ในวันนี้เอง มีชาวต่างชาติหลายคนมาที่ลานบ้านเลขที่สี่ ถนนสิงซู่ เมืองลั่วเสิน พวกเขาซื้ออาคารทั้งหลังเพื่อทำการปรับปรุง ผู้หญิงเจ้าของห้องคนนั้นมอบขนมแทนของขวัญที่เตรียมเอาไว้ให้แขกแต่ละคนอย่างอบอุ่นเพื่อเตรียมการเข้ามาเป็นเพื่อนบ้านคนใหม่

 

 

กล่องขนมสวยงามประณีต พอเปิดออกแล้วก็เห็นช็อกโกแลตเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบ มีทุกรสชาติ

 

 

แต่ไม่รู้ว่าทำไมหลังจากที่เธอรีบทักทายผู้อยู่อาศัยทั้งหมดแล้วขาดแค่ห้องเดียวที่อยู่ด้านในสุด เธอก็กลับไปที่ห้องของตัวเองในอาคารที่เธอซื้อมาและหมุนตัวส่องกระจก เติมหน้าเพิ่มแล้วค่อยออกมาและเดินไปที่ประตูห้องนั้นและกล่าวทักทาย

 

 

เมื่อคอรัลกล่าวทักทายไปแล้วก็รู้สึกว่าใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ประตูเปิดออก หลี่ว์ซู่ใส่ชุดผ้ากันเปื้อนและฉากหลังเป็นโต๊ะอาหาร

 

 

คอรัลมองหลี่ว์ซู่แล้วยิ้มทักทาย “ฉันเป็นเพื่อนบ้านใหม่ของคุณ เลยเอาของขวัญเล็กๆ น้อยๆ มาให้ ฉันเอาให้คนอื่นๆ ไปแล้ว”

 

 

หลี่ว์ซู่มองคอรัลอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง เขาอึ้งอยู่ครู่หนึ่งเพราะไม่เข้าใจว่าทำไมอีกฝ่ายถึงมาที่จีน! มันเรื่องอะไรกัน ผู้บำเพ็ญระดับ A เข้ามาในเมืองจีนแล้วยังเป็นคอรัลอีก ตัวเองยังไม่ได้ข่าวอะไรเลย

 

 

เขาเคยคิดว่าเรื่องในอดีตที่ฝังในความทรงจำไปแล้ววันหนึ่งได้รื้อฟื้นขึ้นมาอีกคงจะน่าสนุกไม่น้อย หลี่ว์ซู่เคยเกือบได้แต่งงานกับเธอแล้ว ถึงอีกฝ่ายจะชอบเขาเพราะเรื่องหอกกุงเนียร์และต้นไม้แห่งโลกแต่ก็น่าสนใจไม่น้อย

 

 

วัยรุ่นคนหนึ่งที่ชอบเล่าเรื่องตลกร้ายๆ ก็มีคนชอบเหมือนกัน ไม่ว่าจะด้วยเหตุใดเขาก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นที่สนใจ

 

 

เดิมทีหลี่ว์ซู่ไม่อยากจะคิดถึงเรื่องนี้และไม่คิดถึงอีกฝ่ายแล้วใช้ชีวิตต่อไป

 

 

โชคชะตาวนมาเล่นตลกกับเขาแล้วก็จากไป หลี่ว์ซู่คิดว่าโชคชะตาเรื่องพรรค์นี้เขาคงไม่มีกับใครเขา แต่แล้วมันก็พัดมาเคาะประตูบ้านเขาอีกครั้ง

 

 

หลี่ว์ซู่รับกล่องของขวัญสวยหรูมา “ขอบคุณ”

 

 

อีกฝ่ายทำเหมือนพวกเขาไม่รู้จักกัน หลี่ว์ซู่ก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวอย่างไร ทั้งสองคนทักทายกันแบบคนแปลกหน้าที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกแล้วก็โบกมือลากันไป

 

 

คอรัลหันหลังกลับไปที่บ้านของเธอ ญาติเธอของเธอกำลังสั่งคนงานเรื่องขนย้ายเฟอร์นิเจอร์ พอเห็นคอรัลกลับมาเขาก็ยิ้มและพูดว่า “ราบรื่นไหม”

 

 

“อื้ม” คอรัลเหมือนกำลังเหม่อลอยเล็กน้อย “ให้เขาไปแล้วแต่ให้ช็อกโกแลตมันจะดีไหม มันดูเยอะเกินไปไหม ฉันอ่านในอินเทอร์เน็ตบอกว่าผู้ชายในประเทศตะวันออกชอบผู้หญิงที่สงวนตัวมากกว่า”

 

 

ญาติเธอกลั้นขำละพูดว่า “ไม่เป็นไร เธอก็ให้ทุกคนไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่ให้แค่เขาคนเดียว”

 

 

“ใช่” คอรัลพยักหน้าจริงจัง “จะให้เขาประทับใจแย่ๆ ไม่ได้”

 

 

“พรุ่งนี้ก็ต้องไปเรียนแล้ว พร้อมหรือยัง” ญาติเธอกลั้นขำแล้วถาม

 

 

“ทำไมฉันไปเรียนสาขาวิจัยสายพันธุ์เลยไม่ได้นะ แบบนี้จะได้เจอหน้าเขาทุกวัน” คอรัลพูด

 

 

“เธอต้องสำรวมไง! “ญาติเธอพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “อย่าลืมว่าพ่อของเธอพูดกับเธอยังไง หัวหน้ากลุ่มเทวาจะทำเป็นเล่นไม่ได้!”

 

 

ที่จริงกลุ่มเทวาเคยปรึกษากันภายในแล้ว คอรัลอยู่ในระดับ A ถ้าอยากไปจริงๆ ก็ไม่มีใครห้ามได้ คอรัลยืนกรานว่าหลี่ว์ซู่เป็นคนรักในชาติก่อนของเธอ เรื่องนี้ทำเอาพวกเขาจนปัญญาจริงๆ

 

 

แต่มองปัญหาจากอีกมุมหนึ่ง ที่จริงหลายๆ คนที่มีส่วนร่วมในเรื่องนี้ต่างรู้สึกว่าความรู้สึกของหลี่ว์ซู่ที่มีต่อคอรัลนั้นยังน้อยไปหน่อย ถ้าไม่มีการข่มขู่จากประมุขแก่นความเชื่อ หลี่ว์ซู่ก็ไม่รู้จะพาคอรัลหนีหรือเปล่าก็ไม่รู้

 

 

ในระหว่างนั้น หลี่ว์ซู่เป็นฝ่ายถูกบีบแม้แต่งานแต่งก็มีคนเตรียมไว้พร้อม ส่วนหลี่ว์ซู่ได้แต่งงเป็นไก่ตาแตก

 

 

กลุ่มเทวาผูกสัมพันธ์กับคอรัลอย่างเป็นทางการแล้ว ระดับสูงของทั้งสองฝ่ายต่างก็พูดคุยซุบซิบกัน ตอนที่ศิลปินอาร์ทูโรเมา เขาเหวี่ยงผมเปียของตัวเองและพูดกับลูกพี่ลูกน้องว่า “เด็กคนนั้น ยังเร่าร้อนไม่พอ! ใช่ ยังไม่พอจริงๆ!”

 

 

ทุกคนเข้าใจดีว่าในเรื่องที่หลี่ว์ซู่เต็มใจปกป้องคอรัลมีความหมายลึกซึ้ง แล้วการจัดงานแต่งงานให้สำเร็จก็คือการเติมเต็มความปรารถนาก่อนตายของคอรัล

 

 

ถึงหลี่ว์ซู่จะทำอะไรให้คอรัลมากมายและทุกคนก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าความสัมพันธ์นั้นเกิดขึ้นจริงๆ แต่เทพเจ้าของเขาจะให้ใครเอาไปง่ายๆ แบบนี้ไม่ได้ แต่พวกเขาก็หมดหวังกับความรักข้างเดียวที่อธิบายไม่ได้ของเทพเจ้าที่มีต่อเด็กหนุ่มคนนั้น แต่พอคิดว่าเด็กคนนั้นก็ไม่ได้รักคอรัลมากขนาดนั้น ทุกคนก็ไม่ค่อยพอใจ

 

 

ทำไมผู้หญิงดีๆ แบบนี้ถึงไปชอบเขา เขาไม่ยอมมาเป็นลูกเขยที่สวีเดน ต่อให้เธอลืมเขาไปแล้ว แต่เขาไม่คิดจะไล่ตามมาบ้างเหรอ!

 

 

ในช่วงนั้นพ่อของคอรัลไปดื่มกับอาร์ทูโรทุกวี่ทุกวัน ลูกสาวบ้านตัวเองดันไปหลงรักคนอย่างหลี่ว์ซู่เสียได้…

 

 

…

 

 

หลี่ว์ซู่เดินถือกล่องของขวัญกลับเข้าห้องไป เฉินจู่อานและเฉิงชิงเฉี่ยวยังเล่นเกมอยู่เลยไม่ได้สังเกตว่าเกิดอะไรขึ้นข้างนอก จะเล่นอีสปอร์ตก็ต้องทุ่มเทแบบนี้!

 

 

แต่แล้วตอนที่ทั้งสองคนกำลังเล่นกันดุเด็ดเผ็ดมัน หลี่ว์เสี่ยวอวี๋ก็เดินไปปิดทีวี “เล่นเกมมากแล้วโง่!

 

 

[ได้รับแต้มจากเฉินจู่อาน +166!]

 

 

[ได้รับแต้มจากเฉิงชิงเฉี่ยว +166!]

 

 

ใครไปกวนประสาทเธอเหรอ!

 

 

เฉินจู่อานลุกขึ้นยืนและเห็นกล่องขนมในมือของหลี่ว์ซู่ก็นิ่งไปครู่หนึ่ง “พี่ซู่ซื้อขนมมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ขอกินได้ไหม”

 

 

“น้ำจิตวิญญาณในท้องย่อยหมดแล้วหรือไง อันนี้ใช่ของที่นายกินได้เหรอ” หลี่ว์ซู่ถามอย่างเย็นชา

 

 

เฉินจู่อานทำหน้าอึ้งไป ช็อกโกแลตดีๆ แบบนั้นทำไมจะกินไม่ได้ล่ะ

 

 

จากนั้นหลี่ว์ซู่เดินกลับห้องไปวางกล่องขนมแล้วกลับไปผัดอาหารต่อ ระหว่างผัดก็พูดขึ้นว่า “เสี่ยวอวี๋ปอกกระเทียมหน่อย”

 

 

แต่ไม่มีเสียงตอบกลับ หลี่ว์ซู่รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาเดินออกจากห้องครัวและมองเห็นเสี่ยวอวี๋ปากดูตุงๆ ไม่รู้กินอะไรเข้าไป หลี่ว์ซู่อึ้งไป “เธอกินอะไรนะ! “

 

 

หลี่ว์เสี่ยวอวี๋ดูมีความสุขมาก กำลังเคี้ยวอย่างเมามันเลยไม่สนใจหลี่ว์ซู่ ตอนนั้นเองหลี่ว์ซู่ก็เอะใจและวิ่งกลับไปที่ห้องและพบว่ากล่องขนมถูกเปิดออกและไม่มีอะไรอยู่ในนั้น …

 

 

[ได้รับแต้มจากหลี่ว์ซู่ +666!]

 

 

หลี่ว์เสี่ยวอวี๋ ยังเคี้ยวช็อกโกแลตอยู่และเดินผ่านหลี่ว์ซู่ไปโดยไม่มีทีท่าสำนึกผิดที่ขโมยช็อกโกแลตไปทั้งหมด

 

 

“หลี่ว์เสี่ยวอวี๋ ปีกกล้าขาแข็งแล้วนะ” หลี่ว์ซู่จับแขนของเธอด้วยอารมณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก “เธอจะกินก็บอกฉันก่อนสิ”

 

 

หลี่ว์เสี่ยวอวี๋สะบัดมือหลี่ว์ซู่อย่างชอบใจ “ปล่อยปีกฉัน! “

 

 

[ได้รับแต้มจากหลี่ว์ซู่ +666!]