แล้วเขาก็หยิบเศษเงินมาปาใส่หน้าหล่อน กระดาษพวกนั้นร่วงลงกับพื้น พร้อมๆ กับหยาดน้ำตาของหล่อน กลีบปากอิ่มสั่นระริก ก้อนสะอื้นหลุดออกมาจากลำคอ เมื่อคนใจร้ายก้าวผ่านหน้าไปอย่างไม่ไยดี

และไม่นานรถคันงามก็แล่นผ่านหน้าไป ในขณะที่หล่อนยืนร้องไห้แข้งขาไร้เรี่ยวแรงอยู่ที่เดิม

“พ่อคับ แม่กลับบ้านยังไงเหรอคับ” วินเซนต์หันมองไปยังท้ายรถเพื่อมองมารดาของตัวเอง

เดมอนที่นั่งขบกรามแน่นจนแทบแตกระเบิดจำต้องสะกดกลั้นโทสะเอาไว้ และฝืนยิ้มให้กับลูกชาย

“แม่นั่งรถแท็กซี่กลับครับ”

ลูกชายพยักหน้าตอบรับ และไม่ได้สนใจอีก เพราะหันไปเล่นหุ่นยนต์ที่ถือติดมือมาจากบ้านแทน ตรงกันข้ามกับเขาที่ยังคงนั่งเดือดดาลเช่นเดิม

เขาเกลียดสีหน้าซีดขาวเศร้าสร้อยของพะแพงที่สุด ทั้งๆ ที่เขาตื่นเต้นจนแทบนอนไม่หลับ เพราะจะได้จดทะเบียนสมรสกับหล่อน แต่แม่คุณกลับทำหน้าราวกับกินยาเบื่อเข้าไปทั้งขวด

หล่อนควรจะกระโดดกรีดร้องด้วยความดีใจสิที่ได้เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของผู้ชายเพอร์เฟกต์เช่นเขา ไม่ใช่มาทำหน้าราวกับอยากจะตายแบบนี้

“ผู้หญิงบ้า”

เขาสบถในลำคออย่างโมโห พยายามบอกตัวเองให้ใจเย็นๆ แต่ก็ทำได้ยากเย็นเหลือเกิน

หลังจากพาวินเซนต์กลับมาจากสวนสนุก เขาก็เฝ้ารอการกลับมาของพะแพงอย่างร้อนรน แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของหล่อน

“หายหัวไปไหนของเธอ แพตตี้”

เขาเดินกลับไปกลับมาราวกับหนูติดจั่น ในใจเต็มไปด้วยไฟร้อนๆ และก็อดก่นด่าตัวเองไม่ได้ ที่ปล่อยให้พะแพงกลับบ้านคนเดียว

“ป้ามิเชลล์ แพตตี้กลับมาหรือยังครับ”

“ยังเลยค่ะนายน้อย”

“บ้าจริง ไปมุดหัวอยู่ที่ไหนเนี่ย!”

เขาสบถอย่างหัวเสีย ในใจอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกมากมาย โกรธ โมโห และก็เป็นห่วง ใช่…ถ้าพะแพงเป็นอะไรไป เขาจะทำยังไง เขาจะอยู่ยังไง

“แล้ว…ทำไมเธอไม่กลับมาพร้อมกับนายน้อยล่ะคะ” ในที่สุดป้ามิเชลล์ก็ถามสิ่งที่ค้างคาใจออกมา

เดมอนขบกรามแน่น ก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับเจ้าของคำถาม “ผมโมโหเธอ ก็เลยไล่ให้เธอกลับบ้านเอง”

“โธ่ นายน้อย…”

“ผมรู้ว่าผมเอาแต่ใจเกินไป ดังนั้นป้ามิเชลล์อย่ามาตอกย้ำผมเลยนะครับ” ในจังหวะที่เดมอนกำลังพูดอยู่กับป้ามิเชลล์นั้น เชลดอนก็วิ่งเข้ามาหา

“นายน้อยครับ หาไม่เจอครับ”

“ฉันขอโทษ…ฉันใจร้ายเกินไป…”

เขาพึมพำด้วยความละอายใจ หัวใจไม่เคยหวาดกลัวเช่นนี้มาก่อน ดวงตาสีฟ้าเข้มชะเง้อมองฝ่าละอองฝนไปตามข้างทาง ก่อนจะรีบเบรกกะทันหัน เมื่อเห็นร่างอรชรคุ้นตานั่งกอดอกตัวลีบอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่

เดมอนรีบเปิดประตูและพุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็ว ความเปียกปอนที่เกิดจากสายฝนไม่ได้ทำให้เขาสะท้านเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้สิ่งที่เขาต้องทำให้เร็วที่สุดก็คือ การดึงร่างสั่นเทาของพะแพงเข้ามาในอ้อมแขน และกอดหล่อนให้แน่นที่สุด

“แพตตี้…”

คนที่นั่งร้องไห้ด้วยความหวาดกลัวและเหน็บหนาวเงยหน้ามองฝ่าสายฝนไปก็เห็นเดมอน ผู้ชายที่หล่อนไม่เคยคาดคิดว่าจะมายืนตากฝนอยู่ตรงหน้า

“นายน้อย…”

“เธอมาทำบ้าอะไรอยู่ตรงนี้ ฮึ!”

เขาเปิดฉากด่าว่าหล่อน ก่อนจะกระชากร่างของหล่อนเข้าไปกอดแนบอก

หล่อนร้องไห้ออกมา “แพง…กำลังจะกลับบ้านค่ะ แต่ว่า…ฝนตกเสียก่อน”

“เธอใช้เวลาสี่ห้าชั่วโมงในการเดินทางเนี่ยนะ”

เขาดันหล่อนออกห่างเล็กน้อย และมองหล่อนผ่านสายฝนที่ตกกระหน่ำไม่หยุด

“แพง…”

“ฉันจะทำโทษเธอให้หนักเชียว”

แล้วเขาก็กระชากแขนของหล่อนให้เดินตรงไปที่รถ และยัดหล่อนเข้าไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็วิ่งอ้อมตัวรถขึ้นมานั่งหลังพวงมาลัย

หล่อนหันไปมองหน้าเขา มองใบหน้าที่เปียกโชกไปด้วยหยาดฝน รวมถึงเนื้อตัวของเขาด้วย

“นายน้อย…มาทำอะไรแถวนี้คะ” หล่อนถามเขาเสียงแผ่วเบา ปากอิ่มสั่นระริก

เดมอนหันมามองพะแพงด้วยสายตาโล่งใจระคนโมโห ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะพูดให้หล่อนเจ็บช้ำแทนการบอกความจริง

“ฉันจะไปหาเมียน้อย แล้วบังเอิญหันมาเห็นเธอพอดี ก็เลยจำใจต้องจอดรถลงไปหายังไงล่ะ”

คนฟังเม้มปากแน่นเป็นเส้นตรง ถึงเขาไม่บอก หล่อนก็พอจะเดาออกอยู่แล้วล่ะว่าผู้ชายอย่างเดมอนไม่มีทางออกมาตามหาผู้หญิงไร้ค่าเช่นหล่อนหรอก

“แพงเลยทำให้นายน้อย…เปียกหมดเลย…” หล่อนพูดทั้งน้ำตาและก็รีบหันหน้าหนี มือใหญ่ยื่นมากระชากคางมน และเมื่อหล่อนหันกลับมา ปากร้อนอบอุ่นของเขาก็ทาบลงมาบนกลีบปากเย็นจืดของหล่อนอย่างแม่นยำ

“อื้อ…”

เสียงอุทานตกใจของหล่อนถูกกลืนหายลงไปในลำคอแกร่งจนหมด รอยจุมพิตร้อนแรงปลุกเร้าให้ร่างกายของหล่อนร้อนฉ่าทั้งๆ ที่เสื้อผ้าเปียกชุ่ม

เขาถอนปากออกและจ้องหน้าหล่อนเขม็ง แวบหนึ่งหล่อนเห็นความห่วงใยในดวงตาสีฟ้าเข้ม แต่ไม่นานมันก็จางหายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

“ฉันจะไม่ปล่อยให้ผู้หญิงโง่แบบเธอกลับบ้านเองอีกแล้ว สาบาน!”

เขากระแทกกระทั้นคำพูดออกมา ก่อนจะขับรถออกไปจากตรงนั้น และมุ่งหน้ากลับคฤหาสน์หลังงาม