เดมอนกัดฟันแน่น ขบกรามกระด้างจนขึ้นสันนูนเป่ง ดวงตาคมกริบตวัดมองราวกับจะเผาให้ไหม้เป็นจุณ

“หมูวินรอลุงอยู่ตรงนี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวลุงมา”

“คับ”

วินเซนต์ที่เพิ่งได้เพื่อนเล่นวัยเดียวกันมาใหม่ตอบรับคำ และหันไปเล่นกับเพื่อนของตัวเองต่อ

เดมอนก้าวขึ้นมาจากสระน้ำ เดินไปสั่งเบนจามินทร์ให้มองลูกชายของตัวเองเอาไว้ไม่ให้คลาดสายตา ก่อนที่ตัวเองจะเดินเร็วๆ มุ่งหน้าไปหยุดข้างกายของพะแพง

“ลูกร้องหาน่ะแพตตี้”

เขาคว้าแขนเรียวและกระชากให้มาอยู่ข้างกายตัวเอง จากนั้นก็ส่งสายตาอำมหิตล้างผลาญให้กับผู้ชายที่กล้าใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาให้กับพะแพงอย่างโกรธจัด

“เอ่อ…” พะแพงเงยหน้าขึ้นไปแล้วเห็นสายตาดุดันของเดมอนก็หน้าซีดเผือด รีบหันไปบอกลาผู้ชายแปลกหน้าที่มีน้ำใจกับตัวเอง “ขอบคุณสำหรับผ้าเช็ดหน้านะคะ เดี๋ยวแพงเอาไปซักแล้วจะส่งคืนให้ค่ะ”

“ไม่จำเป็นหรอกแพตตี้” เดมอนกระชากผ้าเช็ดหน้าที่พะแพงเพิ่งรับมาจากมือของคู่สนทนาแปลกหน้ามาถือเอาไว้ ก่อนจะปล่อยทิ้งลงกับพื้นกระเบื้องอย่างไม่ไยดี จากนั้นก็ขยับเท้าขึ้นเหยียบ “เท่าไหร่ ค่าผ้าเช็ดหน้าผืนนี้เท่าไหร่ ผมจะจ่ายให้”

“เอ่อ คือ ไม่เป็นไรครับ มันไม่แพงหรอกครับ”

“บอกมาว่าเท่าไหร่” เดมอนปล่อยมือจากแขนของพะแพง และก้าวเดินเข้าไปหาผู้ชายที่บังอาจมายุ่งกับภรรยาของตนเองด้วยท่าทางเอาเรื่อง

“นายน้อยคะ…”

“เธอไปดูลูก ไปสิแพตตี้”

“เอ่อ”

“ฉันบอกให้ไปไง” น้ำเสียงและสายตาดุกระด้างน่ากลัวของเดมอนทำให้พะแพงต้องรีบเดินจากไปอย่างรวดเร็ว และก็ภาวนาให้เดมอนไม่ทำอะไรรุนแรง

เมื่อพะแพงเดินจากไปแล้ว เดมอนก็หันหน้ามาจ้องคู่สนทนาด้วยสายตาของมัจจุราชที่เพิ่งขึ้นมาจากขุมนรก

“มึงแน่นักใช่ไหม ถึงกล้ามายุ่งกับเมียกู”

“ผม…ผมแค่เห็นเธอร้องไห้ครับ ผมไม่ได้…”

แม้ว่าคู่สนทนาจะถอยหลังหนี แต่เดมอนก็ก้าวเท้าเดินตามไปติดๆ ด้วยท่าทางคุกคาม

เดมอนตวัดตามองไปที่เบนจามินทร์ “พาแพตตี้ขึ้นไปห้องพัก แล้วนายค่อยกลับลงมาหาฉันที่นี่”

“ครับนายน้อย” เบนจามินทร์ตอบรับคำสั่ง ก่อนจะหันมาพูดกับหล่อน

“เชิญครับคุณแพตตี้”

พะแพงร้องไห้ออกมา มองคนใจร้ายอย่างเจ็บปวด แต่หล่อนไม่มีสิทธิ์ไม่มีเสียงอะไรเลย นอกจากก้มหน้าทำตามคำสั่งของผู้ชายใจร้ายอย่างเดมอนเท่านั้น

เดมอนมองตามร่างบอบบางของพะแพงไปด้วยสายตากรุ่นโกรธ ริมฝีปากกว้างหยักลึกเม้มแน่นเป็นเส้นตรง “กล้าให้ผู้ชายคนอื่นมาแตะเนื้อต้องตัวเหรอแพตตี้”

ชายหนุ่มเต็มไปด้วยความเดือดดาล “คืนนี้เธอไม่ได้นอนแน่ หึ!”

“ผมเพิ่งเคยเห็นนายน้อยหึงผู้หญิงก็วันนี้แหละครับ”

จู่ๆ ผู้ชายที่เดินนำหน้าก็พูดขึ้น แต่มันไม่ได้ทำให้หล่อนคล้อยตามเลยแม้แต่นิดเดียว

“คุณคงเข้าใจผิดแล้วล่ะค่ะ นายน้อยไม่มีทางหึงฉันหรอก”

“ถ้าไม่หึงจะอาละวาดฟาดงวงฟาดงาแบบนั้นเหรอครับ” เบนจามินทร์แย้งออกมา

“ตอนแรกผมไม่เชื่อคำพูดของพี่เชลดอนนะครับที่บอกว่านายน้อยรักคุณ แต่ตอนนี้เชื่อแล้วล่ะครับ”

รัก? ตลกสิ้นดี!

น้ำตาของพะแพงไหลรินออกมา สิ่งที่ออกมาจากปากของเบนจามินทร์มันไม่มีทางเป็นไปได้สักนิด

“ฉันว่าคุณคงเข้าใจผิดไปยกใหญ่แล้วล่ะค่ะ”

น้ำเสียงของหล่อนสั่นเครือ

“ฉันขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะคะ”

พะแพงตัดบท เมื่อเบนจามินทร์พาหล่อนเดินมาถึงหน้าประตูห้องพักแล้ว

“เชิญครับ”

หล่อนเดินเข้ามาภายในห้องกว้างแล้ว ประตูจึงค่อยๆ ปิดสนิทลง ร่างอรชรอ่อนแรงทรุดลงกับพื้น น้ำตาไหลรินออกมาไม่ขาดสาย ความเสียใจยังคงเต้นระริกอยู่ภายในอกมหาศาล

รักเหรอ…ไม่มีทางเป็นอย่างนั้นหรอก เดมอนก็แค่…อยากเอาชนะผู้หญิงไร้ค่าอย่างหล่อนเท่านั้น และการแย่งชิงวินเซนต์ไปจากอกของหล่อนได้ มันก็คือชัยชนะอันหอมหวานของผู้ชายคนนี้

“คนใจร้าย…”

ไม่ว่าหล่อนจะร้องไห้คร่ำครวญแค่ไหน แต่ความจริงที่แสนโหดร้ายก็ยังไม่ยอมจางหายไป หญิงสาวสะอื้นไห้ด้วยความทุกข์ทรมาน ภาวนาให้ทุกอย่างจบลงเสียที เพราะหล่อนจะขาดใจอยู่แล้ว…