ดังนั้นซังหลินจวินอยากเห็นลูกเขากับเฉินเฉียวคลอดกับตา

เมื่อนึกแบบนี้ ใจก็เต้นแรงพลางพูดเบาๆว่า: “เฉียวเฉียว รอคุณกลับมาพวกเรามามีลูกกันอีกสักคนดีไหม?”

ทั้งคู่อายุยังไม่มาก มีลูกอีกสักคนคงจะไม่มีใครว่าอะไร

เฉินเฉียวไม่ให้โอกาสเขาและปฏิเสธตรงๆ: “ไม่ดี คุณไม่ได้เป็นคนคลอดคุณก็พูดได้สิ”

ซังหลินจวินถูกหยุดด้วยประโยคหนึ่ง ไม่รู้ว่าทำไมเฉียวเฉียวโกรธขนาดนี้ เขาคิดว่าคำพูดประโยคนั้นทำให้เธอเคือง เขาเลยรีบพูด: “โอเคๆ ไม่ก็ไม่”

เฉินเฉียวที่นั่งอยู่บนม้าหินเริ่มจะโมโห เธอไม่ใช่ว่าไม่อยากมีลูกเพิ่มกับเขา เธอโกรธที่เขาปิดบังเรื่องในวันนี้

การเปลี่ยนหัวข้อไปที่ลูกของฉยงฉยงเพราะเธออยากให้เตือนเขาเรื่องลูกอ้อมๆ แต่เขากลับไม่สนใจยังจะพูดเรื่องอยากมีลูกเพิ่มอีก

เมื่อระงับความโกรธในใจได้เธอจึงถามอีกครั้ง: “ซังหลินจวิน คุณจะปิดบังฉันจริงๆเหรอ? วันนี้ฉันโทรกลับบ้าน โย่วอีบอกว่าคุณไปต่างประเทศแล้ว ทำไมคุณต้องปิดฉันด้วย”

เฉินเฉียวทั้งโกรธทั้งไม่เข้าใจ

แม้ว่าซังหลินจวินซึ่งกำลังคุยโทรศัพท์อยู่บนถนนที่ไร้คนริมแม่น้ำเวนิส คุณอย่าคิดมากสิบริษัทมีประชุมที่อิตาลีพอดี ผมก็เพิ่งรู้ ”

“อะไรนะ คุณไปอิตาลี”คราวนี้น้ำเสียงของเฉินเฉียวดูตกใจมาก

ตอนแรกเธอคิดว่าหลินจวินไปต่างประเทศนั้นหมายถึงไปอังกฤษ คิดว่าเขาจะแอบมาหาเธอ หรือไม่ก็มาเซอร์ไพรส์เลยไม่ได้บอก

คิดไม่ถึงว่าเธอจะคิดเองเออเองทั้งหมด

หลังจากนั้นไม่นานเฉินเฉียวก็ขมวดคิ้วและพูดว่า: “ไหนๆคุณก็จะไปคุยเรื่องงานที่อิตาลีแล้ว ทำไมไม่บอกฉันคุณท่าทางลับๆล่อๆแบบนี้ทำให้ฉันเข้าใจผิดได้ง่ายๆ เข้าใจไหม

ณ. ร้านอาหารมาร์ล

ทั้งเซินหยูและซังหลินจวินนั่งอยู่ที่มุมหน้าต่าง

บนโต๊ะมีพาสต้าธรรมดา ๆ และทั้งสองคนที่เพิ่งพบกันได้ไม่นานก็เริ่มรับประทานอาหารด้วยกันในร้าน

ทั้งสองคนเป็นคนที่มีมารยาทที่ดีบนโต๊ะอาหาร เลยไม่ได้คุยกันในตอนนี้

หลังจากรับประทานอาหารแล้วทั้งสองคนก็ออกจากร้านอาหารและเดินไปที่บ้านพักชั่วคราวของพวกเขา

เดิมทีพวกเขาว่าแยกกัน แต่เมื่อทั้งสองเดินไปก็พบว่าเลือกโรงแรมเดียวกันอีกแล้ว

ตอนนี้บอกไม่ถูกว่าใครชวนใคร ซังหลินจวินก็เดินตามเซินหยูเข้าห้องเขาไป

“ อยากดื่มไวน์สักแก้วไหม?”รอจนเขานั่งลงบนโซฟาแล้วเซินหยูก็ถามด้วยท่าทางที่เป็นมิตร

ไม่เป็นไรซังหลินจวินปฏิเสธ

เมื่อเห็นว่าซังหลินจวินปฏิเสธเซินหยูก็ไม่แปลกใจหลังจากรินให้ตัวเองแก้วหนึ่งก็จิบหนึ่งคำ พลางพาดแขนไปบนโซฟาอย่างสบายใจ ก่อนจะมองไปที่คนที่นั่งอยู่อีกด้าน

“คุณซังมาอิตาลีเพราะเรื่องเดียวกับผมหรือเปล่า?”

ซังหลินจวินไม่ได้ตอบแต่ถามว่า: “ผมไม่รู้ว่าคุณเซินพูดถึงเรื่องอะไร?”

ในฐานะที่เซินหยูเป็นเจ้าภาพเชิญแขกมา เลยอธิบายให้แขกเข้าใจเขาเลยพูดตรงๆ: “เมื่อเร็ว ๆ นี้มีการค้นพบสมบัติที่หายไปเป็นเวลาหลายปีในอิตาลีสำหรับงานนี้ เจ้าของสมบัติตั้งใจจะจัดงานเลี้ยงเนื่องในโอกาสที่ได้สมบัติกลับมาเพราะอย่างนี้ผมเลยมาร่วมงานนี้”

ซังหลินจวินคิดไม่ถึงว่าจะมีเรื่องแบบนี้ สำหรับเรื่องสมบัติไม่ได้สนใจมากนักแต่ก็ยังถามเซินหยู “สมบัตินั่นคุณเซินรู้ไหมว่าคืออะไร?”

เซินหยูส่ายหัว

หลังจากจิบไวน์อีกอึกหนึ่งเขากล่าวว่า “ถึงแม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าสมบัติที่หายไปนั้นคืออะไร แต่ผมรู้ว่าเจ้าของคือใคร