“มันจบสิ้นแล้ว” ดราก้อนวันเห็นหานเซิ่นกำลังถูกเจ้าแมลงกลืนกินเข้าไป และเขาก็อดไม่ได้ที่จะแสดงความโศกเศร้าออกมา

 

แต่แทนที่จะเป็นความเศร้าต่อหานเซิ่น เขารู้สึกเศร้าที่ความตายของหานเซิ่นนั้นหมายถึงความตายของพวกเขาทุกคน ถ้าแม้แต่หานเซิ่นที่ต่อต้านผลของอาณาเขตที่จำกัดการเคลื่อนไหวทางอากาศได้ก็ยังหนีจากสัตว์ประหลาดตัวนี้ไม่ได้ แบบนั้นมันก็ไม่มีทางที่พวกเขาจะรอดไปได้

 

ดราก้อนเอทที่ตามหลังดราก้อนวันอยู่ก็เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นเช่นกัน เขาดูหมดหวังไม่ต่างกัน

 

ตูม!

ปากขนาดใหญ่ของเจ้าแมลงกำลังปิดลงรอบๆตัวหานเซิ่น ฟันที่แหลมคมของมันกำลังกัดลงมาบนร่างกายของหานเซิ่น

 

ดราก้อนวันและคนอื่นๆไม่สามารถทนดูภาพที่น่าสยดสยองได้ พวกเขาหันหน้าหนีไปขณะที่พยายามวิ่งหนีไปให้เร็วที่สุด พวกเขาหวังจะหาบริเวณที่ไม่ถูกผลจำกัดการเคลื่อนไหวทางอากาศ นั่นเป็นหนทางเดียวที่พวกเขาจะหนีไปจากสถานการณ์นี้ได้

 

แต่ร่างกายของหานเซิ่นไม่ได้ถูกบดขยี้ด้วยฟันของแมลง เขายังคงอยู่ในโหมดเทพเจ้าสปิริตขั้นสุดยอด ดังนั้นฟันที่แหลมคมของเจ้าแมลงจึงไม่สามารถสัมผัสตัวของเขาได้ ถึงแม้ฟันของแมลงจะทะลุผ่านร่างกายของเขาไป แต่จริงๆแล้วมันไม่ได้ทำให้เขาเจ็บปวดอะไร

 

ตอนนี้ร่างกายของหานเซิ่นเป็นเหมือนกับผี เขาเคลื่อนไหวผ่านฟันและเนื้อหนังของเจ้าแมลงได้อย่างไม่ยากเย็นอะไร ในจังหวะที่เขากำลังจะหนีออกไปจากปากของมันได้แล้ว เขาก็รู้สึกตัวว่าไม่ควรจะหนีไป เขาหันกลับมาและเข้าในปากของเจ้าแมลงประหลาด

 

เปลือกที่แข็งและเนื้อหนังของแมลงไม่สามารถหยุดการเคลื่อนไหวของหานเซิ่นได้ เขาเคลื่อนไหวไปทั่วร่างของเจ้าแมลงได้อย่างรวดเร็ว

 

แต่หานเซิ่นพบว่าภายในร่างกายของเจ้าแมลงเป็นเหมือนกับหยก มันเป็นเรื่องยากที่หานเซิ่นจะทำร้ายเจ้าแมลงจากภายในได้

 

แต่หานเซิ่นพบคอร์ซีโน่เจเนอิคอยู่ในสมองของมัน มันเป็นคอร์สีเขียวที่ส่องสว่างเหมือนกับดวงดาว

 

ในตอนนี้หานเซิ่นสามารถอยู่ในโหมดเทพเจ้าสปิริตขั้นสุดยอดได้นานกว่าเดิมเมื่อวิวัฒนาการสู่ระดับราชันได้สำเร็จ ถึงแม้เขาจะไม่สามารถใช้มันได้ตลอด แต่เขาก็สามารถอยู่ในโหมดเทพเจ้าสปิริตขั้นสุดยอดได้ประมาณครึ่งชั่วโมง

 

หานเซิ่นเข้าไปใกล้คอร์สีเขียวของเจ้าซีโน่เจเนอิค หลังจากนั้นเขาก็รวบรวมพลังมาไว้ที่มือเพื่อใช้ท่าตบขั้นสุดยอด เมื่อเขารวบรวมพลังได้เพียงพอแล้ว เขาก็ตบใส่คอร์สีเขียว

โซ่สสารบ้าคลั่งขึ้นมาหลังจากที่ถูกหานเซิ่นตบใส่ พวกมันเป็นเหมือนกับยางยืดที่ไม่สามารถถูกทำลายได้

แมลงประหลาดรู้สึกเจ็บแสบในหัวและส่งเสียงคำรามออกมา มันดำลงไปใต้ดินและมุ่งตรงไปหาดราก้อนวัน

 

ดราก้อนวันมุ่งตรงไปที่อีกด้านหนึ่งของดวงดาว เขาพยายามจะใช้พลังทั้งหมดเพื่อหยุดเจ้าแมลง แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าซีโน่เจเนอิคระดับเทพเจ้า พลังของเขาก็ไร้ประโยชน์

 

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดของซีโน่เจเนอิคตัวนี้คืออาณาเขตแห่งราชันของมัน ถ้าพวกเขาพบกับซีโน่เจเนอิคระดับเทพเจ้าตัวอื่น ดราก้อนวันและคนอื่นก็อาจจะยังพอหนีเอาชีวิตรอดได้

 

แต่พลังอาณาเขตของแมลงประหลาดตัวนี้ไม่เพียงแค่จำกัดการเคลื่อนไหวทางอากาศ แม้แต่การเทเลพอร์ตออกไปก็ใช้ได้เช่นกัน พวกเขาถูกขังอยู่ที่นี่

 

ดราก้อนวันและคนอื่นพยายามใช้พลังต่างๆของตัวเองเพื่อหนีเอาชีวิตรอด แต่เจ้าแมลงไล่กินพวกเขาทีละคนๆ ที่สุดแล้วมันก็เหลือแค่ดราก้อนวัน ดราก้อนเอท บาร์และเดียร็อบเบอร์เท่านั้นที่ยังคงมีชีวิตรอด พวกเขาได้รับบาดเจ็บ แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ยังคงวิ่งอย่างสุดชีวิต

 

พวกเขาเริ่มจะร่วมมือกัน พวกเขารู้ว่าถ้าไม่ทำแบบนั้นมันก็ไม่มีทางที่พวกเขาจะรอด

 

ร่างกายของดราก้อนเอทและบาร์นั้นพิเศษ พวกเขาแทบจะเป็นอมตะ ร่างกายที่สุดยอดนั้นทำให้พวกเขารอดจากการโจมตีของเจ้าแมลงและยังคงมีลมหายใจอยู่ได้

 

ดราก้อนวันและเดียร็อบเบอร์เป็นระดับราชันขั้นสูง พวกเขาไร้เทียมทานในหมู่ราชันด้วยกัน แต่การพยายามรับมือกับสิ่งมีชีวิตระดับเทพเจ้านั้นมากพอที่จะทำให้พวกเขาบาดเจ็บและมีเลือดไหลออกมา

 

เดียร็อบเบอร์ใช้เวลาชั่วครู่เพื่อรวบรวมพลังสามธาตุ เขาสร้างสามเหลี่ยมที่ประกอบด้วยพลังงานที่แตกต่างกัน 3 อย่างขึ้นมา แสงส่องสว่างขึ้นภายในสามเหลี่ยมนั้นและมิติรอบๆก็สั่นไหว แสงพุ่งออกไปข้างหน้าและตรงเข้าไปในปากของเจ้าแมลงประหลาด แต่เจ้าแมลงประหลาดกลืนแสงนั่นเข้าไปในลำคอโดยไม่ได้รับความเสียหายใดๆ

 

เดียร็อบเบอร์ดูสิ้นหวัง นั่นเป็นท่าไม้ตายของเขา แต่มันไม่สามารถทำอะไรเจ้าแมลงประหลาดได้เลยแม้แต่น้อย

 

แมลงประหลาดตัวนั้นไม่ใช่ซีโน่เจเนอิคระดับเทพเจ้าธรรมดาๆ พลังอาณาเขตและพละกำลังของมันเหนือกว่าซีโน่เจเนอิคระดับเทพเจ้าทั่วๆไป

 

ถึงแม้พวกเขาจะยังไม่ได้ใช้พลังของตัวเองจนหมด แต่ดราก้อนวันและคนอื่นๆก็รู้ดีว่าถ้าพวกเขาไม่สามารถหนีไปจากอาณาเขตของแมลงประหลาดได้ ไม่ช้าก็เร็วพวกเขาก็ต้องตาย

 

“นี่มันแย่แล้ว ทำไมพวกเราถึงต้องมาเจอกับซีโน่เจเนอิคที่มีอาณาเขตที่น่ากลัวแบบนี้ด้วย?” ดราก้อนเอทตัดพ้อขณะที่วิ่งหนีไป

 

แต่ดราก้อนวันยังคงเงียบสนิท เขารู้ว่าถึงตัดพ้อไปก็ไม่ช่วยอะไร เขาต้องการมีชีวิตรอดให้นานที่สุดเผื่อจะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น

 

เดียร็อบเบอร์มีความคิดที่เหมือนๆกัน ในสถานที่นี่มันไม่มีใครจะมาช่วยพวกเขาได้ ถึงแม้ยอดฝีมือระดับเทพเจ้าของเผ่าพันธุ์พวกเขาจะรู้ว่าพวกเขาตกอยู่ในอันตราย ยอดฝีมือระดับเทพเจ้าก็ไม่สามารถเข้ามาในคอร์แอเรียจักรวาลได้อยู่ดี มันมีเพียงแค่คนที่อยู่ระดับราชันเท่านั้นที่จะเข้ามาในที่แห่งนี่ได้

 

“ถ้าข้าต้องตายที่นี่ ข้าไม่อยากตายขณะที่กำลังวิ่งหนี” บาร์หันกลับและวิ่งเข้าไปหาแมลงประหลาด ร่างกายของเขาลุกโชติช่วงด้วยดาบแสง

 

เดียร็อบเบอร์ต้องการจะหยุดบาร์เอาไว้ แต่หลังจากที่รู้สึกถึงสถานการณ์ในตอนนี้ เขาก็รู้ว่ามันไม่ได้สำคัญอะไรว่าพวกเขาจะวิ่งหนีไปได้ไกลสักแค่ไหน การหยุดบาร์เป็นอะไรที่ไร้ความหมาย

 

บาร์ฟันใส่หัวแมลงประหลาด แต่มีดกระดูกของเขาไม่แม้แต่จะได้สัมผัสกับเปลือกของเจ้าแมลง โซ่สสารนั้นรับมีดกระดูกเอาไว้และบดขยี้มัน

 

เมื่อมือของบาร์สัมผัสกับโซ่สสารนั้น แขนของเขาก็สลายกลายเป็นผุยผง

 

แมลงประหลาดอ้าปากเพื่อจะกลืนกินบาร์ที่บาดเจ็บเข้าไป บาร์นั้นไม่สามารถหนีไปได้อีกแล้ว และเขาก็ไม่คิดจะหนีเช่นกัน เขาปลดปล่อยอาณาเขตแห่งราชันของตัวเองและใช้มือข้างซ้ายชกใส่ใบหน้าของแมลงประหลาด

 

แต่พลังอาณาเขตของบาร์อ่อนแอเหมือนกับเปลือกไข่เมื่ออยู่ต่อหน้าพละกำลังของแมลงประหลาด อาณาเขตแห่งราชันของบาร์ถูกทำลายและร่างกายครึ่งหนึ่งของเขาก็หายไปในลำคอของเจ้าแมลง

 

ถึงแม้บาร์จะสามารถเกิดใหม่และได้รับความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นทุกครั้ง แต่เซลล์ของเขาจำเป็นต้องอยู่ใกล้เคียงกันถึงจะประกอบตัวกันใหม่ได้ ตอนนี้ครึ่งหนึ่งของร่างกายกำลังจะถูกย่อย ทำให้เขาไม่สามารถเกิดใหม่ได้อีก

 

แมลงประหลาดเลี้ยวกลับมาเพื่อกินร่างที่เหลืออยู่ของบาร์ บาร์ยังคงมีสติอยู่ แต่สถานการณ์เป็นอะไรที่สิ้นหวัง

 

ขณะที่แมลงประหลาดกำลังอ้าปากเพื่อกินร่างอีกครึ่งเข้าไป บาร์ก็รู้สึกตัวว่ากำลังจะตาย แต่ทันใดนั้นเจ้าแมลงก็ส่งเสียงกรีดร้องออกมา ร่างกายของมันชักกระตุกราวกับถูกไฟฟ้าช็อต

 

บาร์และคนอื่นตัวแข็งทื่อไป พวกเขาไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น

 

แมลงประหลาดอ้าปากของมัน หลังจากนั้นมันก็พ่นเลือดสีเขียมเข้มออกมาราวกับน้ำพุ