บทที่ 65 รักษาคนตาย

“เสี่ยวเฟิง”

หมิงอี๋หานมองเนี่ยเฟิงอย่างจนปัญญาอยู่บ้าง “มูลนิธิการกุศลไม่ได้สร้างขึ้นมาง่ายดายขนาดนั้น นายรู้ไหมว่ามูลนิธิการกุศลของแพทยสมาคมเริ่มสร้างตั้งแต่เมื่อไหร่?”

เนี่ยเฟิงลูบคาง พลางคิดใคร่ครวญ “ผมไม่แน่ใจนัก”

“ในตอนนั้นคนแรกที่ก่อตั้งมูลนิธิการกุศลของแพทยสมาคมแห่งเมืองจินไห่ คือคุณปู่ของนาย ท่านเนี่ยสาม โรงพยาบาลเฟิร์สเองก็เป็นเขาที่สืบทอดมาตลอด”

“การก่อตั้งหน่วยงานมูลนิธิการกุศลขึ้น เริ่มแรกเพื่อระดมเงินในการรักษาโรคเอดส์ ต่อมาเมื่อมีเงินเพิ่มมากขึ้นโครงการก็เยอะขึ้น อย่างเช่นโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาวเป็นต้น”

พอหมิงอี๋หานพูดถึงตรงนี้ก็ชะงักไป มองไปที่เนี่ยเฟิง “เพียงแต่ตอนนี้โรงพยาบาลเฟิร์สไม่ได้อยู่ในมือพวกเราแล้ว แต่นายวางใจขอเพียงคว้าโอกาสไว้ได้ ฉันจะต้องทำให้ตระกูลจูคายในสิ่งที่กินเข้าไปออกมาให้ได้

หมิงอี๋หานกังวลว่าหากตนเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมาจะเป็นการทำร้ายเนี่ยเฟิง ดังนั้นจึงรีบอธิบายอีกครั้งทันที

“เงื่อนไขในการก่อตั้งมูลนิธิการกุศลจะต้องระดมเงินทุนให้ได้ร้อยล้านเป็นอย่างต่ำ ตอนนี้แพทยสมาคมเพิ่งล้ม พวกเราจะระดมเงินการกุศลไม่ใช่เรื่องง่าย อีกทั้งเงินการกุศลนี้ควรมอบให้ใครดูแลล่ะ? จะจัดการเงินทุนเหล่านี้และแบ่งสันให้เหมาะสมอย่างไรยังคงเป็นเรื่องที่ทำให้คนปวดหัวได้เสมอ”

อีกอย่าง เวลานี้เกิดเรื่องวุ่นวายมากขนาดนั้น ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ เป็นไปได้มากว่าการก่อตั้งมูลนิธิการกุศลอาจจะกระทบถึงทุกวงการเลยก็ว่าได้

” หากตอนนี้มีหน่วยงานกุศลสักแห่งต้องการเชิญพี่ไปเป็นประธานสมาคมของพวกเขา งั้นพี่จะไปไหม?”

เนี่ยเฟิงเขยิบคำถามเข้าไปอีก

หมิงอี๋หานชะงักไป เธอมองเนี่ยเฟิงอย่างสงสัย “เจ้าเด็กนี่กำลังคิดอะไรแผลงๆ อะไรขึ้นมาอีกแล้ว?”

“ผมก็แค่ถามดูเท่านั้นเอง!”

เนี่ยเฟิงแสยะยิ้ม

“หากฉันมีความสามารถล่ะก็ ฉันจะไปแน่นอน เพราะฉันหวังอย่างยิ่งว่าเงินทุนก้อนนี้จะได้ใช้อยู่บนคมมีด เอาล่ะ อย่าพูดเรื่องที่ไม่เป็นจริงเหล่านี้อีกเลย ตอนนี้พวกเราต้องไปแลกเปลี่ยนความรู้กับทีมงานการแพทย์ของประเทศรัสเซีย ทางพวกเขาก็มีเทคโนโลยีก้าวหน้าไม่น้อยเลย”

“ตกลง!”

เนี่ยเฟิงเก็บเอกสารเสร็จก็เดินตามหลังหมิงอี๋หานไป ก็แค่ร้อยล้านเท่านั้นเอง สำหรับเขาก็แค่ขนหน้าแข้งเส้นหนึ่งเท่านั้น

แต่เงินก้อนนี้ให้คนอื่นมาฉกเอาไป ก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกบรรลุผล

เวลานี้จูเย่าเหวินคงจะลนลานแล้วสินะ? เพราะคนที่สนับสนุนเขาอยู่เบื้องหลังต่างกำลังพังทลายลงมาทีละคน เขาส่งคนไปฆ่าผู้อำนวยการเจิ้ง เรื่องนี้เขาคิดว่าตนเองทำได้อย่างไร้ที่ติแล้ว แต่ในความเป็นจริงเรื่องทุกอย่างล้วนอยู่ในกล้องวงจรปิดของเขาต่างหาก

หากไม่อยากให้ใครรู้ก็ไม่ควรคิดจะทำแต่แรก

จูเย่าเหวินเองก็คิดไม่ถึงเช่นกัน ผ่านไปเพียงวันเดียว จะถึงกับเกิดการเปลี่ยนแปลงได้มากมายเช่นนี้

หากไม่ใช่เพราะลูกน้องของเขากำจัดผู้อำนวยการเจิ้งได้อย่างรวดเร็ว เป็นไปได้มากว่าอาจจะพัวพันมาถึงเขา

“ไหนแกบอกว่าไอ้หมอนั่นจะไม่มีข้อผิดพลาดไงล่ะ? แกดูสิ ที่เขาทำมันแย่แค่ไหน?”

จูเย่าเหวินเอาเอกสารในมือเขวี้ยงลงพื้นอย่างแรง ผู้ช่วยยืนก้มหน้าอยู่อีกด้าน

“คณบดีคุณวางใจ เรื่องนี้จะไม่พัวพันมาถึงเราแน่ ผู้อำนวยการเจิ้งตายแล้ว ก่อนที่เขาจะตายก็ไม่ได้ซัดทอดมาถึงพวกเรา ดังนั้นหม้อดำใบนี้คงได้แต่ให้เขาแบกไว้เองแล้ว”

“แต่แกรู้ไหมว่าพวกเราต้องสูญเสียไปมากแค่ไหน?! โครงการที่ดร.หยางทำอยู่นั้นฉันเป็นคนออกทุนมาตลอด ตอนนี้เงินทุนของหน่วยงานกุศลถูกระงับไปหมดแล้ว ถึงพวกเราอยากจะเอาก็เอาไม่ได้แล้ว! ระยำ! ตั้งแต่พวกผู้หญิงโสโครกของโรงพยาบาลคังหมิงขับฉันออกจากแพทยสมาคมได้ พวกเขาก็เริ่มเคลื่อนไหวแล้ว!”

เดิมจูเย่าเหวินคิดว่าเรื่องนี้จะทำให้โรงพยาบาลคังหมิงพลิกตัวกลับขึ้นมาไม่ได้อีก หลังชื่อเสียงพังทลายลงแล้วก็จะไม่มีใครกล้าไปรักษาที่โรงพยาบาลของพวกเขา แต่คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะพลิกโผขึ้นมาได้!

“ไม่ได้! ฉันต้องทำให้โรงพยาบาลคังหมิงไม่มีโอกาสพลิกตัวได้อีกครั้ง! เบื้องบนส่งคนมาไล่ตรวจสอบโรงพยาบาลแต่ละแห่งแล้ว อีกไม่นานก็คงจะถึงคิวของโรงพยาบาลคังหมิง ตอนที่คนของกรมกำกับดูแลยามาถึงโรงพยาบาลคังหมิง ให้ส่งคนไปก่อกวน!”

“ส่งใครไปครับ……”

“ไอ้โง่! จะหาทางติดสินบนคนไข้บางส่วนไม่ได้เลยหรือไง! ขอเพียงเงินถึง พวกเขาก็พูดอะไรออกมาได้ทั้งนั้น! รีบไปสิ!”

จูเย่าเหวินกัดกรามกรอด “จำไว้ต้องทำอย่างลับๆ หน่อย อย่าให้ใครมาเปิดโปงเราได้!”

“ครับ!”

เรื่องวุ่นวายในโลกอินเทอร์เน็ตตอนนี้ กว่าโรงพยาบาลคังหมิงจะผ่านการก่อกวนเช่นนี้ไปได้ ก็คงกัดกินพลังชีวิตอย่างแน่นอน ถึงเวลาชาวเน็ตที่โกรธแค้นโดยไม่ฟังคำชี้แจงใดๆ จะต้องทำลายเครือข่ายของพวกเขาแน่

ต่อให้สุดท้ายจะสืบจนแน่ชัดว่าโรงพยาบาลคังหมิงไม่เคยทำเรื่องเหล่านี้ นั่นก็สายไปแล้ว

“หมิงอี๋หาน เนี่ยเฟิง พวกแกสองพี่น้องรอคอยความตายเสียแต่โดยดีเถอะ!”

จูเย่าเหวินมีเบื้องบนคอยหนุนหลัง และด้วยเหตุนี้เอง เขาถึงได้มีความมั่นใจมากขนาดนั้น

ทางอีกฝั่งหนึ่ง หมิงอี๋หานกับเนี่ยเฟิงสองคนเสร็จสิ้นจากการแลกเปลี่ยนกับทีมงานการแพทย์ที่ประเทศรัสเซียส่งมาแล้ว

“อีกเดี๋ยวคนของกรมกำกับดูแลยาจะมาตรวจสอบโรงพยาบาลคังหมิง หลังพวกเขาตรวจสอบเสร็จแล้ว พวกเรากับทีมงานการแพทย์ของประเทศรัสเซียค่อยไปกินข้าวกัน”

หมิงอี๋หานดูนาฬิกาข้อมือ และหันไปพูดกับเนี่ยเฟิง

“เย้ แต่การตรวจสอบของกรมกำกับดูแลยาจะกินเวลามากหรือเปล่า?”

“ปกติก็ไม่ได้กินเวลาอะไรนะ อีกอย่าง โรงพยาบาลเราสะอาดเรียบร้อย ต่อให้เขาตรวจสอบพลิกไปพลิกมายังไงก็ไม่เจออะไรหรอก”

หมิงอี๋หานเพิ่งจะพูดจบ ก็มีนางพยบาลคนหนึ่งเดินเข้ามา “คณบดีคะ กรมกำกับดูแลยามาแล้วค่ะ”

“พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา ไป พวกเราไปดูกัน”

หนนี้เพราะเรื่องการทดลองมนุษย์ ประกอบกับข่าวอื้อฉาวของสมาคมการแพทย์แห่งเมืองจินไห่แดงออกมา พวกเขาอยากจะปิดข่าวก็ปิดไม่อยู่เช่นกัน ดังนั้นจึงรีบส่งหน่วยย่อยมาที่องค์กรทางการแพทย์แต่ละแห่งของเมืองจินไห่เพื่อทำการตรวจสอบโดยเร็วที่สุด

ทุกปีพวกเขาจะทำการตรวจสอบครั้งหนึ่ง ปีนี้เวลาในการตรวจสอบเห็นได้ชัดว่ายังมาไม่ถึง ดังนั้นหนนี้จึงค่อนข้างจะฉุกละหุก

“สวัสดีคณบดีหมิง”

หลังหัวหน้าทีมหน่วยย่อยเห็นหมิงอี๋หานมาถึง ก็พยักหน้าให้เขา “คิดว่าวันนี้คุณคงจะเห็นข่าวในโลกออนไลน์แล้ว ดังนั้นการตรวจสอบในปีนี้จึงมีประมาณสองครั้ง ขอคุณให้ความร่วมมือด้วย”

“ตรวจสอบได้เต็มที่เลยค่ะ”

หมิงอี๋หานพยักหน้าเชิญเขาไปที่ห้องระเบียน

เพื่อให้ตนเองสะดวกในการทำข้อมูล ทุกเดือนหมิงอี๋หานจะทำการสรุปข้อมูลครั้งหนึ่ง

หัวหน้าทีมหน่วยย่อยพาสมาชิกของตัวเองเข้าไปตรวจสอบอย่างละเอียด หลังตรวจสอบไปครั้งหนึ่งพวกเขาก็ไม่เจอปัญหาอะไร

หลังตรวจสอบเสร็จสิ้น หัวหน้าทีมก็พาเหล่าสมาชิกทำการตรวจสอบอุปกรณ์เครื่องมืออีกครั้ง

การตรวจสอบเครื่องมือเป็นการทำงานที่ซับซ้อนอย่างมากงานหนึ่ง แต่ขอเพียงโรงพยาบาลให้ความร่วมมือ ก็จะไม่กินเวลาเท่าไหร่นัก

คณะของพวกเขาเพิ่งจะเดินผ่านแผนกผู้ป่วยภายในไป ก็คิดไม่ถึงว่าจะได้ยินเสียงร้องตะโกนโหวกเหวกโวยวายดังมาจากด้านใน

“สวรรค์ ไร้มนุษยธรรม โรงพยาบาลคังหมิงรักษาคนตายยังจะเถียงอีก!”

“พวกคุณสั่งยาอะไรให้พ่อผมไป หลังพ่อผมกลับไปถึงได้กระอักเลือดออกมากองโต ตอนนี้คนได้จากไปแล้ว!”

“พวกเราอุตส่าห์ไว้ใจโรงพยาบาลของพวกคุณ ดังนั้นถึงได้มารักษาที่นี่! แต่โรงพยาบาลคังหมิงกลับทำกับชีวิตคนไข้แบบนี้หรือ!”

หัวหน้าทีมหน่วยย่อยขมวดคิ้ว “นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ไป พวกเราไปดูหน่อย”

เนี่ยเฟิงมุ่นหัวคิ้วเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ตามเข้าไปเช่นกัน