ตอนที่ 548 มีความหวัง

 

 

“ข้าไม่เป็นไร เพียงแต่ปวดหัวเล็กน้อย คงเป็นเพราะเมื่อคืนไม่ได้พักผ่อนให้ดี พักสักครู่คงหาย”

 

 

ซูจิ่วซืออ้างเหตุผล

 

 

“เวลานี้องค์รัชทายาทได้รับชัยชนะอย่างต่อเนื่อง ทำไมเจ้านอนไม่หลับ ไม่มีอะไร องค์รัชทายาทต้องกลับมาอย่างปลอดภัย ซือซือ เจ้าอย่าคิดเหลวไหล”

 

 

มู่เจี๋ยพูดจบ ป้าจางก็พรวดเข้ามา ถามอย่างนอบน้อม “คุณหนู ประเดี๋ยวฮูหยินจะไปไหว้พระ อยากพาคุณหนูไปด้วย เชิญคุณหนูเตรียมตัวก่อน”

 

 

“ป้าจาง วันนี้ซือซือไม่สบาย จะไปไหว้พระได้หรือ เจ้าดูสีหน้าก็รู้ว่าไม่สบาย ให้พี่สะใภ้ไปกับท่านแม่เถอะ! ซูจิ่วซือจะได้พักผ่อนที่จวน”

 

 

ซูจิ่วซือยังไม่ทันบอก มู่เจี๋ยก็พูดแทนแล้ว

 

 

ซูจิ่วซือพยักหน้า นางเองก็อยากพูดอย่างนั้น นางปวดหัวมาก แม้จะทนได้ แต่ก็ไม่อยากให้ฮูหยินมู่เป็นห่วง และเกรงว่าอีกสักครู่จะปวดมากขึ้น จึงไม่กล้าออกไปกับฮูหยินมู่

 

 

จึงพูดกับป้าจางด้วยสีหน้าขออภัย “ป้าจาง ช่วยบอกท่านแม่ด้วย วันนี้ข้าไม่สบาย ไปไหว้พระกับท่านแม่ไม่ได้ ครั้งนี้ให้พี่สะใภ้ไปกับท่านแม่แทน!”

 

 

“คุณหนูพักผ่อนให้ดี ข้าจะไปรายงานฮูหยิน”

 

 

“ไม่มีอะไร ป้าจางอย่าพูดมากเกินไป ข้าไม่อยากให้ท่านแม่เป็นห่วง” ซูจิ่วซือเตือน

 

 

ป้าจางเข้าใจคำพูดของซูจิ่วซือ นางพยักหน้า แล้วออกไป

 

 

“ซือซือ เจ้าไม่เป็นไรจริงหรือ?” มู่เจี๋ยสงสัย “ให้หมอมาดูหน่อยดีไหม เจ้าเป็นอย่างนี้ ข้าไม่วางใจ”

 

 

ซูจิ่วซือห้ามมู่เจี๋ย “ไม่รบกวนละ สุขภาพข้าเป็นอย่างไรข้ารู้ดี เป็นเพราะวิตกเกิดไป เมื่อคืนนอนไม่หลับ จึงมีอาการอย่างนี้ พักผ่อนสักหน่อยก็หาย”

 

 

นางไม่คิดจะพูดเรื่องถูกพิษให้มู่เจี๋ยฟัง ทุกอย่างรอจดหมายจากเผยปิงปิงก่อนค่อยตัดสินใจ

 

 

ถ้าทางเผยปิงปิงจนปัญญา นางก็ไม่รู้ว่าจะไปหาผลเซียนหลิงที่ไหน ได้แต่ให้คนไปสืบหาก่อน เวลานี้นางรู้สึกว่าขึ้นอยู่กับโชคชะตา นางได้แต่ทำเท่าที่จะทำได้

 

 

ซูจิ่วซือพูดคุยกับมู่เจี๋ยครู่หนึ่ง มู่เจี๋ยเห็นซูจิ่วซือสีหน้าไม่ดีจึงออกไป ก่อนไปยังกำชับซูจิ่วซือให้พักผ่อนมากๆ

 

 

นางกลับมาที่ห้อง ขณะเอนหลังบนเก้าอี้ จู่ๆ ปิงซินก็ถือจดหมายเข้ามา รายงานอย่างนอบน้อม “คุณหนู จดหมายจากหมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซาน”

 

 

พอได้ยินว่าเป็นจดหมายจากหมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซาน ซูจิ่วซือก็รีบยื่นมือไปรับจดหมาย พอเปิดอ่าน เนื้อหาในจดหมายทำให้นางมีความหวังทันที สีหน้าเผยรอยยิ้มโดยไม่รู้ตัว

 

 

พอเห็นนางยิ้ม อาหลานซึ่งอยู่ข้างๆ ก็รู้ว่าเป็นข่าวดี รีบถาม “คุณหนู พบผลเซียนหลิงใช่หรือไม่?”

 

 

“รู้แล้วว่าผลเซียนหลิงอยู่ที่ไหน ปิงปิงบอกว่าผลเซียนหลิงอยู่ในมือเจ้าแม่เขาเป่าหลิง เรื่องเกี่ยวกับเจ้าแม่ปิงปิงบอกให้ถามเจ้า อาหลาน เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าแม่เป็นใคร?”

 

 

พอได้ยินว่าเป็นเจ้าแม่ อาหลานก็ตะลึง นางอยู่ในวงการนักเลงหลายปี คนในวงการนักเลงนางรู้จักหมด รวมทั้งเจ้าแม่ที่พูดถึงในจดหมาย

 

 

“ข้าเคยเจอเจ้าแม่สองครั้ง เพียงแต่ข้าไม่ได้สนิทสนมกับนาง แค่รู้จักกันเท่านั้น

 

 

เจ้าแม่คนนี้ผมหงอกหน้าเด็ก ไม่มีใครรู้ว่านางอายุเท่าไรแน่ ยกเว้นเรื่องผมหงอก หน้าตาดูเด็กมาก และชอบเด็กหนุ่มหน้าตาดี นางอยู่ที่เขาเป่าหลิง มีผู้ชายอยู่ข้างกายเสมอ”

 

 

อาหลานท่าทางลำบากใจ “ไม่รู้ว่าเจ้าแม่ทำอะไรกับเด็กหนุ่มพวกนั้น เด็กหนุ่มที่อยู่กับนางระยะหนึ่ง จะแก่เฒ่าอย่างรวดเร็ว”

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 549 อยากช่วยคุณหนู

 

 

“เจ้าแม่มีชื่อฉาวโฉ่ในวงการนักเลง ผู้ชายทั่วไปพอเห็นเจ้าแม่ก็หลบหน้า ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ การจะไปหานาง ก่อนอื่นต้องพาชายหนุ่มรูปหล่อล่ำสันไปปรนเปรอนาง

 

 

พอได้ยินอย่างนี้ ซูจิ่วซือก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ เจ้าแม่เป็นผู้หญิงประหลาดอย่างนี้เชียวหรือ

 

 

ปิงซินซึ่งอยู่ใกล้ๆ ได้ยินก็ใจสั่นหวั่นกลัว “เป็นปีศาจใช่หรือไม่”

 

 

“ไม่ใช่ ไม่ใช่ปีศาจแน่ นางมีวรยุทธสูงส่ง ไปมาไร้ร่องรอย แม้แต่ยอดฝีมือก็ยังจับนางไม่ได้ แม้นางจะเหมือนคนอายุสามสิบกว่า แต่ที่ประเมิน นางน่าจะอายุหกสิบแล้ว”

 

 

ปิงซินเบิ่งตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ “วงการนักเลงทำไมจึงมีคนประหลาดเรื่องอัศจรรย์อย่างนี้ อายุหกสิบแล้วยังจะเอาชายหนุ่ม หน้าไม่อายจริงๆ ถ้านางไม่ใช่ปีศาจ คงฝึกวรยุทธฝ่ายอธรรมแน่”

 

 

“อาหลาน ถ้าไม่พาชายหนุ่มรูปหล่อไปให้ เราคงไม่ได้พบเจ้าแม่ใช่หรือไม่?”

 

 

อาหลานพยักหน้ายืนยัน “ไม่ได้พบแน่ เขาเป่าหลิงกว้างใหญ่ ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าแม่เรียกไปหา หากเราเข้าไปหาเอง ไม่พบแน่ เจ้าแม่บอกข้าว่าสนใจแต่ผู้ชายแบบนั้น ถ้าไม่มีผู้ชายแบบนั้นนางไม่มีวันมาปรากฏตัว”

 

 

ซูจิ่วซือรู้สึกลำบากใจ นึกถึงคนที่จะพาไปล่อให้เจ้าแม่ออกมา

 

 

“ใช่สิ คุณหนู ผู้ชายที่จะไปล่อเจ้าแม่ต้องมีวรยุทธ เจ้าแม่รังเกียจคนไม่มีวรยุทธ เจ้าแม่จึงไม่เคยรับชาวบ้านหรือคุณชายตระกูลใหญ่ที่ไร้ความสามารถ”

 

 

หรือว่าให้ศิษย์ผู้พี่ไปลองดู! เขามีคุณสมบัติตรงกับความต้องการของเจ้าแม่ ให้เขาล่อเจ้าแม่ออกมา”

 

 

ซูจิ่วซือรู้ว่าอาหลานกับชังไห่กำลังจะแต่งงานกัน นางส่ายหน้า “ไม่ให้ชังไห่ไปเด็ดขาด เจ้าสองคนจะแต่งงานอยู่แล้ว ให้ผู้หญิงอื่นแย่งชังไห่ไปได้อย่างไร เรื่องนี้ให้ข้าหาทางเถอะ!”

 

 

รอบข้างนางมีหลายคนที่ใช้ได้ แต่นางไม่อาจนึกถึงแต่ตัวเอง ส่งพวกเขาไปให้เจ้าแม่เพื่อช่วยชีวิตนางง

 

 

ความบริสุทธิ์ของผู้ชายแม้ไม่สำคัญเหมือนของผู้หญิง แต่ก็เป็นการลบหลู่กันเกินไป นางไม่มีวันให้คนใกล้ชิดทำอย่างนี้เด็ดขาด

 

 

จู่ๆ นางก็นึกถึงคนคนหนึ่ง นางมีแผนในใจแล้ว เรื่องนี้ต้องให้ฟู่เยว่อี้ช่วย นางต้องช่วยงานนี้ได้แน่

 

 

พอเห็นซูจิ่วซือท่าทางมั่นใจอย่างนี้ อาหลานก็ถามอย่างประหลาดใจ “คุณหนูมีแผนอย่างไร?”

 

 

“เรื่องนี้ข้าคิดแผนไว้แล้ว เจ้าเด็กโง่ ไม่ต้องเป็นห่วง อย่าผลักชังไห่ไปทำอย่างนั้นเด็ดขาด อย่าว่าแต่เขาไม่ยินยอม เข้าเองก็ไม่เห็นด้วย”

 

 

อาหลานก้มหน้า พูดอย่างขัดเขิน “ความจริงข้าเองก็ไม่ยินยอม”

 

 

“แล้วยังจะพูดอีก”

 

 

“ข้าอยากช่วยคุณหนู”

 

 

ปิงซินหัวเราะ “ทุกครั้งที่เห็นท่าทางอาหลานอย่างนี้ ข้าอยากหัวเราะ อาหลาน ตลกจริงๆ”

 

 

“คุณหนู ไปนอนก่อนเถอะ! เมื่อกี้ยังปวดหัวอยู่ ต้องพักผ่อนให้ดี”

 

 

พอถึงตอนนี้ซูจิ่วซือหายปวดหัวแล้ว แต่เมื่อกี้ปวดหัวอยู่นาน นางรู้สึกเพลียเล็กน้อย จึงพยักหน้าแล้วเตรียมจะนอนพัก อาหลานกับปิงซินทยอยกันออกไป

 

 

คงเป็นเพราะเหนื่อย ซูจิ่วซือจึงหลับอย่างรวดเร็ว ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไร ซูจิ่วซือรู้สึกว่ามีคนมาผลัก นางลืมตาขึ้น เห็นปิงซินอยู่ข้างหน้า รายงานเบาๆ “คุณหนู นายท่านให้คนมาบอก ให้คุณหนูรีบไปห้องหนังสือด่วน”

 

 

ซูจิ่วซือพยักหน้า ลุกขึ้นนั่ง “ช่วยแต่งหน้าให้ข้าด้วย!”

 

 

นางใส่ใจการแต่งหน้า พอพูดจบก็นั่งลงที่โต๊ะเครื่องแป้ง ปิงซินช่วยซูจิ่วซือแต่งผม จากนั้นก็มีสาวใช้เอาน้ำบ้วนปากมาให้ บ้วนปากล้างมือเสร็จ ซูจิ่วซือก็ออกจากห้อง