เมื่อพนักงานเห็นว่าคุณนายจางไม่เอาแล้ว และพนักงานก็รู้สึกตื่นตระหนกทันที: “คุณนายจางคะ คุณใส่แล้วดูดีอย่างมากเลยค่ะทำไมคุณถึงไม่เอาแล้วล่ะคะ？ คุณนายวางใจเถอะนะคะ เสื้อผ้ารุ่นนี้มีเพียงแค่สามชุดเท่านั้นค่ะ ในหนิงเฉิงเป็นเมืองที่ใหญ่ขนาดนี้ ไม่มีทางใส่ซ้ำใครง่าย ๆหรอกนะคะ!”

คุณนายจางเม้มริมฝีปากและชี้ไปที่เสื้อคลุมสีดำอีกด้านหนึ่งแล้วพูดว่า： “จู่ ๆฉันก็อยากซื้อชุดนี้!”

พนักงานพูดผิดไปชั่วขณะ： “โอ้ ตัวนี้ก็ดีเหมือนกันค่ะ ตัวนี้ใส่แล้วดูผอมมากค่ะ!”

เมื่อเมิ่งซินหรุ่ยได้ยินเธอก็อดกลั้นหัวเราะไม่ได้

เฉียวโยวโยวพยุงแขนของเธอ: “คุณนายเมิ่งคะ ประธานฟู่บอกแล้วว่าคุณอยากซื้ออะไรก็ซื้อได้ทุกอย่างตามที่คุณต้องการค่ะ ถ้าหากซื้อเยอะจนเราไม่สามารถเอากลับไปได้ เดี๋ยวเขาจะส่งพนักงานขับรถมารับคุณกลับค่ะ!”

เมิ่งซินหลุ่ยมีความสุขมากเมื่อได้ยินแบบนี้ และเห็นได้ชัดว่าเธอมีความสุข แต่แสร้งทำเป็นบ่นว่า： “อีตาฟู่ก็เป็นแบบนี้ประจำ เขาไม่รู้จักประหยัดบ้างเลยสักนิด!”

เฉียวโยวโยวรีบพูดอย่างรวดเร็วว่า “คุณฟู่รักคุณมากต่างหากล่ะคะ！ พูดตามตรงนะคะ มีน้อยคนมากที่จะรักและเอาใจใส่ภรรยาของตัวเองแบบนี้นะคะ คุณนายเมิ่งคะ คุณนายโชคดีมากจริง ๆค่ะ!”

เมิ่งซินหลุ่ยพยักหน้า: “โชคดีที่คุณฟู่ค่อนข้างใจดี และเป็นผู้ชายที่ไม่เคยนอกลู่นอกทาง”

อีกด้านหนึ่ง คุณนายจางทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว

แต่ไหนแต่ไรมา เธอคบกับเมิ่งซินหลุ่ยมาเธอกดเมิ่งซินหลุ่ยให้อยู่ต่ำกว่าเสมอ

ไม่ใช่เพราะด้วยเหตุผลอื่น แต่เธอใช้ประโยชน์จากจุดอ่อนภายในของเมิ่งซินหลุ่ยเพื่อเอาชนะ

แต่วันนี้ เมิ่งซินหลุ่ยรู้สึกขายขี้หน้ามากแล้ว แล้วกลับมีคนโผล่มาช่วยเมิ่งซินหลุ่ยได้ซะงั้น ดังนั้นเธอเลยเป็นพ่ายแพ้เสียเอง!

ยิ่งกว่านั้นทั้งสองยังคุยโอ้อวดบอกว่าสามีรักและเอาอกเอาใจขนาดนั้น มีใครไม่รู้บ้าง แม้ว่าสามีของเธอจะหาเงินเก่ง แต่เขาไม่ได้กลับบ้านตลอดทั้งปี ใครจะไปรู้ว่าอยู่นอกบ้านเขาจะจะมีมีเล็กมีน้อยเต็มไปหมดก็เป็นได้!

แต่สามีของเมิ่งซินหลุ่ยกลับบ้านแทบทุกวัน เรื่องนี้ทำให้เธอรู้สึกอิจฉาอย่างมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้! นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เธอต้องคิดหาวิธีทำให้เมิ่งซินหลุ่ยขายขี้หน้า!

แต่ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าตัวเองกลับกลายเป็นคนที่ขายขี้หน้าแทน ดังนั้นคุณนายจางจึงแสร้งทำเป็นว่ามีธุระด่วน หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและแกล้งรับสาย หันหลังกลับและเดินจากไปทันที

เมื่อเห็นเธอจากไปแล้ว เมิ่งซินหลุ่ยและเฉียวโยวโยวก็มองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย

ในขณะนี้ ฟู่สีเกอทำงานอยู่ในสตูดิโอ หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา และเห็นข้อมูลการซื้อของหลายอย่างที่ธนาคารส่งมาเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว

เมื่อเห็นว่ามันเป็นบัตรสำรองที่เขามอบให้เฉียวโยวโยว เขาเม้มปากและเขาก็ส่งข้อความถึงเฉียวโยวโยว : “เจ้าโยวเด็กโง่ เริ่มช้อปกระจายแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

ในตอนนี้ เฉียวโยวโยวเพิ่งถือเสื้อผ้าที่เมิ่งซินหลุ่ยซื้อมา และเดินตามหลังเธอออกจากร้านนั้นไป และเมื่อเห็นข้อความ มุมปากของเธอก็ยกขึ้นและตอบกลับฟู่สีเกอว่า: “ใช่สิ กำลังแสดงความกตัญญูกับแม่ผัวในอนาคตอยู่ค่ะ!”

หืม?

ฟู่สีเกอเหมือนจะฟังเข้าใจและอดไม่ได้ที่จะถามว่า: “คุณอยู่ด้วยกันกับคุณแม่ของผมเหรอ？”

เฉียวโยวโยวตอบว่า: “ใช่ค่ะ ค่าใช้จ่ายทั้งหมดเมื่อกี้นี้คือการซื้อเสื้อผ้าของท่านค่ะ”

“ใจดีขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” ฟู่สีเกอกำโทรศัพท์: “คืนนี้บอกท่านให้มาทานข้าวด้วยกันนะ”

เนื่องจากใกล้เที่ยงแล้ว เมิ่งซินหลุ่ยจึงเชิญให้เฉียวโยวโยวไปรับประทานอาหารด้วยกันกับเธอ

ในช่วงเช้าเฉียวโยวโยวออกมาทำธุระเกี่ยวกับงาน และหัวหน้าก็คงประเมินเวลาทำธุระไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงยอมตกลงไปทานข้าวเที่ยวกับเมิ่งซินหลุ่ย

ทั้งสองเข้าไปนั่งในร้านอาหารหนึ่ง เมื่อนึกถึงปัญหาในวันนั้นเฉียวโยวโยวจึงพูดขึ้นว่า： “คุณป้าคะ ก่อนที่หนูจะได้รู้จักกับสีเกอ หนูเคยมีแฟนจนเกือบได้แต่งงานกันแล้วค่ะ แต่เราเลิกกันมันไม่ได้เกี่ยวกับสีเกอหรอกนะคะ เป็นเพราะแฟนเก่าหนู”

อันที่จริงเมิ่งซินหลุ่ยได้เปลี่ยนมุมมองมากมายเกี่ยวกับเฉียวโยวโยวแล้ว เมื่อได้ยินเฉียวโยวโยวพูดเช่นนี้ เธอก็พูดว่า: “นอกใจ?”

“ใช่ค่ะ เราไปเรียนต่อที่ต่างประเทศค่ะ แต่ว่าหนูเรียนจบและกลับประเทศมาก่อน มีอยู่ครั้งหนึ่ง หนูไปเที่ยวหาเขาที่ต่างประเทศ หนูพบว่าเขาอาศัยอยู่กับผู้หญิงคนอื่นแล้ว” เฉียวโยวโยวกล่าวว่า: “ไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้ ผู้หญิงคนนั้นตั้งครรภ์ บางทีตอนนี้พวกเขาอาจแต่งงานด้วยกันแล้วก็ได้ค่ะ!”

“ที่แท้เรื่องมันเป็นเช่นนี้เองหรอกเหรอ……” เมิ่งซินหลุ่ยมองเฉียวโยวโยวอย่างเห็นใจ: “แม่ก็รับเรื่องแบบนี้ไม่ได้มากที่สุด ถ้าหากให้แม่ได้เจอเรื่องแบบนี้แล้วล่ะก็……”

เธอพูดไปครึ่งประโยค จู่ ๆ เธอก็คิดว่าถ้าเธอเจอสถานการณ์แบบนี้เธอคงรู้สึกว่ามันเหมือนโลกที่แตกสลาย ทันใดนั้น เธอจับมือเฉียวโยวโยวด้วยความเห็นใจ: “หนูอย่ากังวลไปเลย เจ้าเสื่อฤดูร้อนของแม่ไม่เป็นผู้ชายแบบนั้นแน่นอน!”

เฉียวโยวโยวพยักหน้า: “ค่ะ หนูเชื่อใจเขาค่ะ!”

เรื่องนี้ได้รับการอธิบายอย่างชัดเจนในที่สุด ดังนั้นเมื่อเมิ่งซินหลุ่ยมาถึงคฤหาสน์ของฟู่สีเกอ แม่ผัวและลูกสะใภ้ดูเข้ากันได้ดีเหมือนเพื่อนรักยังไงอย่างงั้นแหละ

เมิ่งซินหลุ่ยกล่าวว่า: “เสื่อฤดูร้อนน้อย ตอนเที่ยงของวันนี้แม่ได้ปรึกษาหารือกับโยโย่แล้วนะ สุดสัปดาห์นี้เราจะไปเล่นสกีด้วยกัน!”

เมื่อฟู่สีเกอได้ยินเช่นนั้น หัวใจของเขาก็สั่นสะท้าน: “คุณแม่ครับ กีฬาประเภทสกี เป็นกีฬาของวัยรุ่นนะครับ คุณแม่อายุ 50 กว่าแล้ว จะไปเล่นสกีหิมะเนี่ยนะ？! ถ้าไม่ระวังแล้วเกิดบาดเจ็บขึ้นมา ในอนาคตอาจต้องนอนติดเตียง ไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าสวย ๆของคุณแม่อีกแล้ว คุณแม่จะทำยังไงครับ？”

เมิ่งซินหลุ่ยได้รับการสั่งสอนจากลูกชายของเธอ และเธอก็หรี่ตาลงครุ่นคิด และสงบเสงี่ยมไม่พูดไม่จา

ด้านข้าง เฉียวโยวโยวแก้ไขบรรยากาศที่มาคุ: “คุณป้าคะ เราไปแช่น้ำพุร้อนกันดีไหมคะ？ หนูได้ยินมาว่าวันหยุดสุดสัปดาห์นี้หิมะจะตก แช่ในบ่อน้ำพุร้อนกลางแจ้งที่รายล้อมไปด้วยหิมะ ต้องรู้สึกดีมาก ๆแน่เลยค่ะ!”

เมื่อเมิ่งซินหลุ่ยได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของเธอก็เป็นประกาย： “เอาแบบนี้ดีไหมจ๊ะ เราไปที่บ่อน้ำพุร้อนที่ภูเขาไฟฟูจิไหม น้ำพุร้อนกลางแจ้งที่นั่นยอดเยี่ยมมากเลย!”

ฟู่สีเกอรู้สึกปวดหัว: “คุณแม่ครับ คุณแม่มีวีซ่าญี่ปุ่นไหมครับ？ วันนี้วันพฤหัสแล้ว ถ้าคุณแม่ไปทำวีซ่าตอนนี้ยังทำทันไหมล่ะครับ？”

“ถ้าเช่นนั้น……” เมิ่งซินหลุ่ยเม้มริมฝีปากของเธอ ทำตัวเหมือนเด็กขี้อ้อนแล้วพูดกับฟู่สีเกอว่า: “เจ้าเสื่อฤดูร้อนเหม็น ที่ไหนก็ไม่ยอมให้แม่ไป ถ้าคนอื่นไม่รู้ก็คงคิดว่าลูกไม่ใช่ลูกชายของแม่แต่เป็นคุณพ่อของแม่แล้วล่ะ ！ถ้ารู้ก่อนล่วงหน้าในตอนนั้นคุณแม่น่าจะคลอดลูกสาว ว่ากันว่าลูกผู้หญิงค่อนข้างเอาอกเอาใจและเอาใจใส่ เป็นเหมือนโยโย่แบบนี้ไง !”

เฉียวโยวโยวหัวเราะและรีบพยายามเกลี้ยกล่อม: “คุณป้าคะ ไม่งั้นเราจะยื่นวีซ่าญี่ปุ่นพรุ่งนี้กันเลยดีไหมคะ แล้วอาทิตย์หน้าค่อยไปแช่น้ำพุร้อนที่ภูเขาไฟฟูจิ？ ส่วนในสัปดาห์นี้ เราจะไปเที่ยวบ่อน้ำพุร้อนนอกเมืองหนิงเฉิงกันก่อนดีไหมคะ?”

“เจ้าเสื่อฤดูร้อน ลูกเห็นแล้วหรือยัง ตัวอย่างก็อยู่ข้าง ๆนี้ไง!” ในขณะที่พูดอยู่นั้นเมิ่งซินหลุ่ยก็หยิกแก้มของเฉียวโยวโยวเบา ๆ แววตาเต็มไปด้วยความอิจฉา: “อายุยังน้อยนี่ดีจริง ๆเลยนะ เต็มไปด้วยคอลลาเจน!”

เฉียวโยวโยวรีบกล่าวทันที: “คุณป้าคะ ผิวของคุณป้าก็ดีมากค่ะ หนูรู้ว่าคนที่รุ่นราวคราวเดียวกับคุณป้า มีเพียงแต่คุณป้าเท่านั้นที่ดูแลผิวพรรณดีที่สุด!”

เมื่อมองไปที่ทั้งสองคน จู่ ๆ ฟู่สีเกอก็รู้สึกเหมือนว่าตัวเองเหมือนหมาหัวเน่า

แน่นอนว่าตั้งแต่เย็นวันนี้เมิ่งซินหลุ่ยและเฉียวโยวโยวนั้นความสัมพันธ์แน่นแฟ้นมากยิ่งขึ้น เวลาฟู่สีเกอต้องการตัวเฉียวโยวโยวยังต้องยืมตัวเลย

ในที่สุดก็ถึงวันเสาร์แล้ว และเป็นเวลาที่กำหนดไว้ว่าจะไปแช่ตัวในบ่อน้ำพุร้อน

เมิ่งซินหลุ่ยและฟู่ซื่อหนิง ยังมีเฉียวโยวโยวและฟู่สีเกอทั้งสี่คนไปที่น้ำพุร้อนชานเมืองด้วยกัน

หนึ่งในน้ำพุร้อน มีน้ำพุร้อนชิงเหลียน ซึ่งเจ้าของเป็น Times Group

ฟู่สีเกอและสือมูเฉินก็เคยมาที่นี่มาก่อนแล้ว และผู้รับผิดชอบที่นี่รู้จักพวกเขา ดังนั้นจึงพาพวกเขาไปดำเนินการเช็คอิน

บ่อน้ำพุร้อนที่นี่มี 2 แบบ คือแบบเปิดโล่งและแบบในร่ม โดยแบ่งออกเป็น 2 ส่วน คือแบบ น้ำพุร้อนแบบกลางแจ้งและน้ำพุร้อนแบบส่วนตัว

ประเภทที่เป็นแบบส่วนตัว ต้องใช้บัตรคีย์การ์ด ตราบใดที่มีคนอยู่ข้างใน คนภายนอกก็ไม่สามารถเข้าไปได้ จึงรับประกันความเป็นส่วนตัวอย่างแท้จริง

ในช่วงสองวันที่ผ่านมา เมิ่งซินหลุ่ยพักอาศัยอยู่ในคฤหาสน์แห่งนี้ซะเป็นส่วนใหญ่ ฟู่สีเกอแทบจะไม่มีโอกาสอยู่ด้วยกันกับเฉียวโยวโยวสองต่อสองเลย ดังนั้นเมื่อเขาเห็นสระน้ำพุร้อนขนาดเล็กป้ายหน้าห้องเขียนว่า “ไม่มีคนใช้บริการ” เขาก็ดึงเฉียวโยวโยวเดินเข้าไปในห้องนั้น และรีบปิดประตูทันที

ทันทีที่ฟู่สีเกอเข้าห้องเขาก็รีบแขวนผ้าเช็ดตัวทันที จากนั้นก็โอบกอดเฉียวโยวโยวและกล่าวว่า “เจ้าโยวเด็กโง่ สองสามวันนี้ให้คุณได้ลาพักร้อนแล้วนะ？ ”

เฉียวโยวโยวกระพริบตา: “ควรพูดว่าฉันให้คุณลาพักร้อนต่างหาก!”

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอดวงตาของฟู่สีเกอมืดลง: “ดีเลย ถ้าเช่นนั้นก็ชดเชยทีเดียวเลย!”

“นี่ นี่มันที่สาธารณะ!” เฉียวโยวโยวมองดูพื้นที่สีเขียวโดยรอบ

“อืม เป็นที่สาธารณะที่ส่วนตัวมาก!” ฟู่สีเกอกอดเธอแล้วกระโดดลงไปในน้ำ: “หรือว่าคุณไม่อยากล่ะ?”

เฉียวโยวโยวผลักเขาออกอย่างแรง: “ไม่ได้เตรียมถุงยางมาด้วย!”

มือของฟู่สีเกอโอบที่เอวของเฉียวโยวโยว: “วันนี้น่าจะเป็นช่วงเวลาที่ปลอดภัยอยู่？”

เฉียวโยวโยวนับวันดู: “ดูเหมือนว่าจะเป็นอย่างนั้น”

“ถ้าอย่างนั้นผมไม่เกรงใจแล้ว!” ในขณะที่ฟู่สีเกอพูดอยู่นั้น เขาก็ก้มศีรษะแล้วจูบเธอทันที

บ่อน้ำพุร้อนไม่ลึกมาก แต่เมื่อเขาเอื้อมมือไปที่ช่วงเอวของเฉียวโยวโยว เฉียวโยวโยวก็ถูกฟู่สีเกอกดลงที่ขอบสระ เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากโอบกอดเอวของเขา : “นี่ตั้งแต่ออกเดินทางคุณก็วางแผนไว้ก่อนล่วงหน้าแล้วใช่ไหมเนี่ย?”

“ช่างฉลาดเสียจริงนะ เจ้าโยวเด็กโง่!” ในขณะที่ฟู่สีเกอพูดนั้น เขาก็เอื้อมมือไปถอดชุดว่ายน้ำของเฉียวโยวโยว

แต่ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้น

ฟู่สีเกอเหลือบมองที่โทรศัพท์มือถือข้างสระน้ำพุร้อนด้วยความหงุดหงิดและเห็นว่าฮั่วเหมียวเหมี่ยวกำลังโทรมา ดังนั้นเขาจึงพูดกับเฉียวโยวโยวว่า: “รอผมสักครู่”

เขาหยิบโทรศัพท์ออกจากถุงกันน้ำกดรับสายแล้วพูดว่า ：“เหมียวเหมี่ยว?”

ฮั่วเหมียวเหมี่ยวกล่าวว่า: “พี่ฟู่ พี่รู้หรือยังว่าทางครอบครัวจะหาคู่ให้พี่สาวของหนู?”

ฟู่สีเกอตกตะลึงครู่หนึ่ง: “ไม่รู้ พี่ไม่ได้ยินเธอพูดมาก่อน”

น้ำเสียงของฮั่วเหมียวเหมี่ยวเศร้าเล็กน้อย: “พี่สาวอายุ 26 ปีแล้ว และในเมืองไห่หลินถือว่าอายุเยอะแล้ว ดังนั้นหลังจากที่กลับมาหนึ่งสัปดาห์ ครอบครัวก็เริ่มเตรียมหาคู่ให้กับเธอแล้ว หนูรู้ว่าพี่สาวของหนูไม่เต็มใจ แต่เธอกลับไม่พูดอะไรเลย หนูทำได้แค่มองดูเธอไม่มีความสุข แต่ไม่รู้จะเกลี้ยกล่อมเธอยังไง……”

เมื่อฟู่สีเกอได้ยินเช่นนั้น หัวใจของเขารู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงพูดว่า： “แล้วคนที่จัดเตรียมให้เธอเป็นคนอย่างไรบ้าง ？ ถ้าฐานะทางครอบครัวไม่ดี หรือเป็นคนพิการ ……”

“พี่ฟู่คะ ความเป็นจริงพี่สาว……” ฮั่วเหมียวเหมี่ยวถอนหายใจ ก็รู้ว่าผ่านไปหลายปีแล้ว ฟู่สีเกอและฮั่วชิงชิงนั้นเป็นไปไม่ได้แล้ว ดังนั้น เธอกัดริมฝีปากแล้วพูดว่า： “อันที่จริงก็ไม่ถือว่าไม่ดีค่ะ เพียงแต่พี่สาวไม่ชอบเท่านั้นเอง แต่เธอไม่ยอมพูดอะไรออกมา เก็บไว้คนเดียว หนูกลัวว่าแกจะคิดสั้นค่ะ”

หัวใจของฟู่สีเกอกระตุกวูบและเขาพูดด้วยใบหน้าที่จริงจัง: “ถ้าเช่นนั้น เดี๋ยวพี่จะลองเกลี้ยกล่อมเธอดู？”

“พี่ฟู่คะ มันจะดีมากถ้าพี่สามารถดูเธอสักหน่อย!” ฮั่วเหมียวเหมี่ยวพูด： “เมื่อก่อนพี่สาวเคยเป็นคนที่ร่าเริงมาก แต่ตอนนี้เธอชอบขังตัวเองอยู่ในห้องคนเดียว หนูอยากพาเธอออกไปเที่ยว แต่เธอก็บอกเพียงแค่ว่าร่างกายยังไม่ฟื้นตัว ดังนั้น……”

ฟู่สีเกอกล่าวว่า: “เหมียวเหมี่ยว ไม่ต้องกังวล เดี๋ยวพี่จะหาเวลาไปแน่นอน”

“ถ้าอย่างนั้นแฟนของพี่ล่ะคะ……” ฮั่วเหมียวเหมี่ยวรู้ว่าฟู่สีเกอมีแฟนแล้ว

“ฉันจะพาเธอไปด้วยเอง ？สะดวกไหม？” ฟู่สีเกอถาม

“ไม่มีปัญหาค่ะ แต่เมื่อถึงเวลาพี่แค่อย่าทำให้พี่สาวต้อง……” ฮั่วเหมียวเหมี่ยวหลับตาลงและเพิ่มคำสองคำในใจ: เศร้าใจ

“ตกลง พี่รู้ว่าควรทำอย่างไร ” ฟู่สีเกอเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้แล้วถามว่า： “ใช่สิ แล้วคุณหันล่ะ？ ตอนนี้เขายังอยู่ในเมืองไห่หลินอยู่หรือเปล่า？”

“ค่ะ เขากำลังทำโปรเจ็กต์ที่นี่ ดูเหมือนว่าในอีกไม่กี่วันเขาจะต้องไปแล้วค่ะ” ฮั่วเหมียวเหมี่ยวเหมือนคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้และเสริมว่า: “แต่หนูคิดว่าดูเหมือนพี่สาวจะเต็มใจที่ได้คุยกับเขามากเลยค่ะ ทุกครั้งที่เขามาหาเธอ เธอก็พูดได้เยอะมากเลยค่ะ”

หลังจากที่ฟู่สีเกอฟังแล้ว เขาก็มีแผนการอยู่ในใจแล้ว