“เคยครับนายน้อย ผมถึงรู้ไงครับว่าผู้หญิงที่นั่นเป็นยังไง”

“แต่ฉันว่าไม่ใช่ทุกคนหรอก”

คำพูดของเดมอนทำให้คนขับรถถึงกับต้องลอบมองหน้าเจ้านายผ่านกระจกมองหลังอย่างลืมตัว

“ทำไมนายน้อยคิดแบบนั้นล่ะครับ”

“ก็เพราะ…” เดมอนเกือบจะหลุดปากพูดออกไปอยู่แล้ว แต่ก็ยั้งเอาไว้ได้ทัน

“ฉันก็แค่ไม่อยากให้นายเหมารวมทั้งหมดเท่านั้นเอง”

“ก็ผมเคยเจอแต่แบบนั้นนี่ครับ”

“งั้นก็เชื่อฉัน ผู้หญิงไทยที่ดีๆ ก็มีอีกเยอะ”

เชลดอนแปลกใจในสิ่งที่ได้ยินเป็นที่สุด เดมอนไม่เคยเอาเรื่องของผู้หญิงมาเป็นหัวข้อการสนทนามาก่อน ยกเว้นเสียแต่วิคตอเรียคู่หมั้นแต่นั่นก็นานๆ ครั้งกว่าจะพูดถึง แต่นี่เดมอนเอ่ยถึงผู้หญิงไทย แถมเอ่ยในแง่ดีเสียด้วย และสีหน้าเวลาพูดก็อมยิ้มอีกต่างหาก นี่เขาตาฝาดไปหรือเปล่านะ

“เอ่อ…นายน้อยไม่สบายหรือเปล่าครับ”

“ทำไมนายถามฉันแบบนั้นล่ะ สภาพของฉันดูเหมือนคนป่วยหรือไง”

“ก็…นายน้อยดูแปลกๆ ไปน่ะครับวันนี้”

เดมอนแค่นยิ้มน้อยๆ ดวงตาสีฟ้าเข้มยังคงเป็นประกายวิบวับ “ฉันสบายดี ไม่ได้เป็นอะไรเลย”

“แต่ว่า…”

“ขับรถไปเถอะ และหยุดพูดด้วย ฉันอยากนั่งคิดอะไรเพลินๆ”

“ครับ นายน้อย”

เชลดอนตอบรับอย่างไม่มีทางเลือก ขณะลอบมองสีหน้าของเจ้านายหนุ่มด้วยความแปลกใจไปตลอดทาง

โต๊ะทำงานใหญ่ยังคงเต็มไปด้วยแฟ้มเอกสารกองพะเนินเช่นเดิม เมื่อบุรุษนัยน์ตาสีฟ้าเข้มเอาแต่นั่งนิ่งจมอยู่กับความคิดของตัวเอง

กรามแกร่งขบกันแน่น เมื่อไม่อาจบังคับตัวเองให้ขจัดสิ่งที่รบกวนจิตใจออกไปได้

“บ้าเอ๊ย”

เดมอนถอนหายใจออกมาแรงๆ มือใหญ่ยกขึ้นเสยเส้นผมที่ปรกลงมาตรงหน้าผากอย่างหงุดหงิด

ทำไมเขาจะต้องคิดถึงเซ็กซ์เมื่อวานนี้ด้วย มันก็แค่เซ็กซ์กับผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่งเท่านั้น ผู้หญิงขัดดอกที่พ่อแม่พี่น้องของหล่อนนำตัวมาใช้หนี้แทนเงินตราเท่านั้น แต่เขากลับขจัดความรู้สึกยามสุขสมนั้นออกไปจากหัวไม่ได้

ใช่…ความสุขสมในร่างคับแน่นของแม่สาวใช้หน้าหวานคนนั้น ผู้หญิงที่เขาตีค่าว่าหล่อนไม่ต่างจากอีตัวตั้งแต่แรกเห็นหน้า จนสุดท้ายก็ได้รู้ว่าหล่อนคือสาวบริสุทธิ์ และเขาก็ทำลายหล่อนอย่างไร้ความเมตตาเสียจนยับเยิน

หยาดน้ำตาของหล่อน แววตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวยามที่เขาฝังความเป็นชายลงไปหา มันทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองไม่ต่างจากฆาตกรใจโฉดนัก แม้ว่าชั่วขณะหนึ่งหล่อนจะตอบสนองร้อนแรง แต่ก็นั่นก็เป็นเพราะชั้นเชิงที่เหนือกว่าของเขา

เดมอนบอกตัวเองว่าให้หยุดคิด หรือไม่ถ้ารู้สึกผิดก็จ่ายเงินเพิ่มให้กับหล่อนไป เท่านั้นก็จบ ใช่…เงินเท่านั้นแหละที่จะสามารถช่วยขจัดความรู้สึกว้าวุ่นภายในใจของเขาให้คลายลงไปได้

มือใหญ่เอื้อมไปกดโทรหาไบโอนีผู้เป็นเลขาฯ ประจำตัวให้เข้ามาหาภายในห้อง

“ท่านประธานมีอะไรจะให้ดิฉันรับใช้เหรอคะ”

โอลิเวียมองแม่บ้านใหญ่ด้วยความแปลกใจ แต่ก็จำต้องทำตามคำสั่งอย่างไม่มีทางเลือก

“ค่ะ คุณแม่บ้านใหญ่”

โอลิเวียเดินจากไปไม่นาน พะแพงก็เดินลงจากบันไดมาหาป้ามิเชลล์

“คุณแม่บ้านใหญ่เรียกหาดิฉันเหรอคะ”

มิเชลล์หรี่ตาแคบมองหน้าพะแพง “ฉันถามจริงๆ เถอะ เธอรู้จักกับนายน้อยเป็นการส่วนตัวหรือเปล่า”

ดวงหน้าของพะแพงซีดเผือดสลับแดงก่ำ และเสหลบสายตาคาดคั้นของป้ามิเชลล์

“ไม่…ไม่รู้จักหรอกค่ะ”

“ไม่รู้จัก แล้วเมื่อเช้าเธอวิ่งหนีไปทำไม”

“เอ่อ…” พะแพงพยายามหาทางแก้ตัว “คือดิฉันปวดท้องหนักน่ะค่ะ ก็เลยรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำ”

คำแก้ตัวของพะแพงไม่ได้ทำให้ป้ามิเชลล์เชื่อแม้แต่น้อย “แล้วนั่นคอไปโดนอะไรมา แดงเป็นจ้ำเชียว”

มือเล็กขาวสะอาดของพะแพงรีบยกขึ้นกุมลำคอของตัวเองเอาไว้ ภาพในสมองย้ำชัดว่ารอยแดงพวกนี้เกิดขึ้นเพราะอะไร เพราะถูกเดมอนทั้งดูดทั้งกัดยังไงล่ะ

“เอ่อ…ยุงน่าจะกัดน่ะค่ะ” หล่อนรีบดึงคอเสื้อขึ้นมาปกปิด นี่ถ้าป้ามิเชลล์เห็นรอยแดงที่หน้าอกของหล่อน คงจะไม่มีทางเชื่อแน่ว่าหล่อนถูกยุงกัด

“ยุงอะไรกัดซะรอยใหญ่เชียว”

“คง…จะตัวใหญ่น่ะค่ะ ว่าแต่คุณแม่บ้านใหญ่มีอะไรให้ดิฉันรับใช้เหรอคะ”

หล่อนพยายามดึงป้ามิเชลล์ออกจากหัวข้อสนทนาเดิมที่แสนกระอักกระอ่วน

“นายน้อยต้องการให้เธอ…” ป้ามิเชลล์เกือบหลุดปากบอกความจริงออกไป แต่ก็ยั้งเอาไว้ได้ทัน “ฉันหมายถึง…นายน้อยลืมเอกสารเอาไว้น่ะ ฉันต้องการให้เธอเอาไปให้นายน้อยที่คาสิโน”

ดวงหน้าหวานของพะแพงซีดเผือด ดวงตากลมโตเบิกกว้างแทบถลน หล่อนส่ายหน้าน้อยๆ น้ำตาคลอ หล่อนไม่สามารถมองหน้าเดมอนได้ หลังจากที่เมื่อคืนถูกเขาย่ำยีทั้งกายและหัวใจอย่างเหี้ยมโหด

“คือดิฉันยัง…ทำความสะอาดไม่เสร็จเลยค่ะ…”

“แล้วไง”

“คุณแม่บ้านใหญ่ให้คนอื่นไปแทนได้ไหมคะ นะคะ ดิฉันขอร้องล่ะ” หล่อนยกมือขึ้นไหว้วิงวอน และนั่นก็ทำให้มิเชลล์ยิ่งแปลกใจกับท่าทางหวาดกลัวของพะแพงที่มีต่อเดมอน แต่ก็พูดอะไรมากไม่ได้

“คงไม่ได้หรอก เพราะทุกคนยุ่งกันอยู่”

“แต่ดิฉัน…”

“เธอกล้าขัดคำสั่งฉันเหรอ แพตตี้”

เมื่อคู่สนทนาหยิบยกเอาความเป็นเจ้านายขึ้นมากล่าวอ้าง หล่อนก็ไม่มีทางเลือก

“ไม่…ดิฉันไม่กล้าหรอกค่ะ”

“งั้นก็ไปล้างไม้ล้างมือให้สะอาด และไปรอที่หน้าตึก จะมีรถไปส่งเธอที่คาสิโน”

“ค่ะ” หล่อนตอบรับคำสั่งทั้งน้ำตา

“ไปได้แล้ว นายน้อยไม่ชอบรอนาน”

หล่อนเม้มปาก ก่อนจะเดินยกมือป้ายน้ำตาออกไป

ป้ามิเชลล์มองตามร่างอรชรที่ดูบอบบางจนน่าสงสารของพะแพงไปจนลับตา

“มันต้องมีอะไรแน่ๆ”