ตอนที่ 576 ฟู่เฉินหรงกลับมา

 

 

ฟู่เฉินหรงหยุดเดิน มองซูจิ่วซือแต่ไกล ยิ้มให้ซูจิ่วซือ

 

 

ทั้งสองมองหน้ากัน ซูจิ่วซือเองก็ยิ้ม เขามาได้อย่างไร?

 

 

จงโม่เจียงนึกไม่ถึงว่าเป็นฟู่เฉินหรง ในยามคับขันอย่างนี้ ทำไมฟู่เฉินหรงมาที่เขาเป่าหลิง

 

 

“ฟู่เฉินหรง รู้ได้อย่างไรว่าจิ่วซืออยู่ที่นี่”

 

 

ชั่วขณะ จงโม่เจียงก็ได้สติ รีบถามขึ้น

 

 

“ข้ากลับมาแล้ว เป็นห่วงจิ่วซือ จึงมาที่นี่ก่อน”

 

 

เจ้าแม่ซึ่งอยู่ข้างๆ เพิ่งรู้ว่าเป็นฟู่เฉินหรง นางจ้องมองฟู่เฉินหรงด้วยความสนใจ สีหน้าพอใจฟู่เฉินหรงมาก “ไม่เลว ไม่เลว มิน่าใครๆ ก็อยากแต่งงานกับรัชทายาทแคว้นเจียง หน้าตาหล่อเหลาอย่างนี้เอง เขาเป่าหลิงวางค่ายกลไว้ทุกที่ ไม่มีข้านำทาง องค์รัชทายาทขึ้นเขามาเองโดยไม่มีใครรู้ ดูแล้วช่างมีความสามารถไม่น้อย”

 

 

“บังเอิญว่าข้าเคยเรียนการวางค่ายกล ผู้อาวุโสวางค่ายกลได้อย่างแยบยล ข้าต้องใช้ความพยายามอย่างมากจึงผ่านมาได้ ผู้อาวุโสเป็นคนประหลาดในยุทธภพจริงๆ”

 

 

ฟู่เฉินหรงก้าวเข้าไปสองสามก้าว พยักหน้าให้เจ้าแม่ และยื่นมือไปจับมือซูจิ่วซือ

 

 

ฝ่ามือของเขาหยาบกร้านเนื่องจากจับอาวุธเป็นเวลานาน ผิวหนังที่ฝ่ามือด้านขึ้นมาก แม้แต่นิสัยก็เปลี่ยนไปอย่างชัดเจน ดูหนักแน่นเด็ดเดี่ยว

 

 

พอจับมือหยาบกร้านของฟู่เฉินหรง ซูจิ่วซือก็รู้สึกเป็นห่วงและสบายใจ

 

 

“ช่วงเวลานี้ได้ผู้อาวุโสช่วยดูแลซูจิ่วซือ ข้าขอขอบใจมาก วันหลังถ้าผู้อาวุโสมีอะไรจะให้ช่วย โปรดบอกข้า”

 

 

ฟู่เฉินหรงท่าทางมีมารยาท แต่รักษาระยะห่างที่แน่นอน

 

 

เจ้าแม่หัวเราะ “เรื่องราวของข้าองค์รัชทายาทคงเคยได้ยินมาแล้ว ให้องค์รัชทายาทเอาตัวมาตอบแทนข้า เป็นอย่างไร?”

 

 

“เสียดายที่ข้ามีคนที่ข้ารักแล้ว ไม่อาจรับปากผู้อาวุโส”

 

 

“เจ้าพูดคุยกับแม่หนูให้ดีเถอะ! แม่หนูรอเจ้ามาตลอด องค์รัชทายาทมีสายตาใช้ได้” พูดจบก็เห็นจงโม่เจียงยืนตะลึงอยู่ จึงยื่นมือไปคล้องแขนจงโม่เจียง พูดอย่างสนิทสนม “เจ้าไปอยู่กับข้าได้แล้ว”

 

 

จงโม่เจียงคิดจะดึงมือกลับ เขาไม่ชอบใกล้ชิดผู้หญิงอื่นต่อหน้าซูจิ่วซือ เห็นซูจิ่วซือไม่ได้มองตน จงโม่เจียงรู้สึกผิดหวัง จึงตามเจ้าแม่ออกไป

 

 

เดิมทีเขาเป็นห่วงซูจิ่วซือ เวลานี้ฟู่เฉินหรงกลับมาแล้ว แสดงว่าฟู่เฉินหรงเอาใจใส่ซูจิ่วซือ เขายังจะห่วงอะไรอีก ควรดีใจแทนซูจิ่วซือต่างหาก

 

 

แต่เขาไม่อาจดีใจได้

 

 

พอเจ้าแม่กับจงโม่เจียงออกไป ฟู่เฉินหรงก็ไม่ใส่ใจอะไรรีบรวบซูจิ่วซือไว้ในอ้อมอก กอดซูจิ่วซือไว้แน่น เหมือนเป็นสิ่งล้ำค่าที่สุด

 

 

ซูจิ่วซือยื่นมือไปกอดตอบฟู่เฉินหรง คนราบเรียบอย่างนาง ก็ยังแสดงความดีใจออกมาทางน้ำเสียง “เฉินหรง ตอนนี้เจ้าทิ้งกองทัพรีบมาที่นี่เหมาะสมหรือ?”

 

 

“ทางโน้นไม่มีอะไรแล้ว มีเซียวลั่วอยู่ ทุกอย่างวางแผนไว้แล้ว” ฟู่เฉินหรงกระซิบข้างหูซูจิ่วซือ “จิ่วเอ๋อ เจ้าลำบากแล้ว”

 

 

“ใครแจ้งข่าวให้เจ้ารู้?”

 

 

ซูจิ่วซือผลักฟู่เฉินหรงออก มีสติขึ้นมาอีกครั้ง

 

 

“จดหมายไม่ลงชื่อฉบับหนึ่ง ยังสืบไม่ได้ว่าใครเป็นคนส่ง”

 

 

ซูจิ่วซือรู้สึกประหลาด คนที่รู้เรื่องนี้มีไม่มาก คนใกล้ชิดนางไม่มีใครแจ้งฟู่เฉินหรงแน่ หรือว่าเป็นเจ้าแม่?

 

 

ขณะที่กำลังนึกสงสัย ฟู่เฉินหรงก็โอบไหล่ซูจิ่วซือไว้ “เรื่องนี้เอาไว้ก่อน ข้ามีเรื่องสำคัญจะพูดกับเจ้า”

 

 

“เรื่องอะไรหรือ?”

 

 

ซูจิ่วซือเงยหน้าขึ้น รอฟู่เฉินหรงพูดต่อ

 

 

จู่ๆ ฟู่เฉินหรงก็ก้มลงจูบปากซูจิ่วซือ ไม่ให้โอกาสซูจิ่วซือพูดเลย

 

 

ปิงอวิ๋นอยู่ห่างออกไปมองเห็น รีบก้มหน้าลง ทำเป็นไม่เห็น

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 577 แต่งงานกับข้าไม่ขาดทุนแน่

 

 

ครู่ใหญ่ ฟู่เฉินหรงจึงผละจากซูจิ่วซืออย่างอาวรณ์ นางหน้าแดงเรื่อ พิงอกฟู่เฉินหรง ฟู่เฉินหรงยังคงกอดซูจิ่วซือไว้ ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยมือ พูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิดอย่างล้ำลึก “จิ่วซือ ขออภัย ข้าควรจะรีบมาหาเจ้าก่อน ข้า…”

 

 

ฟู่เฉินหรงยังไม่ทันพูดจบ ซูจิ่วซือก็ยื่นมือไปปิดปากฟู่เฉินหรงไว้ ไม่ให้พูดต่อ “ถ้าเจ้าทิ้งทหารมาหาข้า ข้าคงผิดหวังมาก”

 

 

“เจ้าหนอเจ้า” ฟู่เฉินหรงวางมือซูจิ่วซือลง ยื่นมือไปแตะหน้าผากซูจิ่วซือ พูดอย่างจนใจ “เจ้าช่างโง่เขลาจริงๆ ถ้าข้าไม่ได้รับจดหมายฉบับนั้น เจ้าคงปิดบังข้าไปอีกไม่รู้เมื่อไร”

 

 

“ปิดให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้”

 

 

“ยังกล้ามาพูด บางครั้งข้าไม่รู้จะทำอย่างไรกับเจ้า” พูดจบ ฟู่เฉินหรงก็มองซูจิ่วซืออย่างละเอียด ยื่นมือไปลูบแก้ม “เวลานี้เจ้ามีอะไรไม่สบายหรือไม่?”

 

 

“ซูจิ่วซือสั่นหัว “เวลานี้ข้าไม่เป็นอะไร เจ้าแม่เอาผลเซียนหลิงให้ข้ากินแล้ว หนอนไหมพิษไม่กำเริบอีก”

 

 

“ทำไมเจ้าแม่จึงยอมยกผลเซียนหลิงให้เจ้าง่ายๆ? เจ้ายอมรับเงื่อนไขอะไร?”

 

 

ฟู่เฉินหรงตึงเครียดมาก ซูจิ่วซือกับเจ้าแม่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน เจ้าแม่คงไม่เอาผลเซียนหลิงให้โดยไม่มีเหตุผล ต้องยอมรับเงื่อนไขอะไรบางอย่างของเจ้าแม่แน่

 

 

“จงโม่เจียง…”

 

 

ซูจิ่วซือไม่พูดต่อ ฟู่เฉินหรงเข้าใจคำพูดของซูจิ่วซือทันที คราวก่อนตอนอยู่ที่ชินโจเขาดูออกว่าจงโม่เจียงหลงรักซูจิ่วซือ คราวนี้จางโม่เจียงยื่นมือมาช่วย เขารู้สึกซาบซึ้งต่อจงโม่เจียง ถ้าไม่มีจงโม่เจียง กว่าเขาจะกลับมา พิษหนอนไหมคงจะกำเริบแล้ว

 

 

ตลอดการเดินทาง เขาไม่ได้พักผ่อนนอนหลับ วิตกอย่างยิ่ง เกรงว่าจะมาไม่ทัน

 

 

พอเห็นสีหน้าเหนื่อยล้าของฟู่เฉินหรง ซูจิ่วซือจึงเตือน “เจ้าไม่ได้หลับหลายวันแล้วใช่หรือไม่?”

 

 

“ไม่รู้ว่าเจ้าจะเป็นหรือตาย ข้าจะหลับได้อย่างไร”

 

 

“เจ้ากลับไปพักที่ห้องก่อนเถอะ!” ซูจิ่วซือรู้สึกเป็นห่วง รีบเตือนฟู่เฉินหรง

 

 

“มีคนรู้ใจอยู่เคียงข้าง ข้าจะง่วงได้อย่างไร เราไปเดินเล่นในป่าเถอะ” ฟู่เฉินหรงจับมือซูจิ่วซือ พาซูจิ่วซือไปเดินในป่าข้างหน้า ปิงอวิ๋นกับอาหลานตามหลังไปเว้นระยะห่างพอประมาณ

 

 

เวลานี้ใกล้ถึงปีใหม่แล้ว เป็นช่วงที่อากาศหนาวที่สุด แต่เขาเป่าหลิงไม่หนาว ไม่จำเป็นต้องสวมเสื้อคลุมด้วยซ้ำ แค่เสื้อกั๊กบางๆ ตัวเดียวก็พอ

 

 

ฟู่เฉินหรงสวมชุดสีเงิน มองดูเหมือนไม่ได้เปลี่ยนเสื้อมาหลายวัน แขนเสื้อมีรอยเลอะ

 

 

เขาเป็นคนรักความสะอาด พิถีพิถัน ช่วงสองเดือนที่เดินทัพสู้รบในกองทหาร เขาละทิ้งความเคยชินเดิมหมด ใช้ชีวิตร่วมกับทหาร ได้รับการสนับสนุนจากทหารทุกระดับ

 

 

แม้ยังไม่ได้ฟังฟู่เฉินหรงพูดถึงเรื่องในกองทัพ แต่การเปลี่ยนแปลงของฟู่เฉินหรง ซูจิ่วซือก็เห็นอยู่แล้ว นางรู้สึกชื่นชมมาก เวลานี้ฟู่เฉินหรงมีลักษณะความเป็นเจ้าแผ่นดินอยู่ในตัว

 

 

“เจ้าหัดตั้งค่ายกลตั้งแต่เมื่อไร?”

 

 

ซูจิ่วซือถามด้วยความอยากรู้

 

 

ฟู่เฉินหรงเอียงหน้ามายิ้มให้ซูจิ่วซือ “ข้าค้นคว้านานมาแล้ว”

 

 

“เจ้าปิดบังอะไรหลายอย่าง?”

 

 

“เรื่องที่ข้ารู้มีตั้งมากมาย เจ้าดูไปเรื่อยๆ มีเวลาตลอดชีวิต ยังมีเรื่องที่จะทำให้เจ้าประหลาดใจอีก แต่งงานกับข้าไม่ขาดทุนแน่”

 

 

เวลาอยู่ต่อหน้าซูจิ่วซือ ฟู่เฉินหรงจะเหมือนเด็ก ทำท่าพออกพอใจ