หล่อนจะไปหาพ่อให้กับวินเซนต์ได้ที่ไหนกัน

หลังจากส่งลูกชายที่โรงเรียนอนุบาลเอกชนแห่งหนึ่งแล้ว พะแพงก็รีบบึ่งรถอีโคคาร์ของตัวเองตรงไปยังบริษัทที่ตัวเองทำงานอยู่ หล่อนจอดรถที่ลานจอด ก่อนจะรีบคว้ากระเป๋าสะพาย แล้วเดินเข้าไปในสถานที่ทำงาน

“สวัสดีค่ะพี่กิ่ง”

หล่อนเอ่ยทักทายรุ่นพี่ที่ทำงานร่วมกันมาหลายปี ก่อนจะเดินเข้าไปทรุดตัวนั่งหน้าห้องเจ้านาย แต่ยังไม่ทันได้เปิดคอมพิวเตอร์ที่โต๊ะเลย เพื่อนร่วมงานก็เดินเข้ามาหาและชวนคุย

“แพงรู้เรื่องสถานการณ์ของบริษัทเราหรือยัง”

หล่อนมองหน้าคู่สนทนา ก่อนจะระบายยิ้มบางๆ “ถ้าเรื่องที่จะเปลี่ยนเจ้านายใหม่ แพงทราบแล้วค่ะ”

“น่าเสียดายเนอะ ท่านประธานออกจะใจดี ไม่น่าขายบริษัทให้กับคนต่างชาติเลย”

“ท่านประธานคงมีเหตุผลส่วนตัวน่ะค่ะ”

คู่สนทนาของหล่อนพยักพเยิดเห็นด้วย แต่ก็ยังไม่หยุดแสดงความคิดเห็น

“แต่ในความโชคร้าย ก็ยังมีความโชคดีอยู่ แพงว่าไหม”

หล่อนยังไม่ทันได้ถามว่ายังไง กิ่งแก้วคู่สนทนาก็ชิงพูดออกมาเสียก่อน

“ก็โชคดีตรงที่ว่า เจ้านายใหม่ไม่ได้คิดจะปลดพนักงานเก่าแก่อย่างพวกเราออกน่ะสิ ไม่อย่างนั้นน่ะแย่เลย”

เรื่องนี้หล่อนเห็นด้วยกับกิ่งแก้ว

“ใช่ค่ะ ท่านประธานคนใหม่ก็คงจะใจดีไม่ต่างจากเจ้านายเก่าของพวกเราหรอกค่ะ”

“สาธุ พี่ก็ขอให้เป็นอย่างนั้นแหละ” กิ่งแก้วยกมือขึ้นไหว้ท่วมหัว ก่อนจะพูดขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้

“เมื่อวานพี่ได้ยินพวกเซลล์สาวๆ คุยกัน เรื่องเจ้านายใหม่น่ะ เห็นว่าหล่อมากกกกกกกกกก”

ก ไก่ ที่ออกจากปากของกิ่งแก้วเป็นสิบตัว ทำให้พะแพงอดที่จะหัวเราะขบขันไม่ได้

“แสดงว่าหล่อจริงใช่ไหมคะพี่กิ่ง”

“พี่ก็ยังไม่ได้เห็นตัวจริงนะ แต่แม่พวกเซลล์มันเมาท์มอยกันน่ะว่าหล่อเด็ด”

พะแพงได้แต่อมยิ้ม และยื่นมือไปเปิดสวิตช์คอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะของตัวเอง

“สงสัยที่หมอดูบอกว่าปีนี้พี่จะสละโสด คงจะเป็นเรื่องจริงแน่ๆ เลย”

สีหน้าเพ้อฝันของกิ่งแก้วทำให้พะแพงอมยิ้มขบขัน “อย่าบอกนะคะว่าเจ้าบ่าวของพี่กิ่งก็คือท่านประธานคนใหม่”

กิ่งแก้วดีดนิ้วเสียงดังอย่างถูกใจ “ใช่ ชัวร์ ไม่มั่วนิ่มจ้า ท่านประธานคนใหม่คือเนื้อคู่ตุนาหงันของพี่ อิอิ”

“ขอให้พี่กิ่งสมหวังนะคะ แพงจะใส่ซองหลายๆ ร้อยเลยค่ะ”

“ขอบใจจ้าน้องแพงคนสวย” กิ่งแก้วระบายยิ้มกว้างอย่างมีความสุข ก่อนจะเอ่ยถามเมื่อนึกขึ้นได้ “แล้วหมูวินเป็นไงบ้างล่ะ พี่ไม่ได้เจอเสียนาน ยังอ้วนเหมือนเดิมไหมเนี่ย”

ดวงตาของพะแพงเป็นประกายเมื่อนึกถึงลูกชายของตัวเอง

“ยังกินเก่ง แล้วก็อ้วนเหมือนเดิมค่ะพี่กิ่ง นี่แพงแทบจะอุ้มลูกไม่ไหวแล้ว ปวดหลัง” หล่อนหัวเราะออกมาเสียงสดใส

กิ่งแก้วหัวเราะตามและเอียงคอมองหน้าพะแพงอย่างพิจารณา “แพงไม่คิดจะแต่งงานใหม่จริงๆ เหรอ”

“อ้อ…ได้ค่ะพี่กิ่ง”

กิ่งแก้วฉีกยิ้มกว้าง “ถ้าพี่ได้เป็นเมียท่านประธานนะ พี่จะไม่มีวันลืมแพงเลย จะปรับเงินเดือนให้ทุกเดือนเลย คอยดูสิ”

“ขอบคุณค่ะพี่กิ่ง”

คำพูดติดตลกของกิ่งแก้วทำให้หล่อนหัวเราะออกมาได้บ้างเล็กน้อย

“งั้นพี่ไปทำงานก่อนนะ เดี๋ยวกลางวันไปกินข้าวด้วยกัน”

“ค่ะพี่กิ่ง”

กิ่งแก้วเดินฮัมเพลงกลับไปยังแผนกของตัวเองแล้ว ในขณะที่หล่อนนั่งนิ่งด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความทรมาน เพราะคำพูดของกิ่งแก้วยังคงก้องอยู่ในหูไม่หยุด

‘นี่ไม่อยากให้หมูวินมีพ่อแบบคนอื่นบ้างเหรอ’

ทำไมหล่อนจะไม่อยากให้ลูกชายมีพ่อเหมือนกับเด็กคนอื่นล่ะ แต่หล่อนทำอะไรไม่ได้ ในเมื่อเดมอนไม่ได้ต้องการหล่อน ไม่ได้ต้องการลูก หยาดน้ำตาไหลรินออกมาเป็นทางอาบแก้มโดยไม่รู้ตัว สมองถูกดึงเข้าไปสู่วงจรปวดร้าวซ้ำๆ อีกครั้ง

เขาขับไล่หล่อนออกจากชีวิต พร้อมกับยกหนี้สินของบิดาให้ทั้งหมด แต่นั่นก็ต้องแลกกับการไม่เจอะเจอกันอีกชั่วชีวิต และเหตุผลของเขาก็คือ เขากำลังจะแต่งงานกับคู่หมั้นอย่างวิคตอเรีย จึงไม่สามารถมีหล่อนอยู่ข้างกายได้อีก

หล่อนเดินจากมาพร้อมกับลูกในท้องที่ไม่กล้าแม้แต่จะปริปากบอกเดมอน และจบทุกอย่างที่ลาสเวกัสเอาไว้แค่เพียงในความทรงจำเท่านั้น ความทรงจำที่ไม่เคยไม่มีเขาเลย

“พี่แพง บอสเรียกหาน่ะ”

เสียงของเพื่อนร่วมงานดังขึ้น และก็ทำให้หล่อนต้องรีบป้ายน้ำตาทิ้ง และฉีกยิ้ม

“ว่าไงนะนก”

“บอสเรียกหาน่ะจ้ะ”

“โอเค พี่ไปเดี๋ยวนี้แหละ”

หล่อนฝืนยิ้มให้กับคู่สนทนา ก่อนจะรีบก้าวเท้าเดินเข้าไปในห้องทำงานของประธานบริษัทที่กำลังจะหมดหน้าที่ในอีกสองวันข้างหน้า

“บอสเรียกหาแพงเหรอคะ”

ผู้ชายที่เส้นผมเป็นสีขาวเกือบทั้งศีรษะที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานไม้ตัวใหญ่เงยหน้าขึ้นมองหล่อน

“นั่งก่อนสิพะแพง”

“ขอบคุณค่ะบอส”

หล่อนทรุดกายลงนั่งเก้าอี้ตรงหน้าของคู่สนทนาอย่างว่าง่าย ก่อนจะมองหน้าของเขาอย่างตั้งใจ

“คุณอยู่ที่นี่มากี่ปีแล้วนะ”

“เอ่อ…เกือบสามปีแล้วค่ะบอส”

ผู้ชายตรงหน้าของหล่อนระบายยิ้มน้อยๆ “แล้วคิดว่าจะอยู่ต่อไปอีกนานไหม”

“แพงคงจะอยู่ไปเรื่อยๆ จนกว่าจะถูกไล่ออกค่ะ” หล่อนตอบไปตามที่คิด

“คุณเป็นคนทำงานดี ละเอียด รอบคอบ ถ้าผมก่อตั้งบริษัทใหม่ได้เมื่อไหร่ ผมอยากจะให้คุณไปทำงานกับผมอีก”

“เอ่อ…”

“เอาไว้ถึงเวลานั้นเมื่อไหร่ ผมจะโทรมาหาก็แล้วกันนะ และก็หวังว่าเราจะมีโอกาสร่วมงานกันอีกครั้งหนึ่ง”

“เอ่อ…ค่ะบอส”

คู่สนทนาของหล่อนระบายยิ้มให้ “คุณออกไปทำงานเถอะ เดี๋ยวผมจะออกไปข้างนอกสักหน่อย”

“ค่ะบอส”

หล่อนเดินออกมาจากห้องของเจ้านายด้วยสีหน้าหนักใจไม่น้อย เพราะสิ่งที่เจ้านายต้องการ มันทำให้หล่อนลำบากใจ