ชั้นกลับไปที่รังพร้อมมดแดงตัวอื่น ๆ

　เดินตามมดตัวหัวหน้าไปพร้อมเหล่ามดแดง

 

　เราไปที่ห้องห้องหนึ่งเล็ก ๆ ที่อยู่ในส่วนลึกของรัง

　พวกมดแดงค่อย ๆ ทยอยวางไข่ที่ลักพามาทีละตัว

　ชั้นเองก็อ้าปากออกแล้วคายไข่ลงพื้นด้วยเช่นกัน

　แหยง ๆ แฮะ แค่ก ๆ

 

　จำนวนไข่ที่เอากลับมาคือสี่สิบฟอง

　ที่รังนู้นเลี้ยงกันทีละสี่สิบตัวสินะ?

　ว่าแล้ว คงเลี้ยงทีละร้อยหรือสองร้อยไม่ได้สินะ

　ถ้าเยอะขนาดนั้นทั้งโลกคงเต็มไปด้วยมดแดงแล้ว

 

 …..แต่ว่า ฟักที่ละสี่สิบตัว แต่ในรังมีไม่ถึงสองร้อยงั้นเหรอ

 จำนวนที่ไข่ที่ราชินีวางได้มีจำกัดไว้รึเปล่านะ หรือว่ามดมันไปตายข้างนอก?

 ระยะห่างระหว่างการวางไข่แต่ละครั้งอาจจะนานก็ได้

 

　ชั้นขนมายี่สิบ ในปากชั้นสิบ กับอีกหัวนึงสิบ

　……หือ ทำอะไรอยู่? คู่หู รีบ ๆ คายออกมาสิ

 

　「ก่า?」

 

　คู่หูหันมาหาแล้วอ้าปากส่งเสียงขึ้น

　ข้างในนั้นไม่มีอะไรอยู่เลย

　ฮะ เฮ้ย เดี๋ยว

　จริงจัง?

 

　ชั้นตัดสินใจค่อย ๆ ย่องหนีจากห้องเก็บของเงียบ ๆ แล้วตรงไปหามดราชินี

　รีบ ๆ บอกลามดราชีนีแล้วรีบไปดีกว่า

 

　พอออกมานอกห้อง ชั้นก็มองกลับไปเล็กน้อย

　มดแดงตัวหนึ่งกำลังนับจำนวนไข่ เสร็จแล้วก็เอียงคอของตน

　ไม่รู้ ไม่รู้ไม่เห็น

 

　จากตรงนี้ชั้นจำทางได้ ไม่ต้องให้มดมาช่วยนำทาง

 

　ชั้นมุ่งตรงไปหามดราชินี

 

　มดราชินีกำลังรอเราอยู่พร้อมกับมดแดงอีกสองตัว

　พอชั้นไปถึง มดทั้งสองก็ลุกขึ้นมาเตรียมสู้ แต่ราชินีหยุดไว้ก่อน

 

　『ขอบคุณที่เหนื่อยยาก เราได้ยินคำรายงานแล้ว ทางเราสูญเสียมดไปสิบตัว และจำนวนไข่ที่พากลับมาคือสี่สิบ』

 

　ชั้นปล่อยให้จิตคิดฟุ้งซ่าน พยายามคิดเรื่องอื่นไปเรื่อย ๆ

　อย่าให้ทางนั้นรู้เรื่องที่คู่หูชั้นทำไปดีกว่า ถึงจะขึ้นอยู่กับเวลาก็เถอะ

 

　มดราชินีเอียงคอมองมาด้วยความสงสัย

　รอดไป ท่าทางจะยังไม่รู้เรื่องสินะ

 

　『…..เรื่องเลเวล พอใจกับตอนนี้หรือยัง?』

 

　มดราชินีถามมาอย่างกังวล

　คงเพราะราชินีใช้ [โทรจิต] อ่านความคิดจริง ๆ ชั้นไม่ได้ล่ะมั้ง

 

　รู้อยู่ว่ากำลังระแวง แต่ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกน่า

　ชั้นไม่โจมตีพวกแกแล้วล่ะ

　ถึงพวกแกจะใช้ชั้นเป็นหมากเฉย ๆ ก็เถอะ แต่สุดท้ายก็ได้สิ่งที่ต้องการอยู่ดี

　อันที่จริงต้องบอกขอบคุณด้วยซ้ำ

 

　『เช่นนั้นก็ดีแล้ว อันที่จริง เรายังรู้ตำแหน่งรังอื่นอยู่….』

 

　……….

 

　『…..ช่างเถอะ เรื่องนั้นไม่ต้องก็ได้』

 

　….ยังคิดจะขยายทัพตัวเองอีกเรอะ?

 

　จุดประสงค์หลักคือให้ชั้นไปจัดการรังคู่แข่งของตัวเองจริง ๆ ด้วยสินะ

　เหมือนว่าราชินีของทั้งสองรังจะรู้จักกันด้วย

 

　『แม้การที่เราขอให้ไปโจมตีรังอื่นจะฟังดูแปลก แต่เจ้าก็ช่วยเราไว้ได้มากจริง ๆ หากเจ้าต้องการอะไร เพียงบอกเรา เราพร้อมจะช่วยเหลือทุกเมื่อ』

 

　ยังไงชั้นก็ว่าจะไปจากที่นี่อยู่แล้ว คงไม่ได้ให้ช่วยหรอก

　จริง ๆ ฟังดูเหมือนว่า『ถ้ามีปัญหาจะช่วย เพราะงั้นอย่าเล่นงานพวกเราล่ะ』มากกว่า

 

[ได้รับสกิลฉายา [ทหารมด] : LvMAX] ]

 

　หืม?

 

[สกิลฉายา [ทหารมด : LvMAX] ถูกเปลี่ยนไปเป็น [หัวหน้ามด : Lv1] ]

[เลเวลของสกิลฉายา [หัวหน้ามด] เพิ่มขึ้นจาก 1 เป็น MAX]

[สกิลฉายา [หัวหน้ามด : LvMAX] ถูกเปลี่ยนไปเป็น [ราชามด : Lv–] ]

 

　….ฉายาแปลก ๆ บวกหนึ่งซะแล้ว

　ก็นะ ที่ชั้นทำก็เหมือนการไปถล่มประเทศอื่นเลยนี่นา

　สำหรับพวกมดแดง ฉายานี้คงยิ่งใหญ่น่าดูเลย

 

　เป็นราชามดแล้วอาศัยอยู่ใต้ดิน….จะเป็นยังไงกันนะ?

　ฟังดูน่าสนุกดีเหมือนกัน

 

　…..ว่าแต่เจ้านี่จะมีผลกับการวิวัฒนาการของชั้นอีกรึเปล่า

　แบบนั้นไม่น่าสนุกเท่าไหร่

 

　หลังจากชั้นลามดราชินีเรียบร้อย ชั้นออกจากรังมดแดงแล้วบินขึ้นฟ้าไป

　พอกวาดสายตาดูได้สักพัก ก็เห็นบึงเน่า ๆ อยู่กลางทะเลทราย

 

　บึงนั่นคือบึงที่เจ้าพวกทากยักษ์สร้างขึ้นมา

　ซึ่งปกติแล้วมันจะใช้เวท [มิราจ] ปกปิดไว้ให้ดูสวยงาม

　ที่กลายเป็นแบบนี้ก็แปลว่าทากยักษ์โดยปราบไปแล้ว

　คงเป็นฝีมืออดอล์ฟนั่นล่ะ

 

　ชั้นบินตรงเข้าไปหาบึงที่ว่า

　แล้วก็เจออดอล์ฟนั่งพักอยู่ที่ริมบึง

 

　…..คงไม่ใช่ว่าโดนภาพลวงตาหลอกเอาอยู่นะ

　คงไม่หรอกมั้ง

　ที่มาพักตรงนี้เพราะที่นี่อย่างน้อยก็ดีกว่ากลางทะเลทรายเปล่า ๆ มากกว่า

　อาจจะเพราะเป็นจุดเตะตา ทำให้ชั้นเห็นได้ง่ายด้วย

 

　ทันทีที่อดอล์ฟเห็นชั้น เขาก็ลุกขึ้นยืน

　ชั้นลงจอดลงตรงหน้าอดลอ์ฟ

 

　「…..วันพรุ่งนี้แล้ว แกพร้อมแล้วสินะ」

 

　「กรร」

 

　ชั้นพยักหน้าตอบ

 

　ระหว่างที่ตอบกลับไป ชั้นก็คิดอะไรขึ้นบางอย่าง

　พาอดอล์ฟไปด้วยจะดีแล้วจริง ๆ เหรอ?

　สภาพแขนอดอล์ฟตอนนี้คงสู้ไม่ไหวแน่

 

　จริงอยู่ที่ว่าอดอล์ฟอาจจะช่วยจัดการกับคนหนุนหลังของผู้กล้าได้

　ถึงชั้นจะไม่ได้ตั้งความหวังไว้สูง แต่อย่างน้อยก็คุ้มค่าที่จะลอง

 

　แต่ถ้าเกิดว่าต้องสู้กันขึ้นมาจริง ๆ อดอล์ฟก็อาจตายได้

 

　กลับกัน ถ้าให้ชั้นไปฮาเรเนคนเดียว รับมือกับผู้กล้าแล้วรีบช่วยนีน่ากับครอบครัวอดอล์ฟ

　แบบนั้นจะดีกว่ารึเปล่านะ?

　…..แต่ว่าแบบนั้น เรื่องที่อดอล์ฟถูกใส่ร้ายก็จะไม่ถูกเปิดเผย แถมยังมีโอกาสที่ผู้กล้าจะตามกลับมาด้วย

 

　「ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก」

 

　พอเห็นชั้นทำสีหน้าเคร่งเครียด อดอล์ฟก็พูดขึ้น

 

　「ข้าจะต้องเล่นงานหมอนั่นได้แน่ ไว้ใจข้าเถอะ」

 

　อดอล์ฟพูดขึ้นอย่างมั่นใจ

 

　「กรร….」

 

　ชั้นพยักหน้าไปทั้งที่ยังคงกังวลอยู่

　การแยกผู้กล้าออกจากทางโบสถ์ดูจะเป็นไปได้ยาก

　แต่ถ้าไม่จัดการตรงนั้น เราก็คงไม่สามารถหาที่ให้นีน่ากับครอบครัวของอดอล์ฟอยู่ได้เหมือนกัน