ทันทีหลังสงครามที่ดุเดือน ผู้คนพอใจที่รอดโดยที่ร่างกายไม่มีข้อบกพร่อง 
และยังคงต้องเดินหน้าสู่สมรภูมิไปโดยไม่ได้หยุดพัก การปล้นเสบียงและสิ่งของจากศัตรู
เป็นสิ่งที่ได้รับการยอมรับใน จักรวรรดิ ไฮเซิร์ค เพื่อที่เพิ่มขวัญกำลังใจของทหาร

วอล์ม ลังเลที่จะแตะต้องกระเป๋าของศัตรูที่เขาฆ่า  แต่ถ้าเขายังลังเลจะไม่เหลืออะไรไว้สำหรับเขา
และตามที่หวังไว้สำหรับคนที่ถูกเรียกว่าหัวหน้าหมวด สิ่งที่เขาทิ้งไว้หลังจากตายนั้นยอดเยี่ยมมาก

ในกระเป๋ามีเหรียญเงินและทองแดง และบิสกิตที่แข็งโป๊ก และยังมี เกราะเข่าที่ปกป้องตั้งแต่หน้าแข่งจนถึงเข่า ซึ่งมันไม่พอดีกับ วอล์ม ดังนั้นเขาจึงไม่เอามันมา

“อภัยให้ฉันด้วย”

โดยไม่คิดอะไรมากมือของ วอล์ม ขยับไปที่มือของผู้ตาย เพื่อบังคับให้ปล่อยมือจากดาบสองมือ
ที่เขายังกำแน่นแม้ว่าตายไปแล้ว

เกือบจะรู้สึกว่าชายคนนั้นยังมีชีวิตอยู่ แต่เนืองจากมีนักบวชของกองทัพอยู่ที่นี่ วอล์ม ผ่อนคลายลง
เพราะไม่ต้องกลัวว่าศพจะกลายมาเป็น มอนสเตอร์ 

ดาบนั่นก็ไม่แย่ แต่ว้่วอล์มนั้นมีดาบที่คุณภาพดีกว่าอยู่แล้ว

หลังจากจมลงไปในความคิดสักพัก เขาก็เปล่งเสียงของเขา

“มีใครอยากได้ดาบไหม? มันเป็นดาบที่ดี ฉันอย่างแลกเปลี่ยนกับอะไรสักอย่าง”

วอล์ม เลือกที่และเปลี่ยนดาบ เนื่องจากจากมีของที่ถูกทิ้งมากมายจึงน่าจะมีบางคนที่สามารถหาของ
ที่เขาต้องการมาแลกได้

ถ้าเกิดมันเป็นของชิ้นเล็ก เขาจะเอามันไปด้วย แต่ดาบสองมือนี่มันใหญ่เกินไป

มันจะสิ่งของเทอะทะไม่มีประโยชน์สำหรับ วอล์ม ที่ไม่มีกระเป๋าเวทย์

ทหารคนหนึ่งตอบรับขอแลกเปลี่ยน ก่อนที่วอล์มจะพูดอีกครั้ง

“โลนายดูแย่นะ”

โล่ของ วอล์ม ซึ่งเคยถูกโจมตีจนตะพัง ถ้าเขายังคงใช้มันต่อไปคงจะเป็นอันตรายแน่ ในทางกลับกัน
โล่ของชายคนนั้น เรียบง่ายและทนทานโดยไม่มีการตกแต่งที่พิเศษ

“ไหนขอดูหน่อย”

“ได้แน่นอน ฉันอยากดูอันนั้นด้วย”

หลังจากแลกเปลี่ยนสิ่งของต่่างๆ วอล์ม  มองไปที่ของที่ได้มา มันเบากว่าที่คิดและเมื่อเคาะมันก็มี
เสียงที่ฟังดูทนทานกับมา

ชายคนนั้นก็พอใจกับดาบเช่นกัน

วอล์ม และทหารคนนั้นก็มองหน้ากันแล้วก็พยักหน้า

มันเป็นการแลกเปลี่ยนที่น่าพอใจสำหรับทั้งคู่ หลังจากห้อยโล่ผ่านเชือกเก็บไว้ด้านหลัง 
เขาก็ปล้นสะดมต่อไป

“เห้ย มันยังหายใจอยู่”

สมาชิกหน่วยที่กำลังปล้มสะดมอยู่ที่ขอบสายตาของ วอล์ม เห็นทหารของลิเบอริโต้ ที่กำลังจะตาย

หากพวกเขายังมีชีวิตอยู่จะถูกเจ็บไปเป็นทาสถ้าเห็นเป็นขุนนางหรือคนรวยจะถูกจับเชลย ตราบใด้ที่ครอบครัวของพวกเขาต้องการพวกเขาก็สามารถไถ่ตัวพวกเขากลับไปได้
 

“ช่ะ…วย ด้..วย”

ท้องของเขามีเลือดไหลจำนวนมากและเหมือนอวัยวะภายในจะทะลักออกมา และไหล่ก็เหมือนกำลังจะขาดเช่นกัน เนื่องเลือดไหลมากต่อให้ใช้เวทมนตร์ฟื้นฟูเขาก็จะมีชีวิตได้อีกไม่นานเนื่องจากบาดแผลหนักเกินกว่าจะช่วยชีวิตได้

เสียงเพาๆ ขอความช่วยเหลือจากทหาร ลิเบอริโต้ ก็ดังมาถึงหูของ วอล์ม ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“แย่ชะมัด”

ทหารที่รู้สึกรำคาญก็ลุกขึ้นดึงดาบยาวออกมาจากเอวของเขาแล้วก็แทงไปที่คอของทหาร ลิเบอริโต้
ที่นอนอยู่บนพื้น

วอล์ม สามารถบอกให้หยุดได้แต่ เขาไม่ทำ

เพราะอวัยวะภายในกำลังไหลออกมาจากทหาร ลิเบอริโต้ แม้ชีวิตจะถูกยืดออกไปอีกหน่อยก็จะมีแต่ความทรมานเท่านั้น แม้ว่า วอล์ม จะเข้าใจแต่เขาก็ขมวดคิ้วด้วยความรู้สึกไม่ดีในขณะดูสิ่งที่เกิดขึ้น

“อัค.อกกอะอ”

ช่างหยาบคายจริงๆ

มันไม่ถูกจุดสำคัญ เขาไม่สามารถคายได้ในทันที เขาพ่นเลือดออกมาจากปากเขาและขยับมือไปทั่วราวกับกำลังบอกถึงความเจ็บปวดในขณะเห็นดาบอยู่ในตัวเขา

เป็นหัวหน้าหน่วยของ วอล์ม บางที่เขาอาจทนไม่ได้ที่จะดูทหารศัตรูค่อยๆหายใจรวยรินต่อไป
เขาไล่สหายออกไปแล้วยกค้อนสงครามขึ้นบนไหล่ของเขาและเหวี่ยงมันลงมา

เสียงทุ้มของกะโหลกที่แตกดังออกมา รอบนี้ทหารเสียชีวิต วอล์ม มองออกไปที่นั่น หัวหน้าหน่วยทหารเหลือบมองดูศพครู่หนึ่งหลังจากนั้นเขาก็โยนค้อนให้ทหารที่ยืนอยู่ข้างๆ
 
“ทิเบิร์ด เมื่อฉันกำลังจะตายอย่าให้ฉันต้องพูด”

ชายที่มีเครา เขาเป็นหัวหน้าหน่อยของ วอล์ม หัวหน้าหน่วย ดูเวย  บาดแผลจากสนามรบทั่วร่างกาย
ของเขาเป็นข้อพิสูจน์ถึงประสบการณ์ของเขา

เขาสูงกว่าค่าเฉลี่ยและยังสูงกว่า วอล์ม เล็กน้อย แต่แขนของเขาที่หนาเหมือนซุงและหน้าอกหนาของดูมั่นใจ เหลือเหนือทุกสิ่งเขามีทักษะ 《จู่โจม》
TL:《Strike》

ไม่เหมือนในโลกก่อนหน้านี้ของ วอล์ม ความต่างของร่างกายในโลกนี้นั้นใหญ่มาก แน่นอนว่าคนที่
ใช้เวทมนตร์ได้หายาก แต่คนที่มีทักษะก็หายากเช่นกัน ทั้งสองสิ่งนั้นแข็งแกร่ง

ผู้หญิงบางคนสามารถหักแขนชายได้ และ พรานที่ว่องไวกว่าสัตว์ป่า และพระนักรบที่สามารถหยุดดาบด้วยมือเปล่า หัวหน้าหน่วย ดูเวย เป็นคนเช่นนั้น ค้อนสงครามของเขาสามารถบนขยี้ศัตรูหุ้มเกราะได้ ความประทับใจที่ วอล์ม มีให้เขาคือ คนที่ไม่อย่างให้เป็นศัตรูด้วย

เมื่อความวุ่นวายสงบลง วอล์ม ก็เหลือมองศพ แม้จะไม่มีวัฒนธรรมนี้ที่นี่ นอกจากนี้ วอล์ม ก็ไม่แน่ใจเกี่ยวกับความเชื่อ แต่เขาก็พนมมืออย่างเงียบๆ

“โอ้ วอล์ม นายทำอย่างนั้นอีกแล้วเหรอ”

“มันเป็นเหมือนนิสัยนะ”

“หืมมม ก็ดี ฉันก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร”

ในการตอยสนองนั้นต่อ วอล์ม หัวหน้าหน่วย ดูเวย ตอบสั้นๆ บางทีเขาไม่สนใจแล้วเลยจบการสนทนา ในช่วงเวลาที่ศพไม่มีค่าอะไรอีกไป หน่วยก็มารวมตัวกัน

“หน่วยเราได้รับคำสั่งให้จัดการกับศพ โชคดีที่มีเชลยศึกหลายตนในครั้งนี้ นายสามารถใช้พวกมันได้
ตามที่ต้องการ เพียงแค่จับตาดูพวกมัน”

เชลยศึกกำลังนั่งอยู่ข้างๆ หน่วยของเรา วอล์ม มองพวกเขาผ่านๆ

ในแง่ของจำนวนมันน้อยกว่ากว่า 20 คน ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บร้ายแรง มีบางคนที่มีรอยฟกช้ำและแผลที่หัวและแขน แต่ วอล์ม ตัดสินว่ามันจะไม่ขัดขวางการทำงานของหน่วย

วอล์ม ได้รับคำสั่งให้เฝ้าเชลยสี่คน นอกจากหนีหากพวกเขาได้รับบาดเจ็บระหว่างทำงานหรือตายมันจะไม่มีอะไรมากไปกว่าการใช้ทรัพยากรมนุษย์อย่างสิ้นเปลือง

เห็นได้ชัดว่าไม่มีอาการบาดเจ็บสาหัส ใบหน้าบวมหรือมีตุ่มขนาดใหญ่ วอล์ม คาดว่าพวกเขายอมจำนนก่อนที่จะสายเกินไป

คอของทั้งสี่คนถูกมันด้วยเชือกและพวกเขาไม่ได้พกอะไรที่เป็นอันตราย หากหนึ่งในนั้นสามารถใช้
《ทักษะ》หรือ 《เวทมนตร์》ได้ มันจะเป็นอันตราย แต่ถ้าพวกเขามีทักษะการฝ่าเชือกด้วยมือเปล่า
พวกเขาจะไม่ถูกจับเป็นเชลยศึก มีเพียงสองทางสำหรับคนที่มีความสามารถไม่วิ่งหนีก็ถูกฆ่าตาย

วอล์ม สั่งมห้นักโทษถอดชุดเกราะและเสื้อผ้าออกจากศพ แมลงและนกที่ถูกเชิญมาด้วยเลือดแห่กันมาอย่างมีความสุข เขานำต่อไปอย่างเกียจคร้าน ด้วยหอกในมือของเขา

ทุกครั้งที่เชลยตัวสั่นและทำงานต่ไป วอล์ม รู้สึกสงสารพวกเขาว่าการต้อสู้ต้องทำให้จิตใจและพวกเขาบอบช้ำ

ศพถูกโยนลงไปในหลุดฝังศพที่ถูกขุดโดยเชลยของหน่วยอื่น เขาไม่รู้ว่ามีกี่คนที่ถูกโยนลงไป แต่ดวงตาของ วอล์ม หยุดอยู่ที่ศพศพหนุ่งที่กำลังจถูกแบก

“….เขาตายแล้วเหรอ”

มันเป็นศพของ ‘ชายหนุ่ม’ ที่อยู่ในหน่วยเดียวกันและมาจากหมู่บ้านใกล้ๆกัน อายุและบ้านเกิดของเขาใกล้กับ วอล์ม และเขามักพูดถึงบ้านเกิดของเขาและเหล่าคนที่เขารู้จัก

******

TL:กำลังคิดอยู่ว่าจะลงตอนเดียวเต็มหรือจะแบ่งเป็น Partๆ ดี ช่วยออกความคิดเห็นด้วยครับ
ขอขอบคุณ ENG จากKinokura Translation
เพจผู้แปล (1) เหนื่อยน้อ การแปล | Facebook