เธอเอาแต่ตักอาหารให้เขา “กินเยอะๆ ช่วงนี้นายผอมลง”

“เพราะคิดถึงเธอไง” เขายิ้มอ่อน รอยยิ้มนั้นบาดใจมาก

มื้อเที่ยงที่อบอุ่นผ่านไปแล้ว ซังอี๋กำลังจะไปล้างจาน แต่ชู่จี้กอดเธอจากข้างหลัง “อย่าเพิ่ง นอนเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม?”

เขาสูดดมกลิ่นตัวหอมๆของเธอ แล้วพ่นลมหายใจไปที่คอเธอ ขนซังอี๋ขนลุก

“ได้สิ……”

เพิ่งพูดจบ ซังอี๋ก็โดนชู่จี้อุ้มเดินขึ้นไปชั้นบน แล้วโยนลงบนเตียงนุ่มๆ

ผู้ชายตรงหน้าเหมือนเป็นนักล่า เอาแต่บีบเข้ามาใกล้ แต่กลับอ่อนโยนมาก สายตาของเขาเร่าร้อน มีประกาย

เขาทับตัวเธอไว้ ฝ่ามือก็ออกแรงฉีกเสื้อผ้าเธอ เหมือนเป็นนักล่าที่ไม่ได้กินเนื้อมานาน ดุเดือดหิวโหยมาก

เขาจะประทับรอยบนตัวของผู้หญิงของเขา ชู่จี้เห็นรอยแดงบนผิวขาวๆของซังอี๋ จากนั้นก็ดึงเธอเข้ามาใกล้ “นอนเถอะ”

ทั้งสองนอนกอดกัน

ชู่จี้ที่ทีแรกไม่ได้อยากไปงานสัมมนา แต่ได้ข่าวว่างานครั้งนี้ไม่เหมือนทุกครั้ง เขาจึงจะไปร่วมด้วย

“ผู้บริหารชู่ คู่ออกงานของคุณสวยจังเลยนะคะ”

ชายหญิงสองคนที่หน้าตาดีดึงดูดสายตาของคนในงาน แล้วฐานะของตระกูลชู่ คนในงานคุ้นเคยกับชู่จี้อยู่แล้ว แต่กับผู้หญิงที่เขาพามา ทุกคนไม่คุ้นหน้าเลย เลยสงสัยกัน

ถึงซังอี๋จะต้องเผชิญกับสายตาผู้คนเยอะขนาดนี้ แต่ก็ยังดูดีใจเย็น บนตัวเธอให้ความรู้สึกสงบนิ่งอย่างผู้ดี จึงดึงดูดสายตาคุณชายไม่น้อย

หน้าตาซังอี๋ดีอยู่แล้ว แค่แต่งหน้าแต่งตัวหน่อย ก็สวยดั่งนางฟ้าบนสวรรค์แล้ว