ตอนที่ 492 ข้าต้องการซูจิ่วซือ เจ้าให้หรือไม่

 

 

พอเห็นฟู่เฉินหรงโอบไหล่ซูจิ่วซือ มู่หยางก็ไม่พอใจ ฟู่เฉินหรงคนนี้ คอยถือโอกาสไร้มารยาทต่อน้องสาวของเขา ทำให้เขารู้สึกว่าซูจิ่วซือตกอยู่ในอันตราย

 

 

ซูจิ่วซือถลึงตาใส่ฟู่เฉินหรง เขาสีหน้าน้อยใจลดมือลงจากไหล่ซูจิ่วซือ สำหรับเขาแล้วเป็นความเคยชินที่ไม่ต้องคิดเลย

 

 

“พี่รอง ดูแลตัวเองให้ดี ข้าเอายามาให้”

 

 

ซูจิ่วซือหยิบขวดยาจากอกเสื้อยื่นให้มู่หยาง นางรู้ว่าการบาดเจ็บไม่อาจหลีกเลี่ยง เวลานี้ได้แต่หวังว่าจะรักษาชีวิตของมู่หยางไว้

 

 

มู่หยางรับยาที่ซูจิ่วซือยื่นให้ ยิ้มให้ซูจิ่วซือ “น้องสาวน่ารักจริงๆ ”

 

 

ซูจิ่วซือเองก็ยิ้มให้มู่หยาง ครั้งนี้นางไม่มั่นใจเต็มที่ ถ้าฟู่เฉินหรงไปหากู้จื่อหยวนแล้วไม่ได้ผล นางจะไปหากู้จื่อหยวนเอง เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว นางรู้สึกว่าคนจวนซิ่นอ๋องอาจจะจัดการกับกู้จื่อหยวน และจะเป็นการตายที่ไม่มีหลักฐานอีกรายหนึ่ง

 

 

ถ้าไม่ได้จริงๆ ก็ต้องหาคนมาชิงตัวนักโทษ นี่เป็นวิธีสุดท้าย

 

 

ฟู่เฉินหรงพาซูจิ่วซือกลับจวนตระกูลมู่แล้วไปหากู้จื่อหยวนที่โรงเตี๊ยม

 

 

อีกไม่กี่วันกู้จื่อหยวนก็จะกลับแคว้นเว่ย ทั้งสองแม้เคยพบกันครั้งสองครั้ง แต่ไม่ได้พบกันเป็นส่วนตัว เบื้องพระพักตร์ซุ่นตี้และต่อหน้าขุนนาง กู้จื่อหยวนทำเป็นไม่รู้จักฟู่เฉินหรง และไม่เคยคุยกับฟู่เฉินหรงตามลำพัง

 

 

ในโรงเตี๊ยม กู้จื่อหยวนเล่นหมากล้อมอยู่ในห้อง ไม่มีใครเล่นกับเขา เขาเล่นกับตัวเอง มือซ้ายกับมือขวาผลัดกันวางหมาก เฝิงชิงอาการบาดเจ็บดีขึ้นมากกว่าครึ่ง เข้ามารายงาน “คุณชาย องค์รัชทายาทมา”

 

 

กู้จื่อหยวนไม่ได้ลุกขึ้นต้อนรับ เขาชะงักมือขวา แล้วรีบเอาหมากสีดำวางบนกระดาน มองออกไปข้างนอก ฟ้ามืดแล้ว มาหาเขาเวลานี้ ฟู่เฉินหรงช่างเอาใจใส่มู่หยางจริงๆ

 

 

ฟู่เฉินหรงเดินเข้ามา เขาใส่เสื้อคลุมสีม่วง นั่งขัดสมาธิอยู่หน้ากระดานหมากล้อม กู้จื่อหยวนสวมเสื้อคลุมสีเขียว ทั้งๆ ที่รู้ว่าฟู่เฉินหรงเข้ามา แต่เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง ได้แต่เล่นหมากล้อมอยู่คนเดียว

 

 

“ลมอะไรพัดองค์รัชทายาทมา ไม่ใช่จะมาได้ง่ายๆ ”

 

 

ฟู่เฉินหรงไม่รอให้กู้จื่อหยวนทักทาย เข้ามานั่งตรงกันข้ามกับกู้จื่อหยวน “จื่อหยวน เจ้ากับข้าไม่ได้เล่นหมากล้อมด้วยกันนานแล้ว มาเล่นสักกระดานเป็นไง?”

 

 

กู้จื่อหยวนโยนหมากในมือลง ปัดหมากให้กระจาย “ข้าไม่อยากเล่น ไม่รู้ว่าองค์รัชทายาทมาหามีธุระอะไร ข้ากับองค์รัชทายาทไม่มีอะไรจะพูดไม่ใช่หรือ”

 

 

“จื่อหยวน เจ้าต้องการอะไร? ปล่อยมู่หยาง”

 

 

ในเมื่อกู้จื่อหยวนไม่อยากเล่นหมากล้อม ฟู่เฉินหรงก็ไม่อยากเล่นด้วย จึงพูดออกมาตรงๆ

 

 

กู้จื่อหยวนทำท่าเหมือนไม่เข้าใจคำพูดของฟู่เฉินหรง “องค์รัชทายาทพูดเล่นหรือ ฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิต เกี่ยวอะไรกับข้า”

 

 

“เจ้ารู้ว่าข้าพูดอะไร จื่อหยวน ถ้าเจ้าปล่อยมู่หยาง อะไรที่ข้าทำได้ ข้าจะให้เจ้าทุกอย่าง”

 

 

ฟู่เฉินหรงสะกดความรู้สึกพูดต่อ กู้จื่อหยวนเป็นน้องชายที่โตมากับเขาตั้งแต่เล็ก แม้เขาไม่พอใจการกระทำของกู้จื่อหยวน ถ้ากู้จื่อหยวนยอมวางมือเพียงเท่านี้ เขาก็จะไม่ทำอะไรกู้จื่อหยวน จะทำเหมือนกับว่าไม่ได้เกิดอะไรขึ้นแล้วปล่อยกู้จื่อหยวนไป

 

 

กู้จื่อหยวนมองหน้าฟู่เฉินหรง ดวงตาฉายแววโกรธแค้นอย่างไม่ปิดบัง “ข้าต้องการซูจิ่วซือ เจ้าให้หรือไม่?”

 

 

“เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด ข้ารู้นิสัยของซูจิ่วซือดี นางไม่ใช่สิ่งของ ถ้านางชอบเจ้า ข้าก็ไม่มีอะไรจะพูด แต่นางไม่เคยรักเจ้าแบบหนุ่มสาว”

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 493 สักวันหนึ่งเจ้าจะเสียใจ

 

 

“เจ้าแย่งนางไปจากมือข้า ในฐานะพี่ใหญ่ เจ้าแย่งคู่หมั้นของน้องชายอย่างเปิดเผย แม้นางไม่ชอบข้า แต่ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าจะมายุ่ง

 

 

ฟู่เฉินหรง ข้าขอบอกไว้ ข้าไม่มีวันเปลี่ยนคำให้การ ได้ยินว่ามู่หยางรักซูจิ่วซือมาก ข้าจะให้ซูจิ่วซือได้ลิ้มรสความรู้สึกผิด นางเป็นคนทำร้ายมู่หยาง”

 

 

สีหน้าของฟู่เฉินหรงเครียด แววตาเย็นชาทันที “เจ้าจะแก้แค้นจิ่วซือ นางไม่ชอบเจ้าไม่ใช่ความผิดของนาง การหมั้นหมายครั้งนั้นเดิมทีไม่ใช่ความต้องการของนาง

 

 

เรื่องของเฝิ่นไต้เจ้าก็โทษจิ่วซือไม่ได้ กู้เฝิ่นไต้คิดจะฆ่าคนอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่เหลียงอิน คนที่ตายวันนั้นก็คงจะเป็นชิงเฉิง สุดท้ายเหลียงอินตาย เรื่องนี้เจ้าจะโทษจิ่วซือได้อย่างไร?

 

 

แม่กับพี่สาวเจ้ามีใจคิดร้าย คนใกล้ชิดต้องยอมทนทุกอย่าง ปล่อยให้ทั้งสองคนนี้เข่นฆ่าตามใจชอบหรือ เจ้าจึงจะพอใจ?

 

 

กู้จื่อหยวน ไม่มีใครติดหนี้เจ้า ถ้าจะบอกว่าติดหนี้ ก็เป็นเรื่องของชะตากรรม เจ้าสิ้นหวัง แล้วโทษคนอื่น เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าทำอะไรอยู่?

 

 

เจ้ากำลังเล่นกับไฟ เจ้าคิดว่าคนจวนซิ่นอ๋องจะปล่อยเจ้าหรือ?”

 

 

ฟู่เฉินหรงแค้นกู้จื่อหยวนจนแทบจะแทงให้ตาย เขาไม่ได้เอาความโกรธมาลงที่กู้จื่อหยวน แต่กู้จื่อหยวนกลับเอาทุกอย่างมาลงที่ซูจิ่วซือของเขา

 

 

“ในเมื่อกล้าร่วมมือกับพวกเขาข้าย่อมไม่กลัวตาย ฟู่เฉินหรง ถ้าเจ้าเก่งนัก ก็ไปช่วยมู่หยางเอง เจ้าเป็นรัชทายาทไม่ใช่หรือ? เรื่องแค่นี้เจ้าทำไม่ได้เชียววหรือ ข้าไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น แค่อยากให้บทเรียนแก่พวกเจ้า พวกเจ้าทำลายชีวิตข้า แล้วมีสิทธิอะไรมาเสพสุขที่นี่”

 

 

“เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าฆ่าเจ้าหรือ?”

 

 

ฟู่เฉินหรงถูกกู้จื่อหยวนยั่วจนโกรธแทบตาย สายตาเต็มไปด้วยไอสังหาร เมื่อก่อนเขารู้สึกว่ากู้จื่อหยวนเห็นแก่ตัว เวลานี้จึงรู้ว่ากู้จื่อหยวนไม่เพียงแต่เห็นแก่ตัวยังดึงดันมาก ความแค้นของกู้จื่อหยวนเกิดขึ้นโดยไม่มีที่มาที่ไป

 

 

กู้จื่อหยวนลุกขึ้น ยิ้มหยัน “ทูตแคว้นเว่ยตายที่แคว้นเจียง ไม่รู้ว่าแคว้นเจียงจะอธิบายแคว้นเว่ยอย่างไร? เจ้าอย่าลืม เวลานี้ข้าเป็นทูตแคว้นเว่ย คนทั่วหล้ารู้ดีว่าข้าอยู่ที่ตูเฉิง”

 

 

“แล้วจะเป็นอย่างไร บางเรื่องไม่จำเป็นต้องอธิบาย แคว้นเว่ยไม่ทำสงครามกับแคว้นเจียงเพราะเรื่องนี้แน่

 

 

กู้จื่อหยวน ที่ข้าไม่อยากทำร้ายเจ้าเพราะนึกถึงว่าเจ้าเป็นน้องชายข้า ในเมื่อเจ้าไม่รู้จักชั่วดี ต้องการเป็นศัตรูกับข้า ถ้างั้นอย่าโทษที่ข้าไม่เกรงใจ ข้าไม่ฆ่าเจ้า ข้าจะให้เจ้าคอยดู สักวันหนึ่งเจ้าจะเสียใจภายหลัง”

 

 

กู้จื่อหยวนพูดอย่างหนักแน่น “ข้าไม่มีวันเสียใจภายหลัง ถึงตายในแคว้นเจียง ข้าก็ไม่เสียใจ นี่เป็นค่าตอบแทนที่พวกเจ้าต้องจ่าย”

 

 

“เจ้าหมายถึงใคร? เจ้าขายเผยปิงปิงให้หอนางโลม เคยคิดไหมว่าเผยปิงปิงเป็นแม่นางที่หลียวนรัก ข้าขอถามเจ้า หลียวนเคยทำอะไรให้เจ้าไม่พอใจ? เจ้าบอกว่าข้าไม่ใส่ใจความเป็นพี่น้อง แล้วเจ้าเคยใส่ใจหรือ”

 

 

กู้จื่อหยวนสีหน้าสีหน้าซีด “เผยปิงปิงเป็นคนของเจ้า”

 

 

“เผยปิงปิงเป็นเพื่อนข้า นางเป็นคนของหลียวน เวลานี้เจ้ากับแม่เจ้าเหมือนกันมาก สุดท้ายคนที่ทำลายตระกูลกู้ก็คือเจ้า”

 

 

ฟู่เฉินหรงเดินไปที่หน้าประตู มองเห็นเฝิงชิง จึงออกคำสั่ง “พาไปกรมอาญา”

 

 

เฝิงชิงมองกู้จื่อหยวนแวบหนึ่ง ฟู่เฉินหรงไม่ใส่ใจกู้จื่อหยวน เดินนำหน้าออกจากโรงเตี๊ยม ปิงอวิ๋นกับชิงซานพาเฝิงชิงตามไปอย่างรวดเร็ว

 

 

กู้จื่อหยวนไม่อาจขัดขวาง เฝิงชิงถูกพาไปแล้ว เขาชกหมัดเข้ากับกรอบหน้าต่าง ฟู่เฉินหรงโหดเ**้ยมไม่ต่างจากซูจิ่วซือ

 

 

เวลานี้เขาเหลือแต่เฝิงชิงคนเดียว พวกเขาจะใช้เฝิงชิงมาขู่เขา แต่ครั้งนี้เขาไม่มีวันยอมแน่