สตีเฟนและราชาโซนิคบัตเตอร์ฟลายกำลังพูดคุยกัน ขณะที่พวกเขาลงทะเบียนโกลด์ดรัมของตัวเอง แม้แต่เหล่าราชันก็ยังต้องทำตามกฎของเผ่า1000สมบัติ

 

เผ่า1000สมบัติแทบจะไม่เคยมีความขัดแย้งกับเผ่าพันธุ์อื่นๆ แต่กำลังพลของพวกเขาก็จัดอยู่ในสิบอันดับแรกของจักรวาลจีโน ซึ่งหลายคนคาดคิดว่าพวกเขาอาจจะติดอันดับ 1 ใน 5 ได้ด้วยซ้ำไป

 

ขณะที่สตีเฟ่นและราชาโซนิคบัตเตอร์ฟลายเตรียมตัวจะจากไป ทันใดนั้นพวกเขาก็เห็นชายหญิงคู่หนึ่งและเด็กสาวอีกคนเดินเข้ามาในฐานทัพ ราชาทั้ง 2 ขมวดคิ้วเมื่อเห็นพวกเขา

 

พวกเขาไม่ได้สังเกตเห็นว่าชายคนนั้นคือหานเซิ่น แต่พวกเขาสัมผัสได้ถึงตัวตนของเจดดรัมที่หวงฟูจิ้งกำลังถืออยู่  พวกเขาจ้องไปที่เธออย่างถมึงทึง

 

แต่เนื่องจากพวกเขาลงสมัครโกลด์ดรัมของตัวเองไปแล้ว มันจึงไม่มีประโยชน์อะไรที่พวกหานเซิ่นจะพยายามซ่อนสิ่งที่พวกเขาหามาได้

 

และทางด้านเผ่า1000สมบัติเองก็ไม่ซ่อนความจริงที่ลูกค้าหาเจดดรัมมาได้เช่นเดียวกัน เผ่า1000สมบัติต้องการให้ทั้งจักรวาลได้รับรู้ทุกครั้งที่มีใครบางคนเจอเจดดรัมบนดาวเจดดรัม ซึ่งมันเป็นอะไรที่ดีต่อธุรกิจของพวกเขา ดังนั้นหานเซิ่นและหวงฟูจิ้งจึงถือพวกมันเข้ามาอย่างเปิดเผย

 

เนื่องจากพวกหานเซิ่นกำลังจะลงทะเบียนเจดดรัม ดังนั้นมันไม่มีความจำเป็นที่ต้องปิดบังตัวเอง หานเซิ่นพาหวงฟูจิ้งตรงเข้าไปลงทะเบียนสิ่งที่พวกเขาหามาได้ในทันที

 

ราชาโซนิคบัตเตอร์ฟลายและสตีเฟนมองพวกหานเซิ่นที่เดินเข้ามายังบูธสำหรับลงทะเบียน พวกเขาจ้องไปที่กระเป๋าของหวงฟูจิ้งอย่างขะมักเขม้น พวกเขาสัมผัสได้ถึงเจดดรัมที่อยู่ข้างใน แต่พวกเขายังไม่แน่ใจว่านั่นคือเจดดรัมจริงๆหรือเปล่า

 

เมื่อหวงฟูจิ้งนำเจดดรัมออกมาจากกระเป๋า เหล่าราชันก็สูดเอาอากาศที่บริสุทธิ์เข้าไป

 

“เจดดรัม… นั่นคือเจดดรัม!” เผ่าพันธุ์อื่นที่อยู่รอบๆเห็นหวงฟูจิ้งหยิบเจดดรัมออกมา และหลายคนก็ห้ามตัวเองจากการตะโกนออกมาไม่ได้

 

“มันผ่านมากี่ปีแล้วตั้งแต่ที่เจดดรัมตัวสุดท้ายถูกพบ”

 

“ดูจากพลังชีวิตของนางแล้ว อย่างมากที่สุดนางก็เป็นแค่มาร์ควิส ข้าไม่อยากเชื่อเลยว่านางจะโชคดีพอที่จะหาหนึ่งในเจดดรัมมาได้”

 

“ฮ่าๆ! นี่มันเป็นโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ มันยังยากที่จะตัดสินได้เมื่อมาร์ควิสคนหนึ่งพบเจดดรัม”

 

เหล่าราชาพูดคุยกัน เจ้าหน้าที่ภายในฐานทัพก็ประหลาดใจเช่นเดียวกันที่ได้เห็นเจดดรัม แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ยังลงทะเบียนมันให้กับเธอราวกับว่ามันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

 

การทำธุรกิจกับเผ่า1000สมบัติเป็นอะไรที่น่าเชื่อถือ พวกเขาเคยขายแม้กระทั่งสมบัติระดับเทพเจ้ามาก่อน และมันไม่เคยมีเรื่องร้ายอะไรเกิดขึ้นภายในสถานที่ของพวกเขา พวกเขาจะไม่ทำอะไรตุกติกเพื่อเอาเจดดรัมไปเป็นของตัวเอง

 

พวกเขาทำตามขั้นตอนและกฎระเบียบอย่างเคร่งครัด หวงฟูจิ้งส่งตัวเจดดรัมให้กับเจ้าหน้าที่ หลังจากนั้นเธอก็ตีเจดดรัม และเมื่อการลงทะเบียนเสร็จสิ้นแล้ว เจดดรัมก็จะตกเป็นทรัพย์สินของเธออย่างเป็นทางการ

 

สตีเฟนเดินเข้าไปหาหวงฟูจิ้งและถาม

“เพื่อนเอ๋ย เจ้าจะขายเจดดรัมนั่นให้กับข้าได้หรือเปล่า?”

 

“ขอโทษด้วย ข้าไม่คิดจะขายมัน” หวงฟูจิ้งพูด

 

เธอเป็นเพียงแค่มาร์ควิสคนหนึ่ง ดังนั้นเจดดรัมระดับดยุกจึงเป็นอะไรที่มีประโยชน์ต่อเธออย่างมาก และมันก็จะเป็นอะไรที่ปลอดภัยมากขึ้นสำหรับนาง ถ้าเธอนำมันติดตัวไปด้วยเวลาออกเดินทาง การล่าซีโน่เจเนอิคก็จะเป็นอะไรที่ง่ายมากขึ้นเช่นเดียวกัน ด้วยเหตุนั้นหวงฟูจิ้งไม่จึงคิดจะขายมัน

 

สตีเฟนขมวดคิ้ว แต่เขายังคงไม่คิดจะยอมแพ้ง่ายๆ เขาพูดต่อ

“อย่าเพิ่งรีบด่วนปฏิเสธ ข้าคือสตีเฟนจากเผ่านาค บอกราคาที่เจ้าต้องการมา มันจะมากเท่าไหร่ก็ได้”

 

“ขอโทษด้วย” หวงฟูจิ้งตอบปฏิเสธกลับไปอย่างรวดเร็ว

 

ใบหน้าของสตีเฟนดูเลวร้าย ดังนั้นราชาโซนิคบัตเตอร์ฟลายจึงก้าวเข้ามาและพูด

“สาวน้อย มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะดูแลเจดดรัมนั่น ข้าจะแลกเปลี่ยนมันกับโซนิคบัตเตอร์ฟลายระดับดยุก 8 ตัว นอกจากนั้นข้ายังจะคุ้มครองเจ้ากลับไปอีกด้วย เจ้าว่ายังไง?”

 

“ขอโทษด้วย” คำตอบของหวงฟูจิ้งยังคงเป็นอะไรที่เย็นชา

 

“ถ้าเจ้าไม่ยอมขายมันซะตอนนี้ เจ้าจะต้องเสียใจทีหลังเมื่อก้าวขาออกไปจากดาวเจดดรัมแล้ว เมื่อถึงตอนนั้นมันก็จะสายเกินไป ถ้าเจ้าอยากจะขายมันล่ะก็ ตอนนี้เป็นโอกาสของเจ้า” ใบหน้าของราชาโซนิคบัตเตอร์ฟลายไม่ได้เปลี่ยนไป เขายังคงพูดด้วยรอยยิ้ม

 

หวงฟูจิ้งเมินเฉยต่อคำพูดของเขาและเดินหนีไป

 

ราชาโซนิคเริ่มเดินเข้าไปใกล้เพื่อจะบอกอะไรบางอย่างกับเธอ แต่หานเซิ่นเดินเข้ามาขวางหน้าเขาเอาไว้และพูด “เพื่อนของข้าบอกว่าไม่สนใจจะขายมัน ได้โปรดไปถามคนอื่น”

 

สีหน้าของราชาโซนิคบัตเตอร์ฟลายเปลี่ยนไปทันที “เจ้ากล้าดียังไงมาขัดขวางการเจรจาของข้ากับนาง?”

 

หานเซิ่นยักไหล่ของเขาอย่างเงียบๆ เขาเดินเข้าไปที่บูธลงทะเบียนและหยิบเจดดรัมของตัวเองออกมา

 

“เจดดรัมอีกตัว!” ทุกคนในฐานทัพตกตะลึง ไม่มีใครคาดคิดว่าเจดดรัมถึง 2 ตัวจะถูกพบในวันเดียวกัน

 

ราชาโซนิคบัตเตอร์ฟลายตกตะลึง เขาไม่ได้คาดคิดว่าหานเซิ่นเองก็มีเจดดรัมเช่นเดียวกัน

 

เจ้าหน้าที่เองก็ดูประหลาดใจอย่างมาก แต่พวกเขาก็ทำการลงทะเบียนให้กับหานเซิ่น ซึ่งบ่งบอกว่าตอนนี้มันตรงเป็นทรัพย์สินของเขาอย่างเป็นทางการแล้ว

 

“เจ้าจะขายเจดดรัมนั่นไหม? ข้อตกลงที่ข้าให้สัญญากับนางจะยังมีผลกับเจ้าเช่นกัน ถ้าเจ้ายินดีทำการแลกเปลี่ยน” ราชาโซนิคบัตเตอร์ฟลายมองไปที่หานเซิ่นขณะที่พูดออกมา

 

หานเซิ่นเมินเฉยต่อเขา ซึ่งทำให้สตีเฟนพูดขึ้นมา

“เพื่อนเอ๋ย ถ้าเจ้ายอมขายเจดดรัมล่ะก็ ข้าจะจ่ายในราคาที่สูงและช่วยปกป้องความปลอดภัยของเจ้า”

 

“ขอโทษด้วย แต่ข้าไม่มีแผนจะขายมัน” หานเซิ่นปฏิเสธข้อเสนอของเขา

 

ราชาโซนิคบัตเตอร์ฟลายดูมัวหมอง แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างเมื่อเห็นหานเซิ่นนำเจดดรัมอีกตัวออกมา

 

เจดดรัมนี้ดูแปลกประหลาดอย่างมาก มันมีสัญลักษณ์สีแดงอยู่บนผิว ทำให้มันดูแตกต่างออกไปจากเจดดรัมธรรมดาทั่วไป

 

“มันคือ…เจดดรัมอีกตัว… นั่นเป็นไปได้ยังไงกัน?!”

 

“โว้ว! ดูเหมือนพวกเขาจะมาด้วยกัน พวกเขาพบเจดดรัมถึง 3 ตัวเลยหรอเนี่ย นี่พวกเขาไปพบเหมืองเจดดรัมเข้าหรือยังไง?”

 

“นี่มันจะโชคดีเกินไปแล้ว พวกเขาได้รับเจดดรัมมาถึง 3 ตัวเลยหรอเนีย”

 

“แต่เจดดรัมตัวที่ 3 ดูผิดปกติ มันแตกต่างไปจากเจดดรัมอื่นๆ มันคงจะไม่ได้เป็นเจดดรัมกลายพันธุ์หรอกใช่ไหม?”

 

“ถ้ามันเป็นเจดดรัมกลายพันธุ์จริงๆ มันก็เป็นอะไรแค่มีค่าอย่างมาก พวกเรารู้ว่าเจดดรัมปกติกลายเป็นระดับราชันได้ แต่เจดดรัมกลายพันธุ์อาจจะพัฒนาไปสูงยิ่งกว่านั้นได้”

 

“นั่นมันจะโชคดีเกินไปแล้ว แต่ข้าแน่ใจว่าความโชคดีจะกลายเป็นหายนะสำหรับพวกเขา พวกเขาดูเป็นคนที่ระดับต่ำอยู่ แต่พวกเขาแต่ละคนกลับได้รับเจดดรัมไป พวกเขาไม่รอดแน่ๆ”

 

“นั่นมันไม่ใช่โชคดี! แต่เป็นอันตรายอย่างแท้จริง”

…

 

ขณะที่ทุกคนกำลังพูดคุยกันถึงเรื่องนี้ สตีเฟนและราชาโซนิคบัตเตอร์ฟลายก็จ้องมองไปที่บลัดสกอร์เปี้ยนเจดดรัมด้วยความละโมบ เจดดรัมกลายพันธุ์เป็นอะไรที่หาได้ยากมาก ถึงขนาดที่ในหมื่นปีจะมีโอกาสพบได้สักตัว พวกมันสามารถพัฒนาไปสูงกว่าระดับของราชันได้ ด้วยเหตุนั้นแม้แต่เหล่าราชันก็ยังปฏิบัติกับพวกมันราวกับเป็นสมบัติล้ำค่า

 

“ต้องขออภัยด้วย แต่ตามกฎของเผ่า1000สมบัติ ลูกค้าทุกคนจะนำดรัมออกไปได้แค่คนละตัวเท่านั้น ซึ่งลูกค้าได้ลงทะเบียนเจดดรัมตัวหนึ่งไปแล้ว…” เจ้าหน้าที่พูดกับหานเซิ่น

 

“ข้าทราบ แต่นี่ไม่ใช่เจดดรัมของข้า มันเป็นของลูกสาวข้า”

หานเซิ่นชี้ไปที่เป่าเอ๋อ หลังจากนั้นเขาก็ส่งบลัดสกอร์เปี้ยนเจดดรัมให้กับเธอ

 

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราจะต้องเห็นนางเล่นมัน” เจ้าหน้าที่พูด เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เชื่อที่หานเซิ่นพูด เจ้าหน้าที่มองกลับไปมาระหว่างเป่าเอ๋อและบลัดสกอร์เปี้ยนเจดดรัม

 

“นางจะต้องตีมันที่นี่อย่างนั้นหรอ?” หานเซิ่นถาม

 

“ใช่แล้ว นั่นคือกฎ” เจ้าหน้าที่พยักหน้า