“โอเค งั้นคุณทั้งสองคนกรอกแบบฟอร์มนี้!” เจ้าหน้าที่พนักงานพูดพร้อมกับยื่นแบบฟอร์มให้ทั้งคู่

“นี่คือหนังสือสัญญาการหย่าของพวกเรา” สือเพ่ยหลินยื่นเอกสารที่ลงนามทั้งสองฉบับ

“โอเค รอสักครู่” หลังจากที่เจ้าหน้าที่กรอกข้อมูลเข้าไป แล้วก็พิมพ์เอกสารออกมาสองฉบับ”คุณทั้งสองเซ็นชื่อตรงนี้ก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว”

สือเพ่ยหลินหยิบปากกาขึ้นมา เซ็นชื่ออย่างรวดเร็ว แล้วยื่นปากกาให้หลานเสี่ยวถาง

เธอไม่ได้มองหน้าเขา แต่สายตาของเธอจับจ้องไปที่นิ้วของเขา และทันใดนั้นเธอก็พบว่านิ้วที่สวมแหวนแต่งงานของพวกเขา ตอนนี้ว่างเปล่าไปแล้ว

เขาถอดนานแล้ว? คนโง่อย่างเธอไม่ได้สังเกตเลยสักนิด!

หลานเสี่ยวถางเม้มริมฝีปากเบาๆ นึกสมเพชตัวเอง จากนั้นก็รับเอาปากกามาเซ็นชื่อให้เรียบร้อย

“โอเค พวกคุณเก็บใบสำคัญการหย่าทั้งสองฉบับนี้ไว้ การหย่าของพวกคุณได้รับการดำเนินการเสร็จเรียบร้อยแล้ว” เจ้าหน้าที่มอบใบสำคัญการหย่าสองฉบับให้ทั้งคู่

หลานเสี่ยวถางมองดูใบสำคัญการหย่าเห็นตัวอักษรสีขาวและสีดำบนนั้นประกาศว่าการแต่งงานสองปีของเธอกับสือเพ่ยหลินได้สิ้นสุดลงแล้ว

“ข้อมูลเกี่ยวกับการหย่าร้างของพวกเราเข้าสู่ระบบแล้วใช่ไหม? กฎหมายคุ้มครองแล้วใช่ไหม?” สือเพ่ยหลินยังคงไม่ค่อยเชื่อ“ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็สามารถแต่งงานใหม่ได้แล้วใช่ไหม”

“ได้แล้วครับ” เจ้าหน้าที่พนักงานเหลือบมองสือเพ่ยหลิน นี่อาจเป็นครั้งแรกที่มีคนใจร้อนรอการหย่าร้างเพื่อที่จะแต่งงานใหม่

“โอเค ขอบคุณมากครับ!” สือเพ่ยหลินยิ้มแก้มปริอย่างมีความสุข

เขาลุกขึ้นยืนแล้วหันหลังเดินออกไปโดยไม่ทักทายหลานเสี่ยวถางสักคำ

หลานเสี่ยวถางถือใบหย่าของเธอไว้ในมือ ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากสำนักงานเขต

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และทันใดนั้นรู้สึกว่าเธอซึ่งไม่มีอะไรเลยดูผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย

ในเวลานี้มีเสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นจากข้างหลังของเธอ หลานเสี่ยวถางตกตะลึงหันไปมองก็พบว่าเป็นรถลัมโบร์กีนีสีน้ำเงินของสือเพ่ยหลินที่ขับเข้ามาใกล้และพร้อมจะชนกับเธอ!

เธออดไม่ได้ที่จะกระโดดไปด้านข้างด้วยความตกใจ สือเพ่ยหลินเบรกรถเสียงดังเอี๊ยด

เขาลดกระจกรถลงทิ้งประโยคว่า “เวลาหนึ่งทุ่ม งานเลี้ยงหย่าร้างที่อวิ๋นไห่ฮวาเฉิง”

หลานเสี่ยวถางเมินเฉยและกลอกตาไปมา

“มาให้ตรงเวลาด้วย! และระมัดระวังคำพูดต่างๆ ให้ดี!” สือเพ่ยหลินหรี่ตาแล้วเตือนว่า “อย่าลืมการประมูลวันพรุ่งนี้”

หลังจากพูดเสร็จเขาก็กระแทกคันเร่งขับรถออกไป

หลานเสี่ยวถางตบฝุ่นบนร่างกายของเธอและก้มลงมองตัวเอง

เธอสวมเสื้อของสือมูเฉิน แต่กางเกงเป็นของเธอ แต่สิ่งของที่เธอทิ้งไว้ที่บ้านของสือเพ่ยหลินก่อนหน้านี้ เขาบอกว่าให้คนใช้เก็บรวบรวมไว้ให้เธอ แต่ยังไม่ได้ส่งมา หรือว่าเธอควรไปซื้อของที่ห้างสรรพสินค้า?

หลังเรียนจบไม่ได้ทำอะไรเป็นเวลาสองปี ถึงแม้ว่ากลับไปอยู่ที่บ้านตระกูลหลานโดยไม่ต้องใช้เงิน แต่ยังไงเธอก็ต้องรีบหางานทำให้เร็วที่สุด

หลานเสี่ยวถางกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ สักพักเธอก็ได้ยินการเคลื่อนไหวบางอย่างข้างๆ เธอ ทันทีที่เธอหันศีรษะไปมองเธอก็เห็นเป็นรถสีดำจอดอยู่ข้างๆ เธอ

“ขึ้นรถ” สือมูเฉินลดกระจกรถลง

“คุณอา?” หลานเสี่ยวถางแปลกใจเล็กน้อย เขาตั้งใจมาที่นี่เพื่อหาเธอ?

เธอเปิดประตูรถเข้าไปนั่ง “คุณอาตั้งใจมาหาฉันหรือคะ?”

“ถ้าไม่มาหาคุณแล้วผมจะมาที่สำนักงานเขตเพื่ออะไร?” สือมูเฉินขับรถไปที่ถนนสายหลักแล้วเลี้ยวรถ “พาคุณไปซื้อเสื้อผ้า”

หลานเสี่ยวถางเริ่มมีสติกลับมา แต่แทนที่จะรู้สึกอบอุ่นแต่เธอกลับรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย “ทำไม?”

เห็นได้ชัดว่าสือมูเฉินจงใจเพิกเฉยต่อเธอและพูดอย่างเฉยเมยว่า”คุณจะใส่เสื้อของผมไปงานเลี้ยงหย่าร้างงั้นหรือ? ถ้าอย่างนั้นคนอื่นจะมองว่าคนที่นอกใจเป็นคุณ ไม่ใช่เขา?”

เขาก็พูดถูก แต่เธอกับเขา……

อีกสักพักเธอคงกัดฟันใช้เงินในบัตรของเธอ!

เมื่อหลานเสี่ยวถางเห็นว่ารถของสือมูเฉินกำลังขับไปที่ลานจอดรถใต้ดินของห้างสรรพสินค้าJAC เธออดไม่ได้ที่จะพูดว่า “คุณอา ฉันคิดว่าเสื้อผ้าในห้างนี้ไม่เหมาะกับฉัน……”

ใช่ คือราคาไม่เหมาะกับเธอ……

“รูปร่างหน้าตาของคุณแย่มากจนคุณไม่สามารถเลือกเสื้อผ้าที่จะใส่ในห้างสรรพสินค้านี้ทั้งหมดได้?” สือมูเฉินเลิกคิ้วโดยไม่สนใจการคัดค้านของหลานเสี่ยวถาง

ห้านาทีต่อมา ทั้งสองก็มาถึงร้านเสื้อผ้าแฟชั่นแบรนด์หนึ่ง

หลานเสี่ยวถางรู้จักเสื้อผ้าแบรนด์นี้ แต่จริงๆ แล้วก็ไม่แพงเกินไป แต่ในแง่ของสถานการณ์ทางการเงินในปัจจุบันของเธอ เธอรู้สึกว่าค่อนข้างสิ้นเปลืองเปล่าๆ

เมื่อทั้งสองเดินเข้ามาพนักงานงานจ้องมองไปที่สือมูเฉิน ดวงตาของพวกเขาเป็นประกาย และเดินเข้ามาทักทายด้วยความกระตือรือร้น”สวัสดีค่ะคุณลูกค้า ไม่ทราบว่าต้องการเลือกเสื้อผ้าแบบไหนดีคะ? ดิฉันช่วยแนะนำได้ค่ะ!”

“เอากระโปรงสีแดงนั่นมาดูหน่อยครับ” สือมูเฉินชี้ไปที่เสื้อผ้าที่นางแบบสวมใส่

“นี่เป็นรุ่นใหม่ที่เราเพิ่งเปิดตัวไปเมื่อเดือนที่แล้วค่ะ คุณตาถึงจริงๆ” พนักงานพูดแล้วก็หันไปมองหลานเสี่ยวถางที่อยู่ข้างหลังสือมูเฉิน“ให้ผู้หญิงคนนี้ลองสวมดูใช่ไหมคะ?”

สือมูเฉินขมวดคิ้ว “งั้นยังมีใครอยู่ข้างๆ ตัวผมอีกไหมครับ?”

“เอ่อ ขอโทษค่ะ!” พนักงานรีบพูดอย่างร้อนรน“คุณผู้หญิงเชิญทางนี้ค่ะ!”

หลานเสี่ยวถางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากไปที่ห้องลองเสื้อ และเธอก็แอบดูราคา

หนึ่งพันหยวนเอง ไม่แพงเลยสำหรับคนฐานะปานกลาง แต่เธอก็ไม่อยากที่จะใช้เงินจริงๆ!

สามนาทีต่อมา หลานเสี่ยวถางเดินออกมาพร้อมกับชุดสีแดง เวลาเดินค่อนข้างอึดอัด

เวลาสองปีไม่เพียงแต่เปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์ภายนอกของเธอเท่านั้น แต่ยังรวมถึงนิสัยบางอย่างของเธอด้วย

เธอมักจะสวมเสื้อยืดหลวมๆ และกางเกงขาสั้นเพื่อความสะดวกในการดูแลสือเพ่ยหลิน นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้แตะต้องกระโปรงแบบนี้?

ในเวลานี้เสียงของสือมูเฉินดังมาจากข้างนอก “เสี่ยวถาง มาให้ผมดูหน่อย”