาที่เอ็กซ์ควิสิทและหลี่เคอเอ๋ออยู่ดี”