โจวลี่ซือที่ได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคน จึงอดที่จะขมวดคิ้วเป็นปมไม่ได้ เธอมองไปยังเนี่ยเฟิง ลังเลเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป

“ตามพี่ห้าไปก็เลวเลยนะ งานของพี่เขาก็ดีมาก แต่นายต้องรู้ว่างานนี้มันไม่ง่ายเลยนะ งานบริการอาจจะได้รับสายตาดูถูกเหยียดหยามจากคนอื่น”

แม้จะเป็นงานที่ดี แต่สุดท้ายก็เป็นแค่พนักงานรับจ้างคนหนึ่งไม่ใช่หรอกเหรอ？

ในตอนที่บริษัทเทียนหลงยังไม่ได้ยืนหยัดขึ้นมานั้น เพื่อคุยเรื่องสัญญากับบริษัทอื่นๆชิวมู่เฉิงเอง ก็ได้ต้องมองดูคนอื่นชักสีหน้าให้ตนเอง

แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ในโลกใบนี้ไม่มีงานไหนที่ง่ายหรอกนะ ขอเพียงแค่ต้องทนตรากตรำไปแล้วถึงจะรับรู้ได้ว่าการหาเงินมันยากลำบากขนาดไหน

ชิวมู่เฉิงไม่อยากให้เนี่ยเฟิงต้องลำบากตรากตรำ เพราะฉะนั้นถึงได้คิดอยากจะเลี้ยงเนียเฟิงเอง

แต่น้องชายคนนี้ของพวกเธอเป็นเด็กดีเกินไปแล้ว ไม่อยากรบกวนเป็นภาระของพวกพี่ๆ เพราะฉะนั้นเขาจึงอยากจะไปหางานทำ

“พี่ห้าครับ！พี่จะนอนห้องไหนดีล่ะครับ？ให้ผมช่วยพี่ย้ายสัมภาระก่อนไหมครับ？”

เนี่ยเฟิงค่อยๆพ่นลมหายใจออกมา ยังดีที่โจวลี่ซือกลับมาแล้ว จึงสามารถใช้โจวลี่ซือเป็นโล่กำบังได้

“ห้องไหนว่างก็เอาสัมภาระไปไว้ห้องนั้นนั่นแหละ ฉันเอากับข้าวพวกนี้ไปอุ่นก่อน เดี๋ยวเรามาดื่มเหล้ากันหน่อยดีไหม？ตอนนี้เข้าฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ดื่มเหล้าเป็นอะไรที่ดีที่สุดแล้วล่ะ！”

โจวลี่ซือพูดพลางยกไม้ยกมือ ทำท่าดื่มเหล้า

“พรุ่งนี้ฉันยังต้องไปบริษัทนะ”

ชิวมู่เฉิงขมวดคิ้วเป็นปม ไม่ค่อยอยากจะดื่มเหล้าเท่าไหร่

“อั้ยหยา！พี่ใหญ่！ช่วงนี้พี่ไปคุยงานได้โปรเจ็คใหญ่มาไม่ใช่หรอ？ถือเป็นการฉลองไปด้วยไง！”

โจวลี่ซือไม่มีท่าทีจะปล่อยชิวมู่เฉิงไป ชิวมู่เฉิงเองไม่อาจปฏิเสธพวกเขาได้ จึงทำได้เพียงแค่พยักหน้าตอบตกลง

หลังจากที่เนี่ยเฟิงลงมาข้างล่างแล้วก็ทำการรินเหล้าให้พวกพี่ๆอย่างเอาใจใส่ โจวซือลี่หัวเราะไปด้วย ดื่มเหล้าไปด้วย กับแกล้มกลับกินน้อยมาก

เธอดื่มไวน์แดงราวกับดื่มน้ำเปล่า ชิวมู่เฉิงรู้สึกผิดสังเกตไป เธอจึงเอ่ยปากถามขึ้นมาว่า“น้องห้า งานของเธอมีปัญหาใช่ไหม?？”

“ไม่นิ่ งานราบรื่นมาก ช่วงนี้เกิดเรื่องดีๆขึ้นมาน่ะ ฉันมีความสุขมาก เพราะฉะนั้นเลยอยากจะดื่มเยอะหน่อย！”

โจวลี่ซือฉีกยิ้ม พูดจบก็ดื่มลงไปอีกหนึ่งอึก

ถึงชิวมู่เฉิงจะดื่มไปหลายแก้วแล้ว แต่นั่นก็ไม่ทำให้เมาได้เลย เนื่องจากเมื่อก่อนตอนที่เธออยู่ในตระกูลชิวเธอต้องออกไปพบปะกับลูกค้าตลอด ฉะนั้นจึงเชี่ยวชาญในการดื่มพอสมควร

เพราะโจวลี่ซือดื่มทีเดียว ฉะนั้นจึงทำให้เมาอย่างรวดเร็ว แก้มขาวใสแดงระเรื่อขึ้นมาแลดูมีความสุขเป็นพิเศษ

“ดูเหมือนพี่ห้าของนายจะดูผิดปกติไปนะ แต่ว่าในเมื่อเธอไม่ยอมพูด งั้นเราก็ไม่ต้องถามต่อไปหรอก”

ชิวมู่เฉิงขมวดคิ้วเบาๆ ในตอนนี้เองโจวลี่ซือได้ฟุบหลับลงไปบนโต๊ะไม่สามารถดื่มได้อีกแล้ว ทั้งตัวของเธอมีแต่กลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้ง

“พี่ใหญ่พี่ไปพักก่อนเถอะ พรุ่งนี้ยังต้องไปบริษัทอีก ตรงนี้เดี๋ยวผมจัดการเอง แล้วค่อยพยุงพี่ห้าขึ้นไปข้างบน”

ชิวมู่เฉิงพยักหน้า“งั้นรบกวนนายหน่อยนะ คนที่ดื่มจนเมาน่ะตัวหนักมากนะ ถ้านายแบกไม่ไหวก็บอกฉันนะ”

“เป็นไปไม่ได้หรอกครับที่จะแบกไม่ไหว พี่ห้าดูหนักไม่กี่กิโลเอง พี่รีบขึ้นไปเถอะ！”

เนี่ยเฟิงพูดพลางลุกขึ้นยืน เก็บกวาดของบนโต๊ะที่ยุ่งเหยิงไปหมด ในตอนที่เขาเดินออกมาชิวมู่เฉิงก็ได้ขึ้นไปแล้ว

เนี่ยเฟิงอุ้มโจวลี่ซือขึ้นมาอย่างง่ายดาย โจวลี่ซือตอนนี้เมาจนร่างอ่อนเปลี้ยเหมือนดินโคลนเหลว เธอพึมพำแนบตัวอยู่กับอกกว้างของเนี่ยเฟิง เหมือนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

เนี่ยเฟิงได้ยินไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ เขานำโจวลี่ซือกลับไปถึงห้อง เขากำลังอยากจะเดินออกมา คิดไม่ถึงว่าโจวลี่ซอกลับจับมือของเนี่ยเฟิงไว้“ฉันทรมานจัง……”

โจวลี่ซือรู้สึกว่าในท้องของตัวเองเหมือนมีนาจากำลังปั่นป่วนทะเลอยู่ รู้สึกไม่สบายตัวเป็นอย่างมาก เนี่ยเฟิงครุ่นคิดว่าโจวลี่ซือคงไม่ได้อยากจะอ้วกใช่ไหม จึงรีบพยุงตัวโจวลี่ซือลุกขึ้น

โจวลี่ซืออ้วกติดต่อกันหลายครั้ง แต่กลับไปไม่สามารถอ้วกออกมาได้เลย เธอนอนพิงอยู่บนเตียงแล้วร้องไห้งอแงในทันที

“มีสิทธิ์อะไรมาทำกับฉันแบบนี้？ฉันทำงานด้วยความตั้งใจ！ฉันรู้สึกทรมานมาก！ทรมานเกินไปแล้ว！”

เสียงร้องไห้เล็กๆของโจวลี่ซือดังขึ้น เนี่ยเฟิงที่เห็นโจวลี่ซือร้องไห้แบบนั้น จึงอดที่จะขมวดคิ้วขึ้นมาได้ไม่

เขาเดินไปปิดประตูจนทำให้ทั้งห้องตกอยู่ในความมืดทันที เนี่ยเฟิงเปิดโคมไฟตรงหัวเตียงขึ้น มองดูท่าทางร้องไห้อย่างน่าสงสารของโจวลี่ซือ

“เป็นอะไรครับ？มีใครรังแกพี่ใช่ไหม？พี่บอกกับผมมาได้ไหม？”

“ใช่！มีคนรังแกฉัน พวกเขาไม่ให้ฉันบิน！พวกเขาบอกว่าฉันไม่เหมาะจะนั่งข้างคนขับ พวกเขาไม่ยอมให้ฉันเลื่อนขั้นเป็นกัปตันเครื่องบิน！แต่ด้วยคุณสมบัติในตอนนี้ของฉันมันง่ายที่จะเป็นกัปตัน มีสิทธิ์อะไรทำแบบนี้กัน！ตอนนี้ไม่ให้ฉันเป็นกัปตัน และไม่ให้ฉันเป็นผู้ช่วย ยังไม่ให้ฉันเป็นแอร์หญิงอีก！ฉันมีใบรับรองนะ！”

โจวลี่ซือร้องไห้เหมือนกับเด็กน้อย

เนี่ยเฟิงอดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้ หรือสายการบินจินไห่จะวางแผนอะไรไว้ลับหลัง？

โจวลี่ซือโถมตัวเข้ามาอย่างน่าสงสาร เนี่ยเฟิงโอบกอดโจวลี่ซือไว้ เขาตบเบาๆที่แผ่นหลังของโจวลี่ซือ“ไม่ร้องนะครับไม่ร้อง ไม่เป็นไรนะ ใครรังแกพี่บอกผมมาเถอะ ผมจะช่วยพี่แก้แค้นอย่างแน่นอน”เนี่ยเฟิงพูดอย่างเด็ดขาดมาก

โจวลี่ซือร้องไห้จนสะอึกสะอื้น เธอเบะปาก“ฉันรู้สึกโกรธมาก เลยลาออก！ฉันหางานมาหลายวันแล้ว แต่หาไม่ได้เลย อีกทั้งตระกูลโจวก็ไม่ให้ฉันกลับบ้านอีก ให้ตายสิ ทุกปีพวกเขาขอเงินฉันมากมายขนาดนั้น แต่พอถึงตอนนี้กลับปฏิบัติตัวกับฉันแบบนี้！”

โจวลี่ซือเมาจนไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกมาบ้าง แต่เธอจะพูดในสิ่งที่อัดอั้นอยู่ภายในใจออกมาให้หมด

เนี่ยเฟิงที่ฟังจนถึงตอนท้ายก็ได้ยินเพียงเสียงพึมพำของโจวลี่ซือ ดูท่าโจวลี่ซือจะดื่มมากไปจริงๆ

ตอนแรกเนี่ยเฟิงจะปล่อยให้โจวลี่ซือนอนหลับพักผ่อนอย่างสบาย แต่คนเมาอาจจะมีโอกาสอ้วกได้ ถึงเวลานั้นถ้าอาเจียนจนสำลักปิดกั้นปากและจมูกอาจจะทำให้ขาดอากาศหายใจได้ อีกทั้งโจวลี่ซือเมื่อกี้ทำอย่างไรก็ไม่สามารถอ้วกออกมาได้ หรืออีกเดี๋ยวเธออาจจะอ้วกออกมาก็ได้ไม่แน่

เพราะฉะนั้นเนี่ยเฟิงจึงอยู่ดูแลโจวลี่ซือต่อ

เช้าตรู่ในวันนี้ โจวลี่ซือลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความกระหายน้ำ เธอปีนขึ้นมาจากเตียงอย่างงัวเงีย รู้สึกว่าปวดหัวแทบระเบิด เธอนวดคลึงศีรษะของตัวเองอย่างยากลำบาก“พระเจ้าช่วย เมื่อคืนฉันดื่มไปเท่าไหร่เนี่ย……”

โจวลี่ซือกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก รู้สึกว่าลมหายใจของตัวเองมีกลิ่นแอลกอฮอล์โชยออกมา

เธอมองดูเสื้อผ้าที่เธอสวมยังคงเป็นเสื้อผ้าของเมื่อวาน โจวลี่ซือรู้สึกเพียงแค่ร่างกายของเธอเหนียวมากไม่สบายตัว เธอจึงทำการปลดกระดุมออกแล้วถอดกระโปรงของตัวเองออก ในตอนที่เธอกำลังหมุนตัวจะลงจากเตียงนั้น ได้ประสานสายตาเข้ากับดวงตาอีกคู่หนึ่ง

โจวลี่ซือ……

เนี่ยเฟิง……

“อ้าก！ทำไมนายถึงอยู่ในนี้ได้！”

โจวลี่ซือที่รู้สึกตัวก็ทำการกดหัวของเนี่ยเฟิงไว้ ทำให้เนี่ยเฟิงมุดไปกับหมอน

“ฮือๆๆ！”

เนี่ยเฟิงที่ดิ้นทุรนทุรายอยู่ครู่หนึ่ง โจวลี่ซือก็รีบดึงผ้าห่มมาห่อคลุมร่างกาย จึงทำให้เห็นเพียงศีรษะเล็กๆ“เสี่ยเฟิง！ทำไมนายถึงเข้าห้องพี่สาวโดยพลการแบบนี้ห้ะ！”

เนี่ยเฟิงเงยหน้าขึ้นมาอย่างน่าสงสาร“เมื่อคืนพี่ดื่มเยอะมาก ฉันกลัวว่าพี่จะอ้วกเลยอยู่เฝ้าดูแลพี่อยู่ข้างๆ แต่คิดไม่ถึงว่าหลังจากที่พี่ตื่นมาพี่จะถอดเสื้อผ้าแบบนี้……”

“นาย！นายเห็นฉันถอดเสื้อผ้าแล้ว นายยังไม่ห้ามอีก？！นายเห็นไปถึงไหนแล้วห้ะ！”