ความรู้สึกของแสงที่กระทบใบหน้า ทำให้ชั้นที่ก่อนหน้านี้งัวเงียอยู่ตื่นเต็มที่

　เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นพระอาทิตย์กำลังค่อย ๆ ขึ้นจากขอบฟ้าไกลลับตา

 

　วันที่นีน่าจะโดนประหารคือพรุ่งนี้แล้วสินะ

　ถ้าอยากจะสู้กับผู้กล้าให้ได้ วันนี้ก็ต้องเพิ่มเลเวลซะก่อน

 

　วิธีเดียวคือจัดการมดแดง

　รังของมอนสเตอร์ระดับ C ต้องกวาดให้เรียบเท่านั้น

 

　ถึงแบบนี้จะไม่ดีต่อพวกมดแดงก็เถอะ

　แต่ยังไงก็ทิ้งนีน่าไม่ได้

 

　「…..ตื่นแล้วรึ?」

 

　อดอล์ฟหยุดเหวี่ยงดาบในมือแล้วหันมาหาชั้น

　จริง ๆ ก็ตื่นอยู่ตลอดนั่นล่ะนะ

　ชั้นไม่รู้ว่าเราจะโดนมอนสเตอร์โจมตีเมื่อไหร่ บางทีอาจจะโดนพวกมดแดงมาแก้แค้นเอาด้วยซ้ำ

 

　ถึงชั้นจะไม่หลับลึก ก็ยังฟื้นฟูความเหนื่อยล้าจากการอยู่เฉย ๆ ได้

　เป็นแบบนี้ตั้งแต่ตอนเป็นมังกรแห่งโรคภัยแล้ว

 

　ว่าแต่ นี่อดอล์ฟเหวี่ยงดาบอยู่จนถึงตอนนี้เลยงั้นเหรอ?

　…..ยังทำใจไม่ได้จริง ๆ ด้วยสิ

 

　ต่อให้ใช้ [ฟื้นฟูขั้นสูง] ก็ไม่สามารถรักษาแขนของอดอล์ฟได้

　สกิลของชั้นเอง ชั้นรู้ได้โดยสัญชาตญาณ

　เจ้าสกิล [ฟื้นฟู] นี่เป็นแค่การเร่งการฟื้นฟูที่ร่างกายรักษาได้เองเท่านั้น

 

　สกิล [รักษาร่าง] น่าจะใช้รักษาร่างกายที่ขาดหายได้….แต่จำกัดเฉพาะชั้นซึ่งเป็นคนใช้เท่านั้น

　ถ้าเพิ่มเลเวลไปเรื่อย ๆ จะได้สกิลที่รักษาแขนให้อดอล์ฟได้รึเปล่านะ?

 

　อดอล์ฟยิ้มออกมา ก่อนจะเก็บดาบเข้าฝักไป

　…..บรรยากาศเริ่มตึงแล้วสิ

 

　「กรรรรรร………」

 

　ท่ามกลางความอึดอัด จู่ ๆ อีกหัวนึงของชั้นก็หาวออกมา

　กะ แกเนี่ยนะ หัดอ่านบรรยากาศหน่อยสิ

 

　ชั้นเอาหัวโขกอีกหัวนึงเบา ๆ

 

　「ก่า?」

 

　คู่หูชั้นซึ่งตาสว่างเต็มที่ ส่ายหัวของตนเบา ๆ แล้วร้อง 「ก่าา!」 ออกมา

　แล้วอีกหัวหนึ่งก็ถูกล้อมไปด้วยแสง

　ใช้ [ฟื้นฟูขั้นสูง] อีกแล้ว

 

　ใช้ทิ้งขว้างเหมือนเคย…..ช่างเถอะ ไม่เป็นไรหรอกมั้ง? คงฟื้นฟูได้ทันเวลาที่ต้องใช้

 

　เพราะเจ้านี่ เมื่อคืนนี้ชั้นไม่ได้กินอะไรสักอย่าง

　จู่ ๆ ก็ยื่นหัวมาแย่งเขมือบไปซะเกลี้ยง

　แต่ถ้าสุดท้ายก็ไปลงกระเพาะเดียวกัน ใครกินก็คงไม่ต่างหรอก

　ถึงจะเหงาปากหน่อย ๆ แต่ถ้าทำให้เจ้านี่อารมณ์ดีได้ก็คือว่าโอเค

　ทำงานให้ดี เดี๋ยวให้กินข้าว

 

　ขอฝากเรื่องสนับสนุนให้แกจัดการทีนะ

　ขอล่ะ ขอร้องจริง ๆ

　เมื่อคราวก่อน ขนาดมีเหยื่อพิษเป็นตัวช่วยแล้วชั้นยังเกือบเอาตัวไม่รอด

　ยิ่งตอนนี้ไม่มีอดอล์ฟช่วยด้วยซ้ำ

　จริงอยู่ที่ว่าจำนวนของมันเองก็น่าจะลดลงไปมาก แต่การที่มีสองหัวก็นับเป็นข้อเสียได้ ทำให้โดนรุมง่ายขึ้น

 

　ไทม์ลิมิตเใกล้เข้ามาแล้ว

　ยิ่งเริ่มเพิ่มเลเวลเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี

　ตอนนี้ MP ของเจ้าบอลแรบบิทน่าจะฟื้นฟูมาเรียบร้อยแล้ว

　เดี๋ยวมันตื่นเมื่อไหร่ค่อยไปรังมดแดงแล้วกัน

 

　「ก่า ก่าาา!」

 

　คู่หูชั้นเอาจมูกจิ้มลงพื้นแล้วเริ่มขุดทรายข้างใต้

　เหมือนที่หมาทำกันในชาติก่อนเลยแฮะ…..

 

　ขณะที่คิดว่ามันฝังอาหารไว้รึเปล่า คู่หูก็เงยหน้าขึ้นมา

　พร้อมกับคีบหูของบอลแรบบิทขึ้นมาด้วย

　บอลแรบบิทดิ้นไปมาขณะที่ถูกจับห้อยอยู่

　สายตามองมาทางชั้นอย่างอารมณ์เสีย

 

　「เปฟุ…..」

 

　ชะ ชั้นเปล่านะ!

　ชั้นตั้งใจว่าจะรอให้แกตื่นเองแล้วนะ!

　เจ้านั่นใช้ [สัมผัสตรวจจับ] ขุดแกขึ้นมาเองต่างหาก!

 

　ก่อนอื่นก็เช็คสเตตัสของเจ้าบอลแรบบิทก่อนดีกว่า

　ดีล่ะ เรียบร้อยดี

　เจ้านั่นอารมณ์ไม่ค่อยดีเพราะถูกปลุกก่อนเวลา แต่ก็ไม่อยากกลับไปนอนต่อเหมือนกัน

 

　ชั้นตัดสินใจให้อดอล์ฟรออยู่นอกรังมด

　เจ้าตัวคิดว่าตัวเองไปก็รังแต่จะเป็นตัวถ่วง

　ถ้างั้นก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องบังคับให้ไป

　ชั้นไม่อยากให้อดอล์ฟตาย

　ไม่ใช่เพราะอดอล์ฟจะช่วยเล่นงานคนหนุนหลังผู้กล้าได้ แต่เพราะอดอล์ฟเป็นเพื่อนที่อยู่ช่วยชั้นมาตั้งหลายวันแล้วต่างหาก

　แถมยังเคยช่วยชีวิตชั้นไว้ด้วย

　หลังจบเรื่องนี้เมื่อไหร่ ชั้นอยากให้อดอล์ฟได้ไปใช้ชีวิตที่เหลืออย่างสงบสุขที่ไหนสักแห่ง

 

　เริ่มเห็นรังมดแดงแล้ว

　แยกกันตรงนี้เลยดีกว่า

 

　「กรร….」

 

　ชั้นหันไปหาอดอล์ฟแล้วร้องขึ้น

　อดอล์ฟเข้าใจถึงเรื่องที่ชั้นอยากจะสื่อ ถึงได้หยุดเท้าตัวเองไป

 

　「…..งั้นก็ ขอให้แกโชคดีแล้วกันนะ แล้วก็ขอโทษทีด้วยที่ไปช่วยไม่ได้」

 

　「กรร…..」

 

　ขอบใจนะ

　ไว้ให้ชั้นจัดการเอง

 

　「เปฟุ! เปฟุ!!」

　『ปล่อยนะ! ปล่อย!』

 

　อีกหัวนึงยังคงห้อยบอลแรบบิทไว้เช่นเดิม

　ดูท่าจะชอบหิ้วบอลแรบบิทนะ

　ถ้าเข้าไปแย่งก็อาจจะโดนแยกเขี้ยวเข้าใส่ได้

　ชั้นเองก็ไม่อยากทำให้อีกหัวเสียอารมณ์ด้วย ก็เลยปล่อยให้บอลแรบบิทเป็นเหยื่อสังเวยไป

 

　แต่ว่าต่อจากนี้จะต้องสู้แล้ว

　ถ้าอีกหัวนึงไม่สู้คงเป็นปัญหาแน่

　ถ้าในปากไม่ว่าง ก็สู้ได้ไม่ถนัดเหมือนกัน

　เพราะงั้นขอเจ้านั่นคืนแล้วกัน

 

　「กรรร!」

 

　「กัว! กัววว!」

 

　อีกฝั่งพยายามจะสู้คืน ชั้นเลยใช้ขาจับไว้แล้วเอาบอลแรบบิทคืนมา ก่อนจะวางบอลแรบบิทไว้บนหัว

 

　「เปฟุ!!」

　『ไม่เอา! ทางนั้น ไม่เอาแล้ว!』

 

　โกรธซะแล้ว

　…..คราวหน้าอย่าใช้บอลแรบบิทให้มันอารมณ์ดีดีกว่า

　ไม่คิดว่ามันจะโกรธขนาดนี้

 

　คู่หูชั้น มองไปหาบอลแรบบิทอย่างเหงา ๆ

　ถึงเจ้าตัวจะไม่ชอบ แต่ดูท่าอีกหัวจะถูกใจแกนะ

 

　『ไม่เอา! ไม่!』

 

　บอลแรบบิทขยับตัวไปมาขณะที่เกาะอยู่บนหัวชั้นแน่น

　เพิ่งเคยเห็นเจ้านี่โกรธขนาดนี้

　อีกหัวนึงน่ากลัวจริง ๆ

 

　แต่ถึงยังไง เจ้านั่นก็เป็นส่วนหนึ่งของชั้น….

　ถ้าเราเข้ากันได้ดีก็ดีใจอยู่นะ……แต่ก่อนอื่นคงต้องขอให้แกช่วยฟังที่ชั้นอยากพูดให้ได้ก่อนจะดีกว่า