บทที่ 3 : ตัวแทนการแก้แค้นที่เกรี้ยวกราด

เสียงฟ้าร้องและฟ้าผ่าดังกึกก้องคละไปกับฝนที่ตกหนัก หยดน้ำแต่ละหยดสร้างรอยด่างสีขาวเมื่อกระทบเข้ากับก้อนกรวด
ฮิคารุเดินออกมาด้านนอกที่อากาศหนาวเย็นโดยที่ไม่มีเสื้อคลุมและตัวทั้งตัวก็เปียกแฉะ อีกไม่ช้าเขาก็จะถึงจุดหมายของเขาแล้ว: วิลล่าของเคานต์มอร์กสตัด

 

(25 นาที)

เขาคิดจะเข้าทางประตูหลังแต่ประตูก็ปิดทำให้เสียเวลาอันล้ำค่าของเขาไปตั้ง 5 นาที ดังนั้นฮิคารุจึงเลือกที่จะแอบเข้าไปทางด้านหน้าแทน ประตูหน้าไม่ได้ล็อกเพราะต้องให้คนที่คุ้มกันเดินเข้า-ออก

 

ภายใต้ชายคาบางแห่งฮิคารุได้บีบน้ำออกจากข้อมือแล้วเปิดประตูเข้าไป

Гแขกเมื่อวันก่อนรวยสุดๆไปเลย…˩

Гอ๋อ วันที่ฉันออกเวรสินะ…˩

ถ้าพูดถึงเรื่องโชคร้ายแล้ว ทาส 2 คนพึ่งเดินผ่านเขาไปแต่พวกเขาก็เดินผ่านไปเลยโดยไม่แม้แต่จะหยุดสักนิด

ฮิคารุอยู่ด้านในแล้วแต่สองคนนั้นก็ไม่สังเกตเห็นเขาเลยแม้แต่น้อย ไม่อยากจะเชื่อ ฉันอยู่ตรงนี้ เดินเข้ามาอย่างเปิดเผยแต่พวกเขาก็ไม่สังเกตเห็นด้วยซ้ำ

ตอนนี้เขาตระหนักแล้วว่า 3 สกิลที่ได้มาของ►หลบซ่อน◄นั้นมันน่าเหลือเชื่อกว่าที่เขาจะจินตนาการเอาไว้

การเปิด-ปิดสกิลก็ทำได้ง่ายๆ มันอาจจะแปลกสักหน่อยแต่สกิลหลบซ่อนของเขาจะทำงานเมื่อเขาตื่นเต้นมากๆ

ร่างกายของเขาจะรู้สึกแปลกๆเหมือนกำลังละลายไปกับอากาศ

 

ข้างในคฤหาสน์นั้นมืดมากไม่มีแม้แต่แสงสว่างยามค่ำคืน ฮิคารุจึงเลือกที่จะคืบคลานผ่านเงามืดถึงแม้ว่าเขาจะมีสกิลหลบซ่อนอยู่ก็ตาม

เขาขึ้นบันไดไปที่ชั้นสาม มีผู้ชายสองคนที่ดูเหมือนผู้คุ้มกันกำลังเดินตรงมาที่เขา พวกเขาเป็นอัศวินใส่ชุดเรียบๆและมีดาบห้อยอยู่ที่เอว เคานต์มอร์กสตัดเป็นชนชั้นสูงที่นับได้ว่ามีอิทธิพลในอาณาจักรอยู่บ้างดังนั้นเขาจึงไม่ค่อยแปลกใจที่ท่านเคานต์จะมีอัศวินเป็นผู้คุ้มกัน

Гหืมม?˩

Гเป็นอะไรไปน่ะ?˩

หนึ่งในนั้นได้หยุดเดิน

Г…มีบางอย่างแปลกๆ˩

Гอะไรกัน ฉันไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย˩

Гอาจจะเป็นผู้บุกรุก˩

Г!˩

อัศวินอีกคนเอื้อมมือไปที่ดาบ

Г…แต่ไม่เห็นมีใครอยู่แถวนี้เลยนะ˩

Гนั่นสิ…˩

ชายหนึ่งในนั้นก้มลงและแตะไปที่พื้น

Г…เปียก˩

Гก็แน่ล่ะ ข้างนอกนั่นฝนตกหนักจะตาย˩

Гมีใครพึ่งกลับมาจากข้างนอกหรอ˩

Гก็มีคนออกไปทำธุรกิจพิเศษที่กิลด์เล่นแร่แปรธาตุตรวจสอบเรื่องผู้หญิงคนนั้นน่ะ˩

Гอ่า จริงสินะ พอนายพูดถึงก็นึกขึ้นได้แล้วล่ะ˩

ผู้ชายคนนั้นยืนขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่ขุ่นเคือง

Гไปกันเถอะ˩

Гแน่ใจนะ˩

Гฉันคงคิดไปเองน่ะ ยังไงก็ช่างเถอะ เคานต์นั่นทำฉันอารมณ์เสียชะมัด รู้สึกอย่างกับทำงานไม่ถูกอย่างงั้นแหละ˩

Гไม่เอาน่า อย่าพูดอย่างนั้นสิ˩

แล้วผู้ชายสองคนนั้นก็จากไป

ฮิคารุยืนอยู่ในเงาของเสาพร้อมสูดหายใจเข้าลึกๆ นึกว่าฉันจะจบซะแล้วสิ แต่ดูเหมือนว่าสกิลของเขาจะทำงานได้เป็นอย่างดีล่ะนะ เขาทำถูกแล้วล่ะที่เลือก “ล่องหน” มันไม่ใช่สกิลตรวจจับประเภทที่จะทำให้คนคุ้มกันหายไปได้แต่จากประสบการณ์ของเขาตอนนี้ฮิคารุมั่นใจแล้วว่าคนส่วนใหญ่จะพึ่งพากลิ่นและสัมผัสบางอย่างในอากาศเท่านั้น

ฮิคารุยังโชคดีอีกเรื่องหนึ่งคือตอนที่ผู้คุ้มกันพูดคำว่า “เคานต์” เขาชำเลืองไปทางด้านหลังของฮิคารุ นั่นหมายความว่าห้องของท่านเคานต์ต้องอยู่ทางนั้นแน่

(15 นาที)

ยังมีเวลาอยู่ จริงๆแล้วตอนที่ฮิคารุได้ยินคำว่า “20 นาที” เมื่อครู่ก่อนเขากลัวจนแทบเสียสติไปเลย เขากังวลว่าผู้คุ้มกันอาจจะได้ยินเสียงตอนที่พวกเขากำลังเข้ามาใกล้ก็ได้

Г…ไปกันเถอะ˩

ฮิคารุมุ่งหน้าต่อไป เหล่าอัศวินก็ไม่ได้หันหลังกลับมามองอีก

ทันทีที่แสงตะเกียงไกลออกไปความมืดก็เข้ามาปกคลุมฮิคารุอีกครั้ง หน้าต่างที่ให้แสงพาดผ่านถูกติดตั้งไว้บนเพดานและให้ความสว่างทุกครั้งที่ฟ้าแลบไปทั่วบนท้องฟ้า

คงจะดีนะถ้ามีสกิล “โหมดกลางคืน” แต่ อนิจจา ฉันไม่มีแต้มเหลืออยู่แล้วสิ 

เขาโชคดีแล้วล่ะที่มันมืดเพราะมันง่ายพอที่จะบอกได้ว่าห้องไหนมีคนอยู่จากแสงที่ส่องลอดออกมาจากข้างในและข้างหน้าก็มีห้องเดียวเท่านั้นที่เป็นแบบนี้

ฮิคารุแนบหูของเขาเข้ากับประตู เสียงฝนตกทำให้ยากที่จะได้ยินเสียงข้างในแต่…

Гไอ้บารอนหัวรั้นหน้าโง่นั่น…˩

เสียงนั่นเป็นของชายแก่ เคานต์มอร์กสตัดในความทรงจำของโรแลนด์มีผมสีขาวทั่วทั้งหัว

เป้าหมายของฉันอยู่ในนี้ ฮิคารุมือสั่นเมื่อเขาเอื้อมมือไปที่กลอนประตู

เร็วเข้า เขาจับมืออันสั่นเทาของตัวเองไว้ ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ฉันทำได้ ความกลัวเข้ามาเกาะกุมหัวใจของเขาหลังจากที่ได้มาไกลถึงนี่

แกต้องทำมัน แกต้องฆ่าเขาเพื่อที่จะมีชีวิตต่อ ฮิคารุสิ้นหวังที่จะต้องคอยบอกตัวเองซ้ำและไม่นานเขาก็ค่อยๆใจเย็นลงได้

เขารู้สึกเสียใจกับโรแลนด์ ฮิคารุรู้สึกสนใจและกระหายความรู้เกี่ยวกับโลกใบใหม่นี้ ความตายของเขาในชีวิตก่อนหน้าผลักดันให้เขาต้องฆ่าคน มนุษย์น่ะตายง่าย อะไรอีกล่ะ โลกนี้น่ะต่างจากญี่ปุ่นสมัยใหม่ ที่นี่เป็นโลกที่ต้องฆ่าถ้าอยากจะมีชีวิตรอด

(10 นาที)

ในตอนที่เขาได้ยินเสียงโรแลนด์นับถอยหลังฮิคารุก็เปิดประตูเข้าไป  เคานต์มอร์กสตัดกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานซึ่งหันหน้ามาทางประตู เขากำลังอ่านบางอย่างอยู่ใต้โคมไฟนั้น

Гหืมม?˩

เขาเหลือบมองไปที่ประตู ฉันคิดว่า ฉันได้ยินเสียงประตูเปิดนะ เคานต์คิดในใจ

Гใครน่ะ ผู้คุ้มกันหรอ˩

หรือพ่อบ้าน เขาคิด แต่พ่อบ้านไม่มาที่ห้องเขาดึกขนาดนี้ถ้าเขาไม่ได้เรียกนะและแน่นอนว่าเขาจะไม่เข้ามาในห้องนี้โดยที่ไม่เคาะประตูแน่นอน

 

ประตูปิดอยู่

Г…ฉันคิดว่าฉันได้ยินนะ˩

เขาหันกลับไปสนใจรายงานเป็นตั้งของเขาอีกครั้งและเมื่อเขาอ่านคร่าวๆถึงหน้าสุดท้าย…

Гงั้นพวกเขาก็ทำสำเร็จสินะ˩

บนกระดาษมีโค้ดข้อความอ่านได้ว่า “ฉันได้ดับไฟบนดินแดนของนายแล้ว” แต่จริงๆแล้วมันหมายถึง “ฉันได้ฆ่าลูกชายของไวเคานต์ซาราเซียเรียบร้อยแล้ว”

Г…เขาค่อนข้างทำให้ฉันตกใจอยู่เหมือนกันนะ ไม่คิดเลยว่าจะอยู่ในพอนด์˩

เคานต์ได้ยินมาว่าลูกชายของเคานต์ซาราเซียอยู่ในเมืองนี้และเขาก็สงสัยว่าซาราเซียอาจจะมาฆ่าเขาก็ได้แต่โชคดีที่เขาเจอเด็กนั่นก่อนเลยส่งคนไปฆ่าซะ

Гลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ น่ารำคาญเหมือนกันหมด แต่ตอนนี้ซาราเซียก็ตายหมดแล้ว ยุคสมัยของฉันมันใกล้เข้ามาแล้วล่ะ˩

ผิดแล้ว

มอร์กสตัดตกตะลึงเพราะเสียงนั้น แต่ตอนนี้มันไม่มีใครอื่นในห้องแล้ว

Гใครกัน?!˩

เขาเปิดลิ้นชักเพื่อเอื้อมไปหยิบกระดิ่งที่อยู่ข้างใน ถ้ากระดิ่งนั่นดังขึ้น การ์ดทุกคนในคฤหาสน์ต้องถูกเตือนเพราะเสียงนั่นแน่

Гอ๊าาาาาาาา!˩

มือของเขาชะงักอยู่ที่ลิ้นชักชั้นบน มีใครบางคนแทงเข้าที่ฝ่ามือของเขา

Гกะ กะ กะ แก…!˩

ความเจ็บปวดและความกลัวเข้าครอบงำเขา คนที่อยู่ข้างๆเขาควรจะตายไปแล้ว

Гฉันคือ โรแลนด์ น. ซาราเซีย… จริงๆแล้วเป็นแค่ตัวแทนล่ะนะ ฉันจะเอาชีวิตนาย˩

Гดะ ได้ยังไงกัน?!˩

Гตายซะ˩

เลือดหยดออกจากกริชตอนที่ฮิคารุดึงออกมาจากมือของเคานต์ ใบมีดแทงเข้าไปในเนื้อจนเกือบจะง่ายเกินไปด้วยซ้ำแต่เขาก็ไม่ลังเลที่จะเล็งการโจมตีไปที่หัวใจของมอร์กสตัดแม้แต่น้อย

Гกรร…˩

การบิดกริชทำให้มอร์กสตัดไอเป็นเลือดก่อนจะล้มลงไปที่พื้น

Гฮะ.. ฮาา…˩

ร่างกายที่ไร้ชีวิตของเคานต์มอร์กสตัดล้มลงต่อหน้าฮิคารุ เขารู้สึกเหมือนร่างกายลุกไหม้และอยากจะวิ่งออกไปแล้วกรีดร้องซะเดี๋ยวนั้น

ช่วงขณะหนึ่ง ช่วงวินาทีสั้นๆร่างกายของฮิคารุเหมือนถูกแช่แข็ง โรแลนด์ต้องการเข้าควบคุมร่างกายของเขา เขาใช้เวลาที่เหลืออยู่ 10 นาทีที่จะคงความตั้งใจของฮิคารุไว้และฆ่าเคานต์ด้วยตัวเขาเอง

(…ตอนนั้นนายหยุดฉัน)

เสียงโรแลนด์ฟังดูรำคาญนิดหน่อย

Гฉันไม่ได้จะให้นายทำ ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะทำเอง˩

ฮิคารุได้ตัดสินใจไปแล้ว เขาตัดสินใจที่จะมีชีวิตต่อไปและถ้าเขาต้องฆ่าใครสักคนก็ปล่อยให้มันเป็นไป เขาไม่มีทางเลือก

ซึ่งฮิคารุนั้นยังสามารถใจเย็นอยู่ได้อย่างน่าตกใจ

(ขอบใจนะ…)

เสียงของโรแลนด์อบอุ่นยิ่งกว่าทุกครั้งที่เคยได้ยินมา; เป็นการผสมระหว่างความเสียดายและความพอใจ

Г…ฉันจะหายไปเร็วๆนี้แล้ว ฉันให้เงินและเกียรติแก่นายไม่ได้แต่นายเอาร่างกายของฉันไปได้เลย…˩

ฮิคารุรู้สึกได้ว่าวิญญาณของโรแลนด์กำลังจะจากไป

Г…นายชื่ออะไร˩

Гฮิคารุ˩

Г…ขอบคุณนะ ฮิคารุ ฉัน… ผู้ไถ่ถอนของครอบครัวฉัน ฉันจะคอยสวดให้อนาคตที่สดใสของนาย˩

หลังจากนั้นชิ้นส่วนวิญญาณสุดท้ายของโรแลนด์ก็หายไป

Г…เขาไปแล้วสินะ˩

ฮิคารุไม่รู้สึกว่าประสบความสำเร็จในการรักษาสัญญาของเขาเท่าไหร่นัก ความรู้สึกน่ากลัวที่ว่าเขาได้ฆ่าใครบางคนไปมันกำลังครอบงำเขา เขาอยากจะนั่งลงที่นั่นและเดี๋ยวนั้นเลย

 

Гนายฆ่าเขาหรอ˩

 

Г?!˩

ในตอนนั้นเองเขาก็ตระหนักได้ว่าประตูเปิดอยู่

เด็กผู้หญิงผมสีเงิน ผิวขาวซีดและตาสีน้ำเงินยืนอยู่ตรงนั้น ความงามของเธอหาไม่ได้ในโลกนี้เลยแหละ

เธอเห็นฉันรึป่าวนะ ไม่ ไม่จริงหรอกมั้ง แล้วไงต่อล่ะ ฉันพูดเรื่องนี้ไม่ได้หรอกนะ

Гกระดิ่งดังแล้ว อัศวินจะมาถึงเร็วๆนี้˩

Г!!˩

ฮิคารุพลาดที่ไม่สังเกตว่าในตอนที่เขาดึงกริชออกจากมือ นิ้วของเคานต์ได้แตะไปที่กระดิ่งแล้ว กระดิ่งหมุนสร้างเสียงเบาๆในลิ้นชัก เขาได้ยินเสียงฝีเท้ามากมายกำลังมุ่งหน้ามาที่ห้องนี้

ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ฉันจะหนีไปด้วยสกิลหลบซ่อนได้ไหม

เด็กผู้หญิงคนนั้นยกนิ้วขึ้นแล้วชี้ไปทางด้านนอก

Гมีเชือกอยู่ที่ราวระเบียง นายลงไปที่ชั้นหนึ่งจากตรงนั้นได้˩

เรื่องจริงหรอ ทำไมเธอถึงบอกฉันล่ะ

Гเร็วเข้า˩

ฉันจะมัวแต่ลังเลไม่ได้ ฮิคารุรีบรุดไปที่ประตูระเบียงแล้วเปิดออก ฝนหยุดตกไปแล้วแต่ยังมีลมแรงอยู่ เมฆฝนหายไปแล้วหรอ และแน่นอนว่ามีเชือกอยู่ที่ราวระเบียงจริงๆ ดูเหมือนมันจะเอาไว้ใช้ยามฉุกเฉิน ฮิคารุโยนมันออกไปข้างนอกและเริ่มปีนลงด้านล่าง มือของเขาสั่นเทาทำให้การปีนลงนั้นยากขึ้นไปอีก จากนั้นจึงมีเสียงดังมาจากด้านบน

Гท่านลาเวีย ท่านมาทำอะไรที่นี่˩

Гท่านมาที่นี่หลังจากได้ยินเสียงกระดิ่งรึป่าว˩

Гฮะ เฮ้! ท่านเคานต์อยู่ที่พื้น!˩

เสียงที่ดังมาจากด้านบนกลายเป็นความโกลาหล

Гนักฆ่า˩

ในตอนที่พวกเขาได้ข้อสรุปและเปิดประตูระเบียงไปดูนั้นสิ่งที่เหลืออยู่ก็มีเพียงเชือกที่ลู่ไปตามลมเท่านั้น

 

 

Гตรงนี้… น่าจะปลอดภัยแล้ว˩

เขาเหนื่อยล้ามาก ฮิคารุกลับไปที่โรงแรมไม่ได้ด้วยสองสาเหตุ: หนึ่ง ไม่มีอะไรที่โรงแรมแล้วและเพื่อที่จะทำให้ดูเหมือนว่าเป็นการปล้นทุกอย่างที่มีค่าจึงถูกนักฆ่าเอาไปหมดแล้วมันเลยไม่มีประโยชน์ที่้เขาจะกลับไปที่นั่น อีกเหตุผลหนึ่งก็คือ… หน้าของเขา

Г…นี่มันร่างกายของฉัน…˩

ตอนนี้ประมาณตี 4 ช่วงหน้าร้อน รุ่งอรุณจะเริ่มหลังจากตี 4

ฮิคารุจ้องไปในเงาที่สะท้อนมาจากแอ่งน้ำ ตัวเขามีผมสีน้ำตาลเข้มและดวงตาสีเดียวกัน ไม่ค่อยเหลือเค้าโครงของโรแลนด์เท่าไหร่นัก ใบหน้าค่อยๆเปลี่ยนเป็นของฮิคารุ สีน้ำตาลๆค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีดำ วิญญาณของเขากำลังปรับตัวเข้ากับร่างกายนี้

Г…ไม่เอาน่า ฉันชนะแล้ว˩

ฮิคารุอยู่ในฝั่งที่รกร้างที่สุดของเมือง.. สุสาน เขาพิงอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ในป่าช้าแล้วหลับตาลง

…จริงด้วยสิ ทำไมเด็กผู้หญิงคนนั้นถึงปล่อยฉันหนีมานะ

และนี่ก็เป็นการนอนครั้งแรกของเขาในโลกนี้และเขาก็ไม่ได้ฝันอะไรเลย