ตอนที่ 1 เป็นถึงสายลับกลับมีค่าแค่สามสิบเหวิน

“เจ้านี่จะตายมิตายแหล่อยู่แล้ว เจ้ายังจะกล้าตั้งราคาถึงหนึ่งตำลึงเงินอีกอย่างนั้นหรือ?”

“ข้าให้แค่สามสิบเหวิน เจ้าจะขายหรือไม่ก็แล้วแต่เจ้า”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เด็กชายที่อายุเพียงห้าถึงหกขวบก็ถลึงตามองทันที เขาคิดที่จะต่อรองราคาอีกครั้ง แต่เด็กสาวข้าง ๆ กลับดึงเขาเอาไว้ แล้วเอ่ยกับพ่อค้าคนกลางทั้งสองคนนั้นว่า “ตกลง สามสิบเหวินก็สามสิบเหวิน”

จากนั้นหวังเอ้อหู่และเจียงหมาจื่อจึงรีบควักเงินจ่ายให้แก่พวกเขาทันที

เด็กสาวรีบคว้าเงินนั้นมาแล้วลากน้องชายให้วิ่งตามออกไปอย่างรวดเร็ว

ส่วนสตรีที่ถูกพวกนางขายไปผู้นั้น ก็แล้วแต่เวรแต่กรรมแล้วกัน!

ใครใช้ให้นางเป็นคนเลวทรามต่ำช้าและใจร้ายกันเล่า ขนาดสวรรค์ยังไม่สนใจใยดีปล่อยให้นางล้มหน้าประตูจนหัวแตกเลือดออกเสียขนาดนั้นเลย!

เช่นนั้นก็อย่ามาโทษว่านางใจดำก็แล้วกัน นางก็แค่พยายามจะปกป้องคนในครอบครัวเท่านั้น

เด็กชายถูกเด็กสาวดึงจนเซไปเซมา แต่สองขาก็วิ่งตามหลังมาติด ๆ “พี่หญิง เราขายแม่เลี้ยงไปแล้วมิใช่หรือ เหตุใดเราต้องวิ่งหนีกันอีกล่ะ?”

อาอินได้ยินแบบนั้นก็ตีไปที่หน้าผากของน้องชายเบา ๆ “ถ้าไม่วิ่งแล้วจะให้รออะไรเล่า สองคนนั้นเป็นพ่อค้า ไม่แน่อาจจะจับเราไปขายด้วยก็ได้ ฝนใกล้จะตกแล้ว รีบกลับบ้านเร็วเข้า!”

…

เสียงดังรบกวนลอยเข้าหู ฝนเม็ดใหญ่ราวกับเม็ดถั่วตกลงมากระทบตัว จี้จือฮวนพยายามลืมตาด้วยความงุนงง แต่กลับไร้ซึ่งเรี่ยวแรง

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

อพาร์ทเมนต์ระดับไฮเอนด์ของนางมีฝนรั่วได้อย่างไรกัน?!

ความเจ็บปวดที่ท้ายทอยทำให้นางไม่มีเรี่ยวแรงจะลุกขึ้น พริบตาต่อมาก็ถูกคนลากลงจากเกวียน

“เฮ้… แม้ว่าใบหน้านี้จะดูอัปลักษณ์น่าเกลียดน่ากลัว แต่ว่ารูปร่างกลับงดงามใช้ได้เลยทีเดียว เจ้าว่า….พวกเราลองมาสนุกกันก่อนดีหรือไม่?” เจียงหมาจื่อเอ่ยออกมาอย่างหื่นกระหาย

หวังเอ้อหู่ถูมือไปมาด้วยความหนาว เพราะฝนที่ตกลงมาทำให้พวกเขาไม่สามารถเดินทางต่อได้ เมื่อได้ยินเช่นนี้เขาจึงเอ่ยออกมาอย่างอารมณ์เสียว่า “ครั้งที่แล้วเจ้าเริ่มก่อนไปแล้ว ครั้งนี้ต้องเป็นข้า”

เจียงหมาจื่อปลดสายรัดเอวออก “ได้ ๆ ๆ ถ้าเช่นนั้นเจ้าจัดการด้านล่าง ข้าจัดการด้านบนเอง”

เขาพูดด้วยรอยยิ้มที่น่าสะอิดสะเอียน ก่อนที่มือข้างหนึ่งจะคว้าหมับจับเข้าที่หน้าอกของจี้จือฮวน

“อัปลักษณ์ถึงเพียงนี้ไม่รู้ว่าสามีของนางถอดกางเกงลงได้อย่างไร ฮ่า ๆ ๆ!” กล่าวจบหวังเอ้อหู่ก็ฟาดไปที่ก้นของจี้จือฮวนหนึ่งครั้ง

เจียงหมาจื่อเลียริมฝีปากและกล่าวออกมาว่า “จับนางนอนคว่ำก่อน เจ้าดูสิ ก้นของนางต้องเด็ดมากเป็นแน่! ฮ่า ๆ ๆ”

เสียงหัวเราะได้ใจของชายฉกรรจ์ทั้งสองดังก้องอยู่ข้างหู ภายในใจของจี้จือฮวนตอนนี้กำลังมีไฟโทสะลุกโชน นางลอบกำหมัดแน่น

“เจ้าขยับเท้าออกไปหน่อย ขวางทางเช่นนี้ข้าจะแสดงฝีมือได้อย่างไรกัน”

หวังเอ้อหู่ผลักเจียงหมาจื่อออก แล้วคว้าร่างของจี้จือฮวนขึ้นมา

หวังเอ้อหู่ปลายตามองจี้จือฮวนที่กำลังสลบไสลไม่ได้สติ ก่อนจะแสยะยิ้มออกมาอย่างน่าขนลุก แต่ก่อนที่จะได้ลงมือ จี้จือฮวนกลับคว้ามือของหวังเอ้อหู่ที่ยื่นมาเอาไว้ จากนั้นก็ยกเท้าข้างหนึ่งขึ้นและถีบเขาจนกลิ้งไปกับพื้น

เจียงหมาจื่อที่เพิ่งถอดกางเกงออก เมื่อเห็นดังนั้นก็คิดจะเข้ามาช่วย แต่กลับถูกจี้จือฮวนกระชากสายคาดเอวของเขามา พลางหมุนตัวไปด้านหลังอย่างคล่องแคล่วว่องไว ก่อนจะรัดคอของเขาเอาไว้แน่น

เจียงหมาจื่อพยายามดิ้นรนขัดขืนอย่างสุดกำลัง แต่จี้จือฮวนก็ดึงปลายสายคาดเอวทั้งสองด้านเอาไว้อย่างมั่นคง อาศัยจังหวะตอนที่เจียงหมาจื่อดิ้นรนไปมาดึงสายคาดเอวให้แน่นขึ้นไปอีก

เพียงไม่นานเสียงคอหักดังกร๊อบก็ดังขึ้น เจียงหมาจื่อดวงตาเบิกโพลง ลิ้นจุกปาก ร่างของเขาล่วงลงไปทับร่างของหวังเอ้อหู่พอดี

จี้จือฮวนไม่ได้หยุดเพียงแค่นั้น นางคุกเข่าลงบนร่างของเจียงหมาจื่อ ใช้น้ำหนักตัวของคนสองคนทำให้หวังเอ้อหู่ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ จากนั้นก็จับหัวของหวังเอ้อหู่แล้วบิดไปทางซ้ายอย่างแรง

ศาลามุงจากที่เดิมทีเป็นที่พักผ่อนสำหรับผู้สัญจรผ่านไปมา ในที่สุดก็กลับคืนสู่ความสงบ

“อยากหลับนอนกับข้า ก็ต้องดูก่อนว่าพวกเจ้าจะมีชีวิตรอดไปได้หรือไม่”

ในขณะที่จี้จือฮวนนั่งลงนั้น ความทรงจำต่าง ๆ ก็หลั่งไหลเข้ามาในสมองราวกับโดนคลื่นยักษ์ซัดสาดก็มิปาน

ที่นี่คือราชวงศ์ต้าจิ้นที่ไม่มีอยู่ในประวัติศาสตร์ เจ้าของร่างเดิมเป็นคุณหนูใหญ่ของจวนจี้กั๋วกง2 แต่น่าเสียดายที่เสียโฉมและมีดวงอัปมงคล จึงได้รับการขนานนามว่าเป็นหญิงสาวที่อัปลักษณ์ที่สุดในเมืองหลวง

นางถูกบังคับให้นั่งเกี้ยวเจ้าสาวเพื่อแต่งงานกับคนที่นอนเป็นผัก ทำให้นางกลายมาเป็นแม่เลี้ยงอย่างไม่เต็มใจนัก และด้วยความที่นางไม่พอใจ ทำให้นางยิ่งทวีความร้ายกาจขึ้นเรื่อย ๆ ไม่เพียงทำร้ายเด็ก ๆ เท่านั้น แต่นางยังพยายามฆ่าสามีที่นอนเป็นผักอยู่บนเตียงอีกด้วย

เดี๋ยวก่อนนะ ทำไมเนื้อเรื่องถึงดูคุ้น ๆ เช่นนี้? นี่มันตัวประกอบของนิยายเรื่อง ‘ฮองเฮาเจ้าเล่ห์’ ที่นางอ่านก่อนนอนหลับไปไม่ใช่หรือ?!

เวลานี้นางได้มาอยู่ในร่างของคนที่มีชื่อเดียวกัน และเนื้อเรื่องในตอนนี้ก็ตรงกับตอนที่ร่างนี้ของนางถูกจอมวายร้ายในอนาคตนำมาขาย!

มิน่าเล่าเมื่อครู่อารมณ์ความโกรธแค้นที่ไม่ใช่ของนางถึงได้พลุ่งพล่านขึ้นมาในชั่วพริบตา

ในเนื้อเรื่องช่วงนี้ เจ้าของร่างเดิมจะถูกพ่อค้าคนกลางรังแก จากนั้นก็ถูกขายต่อเข้าไปอยู่ในซ่องชั้นต่ำ ใช้ชีวิตอย่างมืดมน จุดจบเป็นอย่างไรนั้นไม่มีใครรู้

ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกไร้ค่า นางเป็นถึงสมาชิกของหน่วยสืบราชการลับ เพียงแค่อยากจะใช้วันหยุดที่หาได้อย่างยากยิ่งนอนนิ่ง ๆ อยู่กับบ้าน และเพียงแค่อ่านนิยายไปเล่มหนึ่งเท่านั้น แต่กลับต้องมาอยู่ในโลกที่บัดซบเช่นนี้

จี้จือฮวนไม่เสียใจเลยที่ลงมือฆ่าคนเลวสองคนนี้

เพียงแต่เมื่อครู่ใช้แรงมากไปหน่อย หลังจากหายใจเข้าลึก ๆ แล้ว นางจึงลุกขึ้นอย่างโซซัดโซเซ และจัดการกับเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นอย่างลวก ๆ

เมื่อมองดูสายฝนที่โปรยปรายลงมาและหมู่บ้านชนบทที่ไม่คุ้นเคยด้านนอก จี้จือฮวนก็นึกถึงบ้านของเจ้าของเดิมขึ้นมาได้จากความทรงจำของนาง จากนั้นจึงก้าวเท้าหนักบ้างเบาบ้างเหยียบย่ำไปบนดินโคลน

…

ณ กระท่อมมุงหญ้าผุพัง

ดวงตาของอาชิงกลอกไปมา “พี่หญิง ท่านนับซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบแล้ว เป็นสามสิบเหวินไม่ผิดใช่หรือไม่?”

อาอินพยักหน้ารับ “ไม่ผิด เงินนี่พวกเราเก็บเอาไว้ เดี๋ยวเราเอาสินเดิม3 ของสตรีผู้นั้นออกมาขาย ก็จะสามารถรักษาท่านพ่อได้แล้ว”

อาชิงพยักหน้ารับรู้ด้วยใบหน้าเคร่งขรึม “นางจะถูกขายไปที่ใดหรือ?”

อาอินกลอกตามองบน “สตรีเลวทรามเช่นนั้นจะไปที่ไหนก็ไป นางอัปลักษณ์ออกปานนั้น จะคู่ควรกับท่านพ่อของเราได้อย่างไร เจ้าคงไม่ได้เป็นห่วงนางใช่หรือไม่?”

“ไม่อยู่แล้ว ข้ากลัวว่านางจะถูกขายไปไม่ไกลพอ หากนางหนีกลับมาได้จะทำเช่นไร?”

แอ๊ด…

ประตูไม้เก่าทรุดโทรมถูกลมพัดจนเปิดออก อาชิงเงยหน้าขึ้นมองไปทางประตู แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งตกใจ เขากลัวจนต้องเกาะพี่สาวที่อยู่ข้าง ๆ เอาไว้

อาอินเองก็ตกใจเช่นกัน แม่เลี้ยงที่เดิมควรถูกขายไปแล้ว เหตุใดจึงกลับมาได้อีก!

จี้จือฮวนนอกจากจะเปียกโชกไปทั้งตัวแล้ว ยังมีเลือดไหลลงมาจากหน้าผากอีกด้วย ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ ใบหน้าซีดขาวราวกับผี แต่กลับมองพวกเขาสองคนพลางหัวเราะออกมา

จี้จือฮวนที่เพิ่งมาถึงหน้าประตูบ้าน เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้นก็หัวเราะออกมาด้วยความโกรธทันที

นางลืมไปได้อย่างไรว่าเจ้าเด็กสองคนนี้จะกลายเป็นจอมวายร้ายผู้ยิ่งใหญ่ในช่วงหลังของนิยาย คนหนึ่งเป็นถึงเทพีนักรบแห่งสงครามผู้ทรงพลัง อีกคนก็เป็นราชาพิษผู้อยู่ยงคงกระพันจากพิษทั้งปวง และสามารถต้านทานพิษกู่ได้

แม้แต่คำที่พูดออกมายังแฝงไปด้วยความชั่วร้าย หากคนที่อีกฝ่ายพูดถึงไม่ใช่จี้จือฮวน นางคงกระโดดออกมาส่งเสียงร้องสนับสนุนพวกเขาไปแล้ว

“ผี พี่หญิง นางกลายเป็นผีไปแล้ว!”

หึ! ถึงพวกเจ้าจะเป็นจอมวายร้าย แต่ก็ยังไม่ได้รับการฝึกฝนจนเก่งกาจ ข้าที่เป็นแม่เลี้ยงจะจัดการพวกเจ้าไม่ได้เชียวหรือ?

จี้จือฮวนก้าวเข้าไปด้านใน แล้วยื่นมือออกมาพลางกล่าวว่า “เอาเงินที่ขายข้าคืนมา”

อาอินสงบสติอารมณ์ลงอย่างรวดเร็ว และมองไปที่เงาบนพื้น “ท่านยังไม่ตาย เหตุใดท่านต้องมาแกล้งหลอกให้พวกข้าตกใจด้วย”

จี้จือฮวนกระดิกนิ้ว พลางเอ่ยอย่างหมดความอดทน “เอาเงินมา”

อาอินซ่อนเงินไว้ที่ด้านหลังทันที “ข้าไม่ให้ สตรีชั่วร้ายเช่นท่าน หากได้เงินไปแล้วก็มีแต่จะเอาไปซื้อของกินคนเดียวใช่หรือไม่?!”

ไม่ยอมให้ …คิดว่านางไม่มีวิธีจัดการอย่างนั้นหรือ?

จี้จือฮวนเข้าไปจับตัวเด็กผู้หญิงตัวเล็กเอาไว้ อาศัยตอนที่เด็กทั้งสองคนกำลังจะกัดนาง คว้าเงินสามสิบเหวินนั้นมาได้

“เงินค่าตัวข้า เรื่องอะไรต้องให้เจ้าด้วย”

อาอินโกรธจนตาแดงก่ำ “เงินนั่นเอาไว้รักษาท่านพ่อ สตรีชั่วร้ายเช่นท่านเหตุใดถึงไม่ตาย ๆ ไปซะ!”

จี้จือฮวนเงยหน้าขึ้นมองไปที่เตียงที่คลุมด้วยผ้าขาด ๆ ตรงหน้า สิ่งนั้นมันเรียกว่าเตียงได้ด้วยหรือ มันดูเหมือนบานประตูที่มีเครื่องนอนอยู่ด้านบน ส่วนด้านล่างก็มีม้านั่งสองตัวค้ำเอาไว้

บนเตียงมีคน ๆ หนึ่งนอนอยู่ จี้จือฮวนก้าวเข้าไปด้านใน เตรียมที่จะเปิดผ้าม่านออกเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับสามีของเจ้าของร่างเดิมกันแน่…

————————————————

[1] เหวิน (文) เป็นค่าเงินจีนสมัยโบราณ 1000 เหวิน = 1 ตำลึงเงิน

[2] กั๋วกง (国公) เป็นตำแหน่งสูงสุดที่ขุนนางจะได้รับพระราชทานจากฮ่องเต้ ซึ่งมอบให้แก่ขุนนางที่มีความดีความชอบ

[3] สินเดิม (嫁妆) เป็นทรัพย์สินส่วนตัวของเจ้าสาว โดยครอบครัวจะจัดให้ยามแต่งงานออกไป

Novel Kingdom Publisher
ข้อความถึงนักอ่าน
Novel Kingdom Publisher
นิยายเรื่องนี้อ่านฟรีจนจบจ้า!!