“ฮ่าฮ่าฮ่า”

 

 

มีเพียงเสียงหัวเราะที่ดังขึ้น บีอาพันทำเพียงหัวเราะออกมาเท่านั้น เสียงหัวเราะของชายหนุ่มดังก้องไปทั่วตำหนักดงชอน เหล่าข้ารับใช้ได้ยินก็ตกใจ พากันจ้องมองไปที่ตำหนัก ชายหนุ่มที่อยู่ที่แห่งนี้ และมีน้ำเสียงแบบนี้มีเพียงผู้เดียว ขณะนี้เสียงหัวเราะของบีพาอันดังออกมาจากห้องบรรทม เขาก้มหน้าลง แล้วหัวเราะออกมาเสียงดัง และฟังดูรื่นหูที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา

 

 

เป็นที่น่าตกใจนัก

 

 

กโยซึลที่ตกใจกับท่าทีนั้นจึงจมอยู่กับความหวาดกลัว นางเงยหน้าขึ้นอย่างยากลำบาก แล้วมองไปที่บีพาอัน มือของเขาที่จับอยู่ที่ปลายหมอนอิงกำแน่น บีพาอันกำลังระบายความรู้สึกที่ไม่สามารถพรรณนาออกมาได้ด้วยการขยำไปที่ปลายหมอนอิง กโยซึลไม่สามารถอ่านสีหน้าของบีพาอันที่กำลังอ้าปากหัวเราะกว้างอยู่ได้เลย

 

 

ตั้งครรภ์ ตั้งครรภ์อย่างนั้นหรือ

 

 

บีพาอันทำเพียงหัวเราะออกเมื่อได้ยินว่าชายาของตนตั้งครรภ์ มันเป็นเสียงหัวเราะดังที่ถูกเปล่งออกมาเป็นครั้งแรกในรอบหลายสิบปี หลังจากที่เสียงหัวเราะนั้นดังขึ้นอย่างต่อเนื่องอยู่พักหนึ่ง มันก็หยุดลงอย่างกะทันหันดั่งในครั้งแรกที่มันดังขึ้น บีพาอันที่ตั้งคอตรงอีกครั้ง มองไปที่กโยซึล และกโยซึลที่ได้สบตากับเขาอีกครั้งก็รู้สึกประหม่าอย่างช่วยไม่ได้ ใบหน้าที่เรียบเฉยอยู่เสมอนั้นปรากฏรอยยิ้มขึ้น

 

 

“เอาล่ะ จะมีสิ่งใดน่ายินดีไปกว่าการที่ชายาของเราตั้งครรภ์กัน”

 

 

“ฝ่า ฝ่าพระบาท…”

 

 

“ทว่าช่วงนี้เราไม่ได้ไปหาชายาเลยแท้ๆ หรือนี่จะเป็นการล้อเล่นที่ยากจะเข้าใจของสวรรค์กัน”

 

 

ถึงแม้กโยซึลจะตัดสินใจแล้ว ทว่าหลังจากที่ได้ยินบีพาอันกล่าวล้อเลียนถึงเบื้องบน น้ำตาของนางก็รื้นขึ้นมาจนได้

 

 

“แม้ว่าในสายตาของคนบนโลกมันจะออกดูแปลกประหลาดไปเสียหน่อย ทว่าเรากลับมั่นใจว่ามันเป็นเรื่องที่แน่นอนนัก เอาล่ะ เพื่อเป็นการป้องกันพวกโง่เขลาที่ช่างเจรจาแล้วนั้นเห็นทีจะมีก็แต่วิธีนี้วิธีเดียว ชายา”

 

 

กโยซึลไม่อาจตอบสิ่งใดออกไปได้เลย ริมฝีปากบางของนางไม่สามารถเปิดออกได้อีก มีเพียงริมฝีปากแดงของบีพาอันเท่านั้นที่ยังขยับพูดต่อ

 

 

“เราจะไปหาชายาคืนนี้ จงเตรียมตัวเสีย”

 

 

นั่นคือทั้งหมด บีพาอันไม่ได้พูดถึงเรื่องใดออกมาอีก

 

 

“ตอนนี้ก็ได้แก้ไขเรื่องที่เป็นกังวลแล้ว จงกลับไปเถิด”

 

 

บีพาอันยังคงแย้มยิ้มออกมา ใบหน้าเช่นนั้นของเขามันทำให้กโยซึลหวาดกลัวเสียยิ่งกว่าตอนที่เขาทำหน้านิ่งเสียอีก กโยซึลที่กำลังสับสนกับท่าทีที่ยากจะเข้าใจของบีพาอันยังคงนั่งนิ่ง ไม่มีทีท่าว่าจะลุกขึ้น บีพาอันที่กำลังมองกโยซึลอยู่คว้าหมอนที่อยู่ข้างตัวแล้วปามันลงพื้น

 

 

“กลับไปเดี๋ยวนี้! ออกไป! เราบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าเราจะไปหา!”

 

 

แล้วบีพาอันที่ตวาดออกมาเสียงดังอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน ก็กลับมาแย้มยิ้มอีกครั้ง กโยซึลตกใจลุกขึ้นจากที่นั่งในทันที น้ำตาเริ่มหลั่งไหลออกมาจากดวงตาของนาง นางทำความเคารพบีพาอันทั้งที่ภาพทุกอย่างพร่าเลือน แทบจะมองไม่เห็นอะไรเพราะน้ำตาที่บดบัง แล้วเดินโซเซออกจากห้องบรรทมไป

 

 

แม้จะรู้สึกขอบคุณบีพาอันที่เอ่ยออกมาว่าจะมาหาตนก่อนที่ตนจะได้ร้องขอ ทว่าการที่เขาไม่ถามอะไร ไม่มีคำตำหนิได้แม้แต่น้อย มันทำให้กโยซึลยิ่งรู้สึกกลัวเขา อีกทั้งเสียงหัวเราะ และเสียงตวาดนั่น ทำให้นางหวาดกลัวจนตัวสั่นไปหมด นางก้าวเดินอย่างโซซัดโซเซ กโยซึลเดินออกจากตำหนักดงชอนมาทั้งน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาไม่หยุด

 

 

บีพาอันที่นั่งอยู่ในห้องเพียงคนเดียววางแขนไว้ที่หมอนอิง แล้วนั่งเท้าค้างอยู่ พร้อมกับยังคงยกยิ้มขึ้น

 

 

รอยยิ้ม มีเพียงรอยยิ้มเท่านั้น

 

 

หลังจากที่เขาได้ยินสิ่งที่กโยซึลเอ่ยออกมาอย่างร้อนรน เขาก็ทำเพียงยกยิ้มขึ้นมา เขาทำได้เพียงเท่านั้นจริงๆ

 

 

“ตั้งครรภ์อย่างนั้นหรือ ตั้งครรภ์ ฮ่าฮ่า”

 

 

บีพาอันหลับตาลง เขารู้ว่านั่นเป็นบุตรของผู้ใด

 

 

“รูแฮ…”

 

 

บีพาอันเม้มริมฝีปากแน่น และระหว่างช่องว่างของริมฝีปากที่ปิดสนิทอยู่นั้น ก็มีเลือดไหลออกมา

 

 

***

 

 

ช่วงเวลาค่ำของฤดูหนาวมาถึงอย่างรวดเร็ว

 

 

หลังจากที่พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าอย่างรวดเร็ว พร้อมกับความมืดมิดที่คืบคลานเข้ามา ข้ารับใช้จำนวนหนึ่งก็เดินเข้ามาที่ตำหนักดงบี ด้านหน้าของพวกเขานั้นมีบีพาอันที่สวมชุดสีน้ำเงินงามสง่าเดินนำหน้าอยู่ เหล่าข้ารับใช้ของตำหนักดงบีต่างเคลื่อนไหวกันให้วุ่นด้วยสีหน้าที่ไม่อาจอดกลั้นความยินดีที่บีพาอันมาเยือนไว้ได้ ทว่าความวุ่นวายนั้นก็หยุดลงในพริบตาหลังจากที่บีพาอันเพียงยกมือขึ้น

 

 

“ไม่ต้องนำสำรับเหล้า หรือสิ่งใดเข้ามาทั้งสิ้น ทุกคนจงออกไปให้หมด ห้ามเข้ามาใกล้ไม่ว่าผู้ใดก็ตาม”

 

 

บีพาอันที่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำหันกลับมาสั่งเหล่าข้ารับใช้ด้วยใบหน้าเรียบเฉย เหล่าข้ารับใช้เมื่อได้ยินดังนั้นก็ก้มศีรษะน้อมรับคำสั่ง แล้วพากันถอยออกไปอย่างรวดเร็ว แม่นมออกมาจากห้องบรรทมเป็นคนสุดท้าย แล้วนางก็กลับไปยังที่พักของข้าราชบริพาร

 

 

ภายในตำหนักดงบีบังเกิดความเงียบงันกว่าที่เคย บีพาอันที่ยืนมองเงาของตำหนักดงบีอยู่ครู่หนึ่ง ก้าวเดินขึ้นบันไดหินไป เขาเลื่อนเปิดประตูตำหนักด้วยตนเองแล้วเดินเข้าไปข้างใน หลังจากนั้นบีพาอันก็ได้เห็น

 

 

กโยซึลที่แต่งกายอย่างงดงามไม่แพ้คืนวันส่งตัวอยู่ตรงหน้า

 

 

ชุดสีขาวที่ประดับด้วยเม็ดอัญมณีใสที่ส่องประกายวิบวิบเมื่อต้องแสงไฟจากตะเกียง เสื้อคลุมตัวนอกที่โอบคลุมไหล่บางไว้ พร้อมทั้งกระโปรงผ้าบางเห็นไปถึงข้างในที่ถูกรั้งไว้ด้วยโบผูกหน้าอก ด้านในนั้นมีชายกระโปรงบานซ้อนทับกันอยู่หลายชั้น ผมดำสนิทถูกรวบขึ้นประดับไว้ด้วยปิ่นปักผมมังกรทองและเครื่องประดับที่ปักไว้ด้านข้าง มันเป็นเครื่องประดับรูปดอกไม้และผีเสื้องามสง่า ส่วนปลายของก้านปิ่นที่ถูกดัดงออย่างดงามมีเม็ดอัญมณีประดับอยู่ประปราย ที่ใบหน้าเล็กขาวผ่องนั้นถูกแต่งแต้มด้วยผงสีชาดเพิ่มความมีชีวิตชีวา

 

 

กริ๊ง กริ๊ง