หยานชิงเจ๋อส่งข้อความอีกหลายครั้ง จากนั้นก็ตระหนักได้ว่าซูสือจิ่นบล็อคเขาแล้ว

เขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาในใจทันที ถ้าเขาเจอเธอ จะตีให้ก้นลาย!

เมื่อนึกถึงตรงนี้ หยานชิงเจ๋อก็ยืมโทรศัพท์จากคนที่เดินผ่านมา และโทรหาซูสือจิ่น

หลังจากที่ซูสือจิ่นวางสายจากลั่วฝานหวา เปิดวีแชทและส่งตำแหน่งที่อยู่

ในขณะที่เธอยืนตัวสั่นด้วยความหนาว โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง

เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์แปลก เธอจึงลังเลและตอบว่า: “สวัสดี”

เพราะเพิ่งร้องไห้ น้ำเสียงสะอื้นอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อได้ยินเสียงเช่นนี้ หยานชิงเจ๋อคิดว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอ ถามทันทีว่า: “ เสี่ยวจิ่น เธออยู่ที่ไหน…”

อย่างไรก็ตาม เขายังพูดไม่จบ สายก็ถูกตัด

จนกระทั่งวางสายไป ซูสือจิ่นก็ตระหนักว่าเธอกำลังหลีกเลี่ยงการได้ยินเสียงของเขา ดังนั้น เมื่อกี้ในหัวของเธอว่างเปล่า จึงรีบวางก่อนที่เธอจะทำอะไรโดยไม่คิด

ทางเข้าโรงพยาบาล หยานชิงเจ๋อเห็นสายถูกตัด รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย

เขาคืนโทรศัพท์ให้คนที่ผ่านมา หยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาทันที หาเบอร์โทรหนึ่งและโทรออก

ปลายสายตอบอย่างรวดเร็ว: “คุณหยาน ไม่เจอกันนาน นึกยังไงถึงโทรมา?”

หยานชิงเจ๋อกล่าวว่า: “คุณโจว ผมมีเรื่องจะรบกวน ช่วงนี้ผมยุ่งมาก ช่วยผมตรวจสอบการโทรของใครคนหนึ่งหน่อย เอาวันนี้ภายใน1ชั่วโมง”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ได้เลย!” คุณโจวกล่าว: “ถ้าอย่างนั้นส่งเบอร์โทรศัพท์มา แล้วผมจะแจ้งคุณอีกที”

หยานชิงเจ๋อตอบว่า: “โอเค ขอบคุณมากนะ ไว้วันหลังผมจะเลี้ยงข้าว!”

ซูสือจิ่นไม่คิดว่าลั่วฝานหวาจะมาถึงเร็วขนาดนี้

เดิมทีเธอไม่รู้สึกหนาวเพราะมีเรื่องคับข้องใจ แต่หลังจากที่เธอร้องไห้ออกมา เธอก็รู้สึกว่ามือและเท้าของเธอราวกับถูกแช่แข็ง

ดังนั้น เมื่อลั่วฝานหวาโทรมา เธอจึงใช้เวลานานกว่าจะรับสายได้

“ซื่อจิ่น ผมอยู่ทางเข้าโรงพยาบาลแล้ว คุณอยู่ที่ไหนกันแน่?” เสียงรถขับผ่านดังมาจากทางลั่วฝานหวา

“ฉันอยู่ตรงสวนสาธารณะ สวนสีเขียวชอุ่มตรงทางเข้าโรงพยาบาล…” ซูสือจิ่นบีบโทรศัพท์แน่น: “ฉันขยับไม่ได้แล้ว…”

“โอเค ไม่ต้องกลัว ผมจะไปเดี๋ยวนี้” ลั่วฝานหวารีบเดินไปที่สวนสาธารณะ

หลังจากที่เขาเดินมาใกล้ๆ ก็เห็นว่าที่สวนสาธารณะมีคนจริงๆ ถ้าเธอไม่บอกก่อน เขาก็คงไม่สังเกตเห็น

ลั่วฝานหวาปัดต้นไม้สีเขียวชอุ่มออก และเห็นซูสือจิ่น เขาก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

“ซื่อจิ่น!” เขารู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย : “ทำไมถึงปล่อยให้ตัวเองอยู่ในสภาพแบบนี้?!”

ท่ามกลางสีน้ำตาลและสีเขียว ซูสือจิ่นนั่งอยู่บนพื้น เท้ายังคงเปื้อนโคลน

เสื้อผ้าที่ไหล่ของเธอหลุด และผมของเธอก็ถูกกิ่งไม้เกี่ยว ดูยุ่งเหยิงเล็กน้อย และบนใบหน้าของเธอยังมีน้ำตาที่ยังไม่แห้ง

ตาแดง จมูกแดงเพราะอากาศหนาว ริมฝีปากซีดจนแทบไม่มีเลือด

เธอนั่งบนพื้นโดยกระโปรงบานออก ดูราวกับนางเงือกน้อยที่ถูกทอดทิ้งริมทะเล น่าสงสารมาก

เมื่อซูสือจิ่นได้ยินคำพูดของเขา กัดริมฝีปากของเธอ แต่ไม่พูดอะไร

ลั่วฝานหวาเอื้อมมือออกไปและอุ้มเธอ

จากนั้น เขาพบว่าซูสือจิ่นตัวเย็นมาก และเขาโกรธเล็กน้อย: “คุณนั่งหนาวอยู่ตรงนี้มานานแค่ไหนแล้ว?!”

“ฉันไม่รู้” ซูสือจิ่นหลับตาลง

อันที่จริง เธอรู้สึกเสียใจเล็กน้อยที่ขอให้ลั่วฝานหวามาที่นี่

ระหว่างพวกเขาไม่ได้สนิทกันมากนัก อีกอย่าง ยังมีความสัมพันธ์นัดดูตัวเช่นนั้น

แต่ว่าเธอแต่งงานแล้ว ระหว่างพวกเขาจึงมีความรู้สึกที่ทำตัวไม่ถูก

คำพูดที่เธอพูดกับหยานชิงเจ๋อ ไม่มีอะไรเลยนอกจากความโกรธ ตอนนี้เธอก็ไม่ได้โสดแล้ว ทำไมถึงดึงลั่วฝานหวาเข้ามาเกี่ยว?

ซูสือจิ่นรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย จนกระทั่ง ลั่วฝานหวาอุ้มเธอและเดินเข้าไปที่รถของเขา

เขาวางเธอไว้ในที่นั่งข้างคนขับ จากนั้นเปิดระบบทำความร้อนในรถให้สูงสุด เมื่อเห็นท่าทางตัวสั่นของเธอ อดไม่ได้ที่จะถาม: “ทำไมคุณถึงทำแบบนี้? รองเท้าของคุณอยู่ที่ไหน? ซื่อจิ่น บอกผมมา มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? มีใครรังแกคุณหรือเปล่า?!”

“ไม่มี–” ซูสือจิ่นชาไปทั้งตัวตอนเจออากาศหนาว เมื่อเธอรู้สึกอบอุ่น ยังคงตัวสั่นไม่หยุด

เธอหันศีรษะ เห็นหยานชิงเจ๋อกำลังเดินมาทางพวกเขา เธอตกใจและรีบพูดกับลั่วฝานหวา: “คุณรีบขับรถออกไป!”

แม้ว่าลั่วฝานหวาจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาก็สตาร์ทรถและรีบจากไปอย่างรวดเร็ว

ในขณะนี้ หยานชิงเจ๋อที่กำลังเดินมาทางเข้าโรงพยาบาล ได้รับข้อความจากคุณโจว เขาเปิดอ่าน มันเป็นบันทึกการโทรของซูสือจิ่นในวันนี้

เบอร์ก่อนหน้านี้สองสามเบอร์เขารู้จัก แต่ว่าเบอร์ล่าสุดเมื่อ10นาทีที่แล้วนั้น…

เขามองดูและพบว่ามีการโทรของเบอร์นี้สองครั้ง เป็นสายที่อีกฝ่ายโทรมา เห็นได้ชัดว่าเขารู้จักซูสือจิ่น

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย หยิบโทรศัพท์ขึ้นและโทรหาเบอร์นั้น

ในขณะนี้ ลั่วฝานหวาได้ขับผ่านไฟแดงสองจุดแล้ว เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขาจึงคลิกเปิดบลูทูธของรถเพื่อรับสาย

เนื่องจากเป็นลำโพงภายนอก ซูสือจิ่นได้ยินเสียงที่คุ้นเคยอย่างชัดเจน

หยานชิงเจ๋อพูดอย่างตรงไปตรงมา: “สวัสดี ผมนามสกุลหยาน ไม่ทราบว่าคุณซูอยู่กับคุณใช่ไหม?”

ลั่วฝานหวาอดไม่ได้ที่จะหันศีรษะ เหลือบมองไปที่ซูสือจิ่น ก่อนที่เธอจะโบกมือ แต่เขาตอบแล้ว: “ใช่ คุณคือหยานชิงเจ๋อ?”

ทันทีที่ลั่วฝานหวาพูด หยานชิงเจ๋อจำเสียงของเขาได้

เขารีบเพิ่มระดับความดังของเสียง ในใจลุกเป็นไฟมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ว่า อารมณ์ทั้งหมดของเขาถูกระงับไว้ โดยเฉพาะต้องเผชิญกับลั่วฝานหวา เขาควรมีท่าทางที่สุภาพบุรุษมากกว่า: “คุณลั่ว ขอบคุณที่ช่วยดูแลเสี่ยวจิ่น เธออยู่ข้างคุณหรือเปล่า รบกวนให้เธอรับโทรศัพท์หน่อย”

ซูสือจิ่นไม่คิดว่าหยานชิงเจ๋อจะมีเบอร์โทรของลั่วฝานหวา แถมยังโทรหาลั่วฝานหวาโดยตรง!

ใจของเธอเต้นแรง และพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแทบจะไม่ได้ยินกับลั่วฝานหวา : “บอกว่าฉันไม่อยู่ที่นี่!”

เมื่อเห็นการแสดงของซูสือจิ่น ลั่วฝานหวาก็เดาออกว่าเกิดอะไรขึ้น

แต่ว่าเขาจำได้ ครั้งก่อนหยานชิงเจ๋อมีแฟนแล้ว ในเวลานี้เขาไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างสองคนนี้เป็นยังไง แต่เขาหยุดรถ จากนั้นปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วพูดว่า: “ซื่อจิ่น คุณรับเถอะ ผมจะออกไปรอข้างนอก”

เมื่อลั่วฝานหวาลงจากรถ ซูสือจิ่นก็พูดช้าๆ:“พี่โทรหาฉันมีอะไรหรือเปล่า?”

เมื่อได้ยินเสียงของเธอราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไฟของหยานชิงเจ๋อที่ถูกระงับก็ระเบิดออกมา: “ซูสือจิ่น เธอบ้าไปแล้วเหรอ? บล็อคพี่ทำไม?!”

ซูสือจิ่นตกใจตามสัญชาตญาณ

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอบล็อคเขา กลายเป็นว่าเขาโกรธมาก? เขาโทรมาเพียงเพื่อขอเหตุผลกับเธอ?

“ถ้างั้นฉันจะปลดบล็อค?” เธอพูดพร้อมกับเอามือกอดอก

“เธออยู่ที่ไหน กลับมาเดี๋ยวนี้!” หยานชิงเจ๋อโกรธมาก ไม่ใช่เรื่องของบล็อคหรือไม่บล็อค แต่—

เขาถือโทรศัพท์และเสียงของเขาเย็นชา: “จำคำพูดที่พี่พูดกับเธอตรงทางเดินโรงพยาบาลได้ไหม?! แต่เธอกลับไปหาเขางั้นเหรอ?!”

เขาคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ กังวลมาก แต่เธอกลับอยู่กับคู่เดทเก่า แถมยังบล็อคเขาด้วย!

ซูสือจิ่นบีบชายกระโปรงของเธอโดยไม่พูดอะไร

“ชิงเจ๋อ คุณใส่เสื้อผ้าบางมาก ที่นี่อากาศหนาว!” ในขณะนี้มีเสียงดังมาจากข้างๆ: “เสี่ยวจิ่นล่ะ ยังหาเธอไม่เจอเหรอ?”

ทันทีที่ซูสือจิ่นได้ยินเสียงของเจียงซีหยู่ เธอก็กดวางสายทันที

หัวใจของเธอเต้นแรงเล็กน้อย เธอบีบกระโปรงและขยี้เป็นเวลานาน ก่อนที่เธอจะตระหนักว่าลั่วฝานหวาอยู่ข้างนอก รีบวิ่งออกไปนอกรถและโบกมือให้เขา

ที่ทางเข้าโรงพยาบาล หยานชิงเจ๋อถูกตัดสายอีกครั้ง สีหน้าของเขาบูดบึ้งและน่ากลัว เขาหันศีรษะและเหลือบมองเจียงซีหยู่ จากนั้นไม่พูดอะไร เขาก็หันศีรษะและจากไป

“ชิงเจ๋อ–” เจียงซีหยู่ไม่เคยเห็นการแสดงออกของหยานชิงเจ๋อเช่นนี้ เธอรู้สึกกลัวเล็กน้อยตามสัญชาตญาณ แต่หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ถูกแทนที่ด้วยอารมณ์อื่น

เขามองเธอด้วยสายตาแบบนั้น…เพียงเพราะ สิ่งที่เธอพูด? หรือเป็นเพราะซูสือจิ่น?

ยิ่งกว่านั้น เมื่อเขาเห็นเธอมาที่โรงพยาบาล เขาไม่แม้แต่จะถามเลยว่าเธอไม่สบาย เป็นอะไรหรือเปล่า เขาไม่สนใจเธอเลยสักนิด!

แม้ว่าเขาจะรู้ว่าซูสือจิ่นไม่เป็นอะไร แต่หยานชิงเจ๋อก็ยังไม่สามารถสงบลงได้

เขามาถึงที่จอดรถ ขึ้นรถ เปิดโทรศัพท์ และกดเบอร์โทรศัพท์ของรองผู้อำนวยการสำนักควบคุมการจราจร แต่ก่อนที่สายจะเชื่อมต่อ เขาก็กดวางสายไปก่อน

เมื่อกี้เขาจะให้คนหาตำแหน่งว่าลั่วฝานหวาพาซูสือจิ่นไปที่ไหน!

เขาบ้าไปแล้วจริงๆ!

วันนี้เขาสติหลุดทั้งวัน ไม่มีเหตุผลเลย เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน

หยานชิงเจ๋อเอนหลังพิงเบาะนั่ง หายใจเข้าลึกๆ แล้วมองไปที่รองเท้าส้นสูงของซูสือจิ่น

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ปรับอารมณ์และขับรถไปที่บ้านของสือมูเฉิน

งานเลี้ยงวันนี้ถูกเตรียมไว้นานแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่ซูสือจิ่นจะไม่มา ดังนั้นเขาจึงไปรอเหยื่อที่นั่น!

ลั่วฝานหวาสตาร์ทรถ และหลังจากขับรถไปได้ระยะหนึ่ง ภายในรถมีแต่ความเงียบ

เขาอดไม่ได้ที่จะหันศีรษะและมองไปที่ซูสือจิ่น

เธอไม่ได้ร้องไห้แล้ว แต่เธอมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยท่าทางมึนงง และเธอมีท่าทางรู้สึกเศร้าเล็กน้อย

เขาไม่เคยเห็นเธอเป็นแบบนี้

ตอนเจอกันครั้งแรก แม้ว่าเธอจะกำลังร้องไห้ แต่ตอนที่เธอแอบขโมยบุหรี่เขานั้นเข้มแข็งมาก

ต่อมา เธอก็ยิ้มอยู่เสมอ ราวกับว่าเธอไม่เคยรู้จักความเศร้าโศก ดังนั้นเขาที่อยู่กับเธอ ก็อดไม่ได้ที่จะมีความสุขไปด้วย

แต่ตอนนี้มันกำลังผิดปกติ–

ชื่อของบุคคลหนี่ง ค่อยๆลอยขึ้นมาในหัวของลั่วฝานหวา –หยานชิงเจ๋อ

เขารู้ว่าเธอไม่ใช่น้องสาวแท้ๆของหยานชิงเจ๋อ ดังนั้น…

เขาลังเลเล็กน้อยที่จะคิดเรื่องนี้

ซูสือจิ่นมองออกไปข้างนอก อารมณ์ของเธอค่อยๆสงบลง

เธอหันมามองแล้วพูดว่า: “ฝานหวา คุณจะพาฉันไปไหน?”

“ไม่รู้ คุณไม่ได้บอก ผมก็เลยพาคุณไปรอบเมือง” หลัวฟานฮัวกล่าว

“พาฉันไปที่ห้างสรรพสินค้า ฉันอยากเปลี่ยนเสื้อผ้า เดี๋ยวฉันต้องไปงานเลี้ยงที่บ้านพี่เฉิน” ซูสือจิ่นพูดพลางมองดูตัวเอง: “แต่เท้าของฉันเดินไม่ไหว…”

“คุณรอผมอยู่ในรถ ผมจะเข้าไปซื้อให้คุณเอง” ลั่วฝานหวาตอบ แล้วลงจากทางด่วนและขับไปในเมือง

ซูสือจิ่นพยักหน้า: “ฉันไม่ได้พกเงินมา คุณจ่ายให้ฉันก่อน แล้วฉันจะโอนเงินคืนทีหลังนะ”

“โอเค” ลั่วฝานหวายิ้มให้เธอ: “ต้องซื้อชุดชั้นในด้วยไหม?”