พอไปดูที่ถิ่นไข่มุกดำก็ดูปลอดภัยดี ไม่ได้มีปลาใหญ่สนใจเจ้าพวกที่มีเกราะเงินเทาทั้งตัวพวกนี้

ฉินสือโอวครุ่นคิดสักพัก แต่ก็ยังคิดไอเดียดีๆ ที่จะขนส่งไม่ได้ ได้แต่ใช้วิธีเดิม คือขับเรือประมงต่อแล้วใช้แรงคนเคลื่อนย้าย

คิดได้แบบนั้นเขาก็รู้สึกว่าตัวเองจำเป็นต้องเลี้ยงปลาหมึกยักษ์หรือไม่ก็ปลาหมึกกล้วยเสียแล้ว

เขาวิ่งไปที่เรือดังเคิลออสเตียสอีกครั้ง ที่นี่มีหมึกกล้วยอยู่เยอะ แล้วยังเป็นปลาหมึกแอตแลนติกด้วย เป็นหมึกกล้วยชนิดหายาก แน่นอนว่าเทียบกับหมึกโคลอสซัลหรือปลาหมึกยักษ์แล้วถือว่าละลานตาทีเดียว

ปกติแล้วปลาหมึกกระดองแอตแลนติกตัวโตได้ถึงหนึ่งเมตร ตรงนี้อาจมีความเข้าใจผิดอย่างหนึ่ง หลายคนแยกระหว่างปลาหมึกยักษ์กับปลาหมึกกระดองแล้วก็ปลาหมึกกล้วยไม่ออก นึกว่าพวกมันน่าจะเป็นชนิดเดียวกัน จริงๆแล้วไม่ใช่แบบนั้น พูดง่ายๆก็คือหัวของปลาหมึกยักษ์เป็นทรงกลม ส่วนลำตัวของปลาหมึกกระดองจะยาว นี่คือจุดต่างที่ชัดที่สุด

ฉินสือโอวเลือกแต่ปลาหมึกกระดองแอตแลนติกที่โตเต็มวัย ลำตัวล้วนยาวอย่างน้อยหนึ่งเมตร หนวดของพวกมันมีกำลังกว่า และยาวกว่า เลือกไปเลือกมาก็ได้ปลาหมึกกระดองมาร้อยกว่าตัว แล้วใช้จิตสำนึกโพไซดอนควบคุมพวกมันทั้งหมดไว้

ปลาหมึกกล้วยเป็นอาหารทะเลที่พบได้บ่อย อาศัยอยู่ในทะเลเอเชียตะวันออก ปลาหมึกกล้วยแบบนี้ปกติมักจะอาศัยอยู่ในเขตน้ำตื้น ความลึกของน้ำลึกไม่เกินสองร้อยเมตร

บรรพบุรุษปลาหมึกกระดองแอตแลนติกกับปลาหมึกกล้วยเอเชียตะวันออกไม่เหมือนกัน พวกมันชอบอาศัยอยู่ในแถบน้ำลึกสี่ห้าร้อยเมตร ซึ่งก็เกี่ยวกับสภาพแวดล้อม ในมหาสมุทรแอตแลนติกมีปลากินเนื้อขนาดใหญ่มากมาย และปลากินเนื้อแทบทุกชนิดจะกินพวกปลาหมึกกระดอง หมึกยักษ์เป็นอาหาร ฉะนั้นพวกมันเลยจำเป็นต้องไปซ่อนตัวในทะเลลึก

เตรียมงานเรียบร้อยแล้ว ฉินสือโอวก็หลับตานอน เขาเป็นคนใจร้อน กะว่าวันที่สองตื่นแล้วจะไปจัดการปัญหาหมึกกล้วยกับหอยมุกดำเสีย

ตื่นมาตอนหกโมง เขาคาดว่าเหมาเหว่ยหลงคงไม่ตื่นก่อนเก้าโมงแน่ ส่งข้อความจากมือถือบอกไว้ว่าจะไปล่องทะเลเสร็จก็พาอีวิลสันขับเรือลากอวนออกจากท่าไป

พอมีอีวิล สันหลายๆ เรื่องก็ง่ายขึ้นเยอะ ปากเขาหนัก ให้เขาไปจัดการเรื่องแปลกๆ น่ะเหมาะที่สุด เขาไม่คิดมาก แล้วก็ไม่ถาม แล้วยิ่งไม่มีทางบอกคนอื่นด้วย

ในฟาร์มปลา คนเดียวที่อีวิลสันเชื่อใจก็คือฉินสือโอวที่ให้ข้าวเขากินอิ่ม

ถ้าเป็นในสมัยโบราณ คนแบบนี้สามารถฝึกให้เป็นมือสังหารได้ น่าเสียดายที่อีวิลสันไม่ค่อยจะมีไหวพริบ

เรือดังเคิลออสเตียสห่างจากฝั่งทะเลไปค่อนข้างไกล ไม่อย่างนั้นรัฐบาลแคนาดาก็คงจะทำการประมงไปนานแล้ว พวกหมึกกล้วยแอตแลนติกเดินทางกันหามรุ่งหามค่ำตั้งแต่เมื่อคืนถึงเพิ่งมาถึงถิ่นที่อยู่อาศัยของหอยมุกเมื่อเช้าตอนเจ็ดโมงกว่า

ต้องรู้ด้วยว่าปลาหมึกกล้วยแอตแลนติกเคลื่อนไหวไม่ได้ช้าเลย ภายใต้พลังโพไซดอนพวกมันสามารถเร็วได้ถึง150 กิโลเมตร แม้แต่แชมป์ว่ายน้ำในหมู่ปลาซึ่งก็คือปลาเซลฟิช ความเร็วอยู่ที่แค่ 110 กิโลเมตรต่อชั่วโมง

การเคลื่อนไหวของปลาหมึกกล้วยค่อนข้างพิเศษ หน้าท้องส่วนหัวของพวกมันเป็นทรงกรวย ตอนที่ร่างพวกมันหด น้ำภายในร่างทรงกระเป๋าเสื้อจะถูกพ่นออกมาด้วยรวดเร็ว ปลาหมึกจึงยืมแรงผลักของน้ำเพื่อว่ายไปข้างหน้าได้อย่างว่องไวเหมือนกับลูกดอกที่ถูกยิงออกจากคันศร

เพราะโดยปกติแล้วกรวยมักจะชี้ไปทางข้างหน้า ดังนั้นการเคลื่อนไหวของปลาหมึกกล้วยมักจะถอยหลัง พลังโพไซดอนถ่ายเข้าร่างของมันไม่หยุดเพื่อรักษาการเคลื่อนไหวที่พุ่งไปด้านหน้าด้วยความเร็วสูง ปลาหมึกสี่ห้าร้อยตัวรวมตัวกันเกิดเป็นกองทัพโยกย้ายถิ่นใต้ทะเล

หลังจากที่เจอกับฝูงปลาหมึกกระดองในเขตหอยมุกดำในทะเล ฉินสือโอวปล่อยอวนลากบนเรือลง หมึกกล้วยที่ใช้หนวดพันหอยมุกติดอวนขึ้นมา ตาของอวนเล็กกว่าร่างของมันมากจึงสามารถลากพวกมันไปใต้น้ำได้

ในน่านน้ำนั้นมีหอยมุกอยู่ประมาณสองร้อยตัว จำนวนไม่มาก แต่เพราะไม่ใช่เขตแอตแลนติกเหนือ อยู่รอดมาได้ในต่างถิ่นก็ไม่ง่ายแล้ว

ฉินสือโอวควบคุมให้พวกปลาหมึกกระดองเข้าไปในอวน แล้วเก็บจิตสำนึกโพไซดอนกลับมา

ปรากฏว่าในตอนนั้นเองก็มีบางอย่างผิดปกติไป!

พอเหล่าหมึกกล้วยสัมผัสได้ว่าจิตสำนึกโพไซดอนกำลังออกไปไกลก็ร้อนรนขึ้นมาโดยพลัน พวกที่ไม่ได้เกาะหอยมุกอยู่ก็พากันถอยแล้วมุ่งตามไปในทิศทางของจิตสำนึกโพไซดอนทางผิวน้ำ

ชั่วขณะนั้น ท่อทรงกรวยที่ท้องพวกมันเริ่มพ่นน้ำอย่างต่อเนื่อง แล้วยืมแรงผลักว่ายขึ้นไปด้านบน พอถึงผิวน้ำพวกมันสัมผัสไม่ได้ถึงจิตสำนึกโพไซดอนจึงร้อนรนโดยพลัน รีบพ่นน้ำจากท่อกรวยของตัวเองลงด้านล่างไม่หยุดราวกับจรวดที่ถูกปล่อยทะยานขึ้นฟ้า!

หมึกกล้วยเหล่านั้นกระโดดขึ้นเหนือน้ำสูงถึงสิบเมตรราวกระสุนที่ถูกยิงออกไปสลับกันกระโดดขึ้นลงดูตระการตา!

มองดูปลาหมึกที่พุ่งขึ้นฟ้า อีวิลสันที่นั่งพินิจพิเคราะห์เบ็ดตกปลาอยู่บนดาดฟ้าลุกขึ้นมาอย่างประหลาดใจ เขาชี้ไปที่เหล่าปลาหมึกกระดองตัวโตแล้วมองไปทางฉินสือโอวด้วยสีหน้าตะลึง

ฉินสือโอวเองก็ตะลึงไม่แพ้กัน เขารู้ว่าปลาหมึกกระดองบินได้ อย่างปลาหมึกบินมีชื่อของอ่าวโตเกียวที่สามารถบินเหนือผิวน้ำได้ราวห้าสิบเมตร แต่นี่คือปลาหมึกกล้วย เป็นปลาหมึกตัวโตที่มีความยาวของลำตัวเกินหนึ่งเมตร แรงพุ่งของท่อกรวยจะแรงขนาดไหนถึงขนาดที่เจ้านี่สามารถบินเหนือผิวน้ำทะเลได้?

“ใช่ สะเทือนใจสุดๆ อีวิลสัน…..” ฉินสือโอวพูดพึมพำ

อีวิลสันกลับร้องขึ้นอย่างตื่นเต้น “บอส! เท็ปปันยากิ!”

เหล่าปลาหมึกพากันร่วงกลับลงในน้ำ สีหน้าตะลึงงันของฉินสือโอวถูกเสียงตะโกนของอีวิลสันไล่ไปจนหมดสิ้น เขากลอกตาก่อนจะพูดขึ้น “กินๆๆ อะไรก็กินได้หรือไง?”

อีวิลสันมองเขาตาปริบๆพลางพูดซ้ำๆ “ปลาหมึกย่าง ปลาหมึกทอด ปลาหมึกเผา เท็ปปันยากิ! อร่อย!”

ฉินสือโอวเกือบจะยอมแพ้อีกฝ่ายแล้ว เขาควบคุมให้พวกปลาหมึกเข้าอวนแล้วเร่งเรือให้ไวขึ้นเพื่อดึงปลาหมึกไปข้างหน้า อีวิลสันเดินตามเขาอย่างใจจดใจจ่อ

เขาไม่มีทางอื่นจึงได้แต่ปลอบใจ “พวกนี้ไม่ใช่ปลาหมึกกล้วย มันไม่อร่อย ไป เรากลับฟาร์มไปกินพิซซ่าดีไหม?”

“พิซซ่าซิซิลีเหรอ?” อีวิลสันถาม

ฉินสือโอวตั้งทิศทางเดินเรือพลางพูดขึ้น “ใช่ พิซซ่าซิซิลี แล้วยังมีพิซซ่าแฮมกระเทียม มีหมด อยากกินอะไรกินเลย”

“เท็ปปนยากิได้ไหม?” อีวิลสันถามขึ้นอีก

ฉินสือโอวกล่าวปฏิเสธ “ไม่ได้ อีวิลสัน ตอนนี้ปลาหมึกที่ฟาร์มเรายังเล็ก ยังกินไม่ได้ อีกสองเดือนถึงจะกินได้ โตแล้วถึงกินได้”

อีวิลสันพยักหน้าอย่างจริงจัง “งั้นก็รออีกสองเดือนค่อยกิน”

เขาถือโอกาสแอบหยิบแอปเปิลของฉินสือโอวที่วางอยู่บนแท่นขับ ‘กร๊อบ’ ‘กร๊อบ’ สองคำ แอปเปิลทั้งลูกก็หายไปแล้ว

พอมาถึงเขตแนวปะการัง ฉินสือโอวก็เปิดอวนแล้วปล่อยเหล่าปลาหมึกออกมา

พวกฉลามกบเกาะกลุ่มกันตั้งแต่มันเดย์จนถึงซันเดย์ ฉลามกบทั้งเจ็ดไม่มีขาดสักตัว

เจ้าพวกนี้อาจจะกำลังปรึกษากันว่าจะรับมือกับบอลหิมะกับไอซ์สเกตอย่างไร ตอนที่ปลาหมึกกระดองร่วงลงมาก็ตกลงบนหัวของจัมทร์จอมหัวเสียของกลุ่มเข้าพอดี

เจ้ามันเดย์หัวโจกฉลามกบโกรธขึ้นทันใด เรียกพรรคพวกมากะจะเริ่มกิน ปรากฏว่าฝูงปลาหมึกกล้วยก็ร่วงมา ‘ฉึบๆ’ อย่างกับลวกเกี๊ยว ปลาหมึกฝูงโตมาถึงแล้ว ปลาหมึกกล้วยแอตแลนติกสี่ห้าร้อยตัว แต่ละตัวล้วนยาวมากกว่าหนึ่งเมตรขึ้นไป…

ปลาหมึกกล้วยแอตแลนติกล้อมพวกฉลามกบไว้ตรงกลางพอดี เหล่าฉลามต่างเข้ามาเกาะกลุ่มกันอย่างตื่นกลัว พอหางสะบัดก็ลนลานหนีขึ้นผิวน้ำไป…

………………………………………………………