จริงๆ เขาเคยได้ยินและรู้จักชื่ออูรึมนี้มาก่อนแล้ว แต่ไม่เคยคิดเลยว่า เป็นอูที่แปลว่าฝน และรึมที่แปลว่าเย็น เพราะไม่ใช่ตัวอักษรที่จะใช้ในชื่อคน เขาจึงไม่เคยคิดเชื่อมโยงมาก่อน  

 

 

“อูที่แปลว่าฝน รึมที่แปลว่าเย็น หรือว่า…จะเป็น ชันบี[1] ?”  

 

 

บีพาอันพูดทวนคำว่าอูรึม ที่เป็นชื่อเดิมของกโยซึลซ้ำๆ อีกครั้ง อูรึม ชื่อที่มีความหมายของคำว่าฝนกับคำว่าเย็น ชันบี ชันบี ชันบี ฝนเย็น ตาของบีพาอันลึกโบ๋ไร้แวว ไม่สิ ลึกไปในดวงตาที่มืดมนนั้น เหมือนว่ากำลังมีประกายไฟลุกโชนขึ้นมา  

 

 

“ชื่ออูรึมงั้นหรือ”  

 

 

บีพาอันแสดงสีหน้าราวกับถูกตบเข้าที่หลังกระหม่อมเข้าอย่างจัง เขาท่องชื่อของกโยซึลอีกครั้งด้วยสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อ บีพาอันเริ่มสั่นไปทั้งตัวจากการท่องชื่อนั้น  

 

 

***  

 

 

วันต่อมาบีพาอันไม่มีสมาธิทำงานเลยตลอดทั้งวัน เขาจัดการเรื่องฎีกาต่างๆ และเข้าเรียนวิชาของราชสำนัก แต่ทว่ากลับไม่สามารถรวบรวมสมาธิได้เลย ดูเหมือนว่าใจของเขาได้ไปอยู่ที่อื่นเสียแล้ว  

 

 

“ฝ่าพระบาทฮวางแทจา”  

 

 

แทซา (อาจารย์สอนวิชาความประจำพระราชวัง) ทนดูไม่ไหวอีกต่อไป เขาวางตำราลงและปิดมันโดยสมบูรณ์  

 

 

“ทรงมีเรื่องรบกวนจิตใจอันใดหรือพ่ะย่ะค่ะ”  

 

 

“ไม่มี”  

 

 

“ทรงเปิดตำราค้างไว้ที่หน้าแรกนานแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ”  

 

 

“เรากำลังซาบซึ้งกับความหมายของมันอย่างลึกซึ้งอยู่”  

 

 

“ถ้าเช่นนั้นวันนี้ทรงซาบซึ้งถึงแค่ตรงนี้ก็น่าจะเพียงพอแล้วพ่ะย่ะค่ะ”  

 

 

ในตอนนั้นเองบีพาอันก็พบว่าแทซาได้ปิดตำราแล้วเอามือวางไว้บนปก  

 

 

“ยังเหลือเวลาเรียนอีกพักใหญ่เลยมิใช่หรือ”  

 

 

“เป็นเวลาหลายสิบปีแล้วที่ข้าพระองค์ได้แบ่งปันวิชาความรู้กับฝ่าพระบาทฮวางแทจา”  

 

 

แทซาซึ่งมีอายุพอสมควรแล้ว ยิ้มออกมาด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความเมตตา แม้มันจะถูกหนวดเคราหนาทึบปิดบังไว้ แต่ก็สามารถมองเห็นมันได้จากรอยเ**่ยวย่นเล็กๆ รอบดวงตารูปทรงพระจันทร์เสี้ยวของเขา แทซาเรียกตัวเองอย่างถ่อมตนด้วยคำว่าข้าพระองค์ ส่วนบีพาอันก็ยกย่องเขาเป็นพระอาจารย์ของตน บีพาอันเฝ้ารอฟังคำที่แทซาจะพูดอย่างใจเย็น  

 

 

“ฝ่าพระบาทฮวางแทจาทรงมีความเอาใจใส่ในการเรียนอยู่เสมอ ข้าพระองค์จึงกล้าที่จะบังอาจกล่าวได้ว่า ในบรรดาเชื้อพระวงศ์รุ่นเดียวกันที่ข้าถ่ายทอดวิชาความรู้ให้นั้น พระองค์คือที่หนึ่ง”  

 

 

แทซาหลับตาลงครู่หนึ่งพลางนึกย้อนไปถึงวันวานที่ตนได้อบรมความรู้ให้แก่บีพาอันมาเป็นทศวรรษ  

 

 

“ในปีที่ฝ่าพระบาทฮวางแทจามีอายุครบสิบสามปีนั้น องค์จักรพรรดิทรงรับสั่งให้พระองค์ไปท่องเที่ยวที่ต่างอาณาจักร”  

 

 

คิ้วของบีพาอันกระตุก แทซาคือผู้ที่เฝ้ามองดูเขามาอย่างเนิ่นนาน แม้บีพาอันจะเป็นคนที่ไม่เปิดเผยความในใจของตนออกมาก็ตาม แต่ก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาของพระอาจารย์ผู้ปราดเปรื่องไปได้  

 

 

“เป็นเวลากว่าสามปี สามปีที่ทรงท่องเที่ยวอยู่ที่อาณาจักรอื่น แล้วพระองค์ก็ทรงเคยขาดเรียนเป็นครั้งแรก แต่ก็แค่วันเดียวเท่านั้น เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย จากนั้นก็ทรงมุ่งมั่นทุ่มเทให้กับการเรียนเป็นอย่างมาก”  

 

 

 “จำเรื่องนั้นได้ด้วยหรือขอรับ”  

 

 

“ที่จริงข้าพระองค์ก็ลืมไปแล้ว แต่สายตาของพระองค์ในตอนนี้ช่างเหมือนกันตอนนั้นนัก ข้าพระองค์จึงจำขึ้นมา”  

 

 

แทซามองไปยังบีพาอันอย่างอ่อนโยน เขาลุกขึ้นพร้อมกับถือตำรา กระดาษ และพู่กันในมือ พลางกล่าวอย่างเป็นนัยว่า  

 

 

“บางครั้งการฟังเสียงจากหัวใจก็สำคัญกว่าการพินิจพระไตรปิฎกหรือเรื่องงานราชการนะพ่ะย่ะค่ะ หากถ้าโรคทางใจเป็นหนักแล้ว ต่อไปจะทรงปกครองใต้หล้าได้อย่างไรกันพ่ะย่ะค่ะ”  

 

 

หลังจากแทซาออกจากห้องหนังสือไปแล้ว บีพาอันก็นั่งอยู่เงียบๆ คนเดียวเป็นเวลากว่าหนึ่งเค่อ (ประมาณ 15 นาที) จากนั้นเขาก็ลุกพรวดออกไป หลังจากออกมาจากตำหนักดงชอนแล้ว เขาก็มุ่งหน้าตรงไปยังตำหนักดงบี ฝีเท้านั้นไม่มีหยุดชะงักเลยสักนิด  

 

 

“เจ้า”  

 

 

ระหว่างที่กำลังไปยังตำหนักดงบีนั้น บีพาอันก็ได้พบกับคนคนหนึ่งที่มองข้างหลังแล้วดูคุ้นตา เขาจึงเรียกให้นางหยุดเดิน ข้ารับใช้คนนั้นถึงกับสะดุ้งโหยง ตัวแข็งทื่อ เมื่อได้ยินเสียงเรียกให้หยุดของบีพาอัน นางหันไปกล่าวคำคารวะ  

 

 

“ทรงพระเจริญพันปี พันปี พันพันปี เข้าเฝ้าฝ่าพระบาทฮวางแทจาเพคะ”  

 

 

“แม่นมของกโยซึลใช่หรือไม่”  

 

 

“ใช่แล้วเพคะ หม่อมฉันมีนามว่าจาโม เป็นแม่นมของพระชายากโยซึลเพคะ”  

 

 

“เราจำได้ว่าเคยพบเจ้าเมื่อครั้งก่อน”  

 

 

“เป็นพระมหากรุณาธิคุณเป็นล้นพ้นที่ทรงจำหม่อมฉันได้เพคะ”  

 

 

นางก็คือแม่นมของกโยซึลนั่นเอง เป็นเรื่องแปลกมากที่แม่นมซึ่งปกติจะต้องตามติดเจ้านายตนมาเดินคนเดียวบนถนนของตำหนักดงบีเช่นนี้ บีพาอันรู้สึกสังหรณ์ใจจึงถามออกไป  

 

 

“ชายาอยู่ที่ตำหนักหรือไม่”  

 

 

“…ไม่อยู่เพคะ”  

 

 

แม่นมตอบออกไปด้วยความลังเล เป็นไปตามที่คาด บีพาอันรู้สึกกังวลใจอย่างประหลาก เขาซึ่งแค่เพียงต้องการถามหากโยซึลเท่านั้น ได้ลองถามบางสิ่งออกไป  

 

 

“เจ้าคือแม่นมที่มาจากฮวากุกด้วยกันใช่หรือไม่”  

 

 

“ใช่แล้วเพคะ หม่อมฉันรับใช้พระชายามาตั้งแต่ทรงอยู่ในพระครรภ์เพคะ”  

 

 

“ถ้าเช่นนั้น เจ้ารู้ความหมายของตราประทับนี้ที่พระชายาใช้อยู่หรือไม่”  

 

 

“เพคะ?”  

 

 

คำถามที่ไม่คาดคิดทำให้แม่นมย้อนถามกลับไปอย่างงุนงง นางรีบก้มหัวลงต่ำเพราะความไร้มารยาทนั้นของตน แต่บีพาอันกลับหาได้สนใจไม่ เขายื่นจดหมายออกมาให้นางดู เป็นจดหมายฉบับหนึ่งในจดหมายนับไม่ถ้วนที่กโยซึลส่งให้เขา ท้ายจดหมายมีลายเซ็นกับตราประทับด้วยหมึกแดงของกโยซึล แม่นมดูตราประทับเพียงไม่นาน นางก็ตอบออกไปราวกับรู้ดีอยู่แล้ว  

 

 

“นี่คือตราประทับที่พระชายาทรงใช้มาตั้งแต่ประทับอยู่ที่ฮวากุกเพคะ”  

 

 

“มีคำว่า อู ที่แปลว่าฝน กับ รึม ที่แปลว่าเย็นใช่หรือไม่”  

 

 

“มิใช่เพคะ”  

 

 

คำตอบที่ว่าไม่ใช่นั้น ทำให้บีพาอันขมวดคิ้ว เพราะนั่นไม่ใช่คำตอบที่เขาต้องการ หรือเขาต้องการคำตอบว่าใช่งั้นหรือ บีพาอันประสบกับความสับสนเข้าใจยากที่ถาโถมเข้ามาอย่างยิ่งยวด แม่นมไม่รู้ถึงจิตใจภายในของบีพาอัน นางตอบเขาต่อไปอีกด้วยน้ำเสียงใจเย็น  

 

 

“ ตัวอักษรตัวหลัง[2]  ถูกแล้วคือคำว่าอู ที่แปลว่าฝน แต่อักษรตัวหน้าไม่ใช่รึม ที่แปลว่าเย็นในตัวอักษรของมกกุกเพคะ แต่เป็นตัวอักษรของฮวากุกที่แปลว่าเย็น ตราประทับนี้พระชายามิได้ใช้ตัวอักษรของมกกุก แต่ใช้ตัวอักษรของฮวากุกเพคะ ตัวอักษร รึม ที่แปลว่าเย็นมีเส้นขีดเยอะ พระชายาที่ยังคงเยาว์วัยอยู่จึงทรงใช้ตัวอักษรของมกกุกซึ่งง่ายกว่ามาเขียนแทนน่ะเพคะ”  

 

 

ไม่ใช่รึม ที่แปลว่าเย็น แต่เป็นอักษรอื่นที่มีความหมายว่าเย็น ดวงตาของบีพาอันโตขึ้น ทว่าลูกตาสีครามเข้มกลับหดเล็กลง บีพาอันเอ่ยออกมาอย่างล่องลอยว่า  

 

 

“ชันบี…”  

 

 

ชันบี ชันบีแห่งฮวากุก  

 

 

แม่นมเอียงคอสงสัย ระหว่างที่นางไม่เชื่อหูของตน คิดว่าตนฟังผิดอยู่นั้น บีพาอันก็ถามออกมาด้วยน้ำเสียงเร่งรีบว่า  

 

 

“แล้วพระชายาอยู่ที่ใดกัน”  

 

 

“คือว่า เมื่อครู่ได้ทรงไปแสดงความยินดีกับการตั้งครรภ์ที่วังเหนือเพคะ”  

 

 

“เราถามว่าตอนนี้พระชายาอยู่ใด”  

 

 

“ตะ ตอนนี้ น่าจะทรงประทับอยู่ที่วังเหนือเช่นกันเพคะ”  

 

 

เสียงตอบของแม่นมสั่นเครือ นางมิอาจซ่อนสีหน้ากังวลและตื่นตระหนกเอาไว้ได้ แต่ว่าบีพาอันกลับหันกลับไปทันทีที่ฟังจบ อย่างที่แม่นมไม่ได้คาดคิดเอาไว้ เป็นที่แน่นอนว่าจุดหมายของบีพาอันต้องเป็นวังเหนืออย่างแน่นอน  

 

 

“ฝ่า ฝ่าพระบาท!”  

 

 

แม่นมบังอาจตะโกนเรียกบีพาอันด้วยเสียงสูง แต่เขาไม่ได้ตำหนิการกระทำอันหยาบคายนี้ ทั้งยังไม่สนใจและเอาแต่เร่งฝีเท้าของตน จนบีพาอันหายตัวไปเร็วกว่าครั้งอื่นใด เขาอยู่ในอารมณ์ที่ไม่สามารถรั้งเอาไว้ได้เลย  

 

 

  “จะทำอย่างไรดี…”  

 

 

แม่นมได้แต่เฝ้ามองหลังของบีพาอันที่กำลังห่างออกไปอย่างวิตกกังวล นางกระทืบเท้าอยู่กับที่ด้วยความตึงเครียดระคนหวาดวิตก  

 

 

“พระชายา ทรงรีบเลี่ยงเร็วเพคะ”  

 

 

 

 

 

——

 

 

[1] ชันบี  ฝนที่เย็นชุ่มฉ่ำ

 

 

[2]  ตราประทับในสมัยก่อนจะเขียนจากขวาไปซ้าย ดังนั้นอักษรตัวแรกของคำจะเป็นคำที่สอง