สมองร้องสั่งให้หล่อนถอยหลังออกห่างให้ไกลที่สุด หรือไม่ก็มุดดินหนีไปเสียเลย แต่ร่างกายกลับไม่อาจจะขยับเขยื้อนได้อีก ยิ่งเขาก้าวเข้ามาใกล้จนแทบได้กลิ่นของลมหายใจแบบนี้

“เอ่อ…ถอย…ออกไปเถอะค่ะนายน้อย เอ่อ…ท่านประธาน”

เดมอนเก่งอยู่แล้วกับเรื่องการหว่านเสน่ห์ให้ผู้หญิงหน้าโง่เช่นหล่อนลุ่มหลง

“กลัวอะไรฉัน…หือ…?”

“ปละ…เปล่า แต่มันไม่เหมาะสมค่ะ”

แก้มนวลแดงเป็นผลตำลึงสุกจนน่าปวดใจ แถมร่างกายในจุดเร้นลับก็ร้อนผะผ่าวทรมาน

“ตรงไหน”

“อุ๊ยยย…ปล่อยนะคะ นายน้อย…”

หล่อนอุทานตกใจ และเผลอตัวเรียกเขาด้วยสรรพนามในอดีต ชายหนุ่มระบายยิ้มพึงพอใจ ก้มใบหน้าหล่อจัดลงมาหา ลมหายใจของเขาทำให้หล่อนสติกระเจิง

“เรามาทบทวนความหลังกันหน่อยดีกว่า”

“ไม่…นะคะ” หล่อนส่ายหน้า มองใบหน้าที่เต็มไปด้วยอันตรายของเขาอย่างตื่นตกใจ “ได้โปรด…อย่ารื้อฟื้นเรื่องในอดีตขึ้นมาอีกเลย มันจบลงไปแล้ว”

เขาเหยียดยิ้มหยัน หรี่ตาแคบกวาดมองดวงหน้านวลที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกของหล่อนเขม็ง

“เธอลืมมันได้จริงๆ หรือ แพตตี้”

หล่อนลืมไม่ได้ และไม่เคยลืม แต่กระนั้นมันก็จบลงแล้ว

“ค่ะ ดิฉันลืมมันหมดแล้ว” หล่อนฝืนใจจ้องหน้าเขา “ลืมหมดแล้วจริงๆ”

คำย้ำชัดจากปากอิ่มที่เขาเคยลิ้มลองมานับครั้งไม่ถ้วนแล้วว่ามันหวานฉ่ำแค่ไหน ก่อกวนให้โทสะของเดมอนระเบิดขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย

“ลืมแล้วก็รื้อฟื้นขึ้นมาใหม่ได้ มันไม่ใช่เรื่องยากเย็นนี่” เขาเหยียดยิ้ม “จริงไหม แพตตี้”

“ดิฉันชื่อพะแพงค่ะ ไม่ใช่แพตตี้” หล่อนเชิดหน้ามองเขา แสดงท่าทางอวดดีทั้งๆ ที่ภายในอกกำลังอ่อนแรงไร้เรี่ยวแรง

พะแพงปัดมือใหญ่ที่กำลังจะปลดกระดุมเม็ดสุดท้ายของเสื้อทำงานออกไปอย่างขัดใจ และจัดการสลัดเสื้อผ้าจากตัวอย่างใจร้อนกว่า จากนั้นก็ช้อนตาขึ้นมองเขาอย่างเชิญชวน ไฟสวาทที่สุมคอยอยู่ในใจมานานหลายปีลุกโชนและควบคุมทุกอย่างเอาไว้

เดมอนคำรามออกมาด้วยความพึงพอใจกับความใจร้อนของแม่สาวคนสวย เขาตวัดตามองร่างเปลือยที่ยังอวบอัดเต็มตึงไม่ต่างไปจากสี่ปีก่อนเลยแม้แต่น้อยด้วยความหื่นกระหาย เขาแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากที่แห้งผาก ก่อนจะคว้าร่างอรชรเข้ามากดปากจูบอีกครั้ง จูบคราวนี้ราวกับจะกลืนกินจิตวิญญาณเลยทีเดียว จูบจนหญิงสาวแทบขาดใจแล้วจึงถอนปากออก จ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาหวานฉ่ำที่ตอนนี้เต็มไปด้วยไฟสวาทเทียมกันอย่างพึงพอใจ

“ฉัน…ต้องการเธอ…”

หล่อนไม่ขัดข้องอีกแล้ว ศีรษะทุยสวยผงกขึ้นลงช้าๆ ส่งสัญญาณตอบรับอย่างยอมศิโรราบต่อฤทธิ์ปรารถนา ไม่ช้าร่างของหล่อนก็ถูกจับยกขึ้นไปวางบนโต๊ะทำงานไม้ แฟ้มเอกสารรวมถึงอุปกรณ์ต่างๆ บนโต๊ะไม้ถูกปัดทิ้งอย่างไม่ไยดี จากนั้นกายเปลือยเปล่าใหญ่โตที่รกไปด้วยเส้นขนและอุดมไปด้วยมัดกล้ามเนื้อก็แทรกเข้ามาที่ตรงกลางระหว่างขาอวบที่แยกแย้มออกจากกันอย่างรวดเร็ว

“อ๊า…”

หล่อนครวญครางด้วยความโหยหารวดร้าว ทรวงอกอวบใหญ่ที่เดมอนลุ่มหลงไม่เคยลืมกระเพื่อมขึ้นลงเป็นจังหวะถี่ระรัวตามแรงหอบกระเส่าของเจ้าของ

“อืมมมม…”

เดมอนก้มหน้าลงไปคลุกเคล้าที่ร่องอกอวบอัด ฝ่ามือใหญ่ฟอนเฟ้นหนักหน่วง ยอดทรวงถูกนิ้วยาวบี้คลึงดุนดันจนมันชูช่อแข็งเป็นไตบวมเป่ง จากนั้นก็ถูกส่งเข้ามาโรมรันในอุ้งปากร้อนจัด เขาทั้งขบ ทั้งกัด ทั้งเลีย จนสาวน้อยต้องยกมือขึ้นอุดปากเอาไว้เพื่อกลั้นเสียงครวญครางด้วยความกระสัน

“อ๊ะ…อ๊า…อื้อ…อา…อา…”

ความรู้สึกนี้ไงที่หล่อนคิดถึงมาตลอด ความรู้สึกยามถูกเขาดูดอมยอดอกเข้าไปในปาก และตวัดเลียด้วยลิ้นสาก

พะแพงหลุดหลงเข้าไปในมิติที่เต็มไปด้วยความเสียวกระสัน หล่อนดิ้นพล่านครางกระเส่า และก็ยิ่งหอบสะท้านเมื่อเม็ดสวาทที่ซอกขาถูกท่อนชายแข็งชันเสียดสีอย่างจงใจ

“อ๊า…อา…นายน้อย…ได้โปรด…”

หล่อนเกลียดตัวเองนักที่ร้องครางออกไปแบบนี้ หล่อนไม่ควรจะวิงวอนเขา ไม่ควรจะยอมให้เขามาแตะต้องเนื้อตัวเลยด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้สิ่งที่หล่อนกระทำมันตรงข้ามกับสิ่งที่คิดโดยสิ้นเชิง ร่างสาวแอ่นหยัดร่อนขึ้นหา ปากครางวิงวอนให้เขาเดินหน้าทำต่อให้สุดทาง

“ได้โปรด…นายน้อยขา…อา…ได้โปรด…”

หล่อนได้ยินเสียงหัวเราะพึงพอใจดังออกมาจากลำคอแกร่ง ก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงมาจูบยอดถันทั้งสองข้างอย่างหยอกเย้า และเลื่อนหน้าขึ้นมาบดขยี้ปากอิ่มของหล่อนที่เผยอครวญครางอย่างหนักหน่วง จูบจนหล่อนแทบขาดใจ จึงถอนปากออกไป และกระซิบเสียงกระเส่าชิดปากบวมเจ่ม

“อยากได้อะไร…แพตตี้…อืมมม” มือใหญ่แสนกระด้างวางทาบลงบนเนินอูมชุ่มฉ่ำ และส่งปลายนิ้วเข้าไปสำรวจจุดซ่อนเร้นหยาดเยิ้มอย่างจงใจปลุกเร้า

“แพง…อยากได้…นายน้อย…”

“ตรงไหนของฉันหรือ…คนสวย…อืมมมม…ชุ่มฉ่ำเปียกนิ้วฉันหมดแล้ว…อืมมมม” นิ้วยาวถูกกดลึกเข้าไปในร่องสวาท สาวเจ้ากรีดร้องด้วยความปรีดาและหยัดสะโพกขึ้นหาอย่างกระตือรือร้น ดวงตากลมโตลุกโชนไปด้วยไฟสวาท

“ได้โปรด…นายน้อย…เข้ามา…”

ความจริงเดมอนต้องการจะหยอกล้อปลุกปั่นให้พะแพงอ้อนวอนร่ำร้องขอมากกว่านี้ แล้วค่อยมอบความเร่าร้อนราวกับไฟกัลป์ให้หล่อน แต่สุดท้ายเขาก็ต้องพับเก็บความคิดนั้นใส่ลิ้นชักไปโดยสิ้นเชิง เมื่อความคับแคบไม่ต่างจากสี่ปีก่อนที่โอบกระชับรอบนิ้วยาวตอดรัดร้อนระอุ

“อืมมมม…โอ้ว…”