ไม่แน่ว่าความจริงแล้วอาจจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นกับกโยซึลจริงๆ ก็เป็นได้ ดังนั้นการขอความช่วยเหลือจากบีพาอันจึงเป็นสิ่งที่ตนควรทำ แม่นมพยายามหาข้อโต้แย้งภายในใจ แต่เพื่อที่จะไม่ต้องรู้สึกอึดอัดและหวาดกลัวอีกต่อไป สุดท้ายนางจึงเลือกที่จะพูดขอร้องออกมาแทน

 

 

“พระชายากโยซึล…ยังไม่ทรงกลับมาเพคะ ดูท่าแล้ว ดูท่าแล้วพระชายาอาจจะประสบกับเรื่องไม่ดีอยู่ที่ใดในพระราชวังก็เป็นได้…”

 

 

“ว่าอย่างไรนะ​” บีพาอันถลึงตามองไปที่แม่นม “ที่พูดมาเป็นความจริงหรือ”

 

 

“พ เพคะ เรื่องแบบนี้หม่อมฉันจะโกหกได้อย่างไร”

 

 

“นางออกจากตำหนักดงบีไปเมื่อไร”

 

 

“เมื่อยามอู่ พระชายาตรัสว่าจะออกไป ด เดินเล่น…แล้วจะกลับมาก่อนยามโหย่วเพคะ”

 

 

“ตอนนี้มันยามซวีแล้วมิใช่หรือ” บีพาอันตระโกนบอกกับเหล่าทหารฝ่ายในที่ยืนเรียงกันอยู่ด้านหลัง

 

 

“เรียกทหารองครักษ์มารวมตัวกันเดี๋ยวนี้!”

 

 

***

 

 

ดวงตะวันที่ภูเขาลับฟ้าไปอย่างรวดเร็ว เหลือไว้เพียงกโยซึลและรูแฮนั่งเคว้งคว้างอยู่ในความมืด สายตาที่ปรับตัวเข้ากับความมืดค่อยๆ มองเห็นสิ่งต่างๆ ในพงป่าขึ้นอย่างลางๆ

 

 

แต่ปัญหาที่ใหญ่กว่าความมืดนั้นก็คือ…

 

 

“ฮัดชิ้ว!”

 

 

กโยซึลจามจนไหล่สั่น สองมือของรูแฮวางโอบที่สองไหล่ของนางทันที ร่างเล็กของกโยซึลสั่นระริกเพราะความหนาว ทันทีที่แสงตะวันลาลับ บนภูเขาที่เต็มไปด้วยต้นไม้ใบหญ้าก็หนาวจัดขึ้นอย่างรวดเร็ว

 

 

“ถึงจะยังอยู่ในฤดูร้อน แต่อุณหภูมิบนเขาลดลงเร็วมาก หนาวมากหรือไม่”

 

 

“หนาว น นิดหน่อย”

 

 

รูแฮใช้มือลูบถูขึ้นลงที่ต้นแขนของกโยซึลไปมาเร็วๆ กโยซึลใส่เสื้อผ้ามาน้อยชิ้น มีเพียงกระโปรงไร้แขนเสื้อที่พันรอบอกกับเสื้อตัวนอกตัวบาง เป็นชุดที่เหมาะกับช่วงกลางวันในฤดูร้อน แต่ไม่เข้ากันเอาเสียเลยกับยามค่ำมืดบนภูเขาที่อากาศเย็นลงอย่างรวดเร็ว

 

 

“เจ้าเป็นหวัดง่ายไม่ใช่หรือ”

 

 

“อึก…”

 

 

กโยซึลสะอึกด้วยความละอายใจ ปฏิเสธอะไรออกไปไม่ได้ เนื่องจากนางเคยโดนฝนหน้าร้อนแล้วก็ป่วยตลอดฤดูกาล แต่แน่นอนว่านางไม่ยอมให้ตัวเองดูอ่อนแอ นางยืดไหล่กว้างพร้อมเชิดหน้าขึ้น

 

 

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เอาล่ะ เรามาลองคิดหาทางกลับพระราชวังกันเถอะ”

 

 

“อย่างน้อยก็ใส่นี่ก่อนเถิด”

 

 

รูแฮถอดเสื้อคลุมตัวนอกของตัวเองมาคุมไหล่ให้กโยซึล ร่างของนางเย็นเฉียบไปหมด เสื้อคลุมตัวนอกของรูแฮนั้นยังมีความอุ่นจากตัวของเขาอยู่ เมื่ออุณหภูมิลดลงกโยซึลเองก็สั่นเทาโดยที่นางก็ไม่รู้ตัวเองเช่นเดียวกัน ยามได้เห็นท่าทีนั้น รูแฮก็เผยรอยยิ้มออกมา ทุกอากัปกิริยาของนางล้วนแต่ดูน่ารักน่าเอ็นดูทั้งสิ้น กโยซึลทำเป็นไม่เห็นรอยยิ้มนั้นของรูแฮแล้วกลับไปหาหนทางกลับพระราชวัง

 

 

“ถ้าเดินตามกำแพงเมืองไป เราอาจจะเจอประตูพระราชวังก็เป็นได้”

 

 

“…นั่นก็จริงอยู่”

 

 

“เหตุใดอยู่ดีๆ ประตูนั้นถึงถูกปิดกันนะ”

 

 

รูแฮพยายามทั้งผลักทั้งดึงประตูอีกครั้ง ทว่าไม่ว่าจะทำอย่างไรประตูก็ไม่แง้มออกเลยสักนิด รูแฮใช้เท้าถีบก็แล้ว แต่ก็ไม่เกิดประโยชน์อันใด

 

 

“ฮะ ฮัด ชิ้ว!”

 

 

กโยซึลยังคงจามอยู่เรื่อยๆ นางดึงเสื้อตัวนอกของรูแฮให้กระชับขึ้น รูแฮที่มองกโยซึลไอด้วยความเป็นห่วง แหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ความมืดค่อยๆ ปลกคลุมเงาต้นไม้จนมิด ร่างของรูแฮเองก็เริ่มสั่นเล็กน้อยแล้วเหมือนกัน หากปล่อยไว้อย่างนี้คงได้ตายเพราะความหนาวเป็นแน่

 

 

“อย่างไรเสีย ค่ำมืดเช่นนี้ต่อให้เดินตามกำแพงลงไปก็หาทางไปต่อไม่ได้ ก่อนอื่นเราคงต้องหาที่หลบหนาวกันก่อน”

 

 

“อ อย่างไรหรือ”

 

 

“ข้าจำได้ว่าไม่ไกลจากตรงนี้มีเพิงกระท่อมของผู้ดูแลเขาอยู่”

 

 

รูแฮยื่นมือออกมา กโยซึลจับมือเข้าไว้ กลางคืนในหุบเขาทำให้มือของทั้งสองเย็นเฉียบ แต่เมื่อมือของทั้งคู่ประสานกัน อุณหภูมิก็ค่อยๆ เพิ่มขึ้น

 

 

ในความมืดนี้สิ่งที่พึ่งพิงได้มีเพียงฝ่ามือของกันและกันเท่านั้น กโยซึลกับรูแฮจับมือกันแน่น ค่อยๆ พากันเดินไป ไม่รู้ว่าเดินสะเปะสะปะในป่ามาได้นานเท่าไร แต่ในที่สุดพวกเขาก็มองเห็นกระท่อมลางๆ อยู่ระหว่างเงาของต้นไม้

 

 

“ดูเหมือนจะเป็นตรงนั้น” รูแฮก้าวเดินอย่างระมัดระวัง เมื่อเข้าไปใกล้ก็ได้เห็นเพิงไม้ที่ใกล้จะพังอยู่รอมร่อ ซากประตูหักที่ยังห้อยค้างเติ่งอยู่ ผนังฝั่งหนึ่งพังลงไปแล้ว หลังคาไม้จึงเอียงกระเท่เร่อยู่

 

 

“ดูเหมือนหลังจากที่พระราชวังสั่งห้ามเข้าออกเขามกอัก ผู้ดูแลก็ทิ้งกระท่อมนี้ไป เห็นทีที่นี่คงจะอยู่มาได้เกินสิบปีแล้ว…”

 

 

“ถึงอย่างนั้นก็ยังโชคดี อย่างน้อยก็ยังกันลมหนาวบนเขาได้” กโยซึลแสดงความเห็นในแง่ดีออกมาอย่างกล้าหาญ สายตาของรูแฮที่มองไปที่กโยซึลนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

 

 

“ถูกของเจ้า ถึงจะเป็นแค่กระท่อมแต่ก็นับว่าดีมากแล้ว” ทันทีที่รูแฮยกประตูที่หักง่อนแง่นออก

 

 

กโยซึลก็เดินเข้าไปข้างใน กลิ่นไม้อับชื้นที่อยู่มานานกับฝุ่นที่คละคลุ้งอยู่ในอากาศลอยเข้าจมูก

 

 

แอ๊ด  รูแฮที่เข้ามาข้างในเรียบร้อยแล้วก็ปิดประตูทางเข้าไว้อย่างดี ถึงมันจะกันอากาศหนาวเย็นตอนกลางคืนได้ แต่นั่นก็ทำให้ภายในยิ่งมืดขึ้นไปอีกเช่นกัน

 

 

ในความมืดอันเลือนราง รูแฮกับกโยซึลค่อยๆ เข้าไปหาที่นั่งของตัวเอง แม้อากาศจะเย็น แต่ลมหายใจกลับร้อนผ่าว เหล่าแมลงพงหญ้าเปล่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวในความมืด เสียงเล็กสดใสชวนให้ใจไหวสั่น แม้แต่ลมหายใจก็พลอยรู้สึกหนักอึ้งไปด้วย

 

 

ด้านซ้ายของกโยซึล ด้านขวาของรูแฮ ล้วนแล้วแต่รู้สึกกระสับกระส่าย มือที่วางอยู่ข้างๆ ประสานเข้าด้วยกันเกิดเป็นความรู้สึกอันแปลกประหลาด ท่ามกลางช่วงเวลาสุดแสนประหม่านั้น

 

 

“ฮัดชิ้ว!” และแล้วกโยซึลก็จามขึ้นมาอีกครั้ง ใบหน้าของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ

 

 

“ยังหนาวอยู่หรือ” รูแฮถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เพียงแค่เสียงของเขาก็ทำให้หัวใจของกโยซึลตกไปอยู่ตาตุ่มได้

 

 

“พอดีว่ามัน…” ไม่รู้ทำไมแต่นางกลับรู้สึกเขินอาย กโยซึลยกไหล่แล้วซุกคอลงต่ำ แต่แล้วนางก็รู้สึกได้ถึงมือที่วางลงบนไหล่

 

 

สะดุ้ง  ท่าทางตกใจของนางทำให้มือคู่นั้นหยุดลง แต่แล้วรูแฮก็โอบไหล่ทั้งสองข้างของกโยซึลอย่างนุ่มนวลแล้วดึงเข้ามาสู่อ้อมกอดอีกครั้ง

 

 

“ฮา…” ไม่รู้ว่าลมหายใจของใครที่ปล่อยออกมาและหายไปกับอากาศอย่างช้าๆ

 

 

“ถ้าอยู่ใกล้กันจะช่วยคลายหนาวได้” แน่นอนว่ารูแฮเองก็หาข้อแก้ตัวในยามเขินอาย ช่องว่างระหว่างเขากับกโยซึลได้หายไปเรียบร้อยแล้ว ในความมืดมิดยังมีเสียงหัวใจเต้นโครมครามของคู่รักที่นั่งกอดกันอยู่ ลมหายใจสั่นรินรดกันอย่างช้าๆ

 

 

ปัง!

 

 

ณ ตอนนั้นเอง เสียงพังทลายดังสนั่นพร้อมกับประตูที่กระเด็นหลุดออกมาดังขึ้น กโยซึลและรูแฮตกใจเงยหน้าขึ้น มีเงาร่างหนึ่งยืนปรากฏกายในความมืด

 

 

“ชายา”

 

 

เขาคือบีพาอัน

 

 

น้ำเสียงของเขาคมกริบจนน่าหวาดผวา กโยซึลกับรูแฮที่ยังคงอยู่นั่งกับที่มองไปเห็นบีพาอันที่ปรากฏตัวมาอย่างกะทันหันทันที

 

 

ในความมืดมิด สายตาที่ลุกโชนดั่งกองไฟของบีพาอันจับจ้องไปที่ร่างของทั้งสองราวกับจะแผดเผาให้สิ้นซาก