“ฝ่าบาท ปากของหม่อมฉันเหงาเหลือเกินเพคะ” 

 

 

“ข้าออกไปเอาของว่างมาให้ดีหรือไม่” 

 

 

“อืม…” 

 

 

รยูฮาที่นอนเอนอยู่บนเตียงครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ปากว่างอยากกินอะไรสักอย่าง แต่ก็ไม่รู้ว่าคืออะไร ลูกกวาด ขนมแป้งทอด หรือไม่ก็ผลไม้? ชา? นางคิดอยู่นานจึงเปิดปาก 

 

 

“ไม่เอาลูกกวาด ขนมแป้งทอด แล้วก็ผลไม้เพคะ เอาของที่หวานแต่ก็ไม่หวานมากแล้วก็มีรสกลมกล่อม… อยากกินอะไรบางอย่าง ฝ่าบาทจัดการหามาให้ด้วยนะเพคะ” 

 

 

ว่าแต่สิ่งนั้นมันคืออะไร ฮอนกลืนคำพูดที่ตีตื้นขึ้นมาถึงคอหอยแล้วพยักหน้า เขาออกไปหาทหารที่อยู่ด้านนอก คิดว่าถ้าเข้าหอคงสามารถทำอะไรได้ตามใจแต่กลับไม่ใช่เลย ถ้าไม่ทำในสิ่งที่รยูฮาปรารถนาทันที นางก็จะหันไปเช็ดดาบหรือไม่ก็อ่านหนังสือ ไม่แม้แต่จะสบตาฮอน 

 

 

ยิ่งไปกว่านั้นคือให้นางในออกไปจากรอบโถงทางเดิน ถ้ามินอาไม่อยู่ อย่าได้พูดถึงเรื่องศักดิ์ศรีเลย ฮอนต้องเป็นคนออกไปหาสิ่งที่รยูฮาต้องการมาให้ 

 

 

“องค์รัชทายาทอยากได้อะไรหรือเพคะ” 

 

 

“นี่ ยอนฮวา” 

 

 

โชคดี เดินออกไปไม่กี่ก้าวก็เจอยอนฮวาถือชุดน้ำชามา ฮอนยื่นมือออกไปรับถาดที่ชุดน้ำชาวางอยู่ด้วยใบหน้ายินดี 

 

 

“ฝ่าบาท หม่อมฉันจะเอาเข้าไปเองเพคะ!” 

 

 

ยอนฮวาตกใจไม่มีทางปล่อยให้ง่ายๆ นางดึงถาดเข้าหาตัวเพราะตกใจ กาน้ำที่มีน้ำร้อนอยู่สั่นและก็โยกไปมาอย่างอันตราย 

 

 

“กรี๊ด!” 

 

 

ก่อนที่กาน้ำจะเอียงล้ม แต่ฮอนก็คว้าเอาไว้ได้อย่างเฉียดฉิว 

 

 

“อ๊ะ ร้อน” 

 

 

“ฝ่าบาท ให้โทษตายหม่อมฉันด้วยเถิดเพคะ!” 

 

 

ฮอนเป่านิ้วที่จับกาน้ำร้อนก่อนจะสะบัดขึ้นลง ยอนฮวาเห็นดังนั้นก็ตาเบิกกว้างแล้วเริ่มมีทีท่าว่าจะร้องไห้อีกแล้ว แต่ฮอนกลับยิ้มร่าเหมือนไม่มีอะไรก่อนจะแย่งถาดไปอีกครั้ง แล้วล้อเลียนหญิงสาว 

 

 

“หากข้าให้เจ้าตายทุกครั้งตามที่ขอ ปานนี้ศพคงกองเต็มภูเขา อันนี้ข้าจะยกเข้าไปเอง เจ้าไปเอาของว่างมา อะไรก็ได้ที่เป็นของหวานแต่ไม่หวานมากแล้วก็รสกลมกล่อม…พระชายาบอกเช่นนี้ ต้องหามาให้ได้ เข้าใจหรือไม่” 

 

 

ฮอนบอกแล้วก็หมุนตัวกลับเข้าไปหารยูฮาที่รออยู่ข้างในอย่างอารมณ์ดี ยอนฮวาถูกปล่อยให้อยู่คนเดียวตรงโถงทางเดินอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว นางก้มใบหน้าที่แดงก่ำลง แล้วจับปลายนิ้วตัวเองอย่างระมัดระวัง มือที่ได้สัมผัสกับมือขององค์รัชทายาทเมื่อครู่ตอนรับเอาถาดไป 

 

 

“ของหวาน แต่ไม่หวาน…” 

 

 

ต้องหาของที่องค์รัชทายาทสั่งมาให้ได้ ยอนฮวาลอบยิ้มเงียบๆ แล้วพึมพำว่าของหวานแต่ไม่หวานไปเรื่อยๆ พร้อมเดินออกไปข้างนอก 

 

 

“ยอนฮวาไปแล้วหรือเพคะ” 

 

 

พอฮอนถือชุดน้ำชาเข้ามาแทนของว่าง รยูฮาก็ลุกจากเตียงขึ้นมานั่ง นางคิดในใจว่าไม่ค่อยอยากดื่มชา แต่ฮอนก็กำลังรินน้ำร้อนทำให้แก้วชาอุ่นแล้ว ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่แม้แต่งานรินชาก็ถูกโยนไปที่ฮอนอย่างเป็นธรรมชาติ 

 

 

“คงกำลังมา ข้าบอกตามที่เจ้าบอกไปแล้ว อีกไม่นานก็คงยกของว่างมา ยอนฮวารู้จักอาหารที่ถูกปากเจ้ามากกว่าข้าไม่ใช่หรือ” 

 

 

หลังเข้าหอการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในความสัมพันธ์ของทั้งคู่คือการใช้คำพูดแบบเป็นกันเอง ถูกใจฮอนมากเพราะรู้สึกได้ถึงความสนิมสนมมากกว่าการใช้คำพูดแบบเป็นทางการ อีกทั้งตอนรยูฮากระซิบข้างหูก็จะเรียกว่าฮอน แต่นอกกำแพงวังมีหูอยู่จึงไม่ได้เรียกอย่างนั้นบ่อยนัก 

 

 

“ถึงเด็กนั่นจะซนแต่ก็ใจดีและทำงานเก่ง ทำให้นางร้องได้บ่อยๆ จะเสียใจเอาได้” 

 

 

“ถึงไม่อย่างนั้น ก่อนหน้านี้ตอนกาน้ำเกือบหก นางก็น้ำตาคลอแล้วบอกให้ฆ่าทิ้งเสีย ถ้าเป็นมินอาคงบอกแค่ว่าขออภัย ว่าแต่มินอาอยู่ไหนกัน” 

 

 

“หม่อมฉันส่งนางกลับไปที่บ้านเพคะ หม่อมฉันไม่ค่อยได้กลับเลยส่งมินอาไปเป็นเพื่อนคุยกับท่านแม่ก็ยังดีเพคะ” 

 

 

ฮอนทำให้แก้วชาอุ่นแล้วเทน้ำทิ้งจากนั้นจึงกะประมาณอุณหภูมิแก้วด้วยปลายนิ้ว สายตาของรยูฮาติดอยู่ที่มือใหญ่และหยาบ เป็นมือที่สมกับเป็นชายที่ช่างไม่เหมาะกับริมฝีปากเรียวเล็กและผิวสาวใสเหมือนคุณหนู ตอนนี้นางชอบมือนั้นมากกว่าใบหน้าหล่อเหลาของฮอนเสียอีก 

 

 

“เรียบร้อยแล้ว จะรอกินพร้อมของว่างหรือไม่เล่า” 

 

 

“ไม่เพคะ ขอหม่อมฉันเลยเพคะ” 

 

 

รยูฮายิ้มร่าเคาะลงบนโต๊ะตรงหน้าตัวเอง ฮอนมองหญิงสาวนิ่งๆ แทนที่จะยื่นแก้วชาไปให้ 

 

 

“ไม่ให้หรือเพคะ” 

 

 

“เจ้าต้องจ่ายค่าชาด้วยสิ” 

 

 

“ใจแคบเสียจริงนะเพคะ” 

 

 

“เจ้าต่างหากที่ใจแคบ ไม่ยอมจ่ายค่าชาแล้วก็จะรับเอาชาไป” 

 

 

หลังจากเถียงกันเสร็จคราวนี้รยูฮาเป็นฝ่ายแพ้ และแน่นอนว่านางแสดงออกว่าเป็นฝ่ายยอมแพ้ให้ แม้แต่คนเจ้าเล่ห์อย่างโฮจินยังไม่สามารถเอาชนะรยูฮาได้สักครั้ง แล้วอย่างฮอนจะทำได้หรือ รยูฮาทำปากยื่นแล้วเคาะลงเบาๆ นางทาบริมฝีปากลงบนไปปากของเขาราวกับจะดึงดูดความสนใจของฮอน 

 

 

“เฮ้อ…” 

 

 

เสียดายแม้กระทั่งเสียงถอนหายใจเบาๆ ที่ออกมาจากปากของรยูฮา ฮอนกลืนกินริมฝีปากนั้นราวกับจะปิดปากและจับเส้นผมมันวาวรั้งเข้ามา แต่ว่าตอนนั้นเองที่ริมฝีปากของทั้งคู่ต้องแยกออกจากกันอย่างเสียดายเพราะเสียงที่ดังมาจากข้างนอก 

 

 

“พระชายา ยอนฮวามาแล้วเพคะ” 

 

 

“เข้ามาได้” 

 

 

นางถือถาดที่เต็มไปด้วยลูกพลับเข้ามายืนในห้องอย่างระมัดระวัง ตาของยอนฮวาดูประหม่าและก้มมองพื้น เป็นเพราะริมฝีปากอันเปียกชื้นของทั้งพระชายาที่นั่งอยู่และองค์รัชทายาทที่ยืนอยู่ข้างหน้านั้น ยิ่งไปกว่านั้นผมมันเงาที่มักจะปกคลุมตรงไหล่ของพระชายาก็ดูกระเซอะกระเซิงเหมือนถูกใครทำให้ยุ่ง ต่อให้เป็นนางในที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร แต่ก็เดาได้ไม่ยากว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้นในห้อง 

 

 

“ลูกพลับแห้งนี่เอง วางไว้ตรงนั้นก่อนเถอะ” 

 

 

ฮอนเห็นความยินดีตรงมุมปากของรยูฮาก็ยิ้มแฉ่ง ของหวานที่ไม่หวานมากและมีรสกลมกล่อมคือลูกพลับแห้งนี่เอง คราวหน้าต่อไปถ้ามีคำขอร้องที่งงงวยแบบนี้อีกก็แค่ตามหายอนฮวาก็พอ ฮอนคิดเช่นนั้นแล้วก็ป้อนลูกพลับแห้งที่ดูน่าอร่อยใส่ปากให้รยูฮา ท่าทางอ่อนโยนแบบนั้นทำให้ใบหน้าของยอนฮวาแดงเรื่ออีกครั้งในระหว่างที่ประตูถูกปิดลง 

 

 

“ทำงานเก่งจริง หาของที่เจ้าสั่งมาได้” 

 

 

“ยอนฮวาน่าสงสารจะแย่เพคะ เห็นนางประหม่าเพราะไม่รู้จะมองไปทางไหนหรือไม่เพคะ” 

 

 

“แล้วอย่างไรล่ะ ตอนนี้เราก็เป็นคู่สามีภรรยากันจริงๆ แล้ว ว่าแล้วก็รีบทำงานให้เสร็จ…” 

 

 

“วันนี้อย่าฝันเลยเพคะ เมื่อวานเพราะฝ่าบาทแท้ๆ หม่อมฉันถึงนอนไม่เต็มอิ่มแล้วก็เหนื่อยมากเพคะ” 

 

 

ฮึ ฮอนผิดหวังพลางเคี้ยวลูกพลับแห้งช้าๆ แต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา ช่วยไม่ได้เมื่อคืนจับรยูฮาไว้ไม่ปล่อยทั้งคืน ไว้เอาใจอีกสักครั้งแล้วสักวันคงได้… 

 

 

“คิดอะไรอยู่ถึงได้ยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนั้นเพคะ” 

 

 

“ปะ เปล่าสักหน่อย ลูกพลับอร่อยแฮะ” 

 

 

 รยูฮาเอ็นดูฮอนที่มองออกง่ายแล้วอมยิ้มเงียบๆ ก่อนจะยกแก้วชาขึ้น เห็นช่องว่างแม้เพียงนิดก็บุกเข้าหาเหมือนสัตว์ป่า ไม่สมกับที่ขึ้นชื่อลือชาว่าเป็นหนุ่มเจ้าสำราญเอาเสียเลย ว่ากันตามตรงไม่ได้ไม่ชอบแต่คืนนี้อยากนอนพักให้เต็มที่ จึงรู้สึกดีใจที่ได้ยินเสียงมาจากทางด้านนอก 

 

 

“องค์รัชทายาท องค์ชายสองของเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ” 

 

 

“เสด็จพี่?” 

 

 

ฮอนมองรยูฮาครั้งหนึ่งราวกับเสียดายแล้วถอนหายใจออกมา ตั้งใจจะลองโน้มน้าวนางดูแต่วันนี้พลาดไปแล้วจริงๆ 

 

 

“ไปบอกว่าข้าจะรีบออกไป” 

 

 

“ไม่พามาดื่มชาหรือเพคะ” 

 

 

“ทำเช่นนั้นไม่ได้หรอก” 

 

 

ฮอนดื่มน้ำชาปิดท้ายแล้วลุกจากที่นั่ง แล้วก็จุมพิตลงบนริมฝีปากของรยูฮาแล้วเลื่อนไปยังหน้าผากขาวอย่างเป็นธรรมชาติ  

 

 

“ที่อยู่ของเจ้าให้ชายอื่นเข้ามาไม่ได้ เพราะเจ้าเป็นของข้า” 

 

 

“ฝ่าบาทเป็นของหม่อมฉันต่างหากเพคะ” 

 

 

แม้แต่น้ำเสียงที่ยอมรับอย่างมั่นใจยังอ่อนหวาน ฮอนทนไม่ได้ดึงรยูฮาเข้ามากอดแล้วงับลงบนต้นคอ ตรงนั้นเป็นส่วนที่ฮอนชอบด้วยเหตุผลที่ว่าเป็นจุดที่ทำให้รยูฮารู้สึกได้มากที่สุด แม้จะชอบทุกส่วนจนแทบบ้าก็ตาม 

 

 

“ราตรีสวัสดิ์” 

 

 

“ฝ่าบาทก็ด้วยเพคะ” 

 

 

“รัก” 

 

 

“เช่นกันเพคะ” 

 

 

ถึงจะกระซิบบอกอย่างนุ่มนวล แต่หลังจากเข้าหอกันที่ถ้ำ รยูฮาก็ไม่เอ่ยคำว่ารักก่อนเลย ฮอนผู้น้อยใจกับเรื่องนี้ดึงเส้นผมของรยูฮาอย่างเอาแต่ใจแล้วเปิดประตูเดินออกไป ความเสียดายติดสอยห้อยตามจากทางด้านหลังเหมือนหาง รยูฮาอมยิ้มเล็กน้อยอีกครั้งแล้วลูบตรงเส้นผมที่ถูกดึง