ผ่านไปไม่กี่วันหลังจากงานมงคลในพระราชวังเหนือ มีงานเลี้ยงในพระราชวังเกิดขึ้นอีกครั้ง เป็นวันคล้ายวันประสูติครบรอบ 60 ปีของฮวังบี ซู ฮวังบีองค์ที่สอง  

 

 

ในวันฉลองวันคล้ายวันประสูติของฮวังบี ซูนั้น นี่เป็นครั้งที่สองที่กโยซึลได้แต่งองค์ทรงเครื่องอย่างสวยงามตั้งแต่ที่นางมายังมกกุก ทว่าวันที่นางแต่งตัวงดงามที่สุดนั้นก็คือวันอภิเษกสมรสนั่นเอง ไม่รู้ว่าสิ้นสติไปแล้วหรืออย่างไร สายตาของกโยซึลจึงมองไปยังผนังที่เคยแขวนชุดอภิเษกสมรสของบีพาอันไว้ ทว่าในตอนนี้ผนังนั้นว่างเปล่า มีเพียงร่องรอยเลือนลางย้ำเตือนความทรงจำในอดีตว่ามีบางอย่างเคยถูกแขวนไว้บนผนังนั้น  

 

 

“พระชายา จะต้องเสด็จออกไปตอนนี้ถึงจะไปถึงงานเลี้ยงได้ตรงเวลานะเพคะ”  

 

 

ทันทีที่แม่นมเร่งกโยซึล นางก็ยิ้มแล้วพยักหน้า วิกผมคาเชบนศีรษะของกโยซึลนั้นมีปิ่นปักผมรูปผีเสื้อปักอยู่สองข้าง ปิ่นรูปดอกไม้ปักอยู่ตรงกลาง และมีปิ่นปักผมที่มีเพชรพลอยประดับปักอยู่สองอัน ส่วนด้านล่างวิกคาเชมีเครื่องประดับที่เป็นใบไม้ห้อยยาวติดอยู่  

 

 

อีกด้านหนึ่งของศีรษะนั้นมีปิ่นปักผมรูปนกหงส์หยกสีทองที่ประดับไปด้วยเพชรพลอยสีแดงปักอยู่ สร้อยคอนั้นตรงกลางมีพลอยสีเหลืองเม็ดใหญ่ และรอบๆ ปักไปด้วยพลอยสีฟ้าเม็ดเล็กลงมาเรื่อยๆ เพื่อให้เข้ากับต่างหูที่ประดับไปด้วยพลอยสีฟ้าเม็ดเล็กๆ ห้าเม็ดล้อมกันเป็นวงกลม  

 

 

แหวนเรียบที่ประดับด้วยพลอยสีฟ้าส่องประกายอยู่บนมือของกโยซึล กโยซึลสวมใส่ชุดผ้าแพรสีฟ้าปักทอง ทั้งตัวนางเต็มไปด้วยสีฟ้ามองเผินๆ จึงทำให้ดูเยือกเย็น แต่ว่าอาจจะเป็นเพราะรอยยิ้มที่สดใสของนางจึงทำให้ดูสะอาดสดใสมากกว่าเยือกเย็น  

 

 

“ไปกันเถิด” กโยซึลที่แต่งองค์ทรงเครื่องอย่างสวยงามเดินนำแม่นมกับเหล่านางกำนัลออกจากตำหนักดงบี  

 

 

งานเลี้ยงนั้นจัดที่สถานที่จัดเลี้ยงในพระราชวังกลาง กโยซึลที่มาถึง ณ สถานที่จัดงานเลี้ยงก็ได้พบกับบีพาอัน ไม่สิ บีพาอันนั้นรอกโยซึลอยู่ข้างหน้าก่อนแล้ว  

 

 

“ทรงพระเจริญพันปี พันปี พันปีพันปี เข้าเฝ้าฝ่าพระบาทฮวางแทจาเพคะ”  

 

 

“ทรงพระเจริญพันปี พันปี พันปีพันปี เข้าเฝ้าฝ่าพระบาทฮวางแทจาเพคะ”  

 

 

“ทรงพระเจริญพันปี พันปี พันปีพันปี เข้าเฝ้าพระชายาฮวางแทจาพ่ะย่ะค่ะ/เพคะ”  

 

 

กโยซึลกับเหล่าคนรับใช้ของนางต่างพากันพูดทำความเคารพประสานเสียงออกมาพร้อมกับเหล่าข้ารับใช้ของบีพาอัน เมื่อเหล่าข้ารับใช้ที่คุกเข่าอยู่ลุกขึ้นยืนในตำแหน่งของตน บีพาอันก็เดินเข้ามาหากโยซึลแล้วยืนอยู่ข้างๆ นาง เหล่าข้ารับใช้ที่ตามหลังบีพาอันมานั้นเดินเข้ามารวมกับข้ารับใช้ของกโยซึลอย่างเป็นแถว บีพาอันกระซิบกระซาบกับกโยซึลโดยมองไปด้านหน้าไม่ได้มองนาง  

 

 

“เราจะต้องให้ทุกคนเห็นว่าความสัมพันธ์ของเราทั้งสองนั้นยังดีอยู่ เพราะเพิ่งผ่านงานอภิเษกสมรสมาได้ไม่นาน”  

 

 

หากพูดอย่างนั้นแล้วจะยิ้มให้กันสักหน่อยก็คงจะดี ทว่าบีพาอันก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม พูดด้วยสีหน้านิ่งเฉย  

 

 

“เพคะ ฝ่าพระบาท” กโยซึลพยักหน้าตอบอย่างสุภาพ  

 

 

ช่วงนี้ตั้งแต่วันตั้งชื่อให้กับกโยรยูนจนถึงงานฉลองวันคล้ายวันประสูติของฮวังบี ซูนั้น ตนได้พบเจอกับบีพาอันน้อยลง หากไม่ใช่งานพิธีการเช่นนี้บีพาอันก็ไม่เคยมาหาตนเลย แล้วก็ไม่ต้องการมาหาด้วย การได้พบเจอกันครั้งก่อนทำให้กโยซึลมั่นใจชัดเจน  

 

 

สิ่งที่บีพาอันต้องการจากกโยซึลนั้นมีเพียงแค่หน้าที่ชายาของฮวางแทจาเท่านั้น ในตอนนี้มันไม่มีความตั้งใจแล้วก็ไม่มีความหมายที่จะนำความรู้สึกไปฝากไว้ที่บีพาอันหรืออาลัยอาวรณ์เขาอีกแล้ว เพราะสุดท้ายแล้วกโยซึลก็มีรูแฮอยู่ กโยซึลก็แค่ปฏิบัติต่อบีพาอันให้เหมาะสมกับตำแหน่งของนางเป็นพอ กโยซึลได้ให้คำมั่นว่าตั้งใจจะทำอย่างนั้นอีกครั้ง  

 

 

บีพาอันที่ชำเลืองมองกโยซึลที่ตอบกลับมาด้วยความสุภาพยื่นมือไปหานาง แล้วก็โยซึลก็วางมือของนางลงบนมือของเขาอย่างแผ่งเบา จากนั้นทั้งคู่ก็เดินเข้าไปในงานเลื้ยง ในสายตาของบุคคลที่สามเขาทั้งคู่ช่างดูเป็นคู่รักที่อ่อนหวานนัก  

 

 

พื้นลานที่ทำจากก้อนหินแบนราบสร้างไว้ที่ตรงศูนย์กลางอย่างเป็นระเบียบ ทั้งสองฝั่งทางเดินมีบันไดยื่นออกมา เมื่อเดินขึ้นไปตามทางมีพื้นยกสูงจากด้านล่างที่ความสูงต่างกันถึงห้าชั้น  

 

 

ส่วนที่อยู่สูงที่สุดนั้นมีองค์จักรพรรดิ ฮวังฮู และฮวังบีสองคนนั่งอยู่ และแน่นอนว่าองค์จักรพรรดินั่งอยู่ตรงกลาง ส่วนฮวังฮูนั้นอยู่ฝั่งขวาขององค์จักรพรรดิ ส่วนด้านซ้ายขององค์จักรพรรดินั้นเดิมที่ต้องเป็นฮวังบีที่หนึ่ง และฮวังบีที่สองนั่งตามลำดับ แต่เนื่องจากวันนี้เป็นวันฉลองวันคล้ายวันประสูติของฮวังบี ซู ฮวังบี เย ผู้เป็นฮวังบีที่หนึ่งต้องเสียสละที่นั่งใกล้ออฮยูลเจให้กับฮวังบี ซู  

 

 

ส่วนชั้นที่ต่ำรองลงมาเป็นชั้นที่สองนั้นเป็นที่นั่งของเหล่าองค์รัชทายาทจากพระราชวังทั้งสี่ทิศและเหล่าชายาของพวกเขา โดยนั่งเรียงตามลำดับฐานันดรศักดิ์ที่สูงที่สุดจากทางด้านขวา และชั้นที่ต่ำลงมาเป็นชั้นที่สามนั้นมีเหล่านางสนมที่ได้รับการแต่งตั้งยศกุงบอนนั่งอยู่ทางด้านขวา เว้นระยะห่างนิดหน่อยระหว่างนางสนมทั่วไป ที่นั่งอยู่ด้านซ้าย นางสนมที่ได้รับการแต่งตั้งยศกุงบอนคือนางสนมที่ได้รับความรักเป็นพิเศษจากองค์จักรพรรดิ ส่วนนางสนมอื่นๆ ที่ไม่ได้รับการแต่งตั้งเป็นพิเศษนั้นตำแหน่งกุงบอนก็คือขั้นต่อไปของพวกนาง   

 

 

นางสนมที่ไม่ได้รับการแต่งตั้งตำแหน่งพิเศษมีฐานันดรสูงกว่าเหล่าหญิงรับใช้ทั่วไปเพียงหนึ่งขั้นเท่านั้น จึงไม่จำเป็นต้องรู้ว่ามีจำนวนเท่าไร กโยซึลที่ไม่รู้จำนวนของเหล่านางสนมนั้นรู้สึกตกใจเมื่อเห็นสตรีมากกว่ายี่สิบคนนั่งเรียงรายกันอยู่ และชั้นที่ต่ำลงมาเป็นอันดับที่สี่นั้นมีพวกข้าราชการระดับสูงนั่งอยู่ ส่วนที่ต่ำลงมาเป็นชั้นที่ห้านั้นเป็นเหล่าข้าราชการที่แม้ว่าจะมีตำแหน่งสูงพอให้เข้าร่วมงานเลี้ยงได้ แต่ก็ยังเป็นยศต่ำที่สุดในบรรดาผู้ที่เข้าร่วมงาน  

 

 

ส่วนข้ารับใช้ของบีพาอันกับกโยซึลนั้นไม่สามารถเข้าไปใกล้บนที่นั่งได้จึงรออยู่ด้านหน้าบันได เฝ้าดูทั้งคู่เดินขึ้นไปแล้วทั้งหมดก็สลายตัวกัน ส่วนที่สำหรับข้ารับใช้ที่พาเจ้านายเข้ามาในงานเลี้ยงนั้นถูกจัดให้อยู่ด้านหลังของงาน  

 

 

ในระหว่างที่บีพาอันกับกโยซึลเดินขึ้นบันไดผ่านแต่ละชั้นไปนั้นผู้คนที่นั่งอยู่ต่างก็พากันลุกขึ้นยืนแล้วทำความเคารพ  

 

 

“ทรงพระเจริญพันปี พันปี พันปีพันปี รับเสด็จฝ่าพระบาทฮวางแทจาและพระชายาฮวางแทจาพ่ะย่ะค่ะ/เพคะ”  

 

 

คำคารวะสามพันปีดังขึ้นต่อเนื่องเมื่อเดินขึ้นไปแต่ละชั้น แม้บีพาอันจะดูเหมือนไม่ใส่ใจในคำคารวะเหล่านั้น แต่สำหรับกโยซึลที่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่มีคนมาทำความเคารพตนเป็นจำนวนมากถึงเพียงนี้ ไม่สามารถซ่อนความรู้สึกเคอะเขินได้เลย