ข้ามเวลาล่าฝัน! ข้ามเวลาล่าฝัน! บทที่ 32 ตอนที่ 1

ข้ามเวลาล่าฝัน! บทที่ 32 ตอนที่ 1

“บอกแล้วไงคะว่าไม่เป็นไร”

“เอาไปเถอะนะครับ”

“ไม่เอาน่าครู”

มิโซถอนหายใจยาวขณะที่แทซิคยัดซองเงินใส่กระเป๋าเสื้อให้

 

“หนูหาเงินเองได้น่า”

 

“ผมรู้ว่าครูหาเงินเองได้ ครูหยาง แต่เรื่องนั้นกับเรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกัน”

“ตอนหนูยังเป็นนักเรียนทุกอย่างมันดีกว่านี้เยอะเลย มาดูตอนนี้สิมีแต่บรรยากาศน่าอึดอัด”

 

แทซิคได้แต่ยิ้ม มิโซหยิบซองเงินออกมาเก็บไว้ในกระเป๋ากางเกงได้แต่คิดว่าเธอคงเถียงสู้ครูคนนี้ไม่ได้จริง ๆ

 

“หนูรู้นะว่าครูได้เงินเดือนไม่เยอะขนาดนี้ เอาจริง ๆ เลยไม่เป็นไรหรอกครู”

“ผมอยู่คนเดียว ไม่เป็นไรหรอก แล้วผมก็เห็นหมดแล้วว่าคุณครูใช้เงินเลี้ยงข้าวพวกเด็ก ๆ ด้วย”

“บอกแล้วไงคะว่าไม่ต้องคิดมากหรอก รู้ใช่ไหมว่าถ้าจ่ายหนูมาเต็มจํานวนแบบนี้หนูจะยิ่งใช้มันมากขึ้นไปอีกน่ะ?”

 

“เพราะแบบนั้นแหละผมถึงได้ขอบคุณคุณครูจากใจเลย ตอนแรกที่ติดต่อไป ก็ได้แต่นึกว่าจะไปกวนเวลาเปล่า ๆ ยิ่งผมรู้อยู่ว่ามีที่อื่นอยากได้ตัวคุณเยอะแค่ไหน อ่ะ จะว่าไป ผมได้ไปดูการแสดงของชมรมในมหาวิทยาลัยที่คุณครูดูแลอยู่ด้วยนะ มันยอดเยี่ยมมาก ๆ เลย”

“โอ้ไปด้วยเหรอคะ? น่าจะบอกกันก่อน อย่าบอกนะคะว่าซื้อตัวเอง?”

“ซื้อสิครับ การแสดงนั่นมันควรค่ากับเงินของผม”

 

“อ่า เมื่อไหร่จะหัดใช้งานลูกศิษย์เป็นบ้างคะเนี่ย?”

 

มิโซได้แต่เกาหัว ทําให้เธอนึกถึงสมัยยังอยู่มัธยม ตอนนั้นแทซิคกับพวกสมาชิกชมรมต่างเข้ามาเจอโรงเรียนใหม่ ๆ หลาย ๆอย่างไม่เป็นไปดั่งหวัง ทําให้ชีวิตในโรงเรียนช่างยากเย็นแต่เพราะเจ้าบ้าคนหนึ่งทําให้พวกเขาสามารถผ่านมันมาได้

 

ตอนนั้นถ้าเธอไม่ได้เข้าร่วมชมรมมันจะเป็นยังไงนะ? ชีวิตของเธอคงจะน่าเบื่อกว่านี้มากนัก

“พวกอดีตสมาชิกเขาแวะมาเยี่ยมชมรมกันบ้างไหมคะ?”

 

“แน่นอนสิ พวกเขาได้ดิบได้ดีกันหมดเลย ผมล่ะภูมิใจจริง ๆ”

“ต้องได้ดีสิคะ พวกนั้นลูกศิษย์ครูนะ จะว่าไปครูคะ…”

“หม?”

 

“ช่วยเปลี่ยนตัวเองหน่อยได้ไหมคะ? ยิ่งวิธีพูดนั่น”

 

“มันมีอะไรผิดแปลกเหรอ?”

 

“พูดแบบนั้นแล้วดูแก่มาก ๆ เลยค่ะ ครูยังไม่ 40 ด้วยซ้ํานะแต่ฟังพูดแล้วอย่างกับเป็นคุณปู”

 

“38 แล้วก็นับว่าเป็น 40 ไปเถอะ”

“อ่า…. แบบนี้เดี๋ยวจะขึ้นคานเอานะคะ”

 

“เรื่องนั้นน่าเสียดายจริง ๆ”

 

จู่ ๆ แทซิคก็ดูเงียบกว่าเดิม มิโซมองดูเสื้อผ้าของชายหนุ่ม เขาใส่เสื้อยืดเก่า ๆ กับกางเกงยีนส์ตกสี ภายใต้เสื้อนอกนั้นเธอเห็นเสื้อถักไหมพรมที่พวกคุณปูชอบใส่ไปปีนเขากัน

 

“ครูมีแฟนไหมคะเนี่ย?”

“ไม่มีหรอก”

“ว่าแล้วเชียว เดี๋ยวจะได้มาเสียใจเอาทีหลังนะคะ”

 

“ผมเคยคิดแบบนี้เมื่อ 13 ปีก่อนแล้ว แต่คุณเนี่ยคุยด้วยยากจังนะครูหยาง”

“ทําไมล่ะ?”

 

“เพราะคุณไม่ลังเลที่จะทําร้ายจิตใจคนอื่นน่ะ ช่างผมเถอะคุณครูควรสอนเด็ก ๆ มันต่อไปนะ ผมไม่ได้เห็นเด็กพวกนั้นมีแรงจะทํากิจกรรมกันแบบนี้มานานแล้ว ฉากเองก็ทําออกมาได้ดีมาก ๆด้วย”

 

“พวกฉากมารุเป็นคนทํานะ”

 

“มารุ?”

 

“ใช่ พูดถึงขึ้นมาก็ดีเลย หมอนั่นน่ะแปลกคน เขาดูทําตัวไม่สมวัยสุด ๆ”

 

“เขาแค่รอบคอบกว่าคนอื่น ๆ นะ สุภาพมาก ๆ ด้วย อื่มอาจจะไม่ใช่สุภาพ เขา…”

“นึกถึงหัวอกคนอื่นตลอด ทําเอาหนูรู้สึกอย่างกับว่าต้องไปนั่งมกับคนที่เข้าหายาก เขาดูเหมือนมีปัญหาอะไรสักอย่างอยู่ตลอดเวลาและเคยเจอเรื่องราวอะไรมามากมายแล้ว”

 

“เขาแค่รอบคอบกว่าคนอื่น ๆ แหละ”

 

“จะรอบคอบเกินไปน่ะสิ ครูน่าจะลองไปคุยกับเขาดู ทําให้หนูรู้สึกอย่างกับว่าเขามีลุงแก่ ๆ อยู่ในตัวเลยล่ะ”

“เกินไปหน่อยไหม…”

 

“มันเป็นแบบนั้นจริง ๆ

 

มิโซหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู เสียงออดดังขึ้น เป็นสัญญาณบอกว่าจบคาบเรียนของวันนี้แล้ว เป็นเวลาที่เธอต้องไปพบพวกเด็ก ๆ แล้ว

 

“งั้นไปก่อนนะคะ”

“อ่า พยายามเข้าล่ะ”

“ไม่ต้องกังวลค่ะ แล้วก็ หาเสื้อผ้าอย่างอื่นมาใส่บ้างนะคะ”

“จะลองเก็บไปคิดดู”

 

“ไม่ต้องคิดค่ะ เปลี่ยนเถอะ”

 

“ได้ ๆ ไปได้แล้ว”

แทซิคโบกมือลา ขณะที่มิโซได้แต่ส่ายหัว เด็กหนุ่มที่ทําตัวเหมือนคนอายุ 50 และครูหนุ่มอายุ 30 ที่ทําตัวเหมือนคนอายุ 60 มันเรื่องอะไรกันเนี่ย

“อ่า วันหลังคงต้องซื้อเสื้อผ้ามาให้เขาเองแล้วเรา”

 

ยิ่งมองดูเขาก็ยิ่งทําให้เธอหัวเสีย

 

“ถ้าดูแลตัวเองหน่อยคงหล่อไม่เบาหรอก”

 

เมื่อ 13 ปีก่อนแทซิคเป็นครูในฝันของสาว ๆ ทั้งหน้าตารอยยิ้ม และท่าทางการพูด… เป็นครูที่เด็กสาวมัธยมต่างหลงใหลมิโซได้แต่หันไปมองอีกครั้งอย่างเหนื่อยใจ และเห็นแทซิคยิ้มตอบกลับมา พร้อมกับเสื้อแสนเหยของเขา

 

“เฮ้อ”

กาลเวลามันช่างโหดร้ายกับชายหนุ่ม

 

มิโซดูมีสีหน้าแย่กว่าทุกวัน มารพยายามหนีออกจากหอประชุมไปโดยไม่ให้เธอรู้ตัว เพราะกลัวว่าจะทําให้เธอต้องเดือดดาลขึ้นมาอีก

 

“ฮาน มารุ”

 

ให้ตาย มันสายไปแล้ว คราวนี้เธอจะมาว่าอะไรเขาอีกนะ?

 

“หยุดก่อนเลย พวกเธอฝึกกันต่อไปนะ ถ้าฉันกลับมาแล้วยังเห็นใครจําไม่ได้อีกนะ โดนแน่ เข้าใจไหม?”

“ครับครู

“ดีมาก”

มิโซเดินไปยังทางเข้าห้องประชุมที่ ๆ มารุยืนอยู่ ดูเหมือนว่าเธอมีแผนจะทําอะไรสักอย่าง และนั่นหมายถึงความยุ่งยากสําหรับมารุ

“อ่า มีอะไร…”

“ตามฉันมา”

“หะ?”

 

มิโซจับแขนมารุ ดูเหมือนเธอจะอยากพาเขาไปที่ไหนสักแห่งแต่มารุไม่คิดจะตามเธอไป เขาไม่ชอบโดนลากไปไหนมาไหนโดยไร้เหตุผล

 

“ตามมา”