ตอนที่ 330 เขาเองก็เห็นแก่ตัว  

 

 

 

 

 

ตั้งแต่พี่น้องแตกคอกัน กู้จื่อหยวนก็เคียดแค้นกู้เฉินหรง เวลานี้กู้เฉินหรงได้เป็นรัชทายาทที่ทรงเกียรติแห่งแคว้นเจียง และยังแย่งชิงซูจิ่วซือไปด้วย  

 

 

ส่วนเขาไม่เหลืออะไรเลย เขาไม่เข้าใจสวรรค์จริงๆ ทำไมจึงเข้าข้างกู้เฉินหรงซึ่งไม่ยึดถือความเป็นพี่น้องและไม่รู้จักบุญคุณ  

 

 

กู้หลียวนคาดไม่ถึงว่ากู้จื่อหยวนจะพูดเช่นนี้ เวลานี้กู้จื่อหยวนดึงดันความคิดนี้มากขึ้นเรื่อยๆ ไม่ใช่กู้จื่อหยวนคนเดิมแล้ว  

 

 

แน่นอนว่าเขาไม่อาจเห็นด้วยกับคำพูดนี้ “จื่อหยวน เจ้าพูดอย่างนี้ไม่รู้สึกว่าเห็นแก่ตัวหรือ เรื่องฆ่าแม่เพื่อแย่งลูก ในสายตาเจ้าไม่สมควรพูดถึงหรือ สมองของเจ้ามีความคิดไม่ปกติ ข้าไม่อยากทะเลาะกับเจ้า”  

 

 

“ที่ข้าพูดไม่ใช่ความจริงหรอกหรือ พี่รองนึกถึงแต่อนาคต ไม่อยางนั้นจะกลับไปแค้วนเจียงหรือ ในเมื่อนึกถึงแต่อนาคต ถ้างั้นทุกอย่างที่เขามีในวันนี้ล้วนเป็นสิ่งที่สกุลกู้มอบให้ แล้วเขายังมีหน้ามาจะโกรธแค้นสกุลกู้หรือ  

 

 

พี่ใหญ่ ถึงพี่จะเป็นพี่ชายคนละแม่ แต่ก็เป็นพี่น้องกัน พี่คอยแต่ช่วยพี่รอง ไม่ถือข้าเป็นน้องเลย”  

 

 

“เวลานี้เจ้าช่างไม่มีเหตุผลเลย เราสามคนโตมาด้วยกัน ยังต้องแบ่งลูกจริงลูกเลี้ยงหรือ  

 

 

ท่านแม่คิดอย่างนี้ เดิมทีข้านึกว่าเจ้าไม่คิดอย่างท่านแม่ แต่ความจริงแล้วเจ้าเองก็คิดอย่างนี้  

 

 

เฉินหรงไม่ได้ทำร้ายท่านแม่ถึงตาย ถือว่าได้ตอบแทนบุญคุณสูงสุดแล้ว เจ้าเคยคิดถึงความทุกข์ในใจเขาบ้างไหม ถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นกับเจ้า เจ้าจะทำอย่างไร  

 

 

เวลานี้ท่านแม่ก็จากไปแล้ว ข้าไม่อยากโต้เถียงเรื่องนี้กับเจ้า ใครผิดใครถูกไม่ใช่เรื่องสำคัญแล้ว  

 

 

เจ้าวางใจเถอะ ข้าไม่แย่งอำนาจการสืบทอดสกุลกู้กับเจ้า ท่านแม่คิดตลอดเวลาว่าจะมอบอำนาจการสืบทอดสกุลกู้ให้เจ้า กลัวว่าข้ากับเฉินหรงจะอิจฉา ความจริงแล้วข้ากับเฉินหรงไม่มีความคิดนี้เลย ข้าจะไปจากสกุลกู้ ต่อจากนี้สกูลกู้เป็นของเจ้า”  

 

 

กู้หลียวนโกรธกู้จื่อหยวนจริงๆ เขาสีหน้าแข็งกร้าวตอลดเวลา ความผูกพันฉันพี่น้องจบสิ้นลงอย่างแท้จริงแล้ว ถึงเวลานี้สกุลกู้แตกแยกเป็นเสี่ยงๆ ก่อนหน้านี้ภายนอกยังดูกลมเกลียวกัน บัดนี้แม้แต่ความกลมเกลียวภายนอกก็ไม่มีแล้ว  

 

 

กู้จื่อหยวนไม่พูดอะไรอีก สกุลกู้กลายเป็นเช่นนี้ เขายังจะเอาสกุลกู้ไว้ทำอะไรอีก ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของใครกันแน่ ใครทำให้ครอบครัวดีๆ กลายเป็นเช่นนี้ ซูจิ่วซือหรือ  

 

 

นับตั้งแต่นางปรากฏตัวขึ้น สกุลกู้กับจวนอันผิงโหวก็เกิดเรื่องไม่หยุดหย่อน ก่อนนี้เขารักซูจิ่วซือ คอยปกป้องนาง แต่บัดนี้รู้สึกว่าน่าหัวเราะ หญิงที่เขารักคิดแต่จะทำลายสกุลกู้ให้พินาศ  

 

 

นับจากนี้ไปเขาจะไม่รักซูจิ่วซืออีก เขาเคียดแค้นนาง และเคียดแค้นกู้เฉินหรง เขาคิดว่าสองคนนี้ร่วมกันทำลายสกุลกู้ ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่มีอยู่  

 

 

กู้จื่อหยวนอุ้มซูเหมยขึ้นจากพื้น ขณะที่เดินผ่านกู้หลียวน เขาพูดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก “ท่านพ่อคิดถึงแม่บังเกิดเกล้าของเจ้าตลอดเวลา เห็นท่านแม่ตาย เจ้าคงดีใจใช่ไหม  

 

 

กู้ชิงเฉิงบีบคั้นเฝิ่นไต้จนตาย เจ้าไม่รู้สึกรู้สาต่อการตายของท่านแม่ ที่แท้ท่านแม่เลี้ยงหมาป่าอกตัญญูไว้สองตัว การตายของแม่แท้ๆ ของเจ้าโทษแม่ข้าไม่ได้ นับจากนี้ไปเจ้ากับข้าไม่ใช่พี่น้องกัน”  

 

 

กู้จื่อหยวนทิ้งคำพูดนี้ไว้แล้วออกไปจากห้องนี้ไม่หันมามองอีก  

 

 

ถึงกับบอกว่าเขากับกู้ชิงเฉิงเป็นหมาป่าอกตัญญู ทำไมเขาไม่คิดบ้างว่ากู้เฝิ่นไต้กับซูเหมยทำกับเขาสองพี่น้องอย่างไร  

 

 

เวลานี้กู้จื่อหยวนไม่รับฟังอะไรทั้งสิ้น ดึงดันที่จะโยนความผิดทั้งหมดมาให้เขากับเฉินหรง จึงไม่อาจเลี่ยงความแตกแยกได้   

 

 

แม้เขาไม่ต้องการให้เกิดเรื่องเช่นนี้ แต่ก็ไม่สามารถควบคุมได้  

 

 

ที่สกุลกู้มีวันนี้ เขาสังหรณ์ใจมานานแล้ว ซูเหมยเห็นแก่ตัวเกินไป ก่อนหน้านี้เขาคิดว่ามีเพียงกู้เฝิ่นไต้ที่จิตใจต่ำช้า ส่วนกู้จื่อหยวนจิตใจบริสุทธิ์ หลังจากเกิดเรื่องมายมาย เขาจึงพบว่าความจริงแล้วกู้จื่อหยวนก็ไม่ได้มีจิตใจดีงามแต่อย่างไร   

 

 

เป็นคนเห็นแก่ตัว  

 

 

——  

 

 

ตอนที่ 331 ต่อไปจะเป็นเพียงคนแปลกหน้า  

 

 

 

 

 

พอกลับจวนอันผิงโหว ซูจิ่วซือก็โยนหน้ากากซูหลิ่วทิ้ง ต่อไปนางจะไม่ปรากฏตัวในฐานะซูหลิ่วอีก   

 

 

จื่อหลานรายงานเหตุการณ์ภายนอกให้ซูจิ่วซือฟัง พอได้ยินว่ากู้เหยี่ยนถูกเจ้าเมืองพาตัวไป ซูจิ่วซือไม่แสดงอาการอะไรเลย ถ้ากู้เหยี่ยนอยากพ้นผิด ก็ควรออกไปตั้งแต่แรก   

 

 

แม้กู้เหยี่ยนจะทำอย่างนี้ นางก็ไม่สะเทือนใจ ยิ่งไม่มีวันให้อภัย ทุกสิ่งทุกอย่างระหว่างนางกับกู้เหยี่ยนเป็นอดีตไปแล้ว นางจะลืมให้หมด   

 

 

นี่เป็นจุดจบระหว่างนางกับกู้เหยี่ยน ไม่โกรธแค้นเขาอีก ต่อไปจะเป็นคนแปลกหน้า   

 

 

ตอนฟื้นชีพใหม่ นางโกรธแค้นซูเหมย โกรธแค้นกู้เหยี่ยน แทบจะมีชีวิตเพื่อแก้แค้น เวลานี้นางสมความตั้งใจแล้ว หัวใจมีคนที่นางรัก นางมีความหวังต่อชีวิตในอนาคตอย่างเต็มเปี่ยม รอวันเวลาที่จะอยู่เคียงข้างฟู่เฉินหรง  

 

 

รอให้นางจัดการเรื่องราวในจวนอันผิงโหวให้เรียบร้อยก่อน นางจะออกจากเมืองหลวงไปตามหาฟู่เฉินหรง อยากพบฟู่เฉินหรงให้เร็วหน่อย  

 

 

…..  

 

 

อีกด้านหนึ่ง ชิงซานเอาจดหมายที่ฟู่เฉินหรงเขียนผูกที่ขาของนกพิราบสื่อสาร ทันทีที่ปล่อยนกพิราบ ปิงอวิ๋นซึ่งซ่อนตัวอยู่ก็ยิงนกตกลงมาทันที  

 

 

นางรู้ว่าเป็นจดหมายที่เขียนให้ซูจิ่วซือแน่ นางไม่ได้อ่านจดหมาย แต่ฉีกทิ้งทันที แล้วโยนซากนกพิราบสื่อสารทิ้ง  

 

 

นางเป็นหัวหน้าองครักษ์อุทยานตะวันออก เจ้านายของนางคือซุ่นตี้ มีภารกิจในการปกป้องความปลอดภัยของฟู่เฉินหรง  

 

 

เวลานี้นางกระทำทุกอย่างตามความต้องการของซุ่นตี้ ซุ่นตี้ทรงสั่งนางอย่าให้ผู้หญิงคนหนึ่งมากำหนดฟู่เฉินหรง สำหรับพระองค์แล้ว ฟู่เฉินหรงเป็นความหวังในอนาคตของแคว้นเจียง พระองค์ไม่มีวันอนุญาตให้ฟู่เฉินหรงพ่ายแพ้แก่ซิ่นอ๋องเพราะผู้หญิงคนหนึ่ง  

 

 

วันข้างหน้า ฟู่เฉินหรงจะครองบัลลังก์ ต้องไม่ให้ความรักของผู้หญิงมาเป็นอุปสรรค  

 

 

…..  

 

 

วังฉางชิวกง  

 

 

พระสนมโหรวนั่งเอนหลังบนเก้าอี้นวม ไฉ่ซือคุกเข่าที่พื้นแกะองุ่นให้พระสนมโหรว เป็นเวลาปลายฤดูร้อนแล้ว อากาศเย็นลงมาก พระสนมโหรวเปิดคอเสื้อกว้าง ดูเย้ายวนเป็นพิเศษ  

 

 

นางยื่นมือบอบบางไปรับองุ่นที่ไฉ่ซือยื่นให้ หยิบผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำองุ่นที่เลอะริมฝีปาก  

 

 

พูดเสียงเนิบนาบ “ข้าคิดอยู่ว่าจะร่วมมือกับซูจิ่วซืออย่างไรดี ซูหลิ่วตายไปแล้ว กู้เหยี่ยนก็ติดคุก   

 

 

ข้าอยากรู้จริงๆ ซูจิ่วซือทำอย่างไรจึงให้กู้เหยี่ยนยอมรับผิดแทน ได้ข่าวว่ากู้เหยี่ยนรับสารภาพโดยไม่โต้แย้งแม้แต่คำเดียว เรื่องนี้น่างุนงงมาก”  

 

 

พระสนมโหรวคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจว่าเรื่องราวเป็นอย่างไรกันแน่  

 

 

ตั้งแต่ต้นจนจบแม้ซูจิ่วซือไม่ได้เปิดเผยตัว แต่อาศัยความรู้สึกลึกๆ นางคิดว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับซูจิ่วซือ แต่ไม่เข้าใจจริงๆว่าซูจิ่วซือทำอย่างไร นางรู้สึกชื่นชมซูจิ่วซือมากขึ้นเรื่อยๆ  

 

 

เมื่อพ่อแม่บุญธรรมของพระราชนัดดาไม่อยู่แล้ว ภารกิจของนางก็สิ้นสุดลง ไม่รู้ว่าต่อไปภารกิจที่ซิ่นอ๋องจะมอบให้นางเป็นอะไร   

 

 

ถ้าเดาไม่ผิด อีกไม่นานนางคงได้รับจดหมายจากซิ่นอ๋อง  

 

 

“เรื่องนี้สำเร็จแล้ว พระสนมสบายใจได้” ไฉ่ซือพูดขึ้น ยื่นองุ่นให้พระสนมโหรวอีกครั้งหนึ่ง “พระสนม ช่วงนี้กุ้ยเฟยเข้าออกวังเจี้ยนจางกงบ่อยๆ สถานการณ์เวลานี้ อีกไม่นานฝ่าบาทคงจะแต่งตั้งกุ้ยเฟยเป็นฮองเฮา”  

 

 

“เดิมทีฝ่าบาทก็ถือว่าตำแหน่งฮองเฮาต้องเป็นของกู้ชิงเฉิง กู้เฝิ่นไต้เพียงแต่แทรกเข้ามา  

 

 

ใครจะเป็นฮองเฮาไม่สำคัญสำหรับพวกเรา ดูแล้วกู้ชิงเฉิงคงจะคิดตก เมื่อก่อนเคยทะนงตนก็ยอมลดตัวลงยอมรับฝ่าบาท เรื่องนี้ซูจิ่วซือมีส่วนอย่างมาก   

 

 

ตั้งแต่กู้ชิงเฉิงกับซูจิ่วซือไปมาหาสู่กันมากขึ้น ความสัมพันธ์ระหว่างนางกับฝ่าบาทก็ดีขึ้นอย่างชัดเจน ซูจิ่วซือก็แปลกจริงๆ คนสกุลกู้เหมือนกัน แต่ปฏิบัติตัวต่อแต่ละคนต่างกัน