คืนนี้เป็นคืนที่สามแล้วสินะที่เขาสามารถหยุดแตะต้องพะแพงได้ แม้ว่าในความพยายามนั้นจะเต็มไปด้วยขวากหนามแห่งความทรมานก็ตาม

เดมอนยืนนิ่งอยู่บนระเบียงไม้ ดวงตาคมกริบจับจ้องมองออกไปด้านนอกตัวคฤหาสน์หลังงาม แล้วก็ได้เห็นร่างเล็กแสนคุ้นตาของพะแพงกำลังจะเดินกลับเรือนพัก ความโหยหาที่เต้นเร่าอยู่ภายในใจระเบิดขึ้นจนยากจะควบคุม สองเท้าออกเดิน ก่อนจะเปลี่ยนเป็นซอยวิ่งเพื่อให้ทันร่างอรชรของพะแพง

เพราะตัวใหญ่และช่วงก้าวที่ยาวตามรูปร่าง ทำให้เดมอนสามารถกระโจนมาขวางหน้าของพะแพงได้ทัน ก่อนที่หญิงสาวจะก้าวขึ้นเรือนพัก

ดวงตาทั้งสองคู่สบประสานกัน ความลี้ลับภายในใจบงการให้ทั้งคู่ผวาเข้ากอดรัดกันแน่น ปากประกบกันบดขยี้จนแทบฉีกขาด แต่ก็ดูเหมือนว่าจะยังไม่พอ ยังไม่เพียงพอกับความหื่นกระหายที่อัดแน่นอยู่ภายในใจของทั้งสองคน

เดมอนดันร่างของพะแพงเข้าไปในห้องพัก ปิดประตูลงกลอน และจัดการฉีกทึ้งเสื้อผ้าของหล่อนออกไปจากตัว จากนั้นก็สลัดเสื้อผ้าของตัวเองออกไปในพริบตา สองร่างเปลือยเปล่าโผเข้ากอดรัดกันอีกครั้ง ปากกระด้างประกบลงมาหาอย่างดูดดื่ม ความโหยหิวในรสกามผลักดันให้เขาไร้ความอดทนอย่างสิ้นเชิง

ร่างอรชรเปลือยเปล่าถูกดันจนไปหยุดที่เตียงนอน หญิงสาวทรุดกายลงนั่ง เท้าสองแขนเอาไว้กับเตียงแคบ สองขาเรียวถูกมือใหญ่จับแยกกว้างออก ดวงตาคมกริบจ้องมองกลีบสวาทที่ฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำด้วยความพึงพอใจ แล้วท่อนชายที่พร้อมใช้งานก็แทรกลึกเข้ามาหาอย่างดุดัน หมดทั้งตัวตน

“อ๊ะ…อ๊า…”

“โอ้ว…อืมมมม…”

ทำไมเขาจะต้องรู้สึกดีแบบนี้ด้วย ทำไมจะต้องรู้สึกราวกับขึ้นสวรรค์เพียงแค่ได้ฝังลึกอยู่ในความอบอุ่นนุ่มลื่นของพะแพง นี่เขากำลังถูกควบคุมใช่ไหม

“โอ้ว…โอ้ว…ฟิตมาก โอ้ว…”

เอวของเขาราวกับมีสปริง มันเด้งดึ๋งกระแทกกระทั้นราวกับอดอยากมาเนิ่นนาน ทั้งๆ ที่แท้จริงแล้วเขาไม่ได้เสพสมกับพะแพงเพียงแค่สามคืนเท่านั้นเอง

มันรุนแรง…ความรู้สึกและความต้องการที่เขามีต่อผู้หญิงแสนหวานคนนี้มันรุนแรงจนน่ากลัว

“อ๊ากกกกก…”

ในที่สุดการเสพสมอย่างตะกรุมตะกรามของเขาก็สิ้นสุดลงด้วยการหลั่งรินหยาดสวาทออกมาอย่างร้อนแรง มันฉีดพ่นเข้าใส่ร่องแคบอย่างล้ำลึก เขาครางไม่หยุด เกร็งกระตุกราวกับคนจะขาดใจ ซึ่งเจ้าหล่อนก็เหมือนกัน ทั้งจิกทั้งข่วนแผ่นหลังของเขายามที่สุขสมกับความเป็นชายแข็งชัน

เดมอนพลิกกายลงมานอนข้างๆ ร่างอวบอิ่มชุ่มเหงื่อ เขานอนนิ่งอยู่นาน ก่อนจะหันไปมองคนตัวเล็กที่นอนจ้องเพดานห้องอยู่เงียบๆ ด้วยสายตาเจ็บปวด

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ”

ในที่สุดผู้ชายที่ขย้ำหล่อนราวกับคนตายอดตายอยากก็พูดออกมาเป็นคำแรก

“นายน้อย…มีเรื่องอะไรจะคุยกับดิฉันเหรอคะ”

เดมอนลุกขึ้นนั่ง และก็ไม่ลืมที่จะรั้งคนตัวเล็กที่นอนแผ่หลาหมดเรี่ยวหมดแรงให้ลุกขึ้นนั่งตามติดมาด้วย มือใหญ่เอื้อมไปคว้าผ้าห่มมาคลุมร่างอวบให้อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน เพราะการเห็นความเปลือยเปล่าของพะแพงทำให้สติของเขาหลุดหลงได้ง่ายดายนัก

“เธอรู้แล้วใช่ไหมว่าฉันกำลังจะแต่งงานกับวิคกี้”

“ก็ถือเสียว่ามันคือค่าตัวของเธอสิ ไม่เห็นจะยากเลย”

คนฟังเจ็บลึกไปทั้งหัวใจ “แต่มัน…ก็คงไม่มากมายจนปลดหนี้ของพ่อได้หรอกค่ะ”

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ในเมื่อเธอทำให้ฉันสนุก ทำให้ฉันเสร็จไม่รู้กี่ครั้ง ทั้งในตัวของเธอ หรือแม้แต่ในปากของเธอ”

พะแพงเต็มไปด้วยความอดสู หล่อนก้มหน้าหลบสายตาห่างเหินของเขา หัวใจปวดร้าวเหลือเกิน

“นายน้อย…จะให้ดิฉันไปจากที่นี่เมื่อไหร่คะ” หล่อนถามออกไปเสียงเบาหวิว

“หลังจากจบงานแต่งงานของฉันกับวิคกี้ ฉันหวังว่าจะไม่เห็นหน้าเธอที่นี่อีก”

สายตาของเขาช่างไร้ความเมตตาเหลือเกิน เขาทำร้ายหล่อนทั้งคำพูดและแววตา

หล่อนเจ็บปวด หล่อนทรมาน และก็แทบจะขาดใจตายกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น เดมอนขับไล่ไสส่งหล่อนอย่างไร้เมตตา

“ค่ะ ดิฉัน…จะไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด”

“เธอรู้ใช่ไหมว่าฉันจะแต่งงานวันอังคารหน้า”

“ทราบค่ะ”

“เธอมีเวลาเตรียมตัวอีกแค่ไม่กี่วันเท่านั้น เก็บข้าวเก็บของไปให้พ้น อย่าให้เหลือแม้แต่ชิ้นเดียว อ้อ แล้วฉันจะมีเช็คเงินสดให้เธอด้วยนะ แต่เดี๋ยวจะฝากป้ามิเชลล์มาให้”

เขาใจดีกับหล่อนเหลือเกิน พะแพงประชดประชันปีศาจร้ายอย่างเดมอนภายในอก

“แค่ลดหนี้สินให้กับพ่อของดิฉัน ก็ถือว่าเมตตามากแล้วล่ะค่ะ ดิฉันคงรับเงินจากนายน้อยอีกไม่ได้”

เขาก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้า และใช้มือช้อนปลายคางของหล่อน บังคับให้สบประสานสายตา

“ก็ถือว่าเป็นรางวัลสำหรับผู้หญิงลีลาดีแบบเธอยังไงล่ะ รับไปเถอะ เงินแค่นี้ไม่ทำให้ฉันขนหน้าแข้งร่วงหรอก”

เขาเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของหล่อนอย่างเลือดเย็น พะแพงทำได้แค่สะบัดหน้าหนีจากนิ้วมือของเขา และก็ไม่สบตากับเขาอีกเลย

“เอาล่ะ ฉันต้องกลับห้องแล้ว ส่วนเธอก็อย่าขัดคำสั่งของฉันล่ะ ไปจากที่นี่ซะ”

“ดิฉัน…รับทราบค่ะ และจะปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด”

“ดีมาก ลาก่อน”

เขาเดินออกไปจากห้องอย่างไร้ความเมตตา ไม่มีแม้แต่เยื่อใยใดๆ ให้กับหล่อนอีกเลย พะแพงน้ำตาไหลทะลักออกมาอย่างสุดกลั้น ร่างสาวสั่นเทาด้วยความเจ็บปวดทรมาน หล่อนล้มตัวลงนอนกับเตียงอีกครั้ง และปลดปล่อยให้ความเสียใจสำแดงฤทธิ์เดชออกมาอย่างเต็มที่

ในขณะที่พะแพงนอนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ภายในห้องนอน คนที่เพิ่งก้าวออกมาก็ยืนนิ่งราวกับถูกสาป กรามแกร่งขบกันแน่นเป็นระยะจนเนื้อข้างแก้มกระตุก สองมือข้างตัวกำเป็นกำปั้น ก่อนจะซัดเข้ากับผนังอาคารหลายครั้งติด

“บ้าชิบ!”