ตอนส่งเขาไปทำงาน

เห็นเฉินเฉียวจับโทรศัพท์ไม่ปล่อย ตอนตื่นนอนผูกเทคไนให้ ผูกจนแน่นตาถลน ตอนกินข้าว รินน้ำให้เขา เขาหกใส่เขา ตอนนี้แม้กระทั่งตอนไปทำงาน จูบลาตอนเช้าก็ไม่มีแล้ว

มันเหลือทนจริงๆ

ซังหลินจวินเดินตรงไปที่ เฉินเฉียว และคว้าโทรศัพท์มือถือของเธอ

เฉินเฉียวขมวดคิ้วและเขย่งเท้าพยายามเอาโทรศัพท์คืน

ซังหลินจวินยิ้มเยาะและพูดว่า “เฉินเฉียว คุณรู้ไหมว่าวันนี้คุณเมินผมไปแล้วกี่ครั้ง”

เฉินเฉียวหน้าเหวอ: “ฉันเมินคุณหรอ”

พอแล้ว ไม่อยากคุยกับเธอแล้ว

ซังหลินจวินต้องการที่จะหันหลังกลับเดินจากไป อดกลั้นอารมณ์และพูดว่า “เจียงฉยงฉยงอยู่ต่างประเทศ ตอนคุณโทรหาเธอ เธออาจจะหลับไปแล้วก็ได้ คุณยังคุยอะไรกับเธอได้อีก”

เฉินเฉียวกล่าวอย่างไม่เกรงใจ: ไปที่

“ไม่เชื่อ.”ซังหลินจวินเลิกคิ้วและมองเธอด้วยรอยยิ้ม

สายตาของซังหลินจวินเหมือนยั่วยุ เฉียวเฉียวพยักหน้า

จากนั้นเฉินเฉียวก็มองซังหลินจวินที่ถือโทรศัพท์เธอ กดเปิดลำโพง จากนั้นได้ยินเสียงกรนดังออกมา

จากนั้นปลายสายก็กดตัดสายทันที

เฉินเฉียวดูตกตะลึงและไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

ซังหลินจวินไม่ต้องการอธิบายกับเธอเขาแค่ต้องการชดเชยจูบเฉียวเฉียวที่เป็นหนี้เขา และดึงเธอมาไว้ในอ้อมกอด ตอนที่ทั้งคู่กอดกัน สัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน

เฉินเฉียวสังเกตเห็นว่าอุณหภูมิร่างกายของหลินจวินสูงขึ้นเรื่อย ๆ

หลังจากที่รู้ว่าเธอสร้างปัญหาให้กับฉยงฉยง เฉินเฉียวก็จงใจอยู่ห่างๆ

อย่างไรก็ตามเฉินเฉียวรู้สึกว่าตัวเองขี้กลัว

จะไม่มีงานเลี้ยงในบ้านสำหรับเธออีกแล้ว

เฉินเฉียวได้ยินหลินจวิน บอกว่าเขาเตรียมของสำหรับวันปีใหม่ไว้แล้วและไม่มีโทรศัพท์เข้ามาแทรก

จากนั้นหลังจากเธอสอนป้ามั่วทำอาหารได้แล้ว เธอก็วางมือเพราะป้ามั่วเรียนรู้ทุกอย่างแล้ว

เฉินเฉียวที่เอนตัวอยู่บนโซฟา รู้สึกว่าชีวิตน่าเบื่อ อยากจะไปทำงาน

เฉินเฉียวมักจะทำในสิ่งที่เธอคิดเสมอ

หลังจากฉยงฉยงไปแล้ว เรื่องในบริษัทก็ไม่มีคนจัดการ เฉินเฉียวเป็นหนึ่งในบอสของบริษัทรับปากไว้ว่าจะประคองบริษัทไว้ให้ได้

จากนั้นเฉินเฉียวก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ จนกระทั่งว่างเสียจนตระหนกเลยคิดถึงมัน

ทันทีใดเธอก็คิดด้วยสีหน้ากังวล บริษัทคงจะไม่ได้เละเทะอะไรหรอกมั้ง

เฉินเฉียวเปลี่ยนเป็นชุดทำงานและรีบออกไป

ทันทีที่เธอเดินไปที่ประตูเฉินเฉียวก็มีสายเข้า เป็นเบอร์แปลก

เมื่อมองไปที่หมายเลขที่ไม่คุ้นเคย เฉินเฉียวก็คิดว่าคงมีใครกำลังตามหาเธออยู่ เลยกดรับ

จากนั้นเฉินเฉียวก็ฟังเสียงที่คุ้นเคย คนอีกด้านหนึ่งก็พูดว่า: “เฉินเฉียว ฉันอยากเจอคุณ ฉันมีเรื่องจะคุณด้วย”

เฉินเฉียวต้องการปฏิเสธเพราะเธอคิดว่าพวกเขาไม่ได้มีอะไรให้อยากไปพบ

แต่พอจะพูด กลับพูดไม่ออก

เธอถอนหายใจในใจและตกลงในที่สุด: “จะให้ไปเจอที่ไหนก็บอกแล้วกันนะ”

เห็นได้ชัดว่าคนปลายสายไม่คิดว่าเธอจะตอบตกลงง่ายๆดูเหมือนจะมีความสุขมากและพูดว่า “โอเคอยู่ในร้านชางอิงถนนย่งชาง”

โอเคเฉินเฉียวรอให้อีกฝ่ายวางสายจากนั้นขึ้นไปชั้นบนและเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกครั้ง

กระโปรงและเสื้อผ้าเรียบง่ายไหวปลิวไปพร้อมกับการก้าวเดินของเฉินเฉียว เพียงแต่การก้าวเธอของเธอสะท้อนความกังวลในใจ

เธอถอนหายใจ คนๆนั้นตกลงมีอะไรอยากจะคุยกับเธอกันนะ