บทที่ 57 – กลับมาครั้งสุดท้าย

เป็นเวลา 3 เดือนแล้วตั้งแต่ฉันมาเป็นนักผจญภัย ภารกิจที่ฉันทำคือระดับ 1 จึงไม่เป็นอันตราย ถึงกระนั้นฉันก็ศึกษามนต์ดำของฉันทุกวันทั้งคืน

สำหรับฉัน มนต์ดำคือพลังที่เชื่อถือได้มากที่สุดของฉันในการมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ นอกจากนี้ การวิจัยและพัฒนาเพื่อการศึกษาเวทมนตร์กลายเป็นงานอดิเรกสำหรับฉัน

จินตนาการเป็นสิ่งสำคัญในการกระตุ้นเวทมนตร์

เวทมนตร์มีหลายประเภท เช่น เวทมนตร์ที่ฉันใช้ ใช้ได้เฉพาะกับบุคคลที่ตัวเองเป็น ‘ดั้งเดิม’ เท่านั้น เวทมนตร์ที่ลิลี่ใช้ซึ่งคนจากเผ่าพันธุ์เดียวกัน ‘พิเศษ’ ใช้ได้ และเวทมนตร์ที่ใช้โดยเอเทนและอีกหลายๆ คน นักมายากลที่รู้จักกันในชื่อ ‘โมเดล’ สิ่งเหล่านี้ทั้งหมดไม่สามารถเปิดใช้งานได้เว้นแต่ว่าจะมีจินตนาการที่ชัดเจนอยู่ในใจ

เป็นคนชนบทและเป็นนักผจญภัยหน้าใหม่เช่นฉัน สิ่งเดียวที่ฉันสามารถทำได้เพื่อค้นคว้าเกี่ยวกับเวทมนตร์ของฉันคือการทำให้จินตนาการและความเข้าใจในเวทมนตร์ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

อย่างไรก็ตาม เวทย์มนตร์โมเดลสามารถใช้ได้โดยใครก็ตามที่มีพลังเวทย์มนตร์อยู่ในตัว มีต้นกำเนิดมาจากทฤษฎีที่ใกล้เคียงกับวิทยาศาสตร์และคณิตศาสตร์

ฉันเลิกเรียนรู้ ‘แบบจำลองเวทมนตร์’ เพราะการเรียนรู้แบบจำลองเวทมนตร์ที่มีพลังเทียบเท่ากับ “ต่อต้านสสาร” ของฉัน ต้องใช้เวลาฝึกฝนอย่างน้อย 2 ปีจึงจะเรียนรู้มันได้

ประการแรก โลกนี้เป็นบทสวดและเป็นการออกเสียงดั้งเดิม

“كيكو هيروشي منع تجميد الباردة درع الجليد الصلب”

เป็นสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจโดยสิ้นเชิง

เป็นไปได้มากว่าฉันได้เข้าใจภาษาของโลกนี้ด้วยการถูกดัดแปลง แต่จากกฎของการแปลอัตโนมัติที่เกิดขึ้นในสมองของฉันมันเหมือนบทสวดละเลย

ในทางตรงกันข้าม บทสนทนาและตัวละครปกติจะมีการแปลทุกวันตลอด 24 ชั่วโมงตลอดทั้งปี ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะเรียนรู้ภาษา

ถ้าฉันมีพรสวรรค์ในเวทย์มนตร์สีหลัก ฉันสามารถใช้มันได้โดยไม่ต้องร่ายมนต์ แต่ดูเหมือนว่าไม่มีพรสวรรค์อื่นในตัวฉันเลยยกเว้นมนต์ดำ

ดังนั้นฉันจึงหยุดเรียนรู้เกี่ยวกับเวทมนตร์และตัดสินใจใช้เวทมนตร์ดั้งเดิมเป็นอาวุธเดียวของฉัน

ดังนั้นฉันจึงคิดค้น “Magic Bullet “Bullet Art”” และ “Magic Sword”Sword Art”” 

ไม่มีเอฟเฟกต์เช่นการเพิ่มพลังอย่างมากหรือเอฟเฟกต์ใหม่ใด ๆ เกิดขึ้น แต่เมื่อใช้มันในการต่อสู้ ฉันรู้สึกได้ว่าเอฟเฟกต์ “ใช้ง่ายขึ้นมากขึ้น” เช่นการปรับปรุง “ลำดับการเปิดใช้งาน” “การจัดการความแม่นยำ” และ “พลังงานเวทย์มนตร์” ความต้องการ ”

‘กระสุนเวทมนตร์’ เป็นเพียงคำทั่วไปสำหรับเวทมนตร์โจมตีที่ฉันสร้างขึ้นโดยยึด ‘กระสุนปืน’ และ ‘ต่อต้านสสาร’ เป็นศูนย์กลาง “ดาบวิเศษ” เป็นเวอร์ชันปรับปรุงสำหรับ “ฟันดาบอัตโนมัติ” ซึ่งสามารถใช้ดาบดำคล้ำได้โดยไม่ต้องใช้มือ

นอกจากนี้หากฉันใช้ “กระสุนเวทย์มนตร์” กับ “บัลลิสต้าสีดำ” และ “ดาบเวทย์มนตร์” กับอาวุธต้องคำสาป พลังโจมตีก็จะเพิ่มขึ้นทวีคูณ

นอกเหนือจากนั้น ฉันเคยสร้างเวทมนตร์ป้องกันมาก่อนเช่น ‘โล่’ และ ‘อ้อมกอดของบาโฟเมต’ ซึ่งเมื่อสวมมัน การป้องกันของฉันก็ค่อยๆดีขึ้น

เมื่อเทียบกับการต่อสู้ครั้งแรกกับซาเรียล ครั้งนี้ฉันมีอุปกรณ์ที่มีประโยชน์มากมาย และพลังโจมตีของฉันก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน

แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังไม่เหมาะกับเธอ

ฉันถือเชือกแห่งความหวังไว้เพื่อเข้าร่วมการต่อสู้ แต่ Sariel ก็เข้ามาหาฉันอย่างง่ายดายเพื่อไม่ให้ฆ่าฉัน

เวทมนตร์โจมตีและเวทมนตร์ป้องกันของโมเดลเวทย์มนตร์มักใช้ในชื่อ “อิกนิส ซากิตะ” และ “โล่น้ำแข็ง”

แต่ซาริเอลเปิดใช้งาน “ซากิตะ” และ “โล่” แยกจากกัน ซึ่งหมายความว่าพลังของมันลดลงเหลือครึ่งหนึ่ง

ซาริลคงวิเคราะห์ได้ว่าพลังครึ่งหนึ่งของเธอจากปกติของเธอนั้นเพียงพอแล้วที่จะจัดการกับฉันที่มีอุปกรณ์ครบครัน

ไม่มีทางที่ฉันจะเอาชนะเธอได้ ไม่ว่าฉันจะโจมตีเธอด้วยความตั้งใจที่จะทำหรือตายมากแค่ไหนเธอก็สามารถเล่นกับฉันเหมือนเด็กได้

อ่อนแอ ใช่ ฉันอ่อนแอ

มันยังคงดีสำหรับฉันที่จะต่อสู้เพื่อปกป้องตัวเอง แต่เมื่อ ซาเรียล และ ครูเซเดอร์ มาถึงทวีปแพนโดร่า พลังในการปกป้องหมู่บ้าน ไอซ์ พร้อมกับ ลิลลี่ นั้นไม่เพียงพอมันมากเกินไป

เพื่อปกป้องผู้อื่นเช่นกัน จำเป็นต้องมีพลังมากขึ้น ถ้าคุณบอกว่ามันชัดเจนก็ใช่

แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจสิ่งที่ชัดเจนแล้ว

ฉันอยากแข็งแกร่งขึ้น อยากได้พลังมากขึ้น พอคิดแบบนั้น ฉันเสียใจที่ไม่กระหายพลังตั้งแต่เริ่มต้น ตอนนี้ฉันคิดเรื่องนี้แล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันคิดแบบนี้

“-คุโรโนะ!”

ฉันเรียกชื่อของฉัน ฉันตื่นจากความฝันมาเห็นหน้าลิลลี่

“ลิลลี่……สวัสดีตอนเช้า”

“อรุณสวัสดิ์ แม้จะดึกแล้ว”

เมื่อฉันมองไปรอบๆ มันอยู่ในป่าแห่งหนึ่ง บนท้องฟ้า ดวงจันทร์ดวงหนึ่งที่ใหญ่กว่าโลกมากก็ส่องแสงเจิดจ้า

ฉันรู้ด้วยว่าฉันนอนบนตักของลิลลี่

ยิ่งไปกว่านั้น ลิลลี่ยังอยู่ในร่างสาวน้อยของเธอ ดังนั้นมันจึงดูเหมือนเธอจะโอบกอดฉันไว้เท่านั้น

“ฉันยังมีชีวิตอยู่เหรอ?”

ฉันลุกขึ้นและบ่น

ฉันจำทุกอย่างได้จนกระทั่งหมดสติไป

“ฉันอุ้มเธอแล้วหนีไปที่นี่”

“เข้าใจแล้ว ขอบใจนะ”

“ฉันก็ได้อาวุธทั้งหมดมาเหมือนกัน”

เมื่อฉันมองอย่างใกล้ชิด ‘สึจิกิริ’ ที่ถูกฟักออกมาต้องคำสาป (ตัวอักษรฆาตกรต่อเนื่อง) กำลังพิงต้นไม้อยู่

เมื่อคิดว่าเธอมีเวลาไปเก็บอาวุธโดยที่คู่ต่อสู้ของเธอคือซาริเอล แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้

“ฉันคิดจะปกป้องเธอ แต่สุดท้ายกลับถูกเธอปกป้อง มันไม่เจ๋งเลย”

“ฉันดีใจที่นายพยายามปกป้องฉัน แต่จากนี้ไปอย่าต่อสู้ตามลำพังกับคู่ต่อสู้ที่นายไม่สามารถเอาชนะได้ เมื่อใดก็ตามที่มีอันตรายต่อชีวิตของนาย ฉันจะอยู่เคียงข้าง ท้ายที่สุดแล้ว ฉันเป็นคู่หูของนายใช่ไหม”

“ถูกต้อง ขอโทษที ตอนนี้ฉันจะไม่ทำอะไรที่ประมาทขนาดนั้น–”

ใช่แล้ว ลิลี่ไม่ใช่คนที่ฉันต้องปกป้องเพียงฝ่ายเดียว แต่เธอเป็นคู่หูของฉันที่ฉันสามารถละหลังได้

ฉันจะไปจากเธอเพื่อปกป้องเธอด้วยตัวของฉันเอง และในที่สุดฉันก็ได้รับการปกป้อง ไม่มีสิ่งอื่นใดที่น่าสมเพชไปกว่านี้อีกแล้ว

และฉันมีคำพูดขอบคุณลิลลี่ไม่จำกัด

“–ยังไงก็ตาม วิธีการพูดของลิลี่แตกต่างออกไปใช่ไหม?”

ฉันมองลิลี่อย่างจริงจังอีกครั้งเธอดูเหมือนเด็กสาวตัวเล็ก ๆ แต่คำพูดที่ออกมาจากปากของเธอนั้นคล่องแคล่วจริงๆ

ราวกับว่าฉันกำลังคุยกับลิลลี่ในรูปแบบเด็กสาว

“เอ่อ บัดนี้จิตสำนึกของข้าพฉันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมในคืนพระจันทร์เต็มดวง”

“มีแค่สติ?”

“ถูกต้องเพราะฉันมีเรื่องจะบอกนายทันทีที่ตื่น ฉันไม่สามารถอธิบายข้อมูลด้วยความคิดของเด็กได้ใช่ไหม”

“คือ มันเป็นอย่างนั้นเหรอ……”

พูดแล้วฉันรู้สึกไม่สบายใจเป็นพิเศษจากลิลลี่

ฉันเกือบจะคิดโดยไม่ตั้งใจที่จะถามเธอว่าพฤติกรรมปกติของเธอเป็นเพียงการกระทำหรือไม่?

“มู่ ฉันไม่รู้สึกว่านายจะยอมรับมันเหรอ?”

“อย่าสนใจเลย แล้วบอกฉันมาสิว่าอยากจะบอกฉันว่าอะไร”

“’เคย์ ฉันมีเวลาไม่มาก ดังนั้นฉันจะเริ่มก่อน”

“อย่างแรก นี่ก็ผ่านมา 1 วันแล้วตั้งแต่นายเป็นลม”

ไม่ใช่ว่าผมใช้พลังเวทย์มนตร์จนหมดและยังหนาวอยู่ได้ 1 วันเต็ม ดูเหมือนผมโดนฟาดหัวอย่างแรงจริงๆ

“และนี่คือระหว่างป่าตรงตีนเขา ริโอล ฉันไม่รู้ว่าพวกเขากำลังไล่ตามพวกเราอยู่หรือเปล่า แต่ที่ชานเมืองหมู่บ้านริโอล มีมนุษย์จำนวนมากในชุดเครื่องแบบสีขาวเดินเตร่อยู่รอบๆ จะดีกว่าถ้าไม่พยายามไปทางหลวงหรือหมู่บ้าน”

“ฉันเข้าใจแล้ว ดูเหมือนว่าจะเป็นทางเบี่ยงทางกลับบ้าน”

แม้ว่าซาริเอลจะปล่อยให้เราออกไป แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็อดไม่ได้ถ้าทหารรู้ว่ามีการต่อสู้เกิดขึ้นที่นั่น

“ว่าแต่พาฉันมาจนถึงที่นี่ได้ยังไง”

“ตอนที่ฉันช่วยคุโรโนะจากต่อหน้าเธอ ฉันก็อยู่ในร่างดั้งเดิมของฉัน”

“เธอบอกว่ากำลังพูดถึงซาเรียลเหรอ?”

“หึ.. ผู้หญิงงี่เง่าคนนั้น”

หน้าคุณลิลลี่น่ากลัว อย่าทำหน้าโกรธแบบนี้ในรูปแบบเล็กๆ น้อยๆ นะ

“ดูเหมือนเป็นเรื่องจริงที่เธอฆ่าราชามังกร อย่างไรก็ตาม ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเธอแข็งแกร่งอย่างน่าขัน ดังนั้นคุโรโนะจะต้องไม่ต่อสู้กับคนแบบเธอตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ฉันไม่อยากเข้าไปยุ่งกับคนอย่างเธอด้วย”

“อ๊ะ ฉันเข้าใจแล้ว และดูเหมือนว่าจะไม่มี ‘ต่อไป’ เช่นกัน”

ฉันสงสัยว่าจะมีโอกาสต่อสู้กับซาริลอีกครั้งหรือไม่

หลังจากที่แผนการลอบสังหารของฉันพังไปหมดแล้ว ตอนนี้ฉันต้องคิดว่าจะทำอย่างไรต่อจากนี้ไป

“เอาล่ะ เราจะกลับไปที่หมู่บ้าน ไอซ์ กันอย่างรวดเร็ว”

หลังจากบอกข่าวการตายของราชามังกรและการครอบครองเดดาลัสแล้ว ฉันต้องเตรียมตัวหนีไปยังประเทศอื่น

บริเวณนี้ไม่มีความหวังอีกต่อไปแล้ว แต่ถ้าเป็นหมู่บ้าน ไอซ์ ใกล้สุดด้านตะวันตก พวกเขายังมีเวลาวิ่งหนี

“นี่ คุโรโนะ”

“เอ๋?”

“เวทย์มนตร์ที่ฉันใช้คืนร่างเดิม ฉันบันทึกไว้เป็นมาตรการฉุกเฉิน ที่สามารถใช้ได้ก็เป็นเพียงร่างลองของฉันเท่านั้น และมันเป็นเรื่องบังเอิญที่ทำสำเร็จและต้องใช้เวลาด้วย ส่วนใหญ่เป็นเพราะโชคที่ฉันสามารถคุยกับนายได้ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมอย่าทำอะไรแบบนี้อีกเลย”

“ใช่ ฉันเข้าใจแล้ว ขอโทษ”

ลิลลี่กระโดดเข้าที่หน้าอกของฉัน

“ฉันกังวลจริงๆ”

“-ขอโทษนะลิลลี่”

ฉันกอดลิลลี่แล้วตบหัวเธออยู่พักหนึ่ง

ฉันสวมกระโปรงหน้ารถของลิลลี่ แล้ววิ่งขึ้นไปบนทางหลวงด้วยความเร็วเต็มพิกัด

เมืองหลวงเต็มไปด้วยทหาร ดังนั้นฉันจึงต้องอ้อมผ่านป่าซึ่งใช้เวลาหลายวันกว่าจะเสร็จ

เมื่อผมเข้าใกล้ศูนย์กลางของดินแดนเดดาลัสและทหารก็มองไม่เห็นเช่นกัน ผมจึงใช้ทางหลวงตะวันตกเฉียงใต้ต่อไป

ฉันวิ่งต่อไปยกเว้นเวลากินข้าว ไม่หยุดให้หมู่บ้านใดผ่านไปมาและยังลดเวลานอนอีกด้วย

ยังคงเป็นไปไม่ได้ที่ ลิลลี่ จะลดเวลาการนอนของเธอ และเพิ่งนอนหงายฉันเมื่อไม่นานมานี้

ถึงกระนั้น ฉันอยากให้เธอนอนหลับสบายบนเตียง แต่ฉันต้องไปหมู่บ้าน ไอซ์ โดยเร็วที่สุด และสิ่งนี้แม้แต่ลิลี่ก็เข้าใจ

และในที่สุดเราก็มาถึงหมู่บ้านกัวร์

แน่นอนว่าฉันเคยคิดที่จะผ่านที่นี่โดยไม่หยุด แต่ก็มีความวุ่นวายมากมายเกิดขึ้นจากที่นั่น

“มีอะไรเกิดขึ้นที่นั่นหรือเปล่า?”

“?”

พร้อมกับลิลลี่ที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันจึงตัดสินใจมุ่งหน้าสู่ศูนย์กลางของความโกลาหล

พลาซ่าเต็มไปด้วยผู้คน

ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันคงจะตกลงกันว่าพวกเขากำลังเตรียมตัวสำหรับเทศกาลฤดูร้อน แต่ผู้คนในพลาซ่าต่างถือกระเป๋าเดินทางและมีสีหน้าเหนื่อยล้า

พวกเขากำลังรับน้ำจากกลุ่มเฝ้าระวังในหมู่บ้าน คูอาร์ และได้รับการปฐมพยาบาลสำหรับอาการบาดเจ็บ

“ขอโทษ มีอะไรเกิดขึ้นที่นี่หรือเปล่า?”

ฉันถามชาวบ้านคูอาร์คนหนึ่งในพลาซ่า

“ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พวกเขาได้หนีออกจากหมู่บ้าน ไอซ์ แล้ว”

“เอ๊ะ?”

“พวกเขามาที่นี่ทีละคน และในตอนเช้ามันเป็นเรื่องใหญ่จริงๆ กองทหารศาลเตี้ยก็ลาดตระเวนที่นี่และที่นั่นด้วย เพียงแต่ไม่รู้สึกเหมือนอยู่ที่นี่”

ตอนนี้เมื่อฉันคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ใบหน้าของผู้คนในพลาซ่าก็เป็นที่รู้จักสำหรับฉัน

ทันทีที่ฉันยืนยันได้ ฉันก็รีบวิ่งไปที่พลาซ่าแล้วตะโกน

“ฉันชื่อคุโรโนะ นักผจญภัยจากหมู่บ้านอิร์ซ เกิดอะไรขึ้นในหมู่บ้าน บอกฉันหน่อยเถอะ!”

“คุโรโนะ……ใช่แล้ว ฉันเจอเธอแล้ว” (ชาวบ้าน)

“โอ้ ลิลลี่ซังก็อยู่ที่นี่ด้วย”

หลังจากที่ตอบกลับไปแบบนั้น ก็มีแมวบางตัวมายืนตรงหน้าฉัน

“หมู่บ้าน ไอซ์ ถูกโจมตีโดยกองทัพมนุษย์”

ช่วงเวลาที่ฉันได้ยินคำพูดเหล่านั้น แม้ว่าฉันไม่อยากจะเชื่อ แต่ฉันเข้าใจสถานการณ์

“เรายังไม่ทราบรายละเอียดเหมือนกัน แต่เมื่อคืนนี้มีกองทัพมนุษย์โจมตีเราและได้รับคำสั่งให้หลบหนี ดังนั้นเราจึงรีบวิ่งไปที่หมู่บ้าน คูอาร์ ใกล้ทางหลวงทางตะวันตกเฉียงเหนือเกิดเปลวไฟจำนวนมากและได้ยินเสียงระเบิดด้วย เป็นไปได้มากว่ากองกำลังศาลเตี้ยกำลังต่อสู้อยู่ที่นั่น”

“เมื่อคืน……”

“คนเดียวที่นี่คือคนที่อาศัยอยู่ใกล้ประตูทิศตะวันตกเฉียงใต้ ชาวบ้านส่วนใหญ่ยังไม่อยู่ที่นี่ เฮ้! คุณเป็นนักผจญภัยใช่ไหม คุณสามารถไปช่วยชาวบ้านได้ ไม่ คุณแค่ไปดูสิ่งที่เกิดขึ้นที่นั่นได้ กองกำลังศาลเตี้ยของหมู่บ้าน คูอาร์ จะต้องใช้เวลามากขึ้นในการเคลื่อนย้าย—”

คนรอบข้างก็มองมาที่เราด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังเช่นกัน

“ใช่ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเรา พวกเราจะช่วยชาวบ้านได้แน่นอน!”

ขอร้องล่ะ ขอให้ทุกคนปลอดภัย! 

ด้วยความคาดหวัง ฉันจึงวิ่งอย่างเต็มกำลังไปยังทางหลวงเหนือ – ตะวันตกเพื่อไปยังหมู่บ้าน ไอซ์