ตอนที่ 1-5 จุดอ่อน 2 ☆

 

　มันทันเวลาพอดี

 

　ความรู้สึกแรกที่ผุดขึ้นมาในใจของแจ็คหลังจากที่ได้เห็นภาพตรงหน้านี้คือความโล่งใจอย่างมาก

 

 

 

　ในตอนที่ตระหนักได้ว่าการที่ไทแรนด์ ซิลฟ์ต้องเผชิญหน้ากับเวทมนตร์สะกดจิตเป็นอะไรที่เลวที่สุด แจ็คได้ตัดสินใจติดต่อเรียกสาวน้อยเวทมนตร์คนอื่นในทันที แต่มันก็แตกต่างจากการแจ้งเตือนของการปรากฏตัวของดิสแบบปกติทั่วไปมันเป็นการติดต่อเฉพาะบุคคล ดังนั้นมันจึงเป็นเหมือนเป็นการวัดดวงว่าพวกเธอจะสังเกตเห็นการติดต่อขอความช่วยเหลือหรือเปล่า

 

　จริงอยู่ที่สาวน้อยเวทมนตร์คนอื่นๆ ในพื้นที่รอบๆ จะได้รับสัญญาขอความช่วยเหลือที่ถูกส่งไป แต่ยิ่งระยะทางมากเท่าไหร่การเทเลพอร์ตก็ยิ่งใช้เวลานานขึ้นเท่านั้น

 

　และยิ่งไปกว่านั้น ร่องรอยการบิดเบือนของดิสระดับสูงยังมีความรุนแรงมากพอที่จะบิดเบือนสิ่งต่างๆได้ หากยกตัวอย่างสิ่งที่สำคัญในสถานการณ์นี้ก็คือเวลา เมื่อเป็นดิสระดับมาควิสขึ้นไปกระแสเวลาที่ไหลผ่านระหว่างโลกปลอมและโลกจริงจะต่างกัน ซึ่งในกรณีนี้เป็นคลาสบารอนดังนั้นจึงไม่ต้องกังวลมากแต่จะประมาทไม่ได้เพราะมีโอกาสที่มันจะเป็นดิสสายพันธุ์ใหม่ด้วยเหมือนกัน

 

　โอกาสที่จะมีคนมาช่วยไทแรนด์ ซิลฟ์ก่อนที่เธอจะถูกฆ่านั้นมีไม่มากนัก แต่ยังไงซะการเสี่ยงดวงเป็นการเสี่ยงดวงอยู่ดีแม้ว่าจะมีโอกาสที่จะออกมาแย่หรือจบลงแบบไม่ดีบ้างก็ตามแต่ในครั้งนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นแจ็คชนะที่การเดิมพันที่เขาได้วางเอาไว้

 

 

 

“ที่ทำให้ซิลฟ์จังยับเยินขนาดนี้ ฉันไม่มีวันให้อภัยอย่างเด็ดขาด…”

 

[TL:บทพูดสาวน้อยเวทมนตร์แท้ ยกโทษให้ไม่ได้แล้ว!]

 

　เด็กสาวอุ้มร่างของเธอไว้ได้ทันก่อนที่เวทมนตร์ของไทแรนด์ ซิลฟ์จะสลายหายไปเพราะเธอไม่สามารถคงสภาพมันเอาไว้ได้  

 

　ไทแรนด์ ซิลฟ์ที่หมดสติและสูญสิ้นเรี่ยวแรงนั้นดูเหมือนจะเป็นเพียงเด็กสาวธรรมดาทั่วไปคนหนึ่งที่ร่างกายของเต็มไปด้วยบาดแผล  

 

 

 

　เด็กสาวกัดริมฝีปากด้วยความเจ็บปวดใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวเมื่อได้เห็นร่างที่น่าสลดใจของซิลฟ์ เธอทั้งรู้สึกผิด และละอายใจที่ต้องให้เด็กตัวเล็ก ๆ แบบนี้ต้องมาแบกทุกอย่างไว้บนบ่าของเธอ

 

 

 

　เด็กสาวค่อยๆ วางไทแรนด์ ซิลฟ์ ลงกับพื้นและหันไปเผชิญหน้ากับดิสรูปร่างแกะสีดำที่กำลังร้องเพลงอยู่

 

 

 

“ไม่มีวันยกโทษให้อย่างเด็ดขาด!!”

 

 

 

　ผมสีฟ้าสดใสและชุดสีฟ้าที่พริ้วไหว สวมรองเท้าบู๊ตโลหะหนาที่แข็งแรงทนทาน เธอเป็นสาวน้อยเวทมนตร์จริงแท้แน่นอนอย่างไม่ต้องสงสัย

 

 

 

　สาวน้อยเวทมนตร์ เอเลเฟ่น

 

 

 

　เอเลเฟ่นผู้อ่อนโยนลั่นวาจาด้วยเปลวเพลิงแห่งความโกรธแค้นที่ปรากฏในดวงตาของเธอ

 

 

 

 

 

 

 

・

 

 

 

 

 

 

 

“ฮ่าาาาาา!”

 

 

 

　เอเลเฟ่นยกขาขึ้นเตะพร้อมกับส่งเสียงคำรามที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณ เธอเตะเข้าที่ส่วนหน้าของแกะสองหัวซึ่งยังคงร้องเพลงอยู่ หัวข้างหนึ่งที่ถูกเตะถูกผลักไปชนกับหัวอีกข้างหนึ่งด้วยแรงกระแทก

 

 

 

　เอเลเฟ่นยังคงระวังตัวอยู่ เธอเองก็ไม่รู้ว่ามันแข็งแกร่งมากแค่ไหน เพราะมันสามารถมอบความพ่ายแพ้ให้กับซิลฟ์ได้จึงทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ

 

　เธอได้ยินมาจากแจ็คว่าดิสเป็นคลาสบารอน แต่ไม่มีทางเลยที่ ไทแรนด์ ซิลฟ์ จะแพ้ให้กับคลาสบารอนได้ เอเลเฟ่นจึงคาดเดาว่ามันต้องมีการโจมตีที่น่าสะพรึงกลัวซ่อนอยู่อีก และรีบเตะผลักมันออกไปก่อนที่มันจะถูกนำมาใช้

 

 

 

“ดิส นั่นใช้เวทมนตร์สะกดจิต รัน! มันเป็นอะไรที่เข้ากันไม่ได้กับไทแรนด์ ซิลฟ์ รัน! แต่มันไม่ได้ผลกับเธอดังนี้มันก็ไม่น่าจะแตกต่างจากคลาส บารอน ทั่วไป รัน!”

 

 

 

　แจ็คซึ่งเฝ้าดูการต่อสู้ของเอเลเฟ่นอยู่ก็ส่งเสียงตะโกนบอก

 

 

 

　ดิสนั้นเรียนรู้ได้แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าทั้งหมดที่มันเรียนรู้มาจะถูกต้องไปซะทั้งหมด ดิสแกะสองหัวได้เรียนรู้ว่ามันสามารถสะกดจิต ไทแรนด์ ซิลฟ์ และพบว่ามันเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพมาก

 

　มันไม่ก็ผิดแต่นั่นเป็นเพียงกรณีที่คู่ต่อสู้ของมันเป็น ไทแรนด์ ซิลฟ์เท่านั้น  

 

　สาวน้อยเวทมนตร์นั้นมีความต้านทานที่สูงต่อการโจมตีต่อจิตใจโดยตรง ตราบใดที่ความเข้ากันได้ไม่เลวร้ายนัก ก็เกือบจะไร้ผลได้ด้วยค่าความต้านทานที่มากเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

 

 

 

　ไทแรนด์ ซิลฟ์นั้นมีความต้องการที่จะนอนหลับอย่างมากจึงถูกเล่นงานเข้า แต่กลับเอเลเฟ่นที่นอนหลับอย่างสบายทุกวันมันจึงใช้ไม่ได้ผล  

 

 

 

　ดังนั้นสำหรับเอเลเฟ่นแล้ว แกะสองหัวก็เหมือนกับการจัดการกับคลาสบารอนทั่วไป

 

 

 

 แต่ทว่าต่อให้เป็นคลาสบารอนก็ยังมีปัญหาอีกเรื่องหนึ่ง

 

 

 

(ทำไมถึงพูดเหมือนกับว่าง่ายๆล่ะ ฉันไม่เคยจัดการคลาสบารอนด้วยตัวคนเดียวมาก่อนสักหน่อย)

 

 

 

　ตอนนี้เอเลเฟ่นได้โจมตีฝ่ายเดียวเพราะแกะสองหัวนั้นคิดว่าการสะกดจิตนั้นได้ใช้ผลแต่ถ้ามันได้รับรู้แล้วว่าการสะกดจิตไม่ได้ผล ฝ่ายที่ตกที่นั่งลำบากก็จะเปลี่ยนเป็นเอเลเฟ่นแทน

 

　เดิมที ความสามารถในการต่อสู้ของเอเลเฟ่นอยู่ในระดับที่เธอสามารถเอาชนะคลาสอัศวินได้โดยลำพังอย่างไม่มีปัญหาอะไร แต่เธอไม่เคยต่อสู้กับคลาสบารอนเพียงคนเดียวมาก่อนเลย

 

 

 

“ฮะ!”

 

 

 

　ความเสียหายจากการโจมตีเข้าที่หัวของดิสคลาสบารอนนั้นไม่เพียงพอที่จะทำให้มันสลายหายไปได้ และหัวที่ถูกโจมตีจนหายไปนั้นค่อยๆงอกกลับขึ้นมาใหม่ แต่ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะยืนรอให้มันหายดีเอเลเฟ่นจึงถีบพื้นย่นระยะเข้าไปโจมตีซ้ำ

 

 

 

“ห๊ะ!?”

 

 

 

　อย่างไรก็ตาม คอที่กำลังงอกใหม่อยู่นั้นเหวี่ยงตัวของมันเองเหมือนแส้และฟาดไปที่เอเลเฟ่นก่อนที่เธอจะได้เตะเข้าที่หัวอีกข้างของมัน เอเลเฟ่นซึ่งเริ่มระวังตัวน้อยลงในสถานการณ์ที่เธอสามารถโจมตีอยู่ฝ่ายเดียวได้จึงโดนการโจมตีของมันเข้าไปเต็มๆและปลิวกระเด็นออกมา

 

 

 

“หมดเวลาโบนัสแล้วเหรอ?”

 

 

 

　เอเลเฟ่นพูดอย่างติดตลกเมื่อเธอทรงตัวลงยังมาพื้นดินพร้อมกับเสียงเสียดสีรองเท้าเหล็กที่กระทบเข้ากับพื้น แม้ว่าเธอจะทำท่าทางราวกับว่าเธอนั้นสามารถรับมือกับมันได้ แต่ภายในใจของเธอนั้นกำลังคิดอย่างหนักว่าจะทำยังไงต่อจากนี้ดี  

 

　เธอไม่สามารถหนีไปได้ เนื่องจากไม่รู้ว่าสาวน้อยเวทมนตร์คนอื่นๆจะตามมาสมทบเมื่อไหร่ เอเลเฟ่นจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต่อสู้หยุดดิสเอาไว้ไม่ให้มันไปสู่โลกแห่งความเป็นจริง แต่อย่างไรก็ตาม หากต่อสู้ไปเรื่อยๆและพยายามยืดเยื้อมากเกินไป บางที ไทแรนด์ ซิลฟ์อาจจะตกเป็นเป้าหมายของมันอีกครั้งได้ แน่นอนที่เธอจะปกป้องซิลฟ์ แต่ก็ต้องเผื่อไว้ก่อนว่าอาจมีกรณีที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น  

 

 

 

　เพื่อปกป้อง ไทแรนด์ ซิลฟ์ เธอจะต้องโจมตีดิสให้หนักหน่วงเข้าไว้เพื่อที่ดึงความสนใจทั้งหมดของมันมาที่เธอและถ้าจะให้ดีจะต้องจัดการเรื่องทั้งหมดนี้ให้ได้อย่างรวดเร็ว

 

 

 

(สุดท้ายแล้วฉันก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องทำมันให้ได้!!)

 

 

 

　เดิมทีเอเลเฟ่นนั้นมาเป็นสาวน้อยเวทมนตร์เพื่อปกป้องคนที่เธอรัก และการที่จะต้องการใช้ทุกอย่างของเธอเพื่อปกป้องเด็กสาวที่ชื่อ ไทแรนด์ ซิลฟ์ ทำให้จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของเอเลเฟ่น ลุกโชนขึ้นยิ่งกว่าเก่า

 

 

 

(นอกจากนี้……)

 

 

 

　เมื่อเอเลเฟ่นต่อสู้เพียงคนเดียว ระดับของคู่ต่อสู้ที่เรียกได้ว่าสมน้ำสมเนื้อกับเธอคือคลาสอัศวิน

 

　แต่นั่นเป็นเพียงเรื่องในอดีตเท่านั้น เอเลเฟ่นไม่มีโอกาสได้ต่อสู้กับดิสที่แข็งแกร่งกว่าระดับอัศวินนับตั้งแต่มีดิสสายพันธุ์ใหม่ปรากฏตัวออกมาแต่ในขณะเดียวกันเธอเองก็ไม่ได้หยุดนิ่งอยู่กับที่ เธอที่พยายามไล่ตาม ไทแรนด์ ซิลฟ์ ให้ได้มากที่สุด ใช้เวลาว่างระหว่างการใช้ชีวิตประจำวันที่ผ่านมาเพื่อเอาชนะดิสมาแล้วมากมาย

 

 

 

　เมื่อก่อนเอเลเฟ่นจะสามารถทำอะไรได้มากกว่าการถ่วงเวลาคลาสบารอนนิดหน่อย

 

　แต่ถ้าเป็นเอเลเฟ่นที่มาอยู่ที่นี่ในตอนนี้ถึงแม้จะไม่สามารถพูดได้เต็มปากว่าสามารถเอาชนะมันได้แล้วจริงๆ และยังเป็นความจริงอีกด้วยที่ว่าคลาสบารอนนั้นจะยังคงแข็งแกร่งกว่าเธออยู่ แต่ถึงกระนั้นเธอก็แน่ใจว่ามันไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่เธอไม่มีวันเอาชนะได้อีกต่อไปแล้ว

 

 

 

“ฟุฟุฟุ”

 

 

 

　เมื่อนึกถึงสิ่งที่สึรุงิเคยบอกกับเธอ บนใบหน้าก็พลันปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

 

 

 

(“ถ้าเอาชีวิตของตัวเองเป็นเดิมพันไม่ได้ ก็เลิกเป็นสาวน้อยเวทมนตร์ไปเถอะ” นั่นสินะ ฉันเองก็มั่นใจว่ามันเป็นสิ่งที่ถูกต้อง แต่ว่านะสึรุจังไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งฉันก็จะตอบเธอด้วยคำตอบที่เหมือนเดิมทุกครั้ง)

 

 

 

　ฉันจะเสี่ยงชีวิตและใช้มันเป็นเดิมพันแต่นั่นไม่ใช่การเตรียมใจที่จะตาย แต่เราจะเสี่ยงชีวิตก็ต่อเมื่อต้องการที่จะทำให้มั่นใจได้ว่าทุกคนจะได้มีชีวิตรอดกลับไปด้วยกัน

 

 

 

　และนั่นแหละคือสิ่งที่ฉันได้สาบานกับตัวเองไว้

 

 

  มันคือคำปฏิญาณของเอเลเฟ่น

 

 

 

　เป็นดั่งถ้อยคำอธิษฐานที่สลักอยู่ในใจของฉันนับตั้งแต่ได้พบกับเบลด

 

 

 

“ฉันจะปกป้องเธอเองค่ะ!”

 

 

 

　เอเลเฟ่นและดิสรูปร่างแกะของหัววิ่งเข้าปะทะกัน

 

 

 

“เพื่อนๆของฉันแล้วก็ครอบครัวของฉันก็ด้วย!”

 

 

 

　ร่างกายของดิสซึ่งก่อตัวขึ้นจากหมอกสีดำเริ่มปริแตก และเลือดก็ไหลออกมาจากผิวหนังของเอเลเฟ่นซึ่งถูกกรีดจากส่วนที่เป็นมุมแหลม

 

 

 

“โลกใบนี้เองก็เช่นกัน!”

 

 

 

　ตรงกันข้ามกับดิสที่ไร้อารมณ์ความรู้สึก เอเลเฟ่นคำรามลั่นด้วยอารมณ์และความรู้สึกที่พุ่งพล่าน

 

 

 

“และแม้กระทั่งตัวของฉันเองก็ด้วย!!”

 

 

 

　ใช้เวลาไม่นานนักการต่อสู้ในครั้งนี้ก็ได้รับบทสรุป

 

 

 

 

 

 

 

・

 

 

 

 

 

 

 

　นี่คือความฝัน

 

　ฉันรับรู้ว่ามันเป็นอย่างนั้นในทันที

 

　ฉันไม่รู้รายละเอียดมากนักว่าทำไมฉันถึงได้ฝันแบบนี้ หรือแม้แต่สิ่งที่ฉันกำลังทำอยู่จนถึงในตอนนี้ แต่ฉันรู้ได้ทันทีว่ามันเป็นความฝัน

 

 

 

　เด็กหนุ่มเป่าเทียนบนเค้กก้อนโต

 

　เมื่อไฟดับลง ฉันได้ยินเสียงเบาๆ อันอ่อนโยนกล่าวแสดงความยินดีพร้อมกับเสียงปรบมือ

 

　มีเสียงชายหญิง ไฟในห้องที่ปิดอยู่ถูกเปิดขึ้น และทั้งสามคนก็ยิ้มอย่างมีความสุข

 

　นั่นคือพ่อและแม่ของฉัน พ่อและแม่ของฉันสมัยเมื่อฉันยังเป็นเด็กที่อยู่ในความทรงจำของฉัน และเด็กคนนั้นคงต้องเป็นฉันแน่ๆ

 

 

 

　แต่ตอนนี้ฉันกำลังเฝ้าดูเหตุการณ์นั้นอยู่ห่างๆ

 

 

 

　ฉากเปลี่ยนไปอีกครั้ง คราวนี้เป็นสวนสนุก

 

　พ่อของฉันมีฉันอยู่บนบ่า และแม่ของฉันเข็นรถเข็นเด็กโดยมีน้องสาวคนเล็กของฉันอยู่ในนั้น

 

　พวกเขาพูดคุยกันอย่างมีความสุขว่าจะไปที่ไหนต่อไปหรือกินอะไรในมื้อต่อไปดี

 

 

 

　ถัดมาคือโรงเรียนประถม

 

　ฉันสนุกกับการพูดคุยกับเพื่อนๆ ในช่วงพักระหว่างคาบเรียน และฉันก็เล่นดอดจ์บอลในช่วงพักกลางวัน

 

　หลังเลิกเรียน พวกเราก็รวมตัวกันที่บ้านเพื่อนและเล่นวิดีโอเกมด้วยกัน

 

　ในช่วงวันหยุดฤดูร้อน ได้ใช้เวลากับเพื่อน ๆ ไปสระว่ายน้ำด้วยกัน ไปเที่ยวกับครอบครัว และดูเหมือนว่ามันจะเป็นช่วงเวลาที่ดี

 

 

 

　ในโรงเรียนสมัยมัธยมต้น ฉันเสียเหงื่อกับเพื่อนในการทำกิจกรรมชมรมด้วยกัน และร้องไห้ด้วยความผิดหวังไปด้วยกันเมื่อแพ้ในการแข่งขัน

 

　ก่อนการสอบ เรามักจะมารวมตัวกันที่ร้านอาหารครอบครัวเพื่อทบทวนบทเรียนด้วยกัน

 

　เราคุยกันว่าใครคบกับใคร และใครชอบใคร.

 

 

 

　หลังจากเข้าโรงเรียนมัธยมปลาย ฉันเริ่มทำงานพาร์ทไทม์ เก็บเงินซื้อสมาร์ทโฟนที่ฉันอยากได้ และพยักหน้าด้วยความพึงพอใจกับมัน

 

　ฉันเริ่มมีความรู้สึกดีๆมากขึ้นทีนิดกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ฉันได้พบในตอนที่ทำงานพาร์ทไทม์ แล้วฉันก็สารภาพรักกับเธอ ได้เป็นแฟนกัน และไปเดทตามที่ต่างๆ

 

　โรงภาพยนตร์ ช้อปปิ้ง อควาเรียม งานเทศกาล สวนสนุก เกมอาร์เคด ชายหาด ไปที่ไหนก็สนุกและเราก็เขินอายที่จะพูดว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป…

 

 

 

　หลังจากนั้นฉันก็เข้ามหาวิทยาลัยและหมกมุ่นอยู่กับงานอดิเรก เป็นสมาชิกของสังคม ได้รับการดูแลจากรุ่นพี่และเจ้านายของฉัน และรักรุ่นน้อง ซึ่งทั้งหมดนี้ดูน่าสนุกจริงๆ…

 

 

 

　แต่ท้ายที่สุดนี่คือความฝัน

 

　เป็นสิ่งที่ไม่เคยมีอยู่ในชีวิตของฉัน แต่ฉันต้องการมัน

 

　เป็นสิ่งที่ฉันใฝ่ฝัน

 

 

 

　นี่จึงเป็นเพียงความฝัน

 

 

 

　แล้วถ้าพยายามไขว่คว้ามันก็จะหายไป

 

　มันควรจะเป็นความฝันที่มีความสุข แต่ฉันเศร้าเพราะฉันรู้ว่ามันเป็นความฝัน และฉันรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ฉันจะไม่มีวันได้มันมา

 

 

 

　จากนั้นความฝันที่มีความสุขค่อย ๆ จางหายไปทีละเล็กทีละน้อย

 

　ขุ่นมัวเหมือนฟองสบู่ ไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย…อะไรก็ได้ ฉันอยากได้โดยที่ไม่สนว่ามันคืออะไร อะไรก็ตามที่หลงเหลืออยู่ ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม อะไรสักอย่างนึง แค่อย่างเดียวก็ได้ ทั้งที่รู้ว่าไร้ประโยชน์ ก็ยื่นมือออกไปอีกครั้ง…

 

 

 

　มีคนคว้ามือของเขา

 

 

 

　ราวกับถูกนำทางในจิตใจที่แสนมืดมนของฉัน ฉันพยายามยกเปลือกตาขึ้น  

 

 

 

“ตื่นแล้วเหรอ ซิลฟ์จัง รู้สึกเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”

 

“ใช่……”

 

 

 

　สาวสวยที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดพูดกับฉันด้วยความอ่อนโยน

 

เมื่อเห็นรูปลักษณ์หน้าตาอันแปลกประหลาดในแวบแรกน่าแปลกที่ฉันรู้สึกปลอดภัยอย่างประหลาด

 

　ฉันแน่ใจว่าฉันยังคงฝันอยู่

 

　เพราะร่างนั้นเริ่มพร่ามัวจนฉันมองแทบไม่เห็น และเหนือสิ่งอื่นใด มันเป็นความรู้สึกฉันไม่เคยได้สัมผัสเลยแม้แต่ครั้งเดียวในชีวิต…