บทที่ 313 บ้านข้ามัธยัสถ์มาก

ทั้งหมดไม่สะดวกออกทางประตูใหญ่ของโรงน้ำชา จึงทำได้เพียงออกทางประตูหลัง

เมื่อสบกับสายตาที่ไม่เป็นมิตรของเจ้าของร้านและเสี่ยวเอ้อ เซียวเย่เจ๋อก็รีบหยิบตั๋วเงินออกมาเพื่อจ่ายเป็นค่าชดเชย

รถม้าคันเดิมได้ใช้ประโยชน์พอดี เซียวหรงหรงมองดูบรรยากาศแปลก ๆ ของพวกเขา “ท่านพี่”

“ขึ้นไปบนรถม้าก่อน” เซียวเย่เจ๋อสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ

“แม่นางเซียว ข้าประคองเจ้าเอง” จี้จือฮวนยื่นมือออกไป

เซียวหรงหรงใบหน้าแดงเรื่อลามไปจนถึงใบหู “รบกวนคุณชายจี้แล้ว”

จี้จือฮวนประคองแขนของเซียวหรงหรงเบา ๆ ยิ่งทำให้เซียวหรงหรงรู้สึกว่าเขาช่างเป็นสุภาพบุรุษยิ่งนัก

อีกด้านหนึ่ง จี้จือฮวนมองไปทางฮวาเซียงเซียงแล้วเอ่ยขึ้นมา “ขึ้นไปเถอะ”

แก้มของฮวาเซียงเซียงพองขึ้นด้วยความโกรธ เหมือนปลาปักเป้าตัวเป็น ๆ ก่อนจะขยับขาพร้อมกันกับเซียวเย่เจ๋อ

ทั้งคู่ผงะไปครู่หนึ่ง เซียวเย่เจ๋อชักเท้ากลับไปก่อน พลางเอ่ยอย่างประดักประเดิดขึ้นมา “เจ้าขึ้นไปก่อน”

“หึ!” ฮวาเซียงเซียงขึ้นไปบนรถม้าด้วยความโมโห เซียวหรงหรงกำลังจะถามว่าแค่พวกเขาสองคนหรือ? โชคดีที่จี้จือฮวนก็ตามขึ้นมาด้วย ดังนั้นบรรยากาศในรถม้าจึงไม่ได้อึดอัดถึงเพียงนั้น

เซียวหรงหรงไม่รู้ว่าควรเอ่ยปากเช่นไร จึงเลือกที่จะเอ่ยขึ้นมาว่า “เสื้อผ้าของคุณชายฮวาต้องสำคัญมากเป็นแน่ พี่ชายของข้าก็มีเสื้อผ้าราคาแพงที่สั่งตัดเป็นพิเศษมากมาย ถ้าคุณชายฮวาไม่รังเกียจสามารถไปเลือกได้ตามใจชอบ เขาไม่ใช่คนตระหนี่หรอกเจ้าค่ะ”

ตระกูลเซียวไม่ใช่คนตระหนี่

ฮวาเซียงเซียงสูดลมหายใจเข้า ก่อนจะฉีกยิ้มออกมา “ไม่ใช่เรื่องเสื้อผ้าหรอก”

เป็นเรื่องของนาง! เป็นเรื่องความบริสุทธิ์! ของฮวาเซียงเซียง!!!

จี้จือฮวนคิดว่าหากหัวเราะออกมาตอนนี้จะเป็นการไร้น้ำใจเกินไป จึงกลั้นเอาไว้และไม่พูดอะไร

เซียวเย่เจ๋อกัดฟันพลางมองไปยังที่นั่งทั้งสองด้าน ก่อนจะเลือกไปข้าง ๆ น้องสาวของตัวเองอย่างเงียบ ๆ “พวกเจ้ามาเมืองหลวงตั้งแต่เมื่อใด เหตุใดไม่ส่งข่าวบอกกันบ้าง จดหมายของข้าได้รับแล้วหรือยัง?”

แน่นอนว่าฮวาเซียงเซียงไม่สนใจเขา

เซียวเย่เจ๋อจึงรู้สึกหดหู่ใจ นี่ดูไม่เหมือนการกลับมาพบกันอย่างที่เขาคิดเอาไว้

จี้จือฮวนจึงเอ่ยขึ้น “ก็จะมาเปิดร้านอย่างไรเล่า เจ้าเป็นคนเร่งพวกเราเองไม่ใช่หรือ มาถึงแต่ยังไม่ทันได้บอกเจ้าก็เท่านั้น”

ถ้าได้ยินประโยคนี้ก่อน เซียวเย่เจ๋อจะต้องมีความสุขอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้เมื่อมองไปที่ฮวาเซียงเซียง เขาก็ไม่กล้าแม้แต่จะผายลมแล้ว

“หย่งหนิงใกล้จะเลิกเรียนแล้ว นางกำลังบ่นคิดถึงพวกเจ้าอยู่พอดี”

ดูก็รู้ว่าหาเรื่องคุย

“ไม่สู้ไปนั่งที่จวนข้าก่อนดีหรือไม่? ที่จวนไม่มีผู้ใหญ่อยู่ จึงไม่มีแขกมานานแล้ว”

จี้จือฮวนได้ยินชื่อหย่งหนิงก็มีท่าทีอ่อนลง “ข้าเอาน้ำตาลปั้นมาฝากนางด้วย”

เซียวหรงหรงฟังพวกเขาคุยกันเงียบ ๆ ผ่านไปสักพักก็เริ่มสังเกตเห็นว่าพี่ชายของนางดูเหมือนจะกลัวคุณชายจี้อย่างไรอย่างนั้น? ท่านพี่นิสัยเสียเพียงนี้กลัวคนอื่นด้วยอย่างนั้นหรือ? นางจึงอดไม่ได้ที่จะเลื่อมใสคุณชายจี้มากยิ่งขึ้น

ตระกูลเซียวร่ำรวยมากจริง ๆ ทันทีที่พวกเขามาถึงประตูจวน ก็รู้สึกได้ถึงการตกแต่งที่หรูหรา แม้แต่แจกันตรงทางเข้าก็ยังใหญ่กว่าบ้านคนธรรมดาหลายเท่า

“เซียวผิง รีบให้คนไปเตรียมสุรากับอาหารมา พวกเราไปคุยกันข้างในเถอะ” เมื่อกลับมาถึงจวนในที่สุดเซียวเย่เจ๋อก็มีความมั่นใจขึ้นมาเล็กน้อย ด้านหนึ่งก็ลอบพิจารณาฮวาเซียงเซียง พลางเดินนำไปด้วย

เซียวหรงหรงเดินเคียงข้างจี้จือฮวน สาวใช้ของนางก็รีบเข้ามาด้วยความร้อนใจ “คุณหนู ท่านไปที่ใดมาเจ้าคะ พวกเราร้อนใจกันแทบแย่”

เซียวหรงหรงดึงนางมา “ข้าไม่เป็นไร”

จากนั้นก็ปรายตามองไปทางจี้จือฮวน ก่อนจะเอ่ยเสียงหวานขึ้นมา “และยังดีมากด้วย”

สาวใช้ “???”

เซียวหรงหรงกลัวว่าจี้จือฮวนจะไม่รู้ทาง จึงอธิบายให้นางฟัง “อันที่จริงจวนเราไม่ได้ตกแต่งใหม่มานานแล้ว ท่านพี่ชอบเลี้ยงนกเหยี่ยวล่าเหยื่อ ส่วนข้าชอบจัดงานเลี้ยง ดังนั้นจึงไม่ได้ดูโบราณเหมือนจวนอื่น ๆ ปกติแล้วครอบครัวเรากินดื่มกันมัธยัสถ์มาก”

จี้จือฮวนมองดูเต่าที่โผล่หัวออกมาจากโอ่งน้ำใต้กำแพงบ้าน ก็เลิกคิ้วขึ้นแล้วถามขึ้นมา “สีทองแวววับบนหลังของเต่านั่นคืออะไรหรือ?”

เซียวหรงหรงมุมปากกระตุก “เต่านี่ครอบครัวของเราเลี้ยงมายี่สิบถึงสามสิบปีแล้ว ท่านปู่ข้าทำเสื้อกั๊กให้มันใส่เจ้าค่ะ”

อืม เสื้อกั๊กทองคำบริสุทธิ์ สมกับที่เป็นตระกูลเซียวผู้มัธยัสถ์

เสี่ยวลิ่วจื่อกับอาอู๋ก็กำลังพิจารณาอยู่เช่นกัน

“นี่คงเป็นจวนอู่อันโหวกระมัง?”

“เหตุใดถึงดูเหมือนกับรองหัวหน้าปี่เซียะผู้กลืนเงินของเราไม่มีผิด ที่ใดก็ล้วนมีแต่ทองคำวิบวับไปหมด”

“เฮ้อ ก็คนเขามีเงินอย่างไรเล่า”

“เช่นนั้นจะสามารถแต่งเข้ากองเรือของเราหรือไม่?”

ความบริสุทธิ์ของฮวาเซียงเซียงอยู่ในมือของเจ้าเด็กนั่นแล้ว

เมื่อคิดได้ดังนั้น ดวงตาที่ทั้งสองคนมองไปยังเซียวเย่เจ๋อก็ยิ่งเต็มไปด้วยการจับผิด

วิชาตัวเบาพอใช้ได้ แต่วรยุทธ์ดูไม่เท่าไร ส่วนฐานะครอบครัว…ก็พอแข่งขันกับกลุ่มกองเรือของพวกเขาได้ หากแต่งงานกันก็ถือเป็นพันธมิตรที่แข็งแกร่ง

แต่เพราะเป็นพันธมิตรที่แข็งแกร่งจึงยากจะตกลงได้ไม่ใช่หรือ?

เมื่อมองดูหน้าว่าที่ท่านเขยในอนาคตอีกที…ไม่ได้หน้าตาดีเท่าสามีของแม่นางจี้ แต่ก็ไม่นับว่าแย่

ส่วนเรื่องชาติตระกูลถือว่ามีชื่อเสียงกว่ากองเรือของพวกเขา แต่หากไม่ได้มาเป็นเขยกองเรือเราก็ไม่ได้เสียดายเสียหน่อย!

ลองดูรูปร่างนั่น ฝึกอีกสักหน่อยก็คงพอใช้ได้ ยังคู่ควรกับคำว่าองอาจห้าวหาญอยู่บ้าง หากยืนเคียงคู่กับคุณหนูใหญ่ก็นับว่าไม่เลว

สองพี่น้องยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่า เจ้าสารเลวเซียวเย่เจ๋อได้เปรียบไปเต็ม ๆ อีกทั้งเกิดเรื่องกับคุณหนูใหญ่ต่อหน้าต่อตาพวกเขา หากกลับไปจะไม่ถูกท่านหัวหน้าใหญ่ถลกหนังหรอกหรือ?

เมื่อคิดได้ดังนั้นก็รู้สึกไม่สบายตัวเป็นอย่างมาก นี่ไม่เท่ากับจบเห่แล้วหรอกหรือ!

เซียวเย่เจ๋อรู้สึกเย็นวาบที่ท้ายทอย ราวกับมีคนใช้สายตาแหลมคมเชือดเฉือนเขาอยู่ จึงชำเลืองมองสีหน้าของฮวาเซียงเซียง “เอ่อ เซียงเซียง”

“เรียกชื่อเต็ม เราไม่ได้สนิทกันเพียงนั้น!” ฮวาเซียงเซียงตอกกลับไปด้วยความโมโห

เซียวเย่เจ๋อเลียริมฝีปาก ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้นาง “เมื่อครู่…ข้าเองก็ไม่ได้ตั้งใจ ข้าคิดว่าเป็นโจรโรคจิต อีกทั้งเจ้าก็ยังสวมชุดผู้ชายด้วย การที่ข้าดูไม่ออกว่าเป็นเจ้าก็สมเหตุสมผลแล้วไม่ใช่หรือ เสื้อผ้าพวกนี้ข้าก็ไม่ได้ตั้งใจจะกระชากนะ”

“หุบปาก!” ฮวาเซียงเซียงได้ยินเขาพูดเรื่องเสื้อก็ทนไม่ไหว

จึงเดินไปทางห้องโถงด้วยความโมโห ทันใดนั้นเซียวเย่เจ๋อก็ยื่นแขนข้างหนึ่งออกมาขวางหน้านางแล้วเอ่ยขึ้นมา “ไปทางนี้”

“หึ ไม่ต้องให้เจ้าบอกหรอก!” ฮวาเซียงเซียงเดินไปข้างหน้าด้วยความโมโห จี้จือฮวนถอนหายใจออกมา การปฏิวัติยังไม่สำเร็จ สหายยังต้องพยายามต่อไป

“พวกเจ้าสองคนคุยกันให้รู้เรื่องก่อนดีหรือไม่ ข้าจะไปเดินเล่นรอบจวนของเจ้ารอ? ไม่อย่างนั้นพวกเจ้าพูดไปฮึดฮัดไป จะคุยเรื่องการค้ากันได้อย่างไร”

เซียวเย่เจ๋อก็คิดจะหาโอกาสพูดกับฮวาเซียงเซียงให้ชัดเจนเหมือนกัน “เช่นนั้นก็ได้ ให้หรงหรงพาเจ้าไปเดินเล่นก่อน ข้าเห็นนางชอบเจ้ามาก น้อยนักที่นางจะสนิทสนมกับคนอื่นเช่นนี้”

ปกติแล้วเซียวหรงหรงเป็นคนหยิ่งทะนงจะตายไป อย่าว่าแต่ช่วยแนะนำเรื่องการแต่งบ้านให้คนอื่นเลย แค่คนที่ทำให้นางกระตือรือร้นเช่นจี้จือฮวนนั้นก็มีไม่มากนัก

“ได้ ข้าเห็นว่าน้องสาวเจ้าก็นิสัยดีใช้ได้ เจ้าไปเถอะ”

เซียวเย่เจ๋อรีบเดินตามฮวาเซียงเซียงไป พวกเสี่ยวลิ่วจื่อเห็นดังนั้นก็คิดจะตามไปด้วย จี้จือฮวนจึงขวางเอาไว้ “จะตามไปทำไมกัน อย่าทำให้คุณหนูใหญ่ของพวกเจ้าเสียเรื่อง”

หากฮวาเซียงเซียงไม่พอใจ คงให้คนตัดแขนเซียวเย่เจ๋อไปนานแล้ว จะโมโหเช่นนี้หรือ

เสี่ยวลิ่วจื่อรู้สึกประหลาดใจ จี้จือฮวนจึงปัดมือไปมา “ตามข้าไปเดินเล่นในสวนเถอะ”

นางหันไปยิ้มให้กับเซียวหรงหรง “แม่นางเซียว รบกวนแล้ว”

เซียวหรงหรงส่ายหน้าคอแทบหัก ก่อนจะเอ่ยด้วยความเขินอาย “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ คนกันเองทั้งนั้น คุณชายจี้เชิญตามข้ามาเจ้าค่ะ”

เสี่ยวลิ่วจื่อตัวสั่นขึ้นมา ก่อนจะเอ่ยกับอาอู๋ “เหตุใดข้าจึงรู้สึกว่า…แม่นางเซียวผู้นี้มีบางอย่างแปลก ๆ กับแม่นางจี้ของเราเลยล่ะ?”

.

.