บทสรุปที่หล่อนไม่อยากจะได้รับถูกยัดใส่มืออย่างไม่มีทางดิ้นหนี

“ลิฟต์ตัวนี้จะถึงหน้าห้องของท่านประธานพอดี”

หล่อนถูกเดินนำไปยังลิฟต์แก้วตัวใหญ่ คู่สนทนากดเปิดประตูลิฟต์ให้อย่างมีน้ำใจ

“เชิญค่ะ”

หล่อนเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง น้ำตาคลอสองหน่วยตา หล่อนไม่อยากเจอหน้าเดมอนเลย หล่อนกลัว…กลัวเขาจะด่าว่า กลัวสายตาที่เต็มไปด้วยความดูแคลนของเขา

หล่อนคงต้องขาดใจตายแน่ๆ หากต้องถูกเขามองราวกับเศษขยะเหมือนเมื่อวานอีกครั้ง

“เข้าไปสิคะ ท่านประธานคงจะรอคุณอยู่” คู่สนทนาเอ่ยเร่งย้ำ

“ค่ะ”

หล่อนจำต้องก้าวเข้าไปในลิฟต์แก้ว และยอมให้มันพาลอยสูงขึ้นไปหาซาตานใจโหดอย่างไม่มีทางหลีกหนีได้อีกแล้ว

แค่เพียงไม่นาน ประตูลิฟต์แก้วก็เปิดกว้างออก มันบอกให้รู้ว่าชีวิตกำลังจะถูกเหยียบขยี้อีกครั้ง

ทำไมแม่บ้านใหญ่ต้องให้หล่อนนำแฟ้มเอกสารนี้มาให้เดมอนด้วย ทำไมไม่เป็นคนอื่น…?

คำถามนี้ดังก้องอยู่ภายในใจ และคำตอบที่ได้กลับมาก็คือความเงียบสงัด

“เอาแฟ้มเอกสารมาให้ท่านประธานใช่ไหมคะ”

ผู้หญิงคนหนึ่งลุกขึ้นจากโต๊ะทำงาน และเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าร่างสั่นเทาของหล่อน

“ชะ…ใช่ค่ะ”

“งั้นเชิญค่ะ”

หล่อนรีบคว้าแขนของคู่สนทนาเอาไว้ เมื่อเห็นเจ้าหล่อนกำลังจะเดินตรงไปที่ประตูห้องหนึ่ง

“มีอะไรเหรอคะ”

ไบโอนีที่ถูกดึงแขนเอาไว้หันกลับมามองผู้หญิงเอเชียหน้าหวานด้วยความแปลกใจ

“ดิฉัน…ฝากคุณเอาเข้าไปให้ท่านประธานได้ไหมคะ คือดิฉันต้องรีบกลับน่ะค่ะ”

“ไม่ได้หรอกค่ะ เพราะนั่นไม่ใช่หน้าที่ของฉัน”

มือของพะแพงหลุดจากแขนของไบโอนีอย่างสิ้นหวัง หยาดน้ำตาร่วงอาบแก้ม แต่ก็ต้องรีบเช็ดมันจนแห้ง และเดินขาสั่นตามร่างของคู่สนทนาคนสวยไปติดๆ

“ท่านประธานคะ สิ่งที่ต้องการมาแล้วค่ะ”

“หรือว่าติดใจเรื่องเมื่อวาน”

“ปละ…เปล่านะคะ ดิฉันแค่เอา…แฟ้มเอกสารมาให้นาย…น้อยค่ะ”

“มันก็แค่ข้ออ้าง…”

เขาเดินต้อนเข้ามาหา ในขณะที่หล่อนถอยหลังหนีด้วยความหวาดกลัว แต่โชคก็ไม่เข้าข้าง เมื่อแผ่นหลังชนเข้ากับกำแพงห้อง และเขาก็ยังไม่หยุดก้าวเท้าไล่ต้อน

“ของผู้หญิงที่ติดใจในลีลาของฉัน”

“มะ…ไม่ใช่นะคะ คือว่าดิฉัน…”

“ไม่ต้องมาเฉไฉหรอกน่า ผู้หญิงที่นอนกับฉันทุกคนก็มักจะใช้วิธีนี้เพื่อให้ได้เข้าใกล้ฉันอีก”

ทำไมเขาทระนงได้ขนาดนี้นะ ทั้งๆ ที่หล่อนไม่ได้เป็นอย่างที่เขาพูดเลยสักนิด

“และเธอก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นด้วย จริงไหม”

“อุ๊ย…ปล่อยค่ะ นายน้อย…”

เขาก้าวเข้ามาแนบชิดในที่สุด และก็เท้าสองแขนกั้นหล่อนเอาไว้ในกรงแขนกำยำอย่างเผด็จการ ใบหน้าหล่อจัดก้มต่ำลงมาหา เครางามของเขาอยู่ห่างจากใบหน้าของหล่อนนิดเดียวเท่านั้น และมันก็เตือนให้หล่อนระลึกถึงยามที่เคราพวกนี้ครูดไปมากับผิวสาวทุกตารางนิ้ว แม้จะทำให้ผิวนวลแสบและแดงช้ำ แต่ความรู้สึกหลังจากนั้นมันคือความซ่านสยิวที่หาจุดสิ้นสุดไม่ได้

เดมอนระบายยิ้มหยัน เมื่อเห็นสายตากลมโตจ้องมองใบหน้าของตัวเอง ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเจ้าหล่อนคิดอะไรอยู่ ดวงตาของหล่อนบอกความรู้สึกทั้งหมด

ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงคนนี้จะอ่านง่ายดายเช่นนี้

หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้น จนรู้สึกได้ถึงจังหวะที่ผิดเพี้ยนไป

ทำไมเขาจะต้องรู้สึกดี รู้สึกสนุก รู้สึกขบขัน และรู้สึกต้องการ กับผู้หญิงไร้ราคาอย่างแม่นี่ด้วย

บ้าเอ๊ย!

“เธอต้องการให้ฉันทำแบบนี้ไม่ใช่หรือ ฉันก็กำลังจะจัดให้ไง จะได้ไม่ต้องเสียเวลามาฟรีๆ”

“ไม่ใช่นะคะ นายน้อย…ดิฉันไม่…อื้อ…ปล่อยค่ะ…”

หล่อนดิ้นรน ผลักไส แต่สองแขนเรียวมีเรี่ยวแรงน้อยเหลือเกิน เพราะไม่ว่าจะผลักจะดันยังไง แผ่นอกที่หนักคล้ายกับแผ่นศิลาก็ไม่ยอมขยับเขยื้อน

“เธอไม่ใช่สาวบริสุทธิ์แล้ว ดังนั้นไม่ต้องทำสะดีดสะดิ้งอีก”

หล่อนชะงักงันกับวาจาโหดเหี้ยมของผู้ชายที่กำลังจะรังแกตัวเองตรงหน้า น้ำตาไหลไม่หยุด

ก็เพราะเขานั่นแหละ หล่อนถึงไม่ใช่สาวบริสุทธิ์อีกแล้ว

สายตาที่เต็มไปด้วยความตัดพ้อ สายตาที่เต็มไปด้วยความเสียใจของผู้หญิงในอ้อมแขน ทำให้ผู้ชายจิตใจหยาบกระด้างอย่างเดมอนชะงักงันไปชั่วขณะ วูบหนึ่งก็อยากจะนุ่มนวลกับผู้หญิงคนนี้ แต่เขาไม่รู้ว่ามันต้องทำยังไง เพราะไม่คุ้นเคยกับความอ่อนโยนมาก่อน

“ฉันเขียนเช็คเอาไว้แล้ว เดี๋ยวจะเพิ่มให้อีกก็แล้วกัน”

“นายน้อย…หมายถึง…”

“ค่าความสาวของเธอยังไงล่ะ”

คำพูดของเขาราวกับคมมีดที่ปักฉึกลงกลางอก หล่อนส่ายหน้าไปมา น้ำตาไหลรินด้วยความปวดร้าวทรมาน