ตอนที่ 260 ไม่เคยคิดเสียดาย 

 

 

 

 

 

“ถ้าเป็นเพราะข้าทำให้เจ้าสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง เจ้าจะเสียดายภายหลัง ไม่คุ้มกันเลย เจ้าช่างโง่เขลาจริงๆ พูดไว้ว่าจะไป ก็ไม่ตัดใจไปจริงๆ ต้องทำอย่างนี้อีก เจ้า…” 

 

 

ซูจิ่วซือไม่รู้จะพูดอย่างไร ในใจรู้สึกผิด รู้สึกซาบซึ้ง และยังมีความรู้สึกไม่รู้จะตอบแทนอย่างไร  

 

 

จู่ๆ กู้เฉินหรงก็ยื่นมือมาจับซูจิ่วซือ พานางหายเข้าไปท่ามกลางไอหมอกทันที 

 

 

“อ้าว…” 

 

 

พอรู้ว่ากู้เฉินหรงกับซูจิ่วซือหายไป เผยปิงปิงก็รีบมองไปรอบๆ  

 

 

“ปิงปิง พาข้าไปดูของรักของเจ้าหน่อย น้องสาวของข้าคนนี้มีปัญหานิดหน่อย นางอยากฟังคำแนะนำจากกู้เฉินหรง ให้เฉินหรงคุยกับนางให้เต็มที่ เราไปดูของรักกัน” 

 

 

“เจ้าอยากดูจริงหรือ” 

 

 

กู้หลียวนแม้ไม่อยากดู รู้ดีว่าไม่ใช่ของที่น่าดู แม่นางคนนี้ไม่เหมือนแม่นางที่เขาเคยใกล้ชิด ความชอบของนางก็คงไม่เหมือนคนอื่น แต่เวลานี้ถึงไม่อยากดูก็ต้องดู ใครใช้ให้เขาโชคร้ายเอง 

 

 

กู้หลียวนทำท่าสนใจเต็มที่ “แน่นอน” 

 

 

“เช่นนั้นเราไปกันเถอะ!” 

 

 

เผยปิงปิงลืมกู้เฉินหรงอีกครั้ง พากู้หลียวนเดินไปอีกทางหนึ่ง คนที่สนใจของรักที่นางเลี้ยงไว้มีน้อยจริงๆ  

 

 

พอเห็นว่ารอบข้างไม่มีคนแล้ว กู้เฉินหรงก็ปล่อยซูจิ่วซือ เขากุยอวิ๋นซานมีไอหมอกหนามาก ทั้งสองอยู่ท่ามกลางไอหมอก มีความรู้สึกเลื่อนลอย เหมือนอยู่ในแดนวิมาน 

 

 

กู้เฉินหรงยืนอยู่หน้าซูจิ่วซือ มองหน้าซูจิ่วซืออย่างจริงจัง “ข้าไม่เคยคิดว่าเจ้าจะมา จิ่วเอ๋อร์ เรื่องที่ข้าทำลงไปข้าไม่เคยคิดเสียดาย 

 

 

ทุกสิ่งทุกอย่างที่ข้าทำให้เจ้า ข้ายินดีทำตั้งแต่แรก 

 

 

เมื่อก่อนเป็นเพราะความอยากรู้อยากเห็น ต่อมาเพราะสนใจในตัวเจ้า จากนั้นก็เพราะเป็นห่วง ข้านึกไม่ถึงว่าเจ้าผ่านอะไรมามากเหลือเกิน จึงอยากปกป้องเจ้าอย่างเต็มที่ 

 

 

เจ้าเป็นผู้หญิงที่ดี ถ้าข้าโชคไม่ดีตายที่นี่ เจ้าก็ไม่ต้องเสียใจเกินไป อย่างมากก็หลั่งน้ำตาให้ข้าบ้าง วันหลังก็เผากระดาษให้ข้า ไม่ต้องทำอะไรอีก” 

 

 

“คนที่เขากุยอวิ๋นซานเป็นคนจากหุบเขาราชาพิษจริงหรือ” 

 

 

“ใช่ เรื่องนี้ข้าจัดการเอง จิ่วเอ๋อร์ เจ้าไม่ต้องใส่ใจอะไรทั้งนั้น อยู่ที่นี่สักสองสามวันก็ไปพร้อมกับหลียวน จะได้ไม่อันตราย” 

 

 

ถ้าเป็นคนจากหุบเขาราชาพิษจริง ซูจิ่วซือก็จัดการได้ไม่ยาก เพราะในนี้มีคนที่นางเคยคบหามาก่อน เดิมทีนางไม่อยากให้เขารู้ฐานะของนาง แต่เวลานี้เพื่อช่วยเหลือกู้เฉินหรง นางจำเป็นต้องทำ 

 

 

นางรู้ว่ากู้เฉินหรงไม่ชอบเผยปิงปิง และนางก็ไม่อยากให้กู้เฉินหรงถูกบีบให้แต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่รักเพื่อถอนพิษในตัว และยังเพื่อนาง อย่างนี้แล้ว ชีวิตนี้นางคงไม่อาจสงบใจ  

 

 

แม้เข้าใจความรู้สึกของตนที่มีต่อกู้เฉินหรง แต่นางก็ไม่กล้าบอกเขา รอให้เขาปลอดภัยก่อน นางก็กลับเมืองหลวง ส่วนกู้เฉินหรงก็ไปแคว้นเจียง ทั้งสองต้องพรากจากกัน ถ้ามีวาสนาต่อกันจริง รอให้ทุกอย่างยุติแล้ว ถ้าเขายังอยู่ตัวคนเดียว นางอาจจะไปตามหาเขา  

 

 

“ยาตัดดวงจิตจะออกฤทธิ์ภายในหนึ่งเดือน เจ้าจะ…” 

 

 

กู้เฉินหรงหัวเราะ “ข้ารู้ว่ายาตัดดวงจิตทำให้เสียสติ เจ้าอยากให้ข้ากลายเป็นคนเสียสติหรือ เมื่อก่อนข้ากินมุกโลหิต คงเป็นเพราะมุกโลหิต จนถึงเดี๋ยวนี้ยาตัดดวงจิตจึงไม่ออกฤทธิ์ ไม่แน่อาจจะไม่เป็นไรเลย ข้าโชคดีเสมอ” 

 

 

“เจ้ามีชีวิตโดยอาศัยโชคหรือ” 

 

 

ซูจิ่วซือถลึงตาใส่กู้เฉินหรง 

 

 

“ในสภาพที่ไม่มีทางเลือกก็ต้องลองดู” 

 

 

“เจ้าตั้งใจเรียกหลียวนมา ความจริงก็เพราะอยากยัดเยียดเผยปิงปิงให้เขาใช่หรือไม่!” ซูจิ่วซือเดาจุดหมายของกู้เฉินหรงได้ถูก ลูกชายที่น่าสงสารโดนกู้เฉินหรงหลอกเสียแล้ว 

 

 

 

 

 

—— 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 261 อย่าใส่ร้ายข้า 

 

 

 

 

 

กู้เฉินหรงหัวเราะ “ข้าไม่สนใจผู้หญิงคนนี้ แต่หลียวนสนใจผู้หญิงมาตลอด เผยปิงปิงเป็นคนสวย เขาคงไม่รังเกียจ” 

 

 

“ถ้าหลียวนรู้เจตนาของเจ้า คงไม่ถือเจ้าเป็นน้องแล้ว กู้เฉินหรง เจ้าช่างมีเล่ห์เหลี่ยมรอบด้านจริงๆ  หลียวนเป็นคนซื่อถึงได้หลงกลเจ้า” 

 

 

ในเมื่อเป็นลูกชาย ซูจิ่วซือจึงช่วยกู้หลียวน 

 

 

“จิ่วเอ๋อร์ ควรมีใครสักคนมากำราบลูกชายเรา” ซูจิ่วซือมุมปากกระตุก ถลึงตาใส่กู้เฉินหรงอย่างดุดัน “เขาเป็นลูกชายข้า เจ้าช่างหน้าไม่อายเรียกพี่ชายตัวเองเป็นลูกได้หรือ” 

 

 

“เจ้าเองก็เรียกเขาเป็นพี่หลียวนไม่ใช่หรือ ถ้าข้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าคิดว่าสักวันหนึ่งต้องได้แต่งงานกับเจ้า พอถึงตอนนั้นข้าก็เป็นพ่ออย่างเต็มภาคภูมิ” 

 

 

ซูจิ่วซือไม่กล้าคิด ยุ่งเหยิงไปหมด ไม่ใช่แค่ยุ่งเหยิง แต่เป็นยุ่งเหยิงพัลวันไปหมด 

 

 

“หน้าด้าน” 

 

 

ซูจิ่วซืก็พูดได้แค่นี้ 

 

 

“หน้าด้านจนเป็นนิสัยแล้ว อีกสักครั้งก็ไม่เป็นไร” 

 

 

“กู้เฉินหรง เจ้าช่างหน้าด้านหน้าทนจริงๆ ” 

 

 

“จิ่วซือ เข้าใจผิดแล้ว ความจริงก็คือ ข้ารักเจ้าจริงๆ ” 

 

 

“…” 

 

 

ซูจิ่วซือรีบสาวเท้า กู้เฉินหรงตามไปติดๆ “จิ่วเอ๋อร์ เจ้าเดินผิดทางแล้ว ไม่ใช่ทางนั้น มาทางนี้” 

 

 

ซูจิ่วซือหน้าบึ้งก้มหน้าก้มตา ชนกู้เฉินหรงพอดี เขาถือโอกาสจับมือซูจิ่วซือไว้ ดึงซูจิ่วซือเดินไปทางนั้นต่อ “ความจริงก็คือทางนี้แหละ” 

 

 

“เจ้า…” 

 

 

ซูจิ่วซือถูกกู้เฉินหรงแหย่อีกแล้ว พอเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา นางก็คิดอยากจะตีกู้เฉินหรงขึ้นมาทันที จู่ๆ ก็นึกถึงตอนที่รู้จักกู้เฉินหรงครั้งแรก เขาจงใจแหย่นาง เวลาผ่านไปนานแล้ว นางยังคงหลงกล 

 

 

ช่างเถอะ ช่างเถอะ ขอแต่ให้เขามีชีวิตอยู่ต่อไป โดนเขาหลอกอีกครั้งก็ไม่เป็นไร 

 

 

ซูจิ่วซืออยากดิ้นให้หลุดจากกู้เฉินหรง แต่เขาจับมือนางไว้แน่น “แค่เดี๋ยวเดียว พอไปถึงหมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซาน ถึงไม่อยากปล่อยก็ต้องปล่อย จิ่วซือ ไม่ต้องกลัว ข้าไม่เป็นไรหรอก ข้าเคยทำนายโชคชะตาแล้ว ข้าจะอยู่ได้ถึงร้อยปี” 

 

 

ซูจิ่วซือไม่ขยับ เงยหน้ามองกู้เฉินหรงแวบหนึ่ง นางเองก็อยากให้กู้เฉินหรงมีชีวิตอยู่ถึงร้อยปี สองร้อยปีก็ได้ อยากให้เขาอยู่อย่างมีความสุข 

 

 

ขณะที่ทั้งสองไปถึง กู้หลียวนมาก่อนแล้ว กำลังรอกู้เฉินหรงที่เรือนที่กู้เฉินหรงอยู่ พอเห็นทั้งสองมาถึง ก็หน้าบึ้งเข้าไปหา  

 

 

“เจ้าสองคนยังมีใจกลับมาหรือ ข้านึกว่าหนีตามกันไปแล้ว เฉินหรง ถึงข้าไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ ของเจ้า แต่เราก็โตมาด้วยกัน เจ้าทำอย่างนี้ได้อย่างไร ข้ารู้แล้วว่าทำไมเจ้าจึงเขียนจดหมายถึงข้า หลอกกันนี่นา 

 

 

ถึงข้าจะชอบผู้หญิง แต่เผยปิงปิงไม่ไหวจริงๆ ผู้หญิงอะไร นางปีศาจดีๆ นี่เอง 

 

 

ผู้หญิงทั่วไปสนใจดีดพิณ เล่นหมากล้อม เขียนอักษรวาดรูปและเย็บปักถักร้อย แต่ตลอดชีวิตของแม่นางคนนี้เลี้ยงงู เลี้ยงแมงมุมแมงป่อง เลี้ยงอสรพิษทุกชนิด ผู้หญิงอย่างนี้น่ากลัว พร้อมที่จะฆ่าสามีได้ทุกเมื่อ” 

 

 

พอนึกถึงสัตว์ที่เผยปิงปิงเลี้ยงไว้ กู้หลียวนก็ใจสั่น โดยเฉพาะแมลงนานาชนิดที่ไม่รู้จักชื่อ คิดแล้วก็คลื่นไส้ ถ้าไม่ใช่เห็นกับตา เขาคงไม่กล้าเชื่อว่าจะมีเด็กสาวร่าเริงคนหนึ่งสนใจของพวกนี้ 

 

 

ในฐานะเป็นลูกสาวของราชาพิษ เผยปิงปิงย่อมชำนาญในการใช้พิษ เขายังอยากมีชีวิตอยู่นานหน่อย  

 

 

กู้เฉินหรงพอได้ยินกู้หลียวนโอดครวญ ก็หัวเราะ “เจ้ากลัวหรือ” 

 

 

“ลูกสาวราชาพิษจะเป็นคนรู้ใจได้อย่างไร ชาตินี้ ข้าไม่คิดจะแต่งงาน เจ้าอย่าทำร้ายข้าเลย งานนี้ ข้าช่วยอะไรเจ้าไม่ได้”