“หนูก็ไม่รู้หรอกค่ะ แต่เห็นอ้วกเอา อ้วกเอา สงสัยจะเป็นโรคกระเพาะมั้งคะคุณแม่บ้านใหญ่”

ป้ามิเชลล์ยังไม่ทันได้อ้าปากถามกลับไป แต่เสียงเข้มของเดมอนก็ดังขึ้นด้านหลังเสียก่อน

“ไปตามหมอมาดูอาการแพตตี้ด้วย ฉันไม่อยากให้ใครมาตายในบ้านของฉัน”

“ค่ะ นายน้อย” ป้ามิเชลล์ตอบรับด้วยน้ำเสียงนอบน้อม ก่อนจะมองตามร่างสูงใหญ่ของเดมอนที่เดินออกไปจากคฤหาสน์หลังงามด้วยความไม่สบายใจ “ทำไมรู้สึกว่าบรรยากาศมันแปลกๆ นะ”

“นั่นสิคะคุณแม่บ้านใหญ่ นายน้อยหน้านี่หงิกเป็นมะเหงกเลยค่ะ ไม่เห็นเหมือนผู้ชายที่กำลังจะได้เป็นเจ้าบ่าวเลย” โอลิเวียพูดขึ้นตามที่ตัวเองคิด แต่ก็ถูกป้ามิเชลล์หยิกต้นแขนแรงๆ

“โอ๊ย…หนูเจ็บนะคะคุณแม่บ้านใหญ่”

“หุบปากไปเลย เรื่องของเจ้านาย”

“ค่ะ ค่ะ งั้นหนูไปโทรตามหมอก่อนนะคะ”

เมื่อป้ามิเชลล์พยักหน้าอนุญาต โอลิเวียก็รีบวิ่งไปโทรศัพท์ตามหมอให้มาตรวจอาการของพะแพงโดยเร็ว

“คุณหมอ…ได้โปรดเก็บเรื่องที่ดิฉันตั้งท้องไว้เป็นความลับได้ไหมคะ” พะแพงวิงวอนนายแพทย์ที่มาตรวจอาการถึงห้องพักทั้งน้ำตา

“ได้สิครับ มันเป็นสิทธิ์ของคนไข้”

พะแพงยกมือขึ้นไหว้คุณหมอสูงวัย “ขอบพระคุณมากค่ะคุณหมอ”

“แต่ว่าอย่าลืมบอกเรื่องนี้กับพ่อของเด็กด้วยนะครับ”

คำพูดของคุณหมอใจดีทำให้พะแพงยิ่งเจ็บร้าวทรมาน หล่อนพยายามฝืนยิ้ม แต่น้ำตาก็ไหลพรากออกมาแทน

“ค่ะ คุณหมอ”

“งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ แล้วก็อย่าลืมกินยาบำรุงที่หมอจัดเอาไว้ให้ตามเวลานะครับ”

“ค่ะ”

หล่อนมองคุณหมอสูงวัยเดินออกไปพ้นห้องพักแล้ว จึงปล่อยหยาดน้ำตาออกมาอย่างสุดกลั้น มือเล็กยกขึ้นอุดปากปิดกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้สุดกำลัง แต่กระนั้นเสียงแห่งความเสียใจก็ยังคงเล็ดลอดออกมาทำร้ายอยู่ดี

ลูกเหรอ…

เดมอนไม่มีทางต้องการเด็กคนนี้ แม้ว่าจะเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาก็ตาม

“ตอนเย็น วันเดียวกับงานแต่งงานของนายน้อยกับคุณวิคกี้ค่ะ”

หัวใจหนุ่มราวกับถูกจับแช่ลงใต้ธารหิมะ มันเย็นยะเยือก ทรมาน แต่ก็จำต้องอดทน

“ครับ”

เดมอนกดตัดสายจากป้ามิเชลล์ ก่อนจะหันไปมองวิคตอเรียในชุดเจ้าสาวที่มาหยุดยืนอยู่ด้านหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

“เรายกเลิกงานแต่งก็ได้นะคะเดมอน ถ้าคุณ…เอ่อ…ตัดใจจากแพตตี้ไม่ได้”

กรามแกร่งของเดมอนขบกันแน่น ก่อนจะดึงร่างอรชรของวิคตอเรียเข้ามาสวมกอด

“คุณพูดอะไรวิคกี้ ผมจะทำอย่างนั้นได้ยังไง ในเมื่อคุณคือผู้หญิงที่เหมาะสมกับผมที่สุด”

“ความเหมาะสมกับความรักมันแยกขาดออกจากกันนะคะ”

“ผมรู้ดีว่ากำลังทำอะไรอยู่ คุณวางใจได้วิคกี้ เมื่อเราแต่งงานกันแล้ว ผมจะมีแค่คุณคนเดียว”

วิคตอเรียดันร่างออกห่างจากเดมอนเล็กน้อย และมองลึกเข้าไปในดวงตาสีฟ้าเข้มของชายหนุ่ม

“คุณแน่ใจเหรอคะ”

“อืม ผมแน่ใจ”

ว่าที่เจ้าสาวแสนสวยฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะสวมกอดชายหนุ่มเอาไว้แน่น แนบหน้ากับแผงอกกว้างอย่างไว้วางใจ

“วิคกี้ก็จะหยุดที่คุณคนเดียวค่ะเดมอน”

“ขอบคุณ” เดมอนกล่าวสั้นๆ ดวงตาของเขาทอดมองออกไปนอกกระจกของร้านเวดดิ้ง ทำไมนะ ทำไมเขาถึงทำตัวให้มีความสุขกับงานแต่งงานที่กำลังจะเกิดขึ้นไม่ได้ ทำไม่ได้เลยจริงๆ

ในที่สุดวันจากลาก็เดินทางมาถึง พร้อมๆ กับงานแต่งใหญ่โตของเดมอนและวิคตอเรีย เสียงเพลงบรรเลงดังมาเข้าหู แขกเหรื่อจำนวนมากมายทยอยเดินทางมาร่วมงานกันอย่างคับคั่ง บรรดาสาวใช้และคนงานภายในคฤหาสน์ลินการ์ดต่างยุ่งกับการเตรียมอาหารและสถานที่ จนไม่มีใครสังเกตเห็นหล่อนที่กำลังหิ้วกระเป๋าเดินทาง พร้อมกับยืนหลั่งน้ำตา

“ลาก่อน…นายน้อย”

หล่อนยืนมองคฤหาสน์หลังงามที่กำลังจัดงานรื่นเริงผ่านม่านน้ำตา มือเล็กยกขึ้นลูบหน้าท้องแบนเรียบของตัวเองแผ่วเบา หัวใจสาวปวดร้าวแหลกเหลว

มันจบลงแล้ว…จบลงด้วยการเดินจากมาของหล่อน พร้อมกับเลือดเนื้อเชื้อไขของเดมอน แต่เขาจะไม่มีทางรับรู้ จะไม่มีทางล่วงรู้หรอกว่าหล่อนมีลูกของเขาอยู่ในท้อง หล่อนจะซ่อนเด็กคนนี้จากสายตาของเขา

ตลอดกาล…

สองเท้าก้าวเดินออกไปยังนอกรั้ว ท้องฟ้าที่เคยสว่างไสว ยามนี้มืดครึ้มด้วยเมฆฝน เสียงฟ้าคำรามดังลั่นขึ้นหลายครั้ง แต่ร่างเล็กก็ยังคงเดินย่ำเท้าไปบนท้องถนนเบื้องหน้า เพื่อมองหาแท็กซี่ให้ไปส่งที่สนามบิน

หยาดน้ำตารินไหลออกมาตลอดทาง หล่อนเจ็บปวดจนหัวใจชาดิกไร้ความรู้สึก และก็ราวกับว่าหล่อนยังทุกข์ทรมานไม่เพียงพอ เมื่อผู้อยู่เบื้องบนส่งฝนห่าใหญ่ให้ราดรดลงมาทั่วลาสเวกัส ร่างของหล่อนเปียกชุ่ม สองแขนยกขึ้นกอดอกเพื่อบรรเทาความเหน็บหนาว ย่ำเท้าต่อไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย กว่าจะสามารถเรียกรถแท็กซี่และก้าวขึ้นไปนั่งบนรถได้ หล่อนก็เปียกชุ่มไปทั้งกายและหัวใจ

ลาก่อน…

ลาสเวกัส…