ตระกูลร่ำรวยก็แบบนี้แหละ ไม่ว่าลับหลังจะขัดแย้งกันแค่ไหน แต่ต่อหน้าก็ยังต้องทำตัวเป็นมิตรกัน

โดยเฉพาะในงานเลี้ยง แม้แต่ซังหลินจวินก็ไม่เคยทำให้ใครหน้าแตกขายหน้า

“งั้นเราไปพร้อมกับฉยงฉยงได้ไหม?”ในเมื่อฉยงฉยงก็จะได้ด้วย งั้นเจียงอี้ฟานก็ต้องไปแน่นอน ถ้าเขาไปพร้อมผู้หญิงคนอื่น งั้นฉยงฉยงก็ต้องเสียใจสิ

ถึงแม้จะตกลงหลินจวินแล้วว่าจะไม่ยุ่งเรื่องพวกเขา

แต่ในเมื่อเป็นเพื่อนรัก เฉินเฉียวก็คงนิ่งเฉยไม่ได้

ซังหลินจวินต้องรู้อยู่แล้วว่าเฉินเฉียวคิดยังไง เขาคิดไปมา เหมือนเยี่ยนเฟิงก็ไม่มีคู่ออกงาน ถึงตอนนั้น เขาไปพร้อมฉยงฉยงก็น่าจะได้

แล้วทั้งสองเป็นเพื่อนที่โตมาด้วยกัน คงไม่ทำให้เข้าใจผิดอะไรหรอก

“ถึงตอนนั้นฉันเรียกเยี่ยนเฟิงด้วยแล้วกัน งานวันเกิดแบบนั้น มีคู่ออกงานด้วยก็ดี”

“ได้สิ” เฉินเฉียวรู้สึกว่าเขาคิดรอบคอบมาก มองเห็นท่าทางที่เขาคิดแทนเพื่อนแบบนี้ เลยกอดเขาแล้วจูบเขาฟอดใหญ่

เฉินเฉียวเลิกงานแล้วไม่ได้กลับพร้อมซังหลินจวิน เพราะว่าวันนี้เขาจะทำงานต่อ กี่วันนี้เขาอู้งานตลอด เลยมีงานเหลือไม่น้อย

เฉินเฉียวรู้สึกเห็นด้วย แล้วเธอก็ใช้โอกาสนี้ไปหาฉยงฉยงได้ด้วย หลังจากที่เมาตอนวันเกิดฉยงฉยงแล้ว เธอก็ไม่ได้ไปหาเธอนานแล้ว

เธอก็ไม่อยากไปรบกวนฉยงฉยงบ่อย ทุกครั้งที่โทรไปส่งข้อความไปหา เธอก็จะตอบแค่ว่าสบายดี

เฉินเฉียวไม่เชื่อคำตอบของเธอ ทั้งๆที่วันนั้นร้องไห้ฟูมฟายขนาดนั้น จะกลับมาเป็นปกติเร็วขนาดนี้ได้ยังไง

ตอนที่เฉินเฉียวไปถึงบริษัทเธอ เพราะว่าครั้งก่อนเคยมา เธอเลยเดินขึ้นไปเอง

เพราะว่าหลีชิงทำงานอยู่ข้างนอก เพราะฉะนั้นตอนที่เฉินเฉียวเห็นเลยโบกมือให้

หลีชิงเดินไปหาอย่างมึนงง

เฉินเฉียวเลยถามตรงๆว่า “วันนี้บอสเจียงอยู่ที่บริษัทหรือเปล่า?”

เฉินเฉียวแค่ชินกับการถามแบบนี้ แต่หลีชิงกลับส่ายหน้า “บอสเจียงออกไปแล้ว ไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่”

“อย่างนี้เหรอ” เฉินเฉียวคิดไม่ถึงว่าฉยงฉยงจะไม่อยู่ ในใจเลยผิดหวัง แต่ก็รีบเอ่ยขอบคุณหลีชิง “ขอบใจนะ เดี๋ยวครั้งหน้าเราไปเดินช้อปปิ้งด้วยกัน”

หลีชิงส่ายหน้าอีกครั้ง “ที่บริษัทเรายุ่งมาก ทำงานตัวเองให้เต็มที่ก่อนค่อยว่ากัน”

เธอไม่ได้ปฏิเสธตรงๆ เฉินเฉียวก็ไม่ได้คิดอะไรมากด้วย

แค่พยักหน้าให้เธออย่างเข้าใจ

ฉยงฉยงไม่อยู่บริษัท เฉินเฉียวเลยจะไม่อยู่ที่นี่ต่อ

หลังจากที่เธอบอกลาหลีชิงก็หันหลังเดินไป

มองเห็นแผ่นหลังที่คุ้นเคยของเฉินเฉียว ในใจหลีชิงก็รู้สึกเศร้า

เรื่องบางเรื่องไม่เหมือนกับแต่ก่อนแล้ว

ตอนที่เฉินเฉียวลงไปชั้นหนึ่ง กำลังจะเดินออกไป แต่กลับได้ยินเสียงที่คุ้นเคย

“กู้ซี นายอย่าตามฉันอีก เอาแต่ตามทุกวัน นายไม่เบื่อไง”เสียงแหลมปนไปด้วยความหงุดหงิด เสียงดังก้องเหมือนอยู่ในถ้ำ

เฉินเฉียวได้ยินเสียงฉยงฉยง กำลังจะเดินออกหน้าลิฟต์ แต่ก็มีเสียงทุ่มดังขึ้นก่อน

“เธอนอนกับฉันแล้วจะไม่รับผิดชอบเหรอ ไม่มีทางหรอก”

พอเฉินเฉียวได้ยินจึงอ้าปากค้าง ไม่อยากเชื่อ

เพราะตกใจเกินไป เธอเลยไม่ได้สังเกตว่าเสียงของทั้งสองคนยิ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

“นายพูดเองเออเอง ใครจะเชื่อ ถ้างั้นนาย……” เสียงที่โมโหของเจียงฉยงฉยงหยุดกะทันหัน เธอมองสีหน้าที่ตกใจของเฉินเฉียว เหมือนเธอได้ยินอะไรแล้ว

เจียงฉยงฉยงก็ตกใจ ไม่สนใจคนข้างหลัง รีบเข้าไปในลิฟต์แล้วรีบกดขึ้น

ในลิฟต์ที่เงียบสงัด บรรยากาศเริ่มอึดอัด สุดท้ายเฉินเฉียวก็กลืนน้ำลายแล้วถาม “ฉยงฉยง แกกับผู้ชายคนนั้นมีอะไรกันแล้ว?”

หน้าเจียงฉยงฉยงแดงแล้วเอ่ย “ฉันเป็นคนแบบนั้นเหรอ? ฉันไม่ทำเรื่องไร้สาระแบบนั้นหรอก”

เจียงฉยงฉยงเก็บผมช่อที่หลุดลงมาขึ้นไป นี่เหมือนเป็นการกระทำที่แสนธรรมดา แต่ไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่า เฉินเฉียวเลยรู้สึกแปลกๆ

แต่เฉินเฉียวเห็นฉยงฉยงไม่อยากพูดถึงประเด็นนี้ เลยไม่เอ่ยต่อ

หลังจากทั้งสองเข้าไปในห้องทำงานเธอแล้ว

เฉินเฉียวค่อยบอกว่าทำไมเธอถึงมา

เจียงฉยงฉยงที่เพิ่งดื่มน้ำเสร็จได้ยินเธอพูดว่าซังหลินจวินให้เธอไปงานวันเกิดเถ้าแก่เยี่ยนพร้อมเยี่ยนเฟิง เธอเกือบจะหลุดคำหยาบ

เยี่ยนเฟิงเป็นใคร เขาเป็นคุณชายเจ้าเล่ห์ ระหว่างซังหลินจวิน ลู้หมี เยี่ยนเฟิง เธอเกลียดเยี่ยนเฟิงที่สุด วันๆเอาแต่เที่ยว มั่วผู้หญิงไปทั่ว จนเกืบจะสอนพี่ชายเธอเสีย ถ้าไม่ใช่เพราะเธอห้ามไว้ พี่ชายเธอคงเป็นคนพวกเดียวกับเขาแล้ว

พอคิดแบบนี้ ไปกับกู้ซีเมื่อกี้ดีกว่า

เจียงฉยงฉยงวางแก้วในมือ แล้วปฏิเสธเฉินเฉียวครั้งแรก “เฉียวเฉียว ฉันรู้ว่าแกเป็นห่วงฉัน แต่ฉันมีคู่ออกงานแล้ว ถึงฉันจะไม่มี ฉันก็ไม่ไปกับเยี่ยนเฟิงหรอก ถ้าปู่เขาเห็นฉันไปพร้อมเขา คงต้องรีบให้เราแต่งงานกันแน่นอน”

เฉินเฉียวค่อยเข้าใจว่าทำไมตอนที่ซังหลินจวินพูดเรื่องนี้ ในใจเธอเลยรู้สึกผิดปกติ ทีแท้เพราะอย่างนี้สินะ

เป็นหลานของเจ้าของวันเกิด ถ้าเยี่ยนเฟิงพาผู้หญิงมาจริงๆ งั้นก็เหมือนเขากำลังจะประกาศแต่งงาน

“ขอโทษนะฉยงฉยง ฉันคิดไม่ได้” เฉินเฉียวเสียงใจทีหลัง เพราะซังหลินจวินนี่แหละ เกือบจะทำให้ฉยงฉยงซวยแล้ว

“ไม่เป็นไร ฉันรู้ว่าเธอไม่ใช่คนคิด” เจียงฉยงฉยงมองออก

ซังหลินจวินคงเห็นว่าเฉินเฉียวชอบมาที่เธอเลยหึง เลยคิดไอเดียบ้าๆนี้

แต่ว่า น่าเสียดายที่เขาต้องผิดหวัง

เธอไม่เดินตามแผนของเขาหรอก

ตอนเย็นที่เฉินเฉียวกลับไป เลยไม่ได้ทำสีหน้าดีกับซังหลินจวิน

ทีแรกซังหลินจวินยังไม่สังเกต แต่พอตกดึก ตอนที่เอามือยื่นเข้าไปในเสื้อเฉียวเฉียว ก็โดนเธอจับไว้ทันที จากนั้นตอนที่ซังหลินจวินคิดว่าเฉินเฉียวจะรุกก่อน แต่กลับมีหมอนฟาดหัวเขา

ซังหลินจวินทำหน้างง เขาถามเฉินเฉียวที่โมโห “เฉียวเฉียวเธอเป็นอะไร ใครทำให้เธออารมณ์เสีย เดี๋ยวสามีจะไปจัดการเอง”

มุมปากเฉินเฉียวกระตุก จนเกือบจะหลุดขำ ยังดีที่เธอตั้งสติไวก่อนแล้วเอ่ยกัดฟันแน่น “เรื่องดีๆที่ตัวเองทำ นายไม่รู้เหรอ?”

“เรื่องที่นายให้ฉยงฉยงไปงานวันเกิดเถ้าแก่เยี่ยนพร้อมเยี่ยนเฟิง นายจงใจหรือเปล่า”