พาอันเดินไปหารูแฮที่ยังคงคุกเข่าอยู่ และแล้ว  

 

 

เพียะ!  

 

 

บีพาอันใช้มือตบหน้ารูแฮอย่างแรง รูแฮก้มหน้าลงไม่เงยขึ้นมาอีก คำดุด่าว่ากล่าวที่เสียดแทงจากบีพาอันหลั่งไหลออกมาจากด้านบนเหนือหัวของรูแฮที่กำลังก้มหน้าอย่างน่าสงสาร มันเป็นน้ำเสียงที่เยือกเย็น ทว่าไม่ทุ้มจนเกินไปและมีความเข้มงวดเจออยู่  

 

 

“ผู้ที่เป็นเพียงแค่ฮวางเซจา บังอาจพูดจาหลอกลวงพระชายาฮวางแทจาเช่นนั้นหรือ เวลาที่ได้ยินพระชายาฮวางแทจาที่มิได้รู้ถึงธรรมเนียมของมกกุก เรียกตนเพียงแค่ชื่อแล้วรู้สึกพึงพอใจเช่นนั้นรึ คงจะคิดไปถึงขั้นว่าตนนั้นคือคนรู้ใจของพระชายา หลงละเมอถือดีไปว่าตนคือฮวางแทจา จึงมิคิดจะแก้ไขความเข้าใจผิดของนางเช่นนั้นสินะ”  

 

 

น้ำเสียงของบีพาอันกลายเป็นใบมีดที่ลับจนคมทิ่มแทงไปที่รูแฮอย่างไร้ความปรานี เขาผลักความโกรธทั้งหมดที่มีต่อกโยซึลไปที่รูแฮ การที่ชายาของตนเรียกชื่อชายอื่นอย่างอ่อนโยนโดยไม่เรียกนามสกุลนั้น เป็นเรื่องที่ไม่สามารถอภัยให้ได้ บีพาอันพยายามที่จะไม่เหลียวมองไปที่กโยซึล หากตนหันไปมองนาง ตนอาจจะต่อว่านางอย่างเจ็บแสบแบบที่เทียบไม่ได้กับที่ตนต่อว่ารูแฮ   

 

 

เด็กคนนั้น  

 

 

หญิงสาวที่ขนตาเปียกชุ่มทันทีที่ได้ยินคำพูดที่ไร้เยื่อใยของบีพาอัน บีพาอันได้ยินขันทีบอกว่ากโยซึลมีสีหน้าเศร้าโศกทุกครั้งเมื่อได้ยินตนสั่งให้นางกลับไปในทุกเช้า แต่กระนั้นเขาก็ยังเห็นนางที่ยังคงโง่เง่ามาหาตนเช่นเดิมอย่างมุ่งมั่น บีพาอันสามารถคาดเดานิสัยของกโยซึลได้จากการกระทำเหล่านั้นของนาง  

 

 

แน่นอนว่านั่นไม่ใช่เจตนาที่ไม่ดี เขาเห็นได้ชัดว่านางดูสับสนและไม่รู้จะทำอย่างไร แต่ก็ไม่สามารถให้อภัยได้อย่างเต็มที่เพราะความโง่เขลานั้น จะปล่อยข้ามไปเฉยๆ ก็ไม่ได้ แต่กระนั้นก็ไม่สามารถที่จะกล่าวต่อว่าด้วยตัวเองได้   

 

 

แค่คำพูดคำเดียวก็อาจทำให้นางร้องไห้ออกมาได้ เขาไม่อยากทำเช่นนั้น นี่บีพาอันกำลังใส่ใจคนอื่นอยู่หรือ หากใครได้ยินความคิดของเขาตอนนี้คงตกใจจนสติแตก   

 

 

ใยจึงทำแต่เรื่องที่โง่เขลา และทำให้ต้องเป็นห่วง  

 

 

บีพาอันกัดกรามแน่น คางด้านล่างของเขายื่นออกมา ด้านข้างขมับเส้นเลือดปูดโปนขึ้น เขาไม่รู้ว่าเหตุใดถึงเอาแต่คิดถึงเรื่องของกโยซึล  

 

 

บรรยากาศเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือกและความเงียบที่ชวนให้หายใจลำบาก กโยซึลยืนอยู่อย่างกระอักกระอ่วนระหว่างการเผชิญหน้ากันของบีพาอันกับรูแฮ นางรู้สึกสับสนวุ่นวายกับการที่อยู่ดีๆ บีพาอันก็โผล่มา   

 

 

ฮวางเซจางั้นหรือ ฝ่าพระบาททรงเรียกยูอึลจิน ไม่สิ ทรงเรียกเขาว่าฮวางเซจาอย่างนั้นหรือ  

 

 

ถ้าหากว่าเป็นฮวางเซจา ก็ถือเป็นผู้สืบทอดราชบัลลังก์ลำดับที่สาม คนที่ตนรู้จักว่าเป็นเพียงเชื้อพระวงศ์นั้นกลับเป็นฮวางเซจาอย่างนั้นหรือ และยังรู้ชื่อของเขาแบบไม่ถูกต้องอีกด้วย นางรู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก  

 

 

ยูอึลจินนั้นมิใช่ยูอึลจิน แต่คือฮวางเซจา ชื่อเดิมของเขาคือ ดันมก ยูอึลจิน กโยซึลเข้าใจผิดมาตลอดจนถึงตอนนี้ว่าเขาชื่อ อึลจิน นามสกุล ยู เมื่อนางนึกถึงตอนที่ตนเรียกชายผู้นี้เพียงแค่ชื่อมาโดยตลอด หูของนางก็พลันรู้สึกร้อนผ่าว  

 

 

ทำไมกันนะ…  

 

 

สายตาที่สับสนของกโยซึลหันไปทางรูแฮ ปิ่นซังทูกวันที่หลุดออกอย่างยุ่งเหยิง เส้นผมที่ห้อยลงมาจากการที่ถูกบีพาอันตบหน้า และแก้มที่แดงฉาน สภาพของเขาในตอนนี้ทำร้ายจิตใจของตนนัก ทว่าก็ไม่สามารถเข้าไปหาเขาด้วยความห่วงใยเหมือนในเวลาปกติได้ เป็นเพราะตนกำลังสับสนว่ายูอึลจินคนนี้เป็นคนเดียวกับที่ตนเคยรู้จักหรือไม่  

 

 

ตลอดเวลาที่ได้เจอกันจนถึงตอนนี้ เหตุใดเขาจึงไม่ยอมบอกเรื่องที่ผิดพลาดนี้อย่างตรงไปตรงมา เหตุใดถึงปล่อยให้กโยซึลเข้าใจผิด แล้วเหตุใดถึงไม่เคยเปิดเผยสถานะของตนเองเลยสักครั้ง กโยซึลมีคำถามที่ตนตอบไม่ได้ และก็หาคำตอบไม่ได้เช่นกัน ในสายตาของกโยซึลที่กำลังมีความสงสัยมากมาย มองไปเห็นรูแฮยืนตัวแข็งทื่ออยู่ รูแฮยังคงก้มหน้า ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นหลังจากโดนตบหน้า เป็นท่าทีที่แสดงออกว่าเขากำลังยอมรับผิดแต่โดยดี ยอมรับการตักเตือนจากบีพาอัน และกำลังคิดไตร่ตรอง มีความคิดมากมายวนเวียนอยู่ในหัวของรูแฮ  

 

 

มิได้อยากให้ถูกเปิดเผยเช่นนี้เลย  

 

 

เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะไม่เปิดเผยชื่อและตัวตนของตนตลอดไป คิดไว้ว่าสักวันหนึ่งจะขอโทษนาง และตั้งใจจะบอกอย่างตรงไปตรงมา แต่เพราะความกังวลโง่ๆ จึงไม่ยอมบอกความจริงมาเรื่อยๆ เขากังวลว่ากโยซึลจะอึดอัดใจเมื่อรู้ความจริงว่าตนนั้นไม่ได้เป็นเพียงแค่เชื้อพระวงศ์คนหนึ่ง แต่เป็นหนึ่งในผู้สืบทอดราชบัลลังก์ที่อยู่ท่ามกลางความขัดแย้งนี้   

 

 

แต่เพราะว่าไม่ยอมบอกความจริงออกไปจึงต้องมาเผชิญกับสถานการณ์ที่เลวร้ายเช่นนี้ การที่ความจริงต้องถูกเปิดเผยจากปากของคนอื่น แล้วคนอื่นนั้นยังเป็นบีพาอันเสียอีก แม้จะมีร้อยปากเขาก็ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ เหนือสิ่งอื่นใดรูแฮกลัวว่าจากเหตุการณ์นี้จะทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับกโยซึลจบลง   

 

 

เวลาล่วงเลยไปเพราะความกังวลของแต่ละคนที่พลุ่กพล่านอยู่ในหัวของพวกเขา รูแฮคือคนแรกที่เริ่มขยับและทำลายความตึงเครียดระหว่างทั้งสามคน เขาต้องการที่จะทำลายสถานการณ์นี้ เขาเงยหน้าขึ้นและมองตรงไปที่บีพาอัน  

 

 

“…ท่านพี่”  

 

 

เพียะ  

 

 

บีพาอันลงมืออีกครั้งหนึ่ง แต่คราวนี้หน้าของรูแฮไม่หัน แม้ว่าแก้มของรูแฮจะเปลี่ยนเป็นสีแดงแต่เขาก็ยังยืดหน้าตรงและมองไปที่บีพาอัน บีพาอันขมวดคิ้วเมื่อเห็นความแน่วแน่ของรูแฮอย่างคาดไม่ถึง ริมฝีปากของบีพาอันเริ่มขยับและพูดออกมา  

 

 

“ท่านพี่งั้นรึ เช่นนั้นฮวางเซจาก็ได้กระทำผิดโดยการหลอกลวงชายาของพี่ตน เพื่อหวังที่จะได้ตำแหน่งของพี่ตนสินะ”  

 

 

“ไม่ใช่อย่างนั้นขอรับ น้องจะกล้าทำผิดเยี่ยงนั้นได้อย่างไร มันเป็นเพียงความเข้าใจผิดเล็กๆ น้อยๆ ขอรับ ไม่ใช่อย่างนั้น…”