บทที่ 50 – ซากปรักหักพังมีเดีย

ขณะนี้ผมกำลังนั่งอยู่ที่ล็อบบี้กิลด์ จ้องมองไปยังคำขอบางอย่าง

ขณะที่กำลังไตร่ตรอง วันนี้เป็นอีกครั้ง ลิลลี่กำลังเล่นกับแมวอ้วนตัวนั้นที่มุมห้องอย่างมีความสุข

“ดูเหมือนนายจะมีความคิดลึกล้ำนะคุโรโน่ซัง”

เมื่อผมหันกลับไปมอง แฮรี่กำลังยืนอยู่ตรงนั้น มันสมองของไอร์ซเบลเดอร์ เนื่องจากเขาไม่มีธนูอยู่กับตัว เขาอาจจะมาดูภารกิจหรือรับประทานอาหารกลางวัน

สมาชิกคนอื่นๆ อาจไปที่ร้านไอเทมหรือช่างตีเหล็กเพื่อเตรียมการอื่นๆ

“ใช่ ภารกิจนี้ดึงดูดสายตาผม ผมเลยคิดว่าจะรับหรือไม่” (คุโรโนะ)

“—–สำรวจพื้นที่ใหม่ในซากปรักหักพังของมีเดียใช่ไหม” (แฮร์รี่)

แฮร์รี่นั่งตรงข้ามผมขณะอ่านเอกสาร

“ข้าได้ยินเกี่ยวกับพื้นที่ใหม่ที่ถูกค้นพบเมื่อเดือนที่แล้ว” (แฮร์รี่)

แทบไม่มีอะไรเหลือจากซากปรักหักพังมีเดียเหนือพื้นโลกยกเว้นหน้าผา แต่คุณค่าที่แท้จริงของมันอยู่ใต้ซากปรักหักพังในใจกลางใต้ดิน

ศูนย์กลางใต้ดินไม่ได้สร้างขึ้นโดยใช้ถ้ำหรือโพรงแต่เป็นธรณีประตูที่เกิดจากคนสร้างขึ้นเพียงอย่างเดียว

ในโลกที่แตกต่างนี้ อารยธรรมโบราณที่ครอบครองเทคโนโลยีขั้นสูงเคยมีอยู่

ทวีปแพนดอร่าในปัจจุบันไม่มีความสามารถในการสร้าง จีโอฟรอนท์ ดังกล่าว แต่มีอยู่ในสมัยโบราณ อย่างไรก็ตาม อารยธรรมโบราณนี้ไม่ใช่อารยธรรมที่ก้าวหน้าในด้านวิทยาศาสตร์ เช่น การผลิตรถยนต์ที่บินได้ ฯลฯ แต่มีความก้าวหน้าในด้านเวทมนตร์

(TL: จีโอฟรอนท์ ” เป็นศัพท์ในชีวิตจริง เป็นคำภาษาอังกฤษที่ผลิตในญี่ปุ่น หมายความว่า “พื้นที่ใต้ดินที่ผู้คนสามารถใช้เพื่อการอยู่อาศัย การผลิต ฯลฯ” Evangelion!? )

และด้วยเหตุนี้ เฉพาะในซากปรักหักพังของอารยธรรมขั้นสูงที่มีมนต์ขลังเท่านั้นที่จะพบเวทมนตร์ที่ใหญ่พอที่จะส่งผมกลับบ้านได้

“ลองคิดดู คุโรโน่ซังกำลังค้นหาการเคลื่อนย้ายแบบโบราณและอัญเชิญเวทย์มนตร์ใช่ไหม” (แฮร์รี่)

“ใช่ กำลังคิดว่าบางทีอาจจะพบเป้าหมายของผมที่นั่น” (คุโรโนะ)

สิ่งของดังกล่าวยังไม่ได้ถูกค้นพบในซากปรักหักพังมีเดีย แต่ไม่มีใครรู้ว่ามีอะไรอยู่ในพื้นที่ใหม่ที่ยังไม่ได้สำรวจ ดังนั้นความน่าจะเป็นจึงไม่ใช่ศูนย์

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไรที่จะยอมรับสิ่งนี้”

“นั่นอาจจะเป็นเช่นนั้น แต่ความจริงที่ว่าแม้แต่นักผจญภัยระดับ 1 ก็ได้รับอนุญาต มันกำลังรบกวนผม”

ระดับอันตรายของซากปรักหักพังมีเดียคือระดับ 4 ดันเจี้ยนสูงสุดที่ผมเคยเข้าไปอยู่ที่ระดับ 4

แม้ว่าถ้าผมร่วมกับลิลลี่ เราก็สามารถเอาชนะซาลาแมนเดอร์ได้ ดังนั้นระดับอันตรายจึงไม่ใช่ปัญหาจริงๆ แต่…………

“อืม มันน่าสงสัยจริงๆ” (แฮร์รี่)

“ใช่มั้ย” (คุโรโนะ)

เป็นดันเจี้ยนระดัย 4 และพื้นที่ที่ยังไม่ได้สำรวจ (แม้ว่าจะเป็นเวลา 1 เดือนแล้วนับตั้งแต่ถูกค้นพบ ดังนั้นผมจะไม่ได้ไปเป็นคนแรก) ดังนั้นอันตรายจะยิ่งสูงขึ้น โดยปกติแล้ว แม้แต่กระเป๋าสัมภาระก็ต้องมีระดัย 2 อย่างน้อย แต่กลับกัน พวกเขามักจะบอกว่าใครๆ ก็สบายดี ดังนั้นมันเลยรู้สึกผิดธรรมชาติไปหน่อย

“ผมไม่ต้องการที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องยุ่งยากอีกต่อไป” (คุโรโนะ)

“ฮ่าฮ่า คุโรโน่ซังเป็นคนรอบคอบอย่างไม่คาดคิดมาก่อน” (แฮร์รี่)

“นายหมายความว่าอย่างไรโดยไม่คาดคิด? นายเห็นผมเป็นคนงี่เง่าจริงๆเหรอ?”

ผมยังคงเป็นนักเวทย์ นายรู้ไหม! นั่นควรให้ภาพลักษณ์ที่ชาญฉลาดแก่ผมไม่ใช่หรือ

“อย่างน้อยที่สุด นายดูไม่เหมือนผู้วิเศษจริงๆ คุโรโน่ซัง นายมีรูปร่างที่ใหญ่และแข็งแรงมาก คนที่มีร่างกายแบบนายมักจะเป็นนักดาบหรือนักรบ” (แฮร์รี่)

เมื่อมองไปรอบๆ ผมเห็นนักรบฝีมือดีจำนวนมากกำลังดื่มชาร่วมกับนักผจญภัยคนอื่นๆ อย่างดุเดือด

“ทั้งๆ ที่ผมไม่ได้ฝึกร่างกายเป็นพิเศษเหมือนกัน” (คุโรโนะ)

อันที่จริงผมตั้งใจเรียนวิชาเวทย์มนตร์อย่างหนัก

“แต่หน้าตาก็สำคัญนะ” (คุโรโนะ)

“ไม่ต้องคร่ำครวญมากเกี่ยวกับมัน เฮ้ อย่างน้อยนายจะไม่ถูกล้อเลียนด้วยใบหน้าก้าวร้าวของนาย” (แฮร์รี่)

“ไม่ ผมอยากหุ่นดีเหมือนแฮร์รี่”

“ข้าเป็นฮาร์ปี้ ดังนั้นนี่คือร่างมาตรฐาน”

อาจเป็นเพราะว่าพวกมันมีจุดมุ่งหมายเพื่อโบยบิน ฮาร์ปี้มักมีรูปร่างเพรียวบาง

เมื่อเทียบกับมนุษย์แล้ว พวกมันมีกล้ามเนื้อและไขมันน้อยกว่าอย่างแน่นอน ความแตกต่างของเผ่าพันธุ์สามารถเห็นได้ในสิ่งอื่นนอกเหนือจากรูปลักษณ์ภายนอกเช่นกัน

อนึ่ง เวทมนตร์ของแฮร์รี่คือเวทมนตร์แห่งลม ด้วยความช่วยเหลือของเวทมนตร์แห่งลม คันธนูของแฮร์รี่สามารถยิงอย่างรวดเร็วและเสริมความแข็งแกร่งให้กับลูกธนู

“กลับมาเข้าเรื่อง คิดยังไงกับภารกิจนี้” (คุโรโนะ)

“อืม ข้าคิดว่ามันคงจะดีถ้าเป็นคุโรโนะซัง และถ้าลิลี่ซังอยู่ด้วยกัน ก็ไม่ต้องกลัวว่าจะถูกหลอก” (แฮร์รี่)

เห็นได้ชัดว่านางฟ้าไม่คบหากับคนไม่ดี นั่นไม่ใช่แค่ตำนานแต่จริง ๆ แล้วค่อนข้างจริง พวกเขาสามารถอ่านหัวใจและความรู้สึกของฝ่ายตรงข้ามและสามารถใช้กระแสจิตเพื่อให้พวกเขาสามารถมองผ่านบุคคลด้วยการพบกันเพียงครั้งเดียว

“ผมเดาว่า ในกรณีที่เลวร้ายที่สุด ถ้าลูกค้าหนีไป กิลด์จะจัดการมัน ดังนั้นอย่างน้อยผมก็จะได้รับรางวัล”

แม้ว่าสัตว์ประหลาดที่อันตรายจะปรากฏตัว อย่างน้อยผมก็สามารถวิ่งหนีไปได้ แม้ว่าจะทำอะไรไม่ถูกถ้าเกิดเหตุการณ์เหมือนอยู่ในถ้ำ แต่การคิดมากไม่ใช่นิสัยของนักผจญภัย

ด้วยความหวังเล็กๆ น้อยๆ ผมจึงตัดสินใจยอมรับภารกิจ

“อ่า แต่คุโรโนะซัง นายต้องไม่กังวลแค่เรื่องภารกิจ”

“หะ?”

“นายรู้เกี่ยวกับตำแหน่งของซากปรักหักพังมีเดียหรือไม่”

“ถึงจะเป็นครั้งแรกที่ผมไปที่นั่นจริงๆ แต่—-”

ตามแผนที่ มันค่อนข้างใกล้กับเมืองหลวงเดดาลัส

“เกี่ยวกับเรื่องนั้น ดูเหมือนว่าการเข้าและออกจากเดดาลัสจะถูกจำกัดในตอนนี้”

“นายหมายความว่ายังไง”

“ข้าไม่รู้รายละเอียด แต่กองทัพมนุษย์จากทวีปอาร์คกำลังต่อสู้กับพวกเขาอยู่”

“อะไรนะ? พวกเขาไม่ได้ถูกปิดกันไว้ที่เวอร์จิเนียเหรอ?”

“มันควรจะเป็นแบบนั้น แต่ข้าสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น?”

“เป็นไปได้ไหมว่าสถานการณ์เปลี่ยนไป?”

“ใช่ เห็นได้ชัดว่า พวกหัวกะทิของกองทัพได้ฝึกฝนและราชามังกรก็อยู่ที่นั่นด้วย ในการต่อสู้กับมังกร พวกเขาต้องนำสิ่งที่มีความแข็งแกร่งมาสู่มังกรอย่างแน่นอน”

“มังกร……..”

ความแข็งแกร่งของผมมากกว่าซาลาแมนเดอร์ระดับ 4 เล็กน้อย หากเป็นมังกรที่สามารถเป็นราชาได้ อย่างน้อยก็จะต้องมีระดับ 5 ซึ่งก็แข็งแกร่งที่สุดในอันดับนั้นเช่นกัน

แม้ว่าฉันจะไม่รู้แน่ชัดว่ามันแข็งแกร่งแค่ไหน แต่บางทีฉันอย่างน้อย 100 คนอาจจำเป็นต้องเผชิญเรื่องแบบนั้น

“บางที พวกเขากำลังอยู่ระหว่างการเจรจา อาจเป็นข่าวลือทั่วไป” (แฮร์รี่)

การเจรจาสามารถทำได้เฉพาะในหมู่ผู้ที่มีระดับเท่ากัน

หากข่าวลือนั้นถูกต้อง แสดงว่ากองทัพมนุษย์มีความแข็งแกร่งระดับเดียวกับกองทัพเดดาลัสหรือไม่?

พวกเขาส่งกองกำลังทหารที่แข็งแกร่งมาและลดกำลังภายในประเทศลง? ไม่ หากเป็นกรณีนี้ มันคงจบลงเมื่อพวกเขาโจมตีเมื่อครึ่งปีก่อน

นั่นหมายความว่า ในครึ่งปีนั้น สถานการณ์ในเวอร์จิเนียหรือเดดาลัสมีการเปลี่ยนแปลง

มันเป็นการเปลี่ยนแปลงแบบไหน? ผมอาตจะไม่เข้าใจเลยเพราะว่าตัวเองก็มาที่นี่ได้ไม่นาน

“อย่างไรก็ตาม บรรยากาศรอบ ๆ เดดาลัสตอนนี้ไม่ค่อยดีนัก แม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่นายควรระวังมากกว่าที่ทำภารกิจ” (แฮร์รี่)

“เข้าใจแล้ว ขอบคุณที่เตือน ถ้าผมรู้อะไรบางอย่างระหว่างทาง ผมจะบอกนาย”

หลังจากตัดสินใจยอมรับภารกิจ ผมก็เตรียมการในช่วงที่เหลือของวัน และออกจากหมู่บ้านไอซ์สในวันรุ่งขึ้น

“—–เอาละ ถ้าอย่างนั้น ได้โปรดทำงานให้หนักนะคุโรโน่ซัง”

เมื่อยอมรับภารกิจอย่างเป็นทางการแล้ว เนียรโกะซึ่งยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ก็รับใบรับรอง

เมื่อคุณรับภารกิจในดินแดนอันไกลโพ้น ใบรับรองดังกล่าวจะออก

สิ่งนี้เป็นครั้งแรกสำหรับฉัน แต่เนื่องจากฉันจะใส่ใบรับรองในพื้นที่เงาอยู่แล้ว มันจึงไม่สำคัญมากนัก

“แต่ซากปรักหักพังมีเดียนั้นอยู่ไกลมาก~ นายจะไม่กลับมาที่หมู่บ้านอีกสักพักใช่ไหม” (เนียรโกะ)

“ใช่ ถ้าฉันโชคร้าย ฉันอาจจะไม่กลับมาจนถึงเดือนหน้า”

“นั่นไม่ใช่เรื่องดี โปรดกลับมาในเทศกาล!”

“ใช่ ผมอยากมีส่วนร่วมในเทศกาลนี้เหมือนกัน”

“ถูกต้องแล้ว! เรากำลังมุ่งหวังที่จะลิ้มลองเมนูทั้งหมดของแผงลอยทั้งหมด!

“นี้เธอกำลังพยายามเกาะผมกินอยู่”

“หยาบคาย! ฉันเป็นผู้หญิงที่จ่ายครึ่งบิลได้หมด! แต่ถ้านายเลี้ยงฉันนิดหน่อย มันจะเพิ่มความประทับใจ อย่าลืมสิ่งนั้น”

ผมจะทำอย่างไรหลังจากเลี้ยงอะไรแบบนั้น? เธอจะเล่น ‘มือ’ ไหม? (T/N: ไม่สามารถอธิบายได้ดีกว่านี้ แต่โดยพื้นฐานแล้วคุโรโนะก็ล้อเล่นเกี่ยวกับวิธีที่เจ้าของสัตว์เลี้ยงของพวกเขาสอนสัตว์เลี้ยงของพวกเขาให้ยกมือและจับมือกับพวกมัน บรรดาผู้ที่เป็นเจ้าของสุนัขหรือแมว น่าจะเข้าใจมากขึ้น)

“ถ้าภารกิจนี้ผ่านไปด้วยดี ผมจะเลี้ยงเครื่องดื่มเธอสักครั้ง” (คุโรโนะ)

“อย่างที่คุโรโนะซังคาดไว้! นี้คิอสัญญานะ!”

“ถ้ามันเป็นไปด้วยดีเท่านั้น โอเคไหม”

“ทุกอย่างปกติดี! คุโรโนะซังสามารถทำเควสสืบสวนได้อย่างง่ายดาย!”

“ผมหวังอย่างนั้น ตอนนี้ผมจะไปเดี๋ยวนี้เพราะลิลลี่กำลังรออยู่ด้วย”

“เอาละ ดูแลตัวเองด้วยคุโรโน่ซังด้วย”

อีกครั้งด้วยเสียงอันทรงพลังของ เนียรโกะ ที่อยู่ข้างหลังผม ผมออกจากกิลด์

เมื่อเปิดประตู สมาชิกของ ไอร์ซ เบลเดอร์ ก็มาที่นี่

“ออกไปทำภารกิจเหรอคุโรโน่”

“ใช่ ซากปรักหักพังมีเดีย”

“คราวนี้มันไปยังสถานที่ที่ห่างไกลอย่างผิดปกติ มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า”

ถ้ามันเป็นเควสที่ดีก็บอกข้าสิ นัยน์ตาของนีโน่บอกเป็นนัยๆ

“เป็นการค้นหาส่วนตัว ยิ่งไปกว่านั้น ตัวเควสเองก็ดูน่าสงสัย ถ้าไม่มีเหตุผลของตัวเอง ผมคงเพิกเฉย”

“อย่างนั้นเหรอ? ระวังตัวด้วย นายจะสามารถกลับทันเทศกาลนี้ไหม”

“นั่นเป็นแผน ผมลงเอยด้วยการสัญญากับเนียรโกะว่าจะเลี้ยงเธอสักครั้ง”

“เข้าใจแล้ว—–เดี๋ยวก่อน นั่นหมายความว่านายจะได้อยู่กับเนียรโกะ ในช่วงเทศกาล!?”

“เอ่อ……..ขอโทษ”

ผมตระหนักได้แล้ว แย่จัง เหมือนกับว่าฉันได้ขโมยของนีโน่และเชิญเธอไป

“ไอ้เหี้ย!!!”

นิโนะที่เริ่มร้องไห้ ต่อยหมัดแมวของเขาซึ่งผมตัดสินใจรับ

“ขอโทษด้วยเรื่องเนียรโกะ งั้นนายพยายามจะชวนเธอไปด้วยทุกสิ่งทุกอย่างที่นายมี” (คุโรโนะ)

“นายทำให้มันยากขึ้นกว่าเดิม!”

“ถ้าเธอปฏิเสธ วันนั้นฉันจะช่วยนายเองไม่ว่าอย่างไร”

“…..จริงเหรอ?”

“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผม”

เราจับมือกัน ฉันยังคงหยั่งรากลึกในความรักของคุณ คุณรู้ไหม

“ฮ่าฮ่า ตามปกติแล้วเขาจะดูน่าสมเพชเมื่อพูดถึงเนียร์โกะ ทิ้งคนไร้ความสามารถนั่นไว้ซะ คุโรโน่ก็เลี้ยงฉันด้วย~”

“อย่าเรียกข้าว่าคนไร้ความสามารถ เอเทน” (นิโน่)

“คุโรโน่ ได้โปรด~” (เอเทน)

“อย่าเมินข้านะ!!”(นิโน่)

เอเทนผลักนิโน่ ออกไปพร้อมกับคทาของเธอและมองมาที่ผมด้วยตาที่โต ดวงตาคู่นั้นดูจริงจังมาก

“…..เพียงครั้งเดียว ตกลงไหม”

“เย้! เป็นสัญญานะ!”

เธอส่งยิ้มกว้าง แต่หลอกผมไม่ได้หรอก เอเทนกำลังมองหาสาเกที่แพงที่สุดในหมู่บ้านในใจเธออยู่แน่ๆ

บางทีผมก็เคือง……..

“คุโรโน่ซัง นายจะไปทำภารกิจนั้นใช่ไหม” (แฮร์รี่)

“อืม ใช่”

แฮร์รี่ถามด้วยใบหน้าที่จริงจังแตกต่างจากผู้นำที่ไร้ความสามารถและหญิงสาวที่คิดแต่เงิน

“ซากปรักหักพังมีเดียเต็มไปด้วยสัตว์ประหลาดระดับสูงที่ไม่พบใกล้ๆที่นี่ ระวังตัวด้วย” (เคลย์ดอร์)

เคลย์ดอร์แนะนำด้วยสีหน้าจริงจัง

อคงเพราะ2คนนี้เป็นพวกจริงจัง ปกติแล้ว นีโน่ และ เอเทน มักจะเป็นแบบนี้มากกว่าระหว่างการต่อสู้ บางทีนี่อาจเป็นความสมดุล……อาจจะ เอาล่ะ ปล่อยมันไปเถอะ

“อืม แล้วเจอกัน”

“โอ้ ทำงานให้หนัก!”

“คุโรโน่! อย่าลืมสัญญานะ!”

“ได้ๆ”

โบกมือโดยไม่หันกลับมามอง ผมเดินไปที่ประตูหมู่บ้านที่ลิลลี่รออยู่