บทที่ 20 : ชีวิตในอีกโลกหนึ่งกับสกิลหลบซ่อนของเขา (Part 1)

 

เราต้องย้อนเวลากันกลับไปสักหน่อยในตอนที่รถม้าซึ่งใช้ขนส่งลาเวียเพิ่งหยุดพักครั้งแรกและกําลังจะเริ่มออกเดินทางอีกครั้ง

 

ลาเวียนั่งอยู่ในรถที่โยกไปมาพลางมองดูมือตนเองที่อยู่บนตักของเธอ มือที่ถูกใส่กุญแจมือไว้ เด็กชายที่ชื่อฮิคารุไม่ได้กลับมาอีกเลยตั้งแต่ตอนนั้น เขาบอกว่าเขาจะช่วยเธอวันนี้เพราะเขาทําลายเวทมนตร์ของห้องยังไม่ได้แต่เขาก็ไม่ได้ติดต่อกลับมาเลยและเธอก็เริ่มคิดว่าเขาแค่ให้ความหวังที่ไร้สาระกับเธอเท่านั้น เด็กชายคนนั้นแค่พูดจาหวาน ๆ กับเธอเท่านั้นแหละ

 

มีคนคุ้มกันเพียงสามคนเท่านั้น ถ้าว่ากันตามจํานวนแล้ว มันก็ง่ายที่จะฝ่าเข้ามาแต่เธอไม่คิดว่าเธอมีค่าขนาดนั้น แม้ว่าจะมีคนที่ต้องการเธอเพราะพลังอยู่แต่พวกเขาคงไม่เสี่ยงที่จะต่อต้านพระราชาแน่

 

ลาเวียถอนหายใจอย่างหนัก

 

[ที่ ๆ ฉันจากมาบอกไว้ว่าการถอนหายใจจะทําให้โชคดี หนีหายไปนะ]

 

แต่มันก็มีช่วงเวลาที่–]

 

ลาเวียสะดุ้งตกใจ อะไรนะ

 

[อย่าพึ่งเสียงดังตอนนี้นะเดี๋ยวฉันจะถูกจับได้]

 

มีเด็กชายผมสีดําและดวงตาสีเดียวกันนั่งอยู่ในรถม้ากับเธอด้วย

 

[อะ เอ่อ อะไรน่ะ]

 

[เธออยากรู้ว่าฉันเข้ามาข้างในได้ยังไงสินะ ฉันก็อยา กจะอธิบายนะแต่ฉันยังไม่ไว้ใจเธอ]

 

[ไว้ใจ… ?]

 

[ฉันจะบอกเธอทุกอย่างหลังจากที่เธอได้เป็นอิสระและฉัน สามารถเชื่อใจเธอได้แล้ว แบบนี้ฟังดูเป็นไง]

 

เขาไม่จําเป็นต้องถามเพราะเธอไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้เลย เธอยังคงจ้องไปที่ฮิคารุ – เด็กผู้ชายที่ปรากฏตัวออกมาจากที่ไหนไม่รู้ – อย่างไม่อยากจะเชื่อ

 

คน ๆ นี้คือผู้ช่วยชีวิตของฉัน

 

ถ้ามีอย่างหนึ่งที่เธอเชื่อมั่นนั่นก็คือฮิคารุต้องเป็นคนที่จะช่วยเธอออกไปจากที่นี่อย่างแน่นอน

 

ฮิคารุตั้งสมมติฐานถึงความเป็นไปได้ของการคุ้มกันทุกรูปแบบก่อนที่เขาจะดําเนินแผนการ สิ่งที่เขากังวลที่สุดคือกุญแจมันจะมีล็อกทั้งหมดกี่อัน เขาต้องปลดล็อกกี่ครั้งก่อนที่ลาเวียจะเป็นอิสระ

 

สถานการณ์เลวร้ายที่สุดที่เขาคิดได้ก็คือหัวหน้ากิลด์นักเล่นแร่แปรธาตุจะร่วมเดินทางไปด้วย หัวหน้ากิลด์อาจจะสร้างห้องขังเวทมนตร์ขึ้นมาและร่วมเดินทางไปพร้อมกับขบวนคุ้มกันจากนั้นเขาจึงจะปลดล็อกห้องขังที่เมืองหลวงและถ้าหากเป็นอย่างนั้นฮิคารุก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากฆ่าหัวหน้ากิลด์ระหว่างทางเพื่อให้ลาเวียหนีไป โชคดีที่เขาไม่ว่างเพราะฮิคารุได้แอบเข้าไปในกิลด์ของนักเล่นแร่แปรธาตุเพื่อตรวจสอบตารางเวลาของหัวหน้ากิลด์และพบว่าเขามีนัดทานอาหารเย็นกับใครบางคนที่ร้านอาหารในพอนด์วันนี้

 

สถานการณ์เลวร้ายถัดมาคือถ้ามีกุญแจอยู่หลายดอก ตัวอย่างเช่นพวกเขาอาจมีกุญแจที่เหมือนกันสองดอก อันหนึ่งอยู่ในพอนด์และอีกอันหนึ่งอยู่ที่เมืองหลวง กล่าวอีกนัยหนึ่งคือไม่มีใครมีกุญแจระหว่างการขนส่งและในกรณีนั้น

 

 

นั่นคือขั้นตอนที่ฮิคารุจะทําแต่โชคดีที่คนขับมีกุญแจซึ่งมันก็เป็นกรณีที่ดีที่สุดที่เขาจะจินตนาการได้แล้ว

 

ความเป็นไปได้ที่จะเกิดปัญหาขึ้นอีกอย่างหนึ่งคือถ้าลาเวียถูกผูกมัดอยู่กับตัวรถเองซึ่งอาจจะเป็นคานหรือหลังคาก็ได้ และในกรณีนั้นฮิคารุจะต้องการกุญแจที่ต่างออกไปเพื่อปลดปล่อยให้เธอเป็นอิสระ มันคงจะแย่ไม่น้อยถ้ามันเป็นเวทมนตร์ที่คล้ายกับเวทมนตร์ที่ห้องขัง แต่โชคดีที่หัวหน้ากิลด์นักเล่นแร่แปรธาตุร่ายเวทที่จะหายไปเองได้หลังจากที่ระยะเวลาผ่านไปได้ระยะหนึ่งใส่กุญแจมือของเธอแทนซึ่งนับว่าเป็นวิธีการที่ชาญฉลาด – ไม่จําเป็นต้องใช้กุญแจแต่ก็เพียงพอที่จะควบคุมเธอได้

 

โชคชะตากําลังส่งยิ้มให้ฮิคารุ สิ่งที่เขาต้องทําก็แค่ต้องพาเธอออกมาให้ได้

 

ฮิคารุสมมติสถานการณ์อื่น ๆ ขึ้นมาเช่นกัน เมื่อวานนี้เขาไปทุกที่ที่เขาต้องทําในแต่ละสถานการณ์และตรวจสอบตําแหน่งของตู้เซฟสําหรับใส่กุญแจไว้ด้วยเช่นกันแต่ในความเป็นจริงแล้วสิ่งต่าง ๆ นั้นง่ายกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก กุญแจมีเพียงแค่ดอกเดียวเท่านั้นและคนขับก็มีมันอยู่

 

คนขับจะนั่งอยู่ที่ที่นั่งของเขาเสมอดังนั้นการทํางานนี้จึงขึ้นอยู่กับฮิคารุและสกิลหลบซ่อนของเขาเอง

 

วันนี้ฮิคารุไปที่ชั้นใต้ดินเพื่อดูหัวหน้ากิลด์นักเล่นแร่แปรธาตุใส่กุญแจมือให้ลาเวีย ทันทีที่เขารู้ว่าคนขับรถม้ามีกุญแจ เขาก็รีบไปที่ประตูเมืองทันที เขารออยู่ที่นั้นและขณะที่รถม้ากําลังถูกตรวจสอบจากการ์ดเฝ้าประตูเขาก็ปีนขึ้นไปนอนรอบนหลังคา

 

ยานพาหนะนี้สร้างขึ้นอย่างแข็งแรงมันไม่กระดิกแม้แต่น้อย แต่มีอยู่ครู่หนึ่งที่เขารู้สึกเหมือนเลือดแข็งตัวขึ้นมาทันทีเนื่องจากม้าหันกลับมามองเพราะมันรู้สึกได้ถึงน้ำหนักที่เพิ่มขึ้นอย่างฉับพลันนั่นเอง

 

จากนั้นเขาก็นอนเหยียดยาวอยู่ด้านบนจนกระทั่งการพักผ่อนครั้งแรกจบลง รถม้านั้นใหญ่มากถึงขนาดที่ว่าแม้ฮิคารุจะไม่ได้ใช้สกิลหลบซ่อนแต่พวกนักผจญภัยก็ไม่เห็นเขาอยู่ดี หลังจากการพักครั้งแรกและขบวนรถเริ่มเคลื่อนที่อีกครั้ง เขาก็คลานไปหาคนขับและหยิบกุญแจมาไขรถม้า ฮิคารุคาดการณ์ไว้แล้วว่าเมื่อใช้สกิลหลบซ่อนและตั้งอาชีพของเขาไว้เป็นหลบซ่อนพระเจ้า: ผู้เตร็ดเตร่ในความมืดแล้วกลุ่มนักผจญภัยก็จะมองไม่เห็นเขาอีกแต่เพื่อความปลอดภัยเขาจึงเริ่มดําเนินการตามแผนทุกอย่างเมื่อมีเกวียนสวนทางมา

 

และนั่นก็เป็นวิธีที่ทําให้เขาปรากฏตัวต่อหน้าลาเวียได้ 

 

[เอาผ้ามาเร็ว ทําให้เหมือนว่าเธอกําลังนอนอยู่ ถ้ามันไม่พอก็เอาเสื้อผ้าเธอยัดเข้าไปด้วย ใส่นี่ด้วยล่ะ]

 

ด้วยวิธีนี้แม้ว่าพวกเขาจะมองเข้าไปข้างในพวกเขาก็จะคิดว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี การแหกคุกนี้ก็จะไม่ถูกค้นเจอเลยในทันที

 

ฮิคารุได้ทําผ้าคลุมสีน้ำตาลขึ้นมาจากกระเป๋าของเขาเพื่อซ่อนกุญแจมือไว้

 

เอาล่ะ ปัญหามันเริ่มจากนี้แหละ

 

มีเรื่องที่เขาเป็นกังวลซึ่งจะต้องแก้ก่อนที่จะหลบหนีให้ได้ก่อนนั่นคือ ลาเวียไม่มีสกิลพรางตัวแต่นั่นก็เป็นเพียงข้อสันนิษฐานของเขา

 

[ลาเวีย ฉันมีคําถามแต่เธอก็ทําสิ่งที่เธอทําอยู่ต่อไปนะ]

 

[หืมม?]

 

[ฉันจะทําอะไรก็ได้ถ้ามันช่วยให้เธอหนีไปได้ใช่ไหม]

 

[…ใช่]

 

เธอพยักหน้าอย่างง่ายดายโดยไม่ถามเขาแม้แต่น้อยว่า “อะไรก็ได้” คืออะไร ฮิคารุก็พยักหน้ากลับไปและตอนนี้เขาก็สามารถใช้แต้มของเธอได้โดยไม่ต้องกังวลแล้ว

 

>บอร์ดวิญญาณ< ลาเวีย

 

อายุ: 14 ปี ระดับ: 6

 

>พลังเวทมนตร์<

 

>มานา< 11

 

> แหล่งที่มาของเวทมนตร์< 2

 

>ความสัมพันธ์ทางจิตวิญญาณ<

 

>ไฟ< 5

 

โอ้โห..

 

เขาเกือบส่งเสียงออกมาแล้ว ไม่สมดุลเลยจริง ๆ แต่ฮิคารุไม่ใช่คนที่จะพูดอย่างนั้นได้หรอกนะ ทุกแต้มของเธอถูกใส่ไว้ในพลังเวทมนตร์ ฮิคารุไม่เคยเห็นจํานวนที่มากอย่าง 11 และ 5 มาก่อนเลย ไม่มีแม้แต่ในนักผจญภัยที่มีประสบการณ์ ยกเว้นแค่อันเคนเท่านั้น

 

ฉันเข้าใจละว่าทําไมพระราชาถึงต้องการพลังของเธอ… 

 

พลังเวทมนตร์ที่สูงและเชี่ยวชาญในเวทไฟอีกด้วย ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังมีสกิลที่ไม่รู้จักซึ่งเรียกว่าแหล่งที่มาของเวทมนตร์อีก ฮิคารุรู้สึกรําคาญใจที่เขาไม่สามารถอ่านคําอธิบายบนบอร์ดวิญญาณของคนอื่นได้

 

เธอไม่มีแต้มเหลือแล้วและยังไม่มีสกิลหลบซ่อนด้วย แต่ก็เป็นไปตามที่คาดไว้นั่นแหละ

 

จุดที่แสดงชื่อนั้นกวนใจเขา โดยปกติแล้วจะต้องเป็นลาเวียด. มอร์กแสตดแต่มันมีเพียงลาเวียเท่านั้นซึ่งนั่นก็หมายความว่าลึก ๆ ข้างในนั้นเธอได้ทิ้งชื่อครอบครัวของเธอไปแล้ว

 

งั้นฉันก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว

 

ฮิคารุเปิดบอร์ดวิญญาณของตัวเองขึ้นมา

 

> บอร์ดวิญญาณ< ฮิคารุ

 

อายุ: 15 ปี ระดับ: 16

 

10

 

>พละกําลัง<

 

> พลังเวทมนตร์<

 

>ความแข็งแรงทางกายภาพ<

 

>ความแข็งแรง< 1

 

>ความปราดเปรียว<

 

> ระเบิดพลังชั่วขณะ< 1

 

>หลบซ่อน<

 

>ซ่อนชีวิต< 1

 

>ซ่อนมานา< 1

 

> ล่องหน< 5 (สูงสุด)

 

>การลอบสังหาร< 3 (สูงสุด)

 

>การหยั่งรู้< 

 

>การตรวจจับ<

 

>ตรวจจับชีวิต< 1

 

>ตรวจจับมานา< 1

 

เขาเหลืออยู่ 10 แต้ม เขาใส่อย่างละ 1 แต้มลงในซ่อนมานาและซ่อนชีวิต

 

ฉันรู้ว่ามันมีซ่อนกลุ่มอยู่

 

>ซ่อนกลุ่ม< สามารถทําให้ผู้ที่สัมผัสกับร่างกายของผู้ใช้โดยตรงได้รับผลจากสกิลซ่อนชีวิต ซ่อนมานาและล่องหนได้สูงสุด: 5 แต้ม ผลของสกิลมีข้อจํากัดอยู่ที่สกิลแต่ละสกิลจะมีความสามารถเท่ากับจํานวนแต้มที่ถูกใส่ไว้ในแต่ละสกิลเท่านั้น

 

งั้นก็หมายความว่าการเพิ่มแต้มในสกิลซ่อนกลุ่มนั้นไม่มีประโยชน์อะไรนอกซะจากว่าสกิลทั้งสามอันนั้นจะถูกเพิ่มแต้มขึ้นมาด้วย

 

ตอนนี้เขามีสกิลซ่อนชีวิตและซ่อนมานาอย่างละ 2 แต้ม ถึงแม้ว่าเขาจะใส่แต้มลงในสกิลซ่อนกลุ่ม 3 แต้มแต่ผลของสกิลก็จะถูกจํากัดไว้แค่ที่ 2 แต้มเท่านั้น

 

นี่ก็คิดไว้แล้วเหมือนกัน

 

ตอนนี้เขาเหลือแค่ 8 แต้มเท่านั้น เขาใส่แต้มเพิ่มลงในซ่อนชีวิตและซ่อนมานาอีกอย่างละ 1 แต้มและใส่ 3 แต้มลงในซ่อนกลุ่ม

 

แบบนี้เขาจึงทําให้ลาเวียมีสกิลหลบซ่อนเป็นจํานวนสามแต้มได้เพราะอย่างไรลาเวียก็ไม่ได้รับพรจากอาชีพและเธอก็ไม่มีกิลด์การ์ดด้วยซึ่งมันก็ทําให้เขาเป็นกังวลอยู่บ้างแต่เขาก็ต้องเชื่อว่ามันเพียงพอที่จะซ่อนเธอจากการถูกพบได้

 

โนกุสะมี 1 แต้มที่สกิลตรวจจับชีวิตและแม้แต่วีรบรุษแห่งชาติอย่างอันเคนก็มีเพียง 2 แต้มในสกิลซ่อนชีวิตและซ่อนมานาและอีก 1 แต้มในสกิลซ่อนกลุ่มเท่านั้นซึ่งฮิคารุคิดว่าจํานวน 3 แต้มก็น่าจะอยู่ในขอบเขตที่ปลอดภัยแล้ว

 

เขาก็มีมาตรการในการช่วยเหลืออยู่นะ

 

ฉันจะใช้แต้มที่เหลืออีก 3 แต้มเลยก็ได้แต่เก็บไว้ก่อนจะดีกว่า ที่เหลือก็…

 

เขาตรวจสอบกิลด์การ์ดของเขาโดยหวังว่าจะเห็นอาชีพใหม่ที่เรียกว่า “กลุ่มหลบซ่อนพระเจ้า” หรืออะไรประมาณนั้นแต่ก็ไม่มีเลย บางที่อาจเป็นเพราะเขาไม่ได้ลงให้เต็ม อย่างไรก็ตามเขาก็ได้อาชีพใหม่ที่เรียกว่า “ พระเจ้าแห่งนักย่องเบายามค่ำคืนในเมืองจืดชืด: หัวขโมยในเมือง” มา

 

ต้องเป็นเพราะช่วงนี้ฉันแอบทําลับ ๆ ล่อ ๆ แน่ ๆ … ก็นะ ได้เหตุผลที่จะไม่ให้คนอื่นดูอาชีพเพิ่มละ

 

ในขณะเดียวกันลาเวียก็เตรียมพร้อมเสร็จเรียบร้อยแล้ว

 

[ใกล้ได้เวลาแล้ว เธอก็เตรียมใจไว้ล่ะ]

 

[นายช่วยบอกหน่อยได้ไหมว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าฉันรู้แผนฉันคิดว่ามันน่าจะง่ายขึ้นนะ]

 

[ที่เธอพูดก็ถูก ตอนนี้ฉันทําให้ดูเหมือนว่ารถม้าถูกล็อกอยู่ แต่จริง ๆ แล้วมันไม่ได้ล็อก ที่ฉันต้องทําก็คือต้องเอาล็อกออกแล้วเปิดประตู จากนั้นเราสองคนก็ออกไปด้วยกันแล้วฉันก็ใส่ล็อกกลับเข้าไปแล้วเราก็กระโดดออกไปพร้อมกัน หลังจากนั้นกซ่อนอยู่หลังต้นไม้ไม่ก็พุ่มไม้ข้างถนน]

 

[มันจะได้ผลไหม]

 

[ฉันเกือบลืมแหน่ะ]

 

ฮิคารุอีกอักที่จะพูดแต่เขาก็ต้องบอกเธอดังนั้นเขาจึงพยายามกล้ำกลืนความลําบากใจลงไป

 

[ตอนที่เราเคลื่อนที่ เธอต้องจับมือฉันไว้และอย่าปล่อยเด็ดขาด] เขาพูดขณะที่ยื่นมือซ้ายออกไป

 

ทําไมล่ะ ลาเวียคิดแล้วเธอก็เห็นแก้มของฮิคารุเปลี่ยนเป็นสีแดงซึ่งนั่นก็ทําให้เธอหน้าแดงด้วยความเขินอายเช่นกัน

 

[ได้เลย]

 

เธอจับมือเขาไว้ มือของเธอเรียวและช่างบอบบางนัก 

 

[นี่โนกุสะ! ข้างหน้า!]

 

[นี่อะไร มีคนล้มหรอ]

 

[ขะ ขอโทษนะครับ ท่านครับ ช่วยแบ่งน้ำให้หน่อยได้ไหมครับพอดีผมหลงป่าพึ่งจะออกมาได้]

 

มีบางอย่างไม่ปกติเกิดขึ้นข้างนอกนั่น มันเป็นมาตรการสุดท้ายที่ฮิคารุทําไว้เพื่อเป็นการป้องกันอย่างหนึ่ง ฮิคารุได้ขอให้เคลเบคแห่งกิลด์โจรกรรมช่วยเบี่ยงเบนความสนใจของเหล่านักผจญภัยระยะหนึ่ง ราคาคือ 20,000 กิแลน ฮิคารุอยากจะบ่นว่านี่มันปล้นกันชัด ๆ แต่เขาก็ทําได้แค่ต้องเห็นด้วยอย่างไม่เต็มใจ

 

[ไปกันเถอะ]

 

ฮิคารุเอาล็อกออกแล้วจึงเปิดประตูพร้อมกับดึงลาเวียไปกับเขา เมื่อเขาบังคับให้เธอยืนบนบันไดดวงตาของเธอก็เบิกกว้าง เหล่านักผจญภัยกําลังขี่ม้าอยู่ทั้งสองด้าน พวกเขาคอยระวังคนที่อยู่กลางถนนและเฝ้าดูสิ่งรอบข้างด้วยเช่นกัน 

 

นี่ก็มาจากกลยุทธ์การซุ่มโจมตีทั่วไป สิ่งแรกที่ต้องทําเลยคือต้องหยุดรถแล้วเริ่มโจมตีจากทั้งสองฝั่งซึ่งในกลุ่มพวกเขาไม่มีใครคาดคิดเลยว่าสิ่งที่พวกเขากําลังคุ้มกันอยู่นั้นกําลังจะหลบหนีไป

 

ฮิคารุรีบปืนขึ้นไปบนหลังคาทันที เขาคลานไปหาคนขับเพื่อคืนกุญแจและกลับไปที่ลาเวียอีกครั้ง นี่คือส่วนที่สําคัญที่สุดเพราะถ้าหากว่าลาเวียถูกเห็นเข้าทุกอย่างก็จะจบลง

 

ฮิคารรู้สึกโล่งใจมากขึ้นขณะที่จับมือเธออีกครั้งหนึ่งด้วยสกิลซ่อนกลุ่มพวกเขาจะสามารถหนีไปได้โดยไม่ถูกพบเห็น

 

[อย่าปล่อยล่ะ]

 

[ได้]

 

ทันทีที่เขาใส่ล็อกกลับเข้าไปใหม่ฮิคารุก็ถีบที่มั่นแล้วจึงกระโดดออกไปในอากาศ รถม้ากําลังเคลื่อนไกลออกไปและโนกุซะก็เข้าไปหาชายที่ล้มอยู่บนถนน

 

[ทางนี้]

 

ฮิคารสํารวจบริเวณรอบ ๆ ก่อนที่จะมุ่งหน้าไปที่พุ่มไม้ข้างถนน – ฝั่งตรงข้ามกับที่ผู้ชายซึ่งล้มอยู่โผล่มาห่างไปประมาณ 5 เมตรและนั่นก็ทําให้ลาเวียเครียดมากจนรู้สึกราวกับว่าหัวใจจะทะลุอกออกมา

 

ทําไมพวกเขาไม่เห็นเรา

 

ผู้ชายคนนั้นเป็นใครกัน

 

ทําไมฮิคารุถึงมั่นใจขนาดนี้

 

มีคําถามมากมายวิ่งเข้ามาในหัวของเธอแล้วพวกเขาก็ไปซ่อนที่พุ่มไม้โดยที่ไม่มีใครเห็นได้สําเร็จ เธอหนีออกมาได้ 

 

[..ระวังไว้ เรายังไม่พ้นอันตรายหรอกนะ]

 

[!]

 

เธอรั้งตัวเองไว้ พวกเขายังอยู่บนทางหลวงและเหล่านักผจญภัยพวกนั้นก็ยังสามารถหันหลังกลับมาเมื่อไหร่ก็ได้ทันทีที่พบว่าเธอหายไปแล้ว

 

[มีชุมชนตั้งอยู่ห่างจากที่นี่กลับไปประมาณสองกิโลเมตร กลุ่มคนที่เดินทางชอบหยุดพักที่นั่นและเราจะแอบติดรถเขาไปจากตรงนั้น]

 

[..ก็ไกลอยู่นะ]

 

[ถ้าพวกเขาผ่านมาตอนนี้ก็ดีสิ]

 

พวกเขาเดินผ่านพุ่มไม้ค่อย ๆ ห่างจากโนกุสะออกมาก่อนจะกลับไปบนถนนอีกครั้ง

 

[แล้วไงต่อ เราจะไปที่ไหนกับนักเดินทางล่ะ]

 

[เธอต้องซ่อนตัวในพอนด์]

 

[..อะไรนะ]

 

[หน้าเธอกําลังถามว่าทําไมถึงต้องซ่อนอยู่ในที่ ๆ น่าจะถูกค้นมากที่สุดด้วยอยู่นะ]

 

[กะ ก็ ฉัน… แต่ทําไมต้องเป็นพอนด์ล่ะ]

 

[เธอคิดว่าใครจะตกเป็นผู้ต้องสงสัยในการช่วยหรือลักพาตัวเธอล่ะ]

 

ลาเวียครุ่นคิดสักครู่

 

[ขุนนางที่มีอํานาจหรือบางทีอาจจะเป็นคนนอกอาณาจักรแต่ฉันสงสัยว่าคนข้างนอกจะรู้ถึงความสามารถของฉันรึเปล่า]

 

[ใช่เลย พวกขุนนางจะถูกสงสัยมากที่สุดและพอนด์ก็อยู่ภายใต้การควบคุมของพระราชาด้วยพวกขุนนางถึงชอบสร้างบ้านกันที่นั่น]

 

[ซึ่งพอนด์ก็จะถูกค้น]

 

[เพราะอยู่ภายใต้การควบคุมโดยตรงของพระราชา เขาจึงสามารถสั่งให้เมืองทําการค้นหาได้ ขุนนางทุกคนรู้ว่าพอนด์ไม่ได้เป็นสถานที่ที่เหมาะกับการซ่อนตัวและพวกเขาก็จะคิดว่าคนร้ายหลบหนีไปที่อื่นแล้วซึ่งแน่นอนว่าเมืองจะถูกค้นแค่คร่าวๆ แต่เมื่อเสร็จแล้วเธอก็ซ่อนอยู่ที่นั่นได้อย่างปลอดภัย]

 

[…..]

 

[หน้าเธอถามว่าจะผ่านประตูเข้าเมืองไปโดยที่ไม่ถูกเห็นได้ยังไงสินะ]

 

[ฉันอ่านง่ายขนาดนั้นเลยหรอ]

 

[ฉันมีวิธีพาเธอเข้าไปได้โดยที่ไม่ถูกเห็นอยู่แต่มันเป็นความลับ ฉันจะบอกเธอหลังจากที่ฉันไว้ใจ –]

 

ฮิคารุเงียบไปอย่างฉับพลันและรีบดึงมือลาเวียพร้อมลากเธอออกจากถนนไป

 

[อะไรหรอ]

 

[ชู่]

 

พวกเขาซ่อนอยู่หลังต้นไม้เล็ก ๆ